x

Het regende pijpenstelen toen Knutas in zijn oude, reutelende Mercedes naar het werk reed. Hij had er nog steeds geen afstand van kunnen doen, ondanks herhaaldelijk aandringen van Line. Zij mocht de nieuwe auto nemen; ze zou vermoedelijk toch niet lopend naar het werk gaan als het slechte weer aanhield. Hij herinnerde zich dat ze hem had verteld dat ze gisteravond lasagne hadden gegeten. Hoe g1-vriendelijk was dat? Hij glimlachte. Het was altijd hetzelfde met Line. Elke keer als ze besloot af te vallen begon ze enthousiast en pakte het rigoureus aan. Ze kocht alle programma’s en fitnessapparaten en vulde de koelkast met gezond eten. Dat duurde meestal maar twee weken.

Vol ijver stapte hij de vergaderruimte binnen.

‘Goedemorgen allemaal,’ begon hij.

Hij maande tot stilte door zijn hand op te steken. Soms voelde hij zich net een leraar voor een schoolklas. Nu stond hij te popelen om te vertellen tot welke conclusie hij gisteravond was gekomen. Hij beschreef in het kort hoe hij erachter was gekomen dat Veronika Hammars atelier zich op hetzelfde adres bevond als het pied-à-terre van Viktor Algård.

‘Is zij niet ergens in de zestig?’ onderbrak Wittberg. ‘Ik had verwacht dat hij zich met een jongere vlam zou vermaken.’

‘Niet iedereen is zoals jij,’ plaagde Karin.

Onder zijn collega’s was het alom bekend dat Thomas Wittberg vele affaires had. Vaak ook met twintigers, die tegen Wittberg opkeken in zijn hoedanigheid van rechercheur met een surferlook. Karin was van mening dat de stijl van haar collega hopeloos gedateerd was en ze kon het niet laten om elke keer iets over de jaren tachtig op te merken. Het deerde Wittberg niet. Hij bleef zijn biceps spannen onder zijn strakke T-shirtjes, bezocht regelmatig de zonnebank bij hem in de buurt en weigerde koppig zijn lange blonde krullen af te knippen.

‘Ze is zesenvijftig,’ onderbrak Knutas. ‘Viktor was drieënvijftig. Ze verschillen dus drie jaar. Gisteravond laat hebben we haar te pakken gekregen en tijdens het verhoor bevestigde ze de verhouding met Viktor Algård. Ze vertelde dat ze op het feest was, maar dat ze hem uit het oog was verloren en alleen naar huis was gegaan. In de loop van die avond waren ze van plan geweest om zich even terug te trekken op de benedenverdieping waar later het lichaam is gevonden. Viktor was alvast vooruitgegaan, terwijl Veronika nog even het toilet bezocht. Ze werd opgehouden omdat ze een paar bekenden tegenkwam. Toen ze daarna beneden kwam, was hij er niet meer. Ze nam aan dat hij niet langer had willen wachten.’

‘Hoe laat was dat?’

‘Vlak na middernacht, ergens tussen twaalf uur en halfeen.’

‘Ze was dus in het afgesloten gedeelte, het deel met de bar en het bankstel?’ vroeg Wittberg.

Knutas knikte.

‘Heeft ze iets gezien?’

‘Nee, zij is de ruimte blijkbaar niet in gelopen omdat het licht uit was. Maar ze merkte wel op dat er een stoel was omgevallen.’

Officier van justitie Smittenberg keek wat onzeker terwijl hij nadenkend aan zijn oorlelletje trok.

‘Dan is de moord dus gepleegd op het moment dat Veronika naar het toilet was.’

‘Als ze hem niet zelf heeft vermoord,’ counterde Karin wijsneuzig.

‘Ja, ze heeft zich niet gemeld, wat ik volstrekt onbegrijpelijk vind,’ zei Wittberg. ‘Wat gaf ze als reden?’

‘Ze was in paniek.’

‘Niet erg geloofwaardig. Waar was ze bang voor? Maar ik neem aan dat het niet voldoende is om haar aan te houden, Birger?’

Wittberg wendde zich tot de officier van justitie.

‘Nee, inderdaad. Ze was geschokt en zeer aangedaan, ze hadden in het grootste geheim een verhouding en ze wilde er niet bij betrokken worden. Bovendien: vergeet niet dat ze een vrij beroemde kunstenares is. Al is ze dan niet erkend, ze is tenminste wel erg bekend,’ voegde hij er droogjes aan toe. ‘Dat maakt de situatie natuurlijk nog gevoeliger. De omstandigheden zijn niet belastend genoeg voor een aanhouding.’

‘Woont ze in de Hästgatan of heeft ze daar alleen haar atelier?’ vroeg Wittberg.

‘Nee, ze woont in de Tranhusgatan, bij de botanische tuin,’ zei Knutas.

‘Wie is ze eigenlijk en waar leeft ze van? Het enige wat ik over haar weet is dat ze slechte schilderijen maakt.’

Knutas keek in zijn papieren.

‘Ze is al jaren gescheiden en woont alleen. Heeft vier volwassen kinderen. De oudste zoon, Mats, woont in Stockholm. In feite is hij niet bij haar opgegroeid. Ze was nog erg jong toen ze hem kreeg en hij is opgegroeid in een pleeggezin. Daarna komt Andreas. Hij is schapenboer in Hablingbo. Dan komt er een dochter, Mikaela. Zij is verhuisd naar Vätö in de Stockholm-archipel. Samen met haar man runt ze een manege. En dan is er nog een zoon, Simon, die in de Bogegatan hier in Visby woont.’

Hij werd onderbroken door Sohlman, die de deur opende. De technisch rechercheur zag er verhit uit.

‘Sorry dat ik zo laat ben. Maar we zijn klaar met het matchen van de vingerafdrukken. Veronika Hammars vingerafdrukken zitten op de deurkruk van de terrasdeur in de ruimte waar het lichaam is gevonden. Dus de deur waardoor de dader vermoedelijk is verdwenen.’

Het werd doodstil in de kamer.