x

Knutas had samen met zijn gezin de Walpurgisnacht gevierd in het zomerhuisje in Lickershamn. Ze hadden het rustig aan gedaan, wat gekaart, gezellig bij de tegelkachel gezeten, lekker gegeten en een wandeling langs de zee gemaakt. Alleen zij vieren.

Normaal gesproken vierden ze de Walpurgisnacht altijd samen met een aantal goede vrienden, maar deze keer hadden Line en hij alle uitnodigingen afgeslagen. Tot grote teleurstelling van zijn ouders, die al aardig op leeftijd waren, gold dat ook voor het traditionele 1 mei-etentje op hun boerderij. De kinderen mochten ook geen vrienden meenemen, zoals anders gebruikelijk was. Line en hij waren het erover eens dat ze zich nu van iedereen moesten afschermen en met z’n vieren moesten zijn.

Knutas was de dagen voor hun vertrek gespannen geweest en hij had zich erg druk gemaakt over hoe het zou gaan. Hij wist niet goed wat hij moest doen om het vertrouwen van Nils terug te winnen. Als dat ooit lukte. De enorme vertwijfeling die hij eerst had gevoeld na hun confrontatie was geleidelijk gezakt. Maar Nils’ woorden hadden bij hem diepe wonden geslagen en hij vroeg zich af of ze ooit zouden helen.

De dagen na de ruzie waren ze beleefd maar gereserveerd tegen elkaar. Hij wist niet of het verstandig was om er weer over te beginnen; misschien zou dat alles alleen maar erger maken. Hij wilde graag dat Nils de eerste stap naar een verzoening zou zetten. Toen de kinderen klein waren, had hij het altijd met hen uitgepraat als hij boos op hen was geweest of als er harde woorden waren gevallen. Het was zijn verantwoordelijkheid als volwassene om het weer goed te maken. Verzoening vond hij heel belangrijk. Maar nu wist hij niet meer goed wat het beste was. Het leek wel alsof alles op z’n kop stond. Diep vanbinnen vond hij eigenlijk dat Nils hem wel zijn excuses had mogen aanbieden voor zijn brutale woorden. Tenminste, als hij het niet zo bedoeld had. Maar misschien was dat wél zo? Knutas werd misselijk bij de gedachte.

Hij vroeg zich af waarom er geen vertrouwen meer was. Line en hij maakten zelden ruzie, hij had geen verslavingsproblemen en was niet gewelddadig. Ze woonden mooi, het ging goed met hem op het werk en hij betaalde de rekeningen. Er stond elke dag eten op tafel en ze bezochten altijd de ouderavonden. Elk jaar gingen ze met vakantie en ze hadden een zomerhuisje. Ze zeiden zelden nee tegen de kinderen als ze geld voor de bioscoop wilden hebben of vrienden mee naar huis wilden nemen. Hoeveel mocht je eigenlijk van een ouder verlangen?

Hij vond zelf dat hij naar de kinderen luisterde; hij vroeg altijd hoe het op school was geweest of hoe de training was gegaan. Je kon toch niet elke avond op de rand van het bed zitten en als een maatschappelijk werker een gesprek met je kinderen voeren, dat was niet te doen.

Kennelijk had Nils een andere mening, en Petra misschien ook wel. Hij had het zijn dochter nog niet rechtstreeks durven vragen. Het enige wat hij in de toekomst kon doen, was proberen om een zo goed mogelijke vader te zijn. Zonder zich op te dringen.

Verder moest de tijd zijn werk doen.

Ze hadden in elk geval een rustig en gezellig weekend gehad. Er was geen onvertogen woord gevallen, zelfs tussen de kinderen was er geen enkele irritatie geweest. Alsof zij ook wat gedweeër waren geworden na wat er was gebeurd. ’s Avonds hadden ze gekaart en Nils had zelfs even moeten lachen. Knutas werd vrolijk bij elke lach van Nils, om het volgende moment weer onzeker te worden. Hij registreerde elk gebaar, elke blik, legde er verschillende betekenissen in.

Hij kon zich moeilijk ontspannen.