x

Knutas stond voor het raam van zijn werkkamer en keek uit over de natte parkeerplaats. Hij stopte zijn pijp en dacht na over de dramatische gebeurtenissen van de afgelopen dagen.

De zaak had hem behoorlijk aangegrepen, al vanaf het begin. Misschien omdat hij daardoor ook serieus over zijn eigen rol als vader had moeten nadenken. Vlak voor het moorddrama had de mishandeling van Alexander Almlöv plaatsgevonden. Zijn eigen zoon, Nils, was getuige geweest en had dat niet aan zijn vader, de politieman, durven of willen vertellen.

Knutas had de afgelopen weken bijna net zoveel met die vraag geworsteld als met de vraag wie de dader was.

Mats Anderssons lot was van begin tot eind tragisch. Hij had zijn pas gevonden en geliefde broer van de ondergang willen redden door hun moeder om te brengen, maar Simon was hem voor geweest. Knutas begreep hoe geschokt en lamgeslagen Mats moest zijn geweest na het bericht van zijn broers dood. Alles was voor niets geweest. Wat hij maandenlang had voorbereid, was zinloos geweest.

Mats had uiteindelijk het hele verhaal verteld over zijn aanhoudende pogingen om zijn broertje te redden van zijn moeder. Ten slotte was er in zijn ogen maar één uitweg geweest: zijn moeder doden, haar vernietigen voordat zij zijn familie, die hij pas had gevonden, te gronde zou richten. Simon had op zijn beurt zijn hele leven geprobeerd haar te redden, had geprobeerd haar gelukkig te maken, had haar leven op orde willen brengen. Een onmogelijke opdracht, zo bleek. Allebei hadden ze zichzelf veranderd in reddende engelen, en alles was catastrofaal geëindigd.

Een mens kan nooit een ander redden, dacht Knutas. Iedereen moet zichzelf redden.

Toch merkwaardig dat Veronika Hammars kinderen nog zo goed terecht waren gekomen, ondanks de moeilijke omstandigheden waaronder ze waren opgegroeid en ondanks hun extreem veeleisende en lastige moeder. Andreas en Mikaela waren er tenminste in geslaagd om goed te functioneren in de maatschappij, en het leek redelijk goed met hen te gaan.

En ze hadden het vermogen om liefde te geven. Hadden ze dat gekregen van iemand anders of was het de kracht van het leven zelf?

Zijn gedachten werden onderbroken doordat Karin op de deur klopte.

‘Binnen.’

Ze nam plaats in zijn bezoekersstoel. Knutas voelde dat ze iets bijzonders wilde zeggen, en hij ging tegenover haar zitten.

‘Hoe is het?’

‘Goed.’

Ze glimlachte, haar donkere ogen hadden hun gebruikelijke glans weer gekregen. Dat verheugde hem.

‘Ik heb besloten om op zoek te gaan naar mijn dochter, Lydia.’

Knutas zei niets. Hij stond op, liep naar haar toe, ging naast haar zitten en sloeg zijn armen om haar heen. Ze kroop tegen hem aan en bleef daar een tijd liggen, terwijl hij over haar haar streek.

Hij had veel nagedacht over wat hij moest doen met wat Karin hem in Stockholm had verteld. Het had hem vreselijk veel zorgen gebaard. Hij wist niet wat hij moest doen en hij kon met niemand overleggen.

Karin had moedwillig een tweevoudige moordenares laten lopen. Misschien was ze krankzinnig. Misschien zou hij spijt krijgen van zijn besluit dat hij op het punt stond te nemen.

Maar op dat moment wist hij dat hij haar nooit zou kunnen verraden.

Nooit.