x

Toen de verhoren met Sofia en Fredrik Algård waren afgerond, was Knutas in de war. Hij had nog nooit meegemaakt dat twee kinderen uit hetzelfde gezin zulke fundamenteel verschillende opvattingen over een van hun ouders hadden. Terwijl Fredrik Algård bijna hatelijk naar zijn vader toe was, hemelde zijn zus Sofia hem op tot in de wolken. Hij was haar beste vriend geweest, had haar altijd terzijde gestaan en had haar door dik en dun gesteund. Ze was helemaal kapot van zijn dood, volkomen van slag en barstte een aantal keren in huilen uit tijdens het verhoor. Volgens haar was hij de beste vader van de hele wereld.

Knutas gaapte uitbundig, wreef de vermoeidheid uit zijn ogen, haalde een kop koffie en kocht een droog broodje uit de automaat. Hij had ook vandaag weer niet thuis kunnen eten. Een geluk dat Line zo begripvol was. Na al die jaren kende ze het klappen van de zweep en ze klaagde bijna nooit. Bovendien moest ze zelf vaak laat werken, zoals dat gaat bij verloskundigen. Het was gemakkelijker nu de kinderen ouder waren. Hij zag Nils’ gezicht voor zich. Hij moest alleen nog wat papieren bij elkaar zoeken, daarna zou hij zorgen dat hij snel thuiskwam, voordat Nils naar bed ging.

Hij dacht aan Elisabeth Algård. Kennelijk was er een andere vrouw in het leven van Viktor Algård geweest, maar wie was ze? Het was erg belangrijk om haar te vinden. Hij vroeg zich af waarom ze zich niet meldde, vooral nu de identiteit van het slachtoffer op de tv was onthuld. Hoewel dat natuurlijk nog maar een paar uur geleden was gebeurd. Wist ze überhaupt van de moord?

Hij had in de loop van de avond met de technici gesproken die Viktor Algårds computer en telefoons hadden gecheckt. Ze hadden geen sms’jes en geen mailtjes gevonden die van de gezochte vrouw konden zijn. Geen van de mensen in zijn omgeving wist wie de nieuwe liefde van de feestorganisator was. De achtergelaten voorwerpen in het pied-à-terre waren het enige wat ze hadden gevonden.

De doos stond voor hem op de tafel. Een gewone bh, een wit katoenen slipje van het merk Sloggy. Een katoenen hemdje, maat M en een linnen broek, maat 36. Een toilettasje met make-up en toiletspullen. Later hadden ze ook een handgeschreven briefje gevonden tussen een stapel oude kranten: Bedankt voor gisteren. Hou van je. Je hartendief.

Knutas bekeek het briefje van verschillende kanten. Onderaan was een bloem getekend. Hartendief. Ook een manier van zeggen.

Volgens zijn vrouw was Viktor Algård van plan geweest om na het feest in de stad te blijven slapen, wat op zich heel logisch was en niet iets waarover ze zich verbaasd had. Dat deed hij altijd als het laat werd.

Wat hij raar vond was het feit dat er blijkbaar geen telefoon- of mailcontact tussen Algård en zijn minnares was geweest.

Ze hadden de buren verhoord in het pand waarin Algårds pied-à-terre zich bevond. Ook daar had niemand hem met een vrouw gezien. Of de verhouding was nog erg pril geweest, of ze hadden altijd ergens anders afgesproken. Ze moesten navraag doen bij alle hotels en pensions die in het winterseizoen geopend waren. Knutas maakte een aantekening.

Hij bleef aan het briefje frunniken. Waarom liet dat mens niets van zich horen? De frustratie kriebelde in zijn lichaam. In het appartement hadden ze maar drie verschillende vingerafdrukken gevonden: die van Algård, van een huismeester die onlangs de ramen tochtdicht had gemaakt en van een derde persoon. Het leek aannemelijk dat ze van de onbekende vrouw waren.

Hoe hadden ze hun verhouding zo geheim kunnen houden? Op Gotland kon hij zelf amper de deur uit gaan zonder een bekende tegen te komen.

Misschien woonde ze op het vasteland. Viktor Algård was een goed geconserveerde man van drieënvijftig die veel aandacht aan zijn uiterlijk besteedde. Mannen van die leeftijd – Knutas was overigens even oud – voelden zich aangetrokken tot jongere vrouwen, dat was algemeen bekend. Misschien omdat ze bang waren voor het ouder worden of omdat het gewoon oude snoeperds waren. Zo iemand als Viktor Algård had waarschijnlijk geen probleem met het vinden van een vrouw. Hij had zowel geld als macht en velen wilden wel zonnen in de sterrenglans die hem omringde.

Knutas lurkte nog een keer aan zijn pijp. Ergens hadden ze elkaar ontmoet. De vraag was: waar? En hoe hielden ze contact met elkaar?

Zomaar opeens dook er een nieuwe gedachte op in zijn hoofd. Was het zo simpel?

Plotseling had hij haast.