x

De jacht op Veronika Hammar werd meteen na de vergadering in gang gezet. Algauw constateerden ze dat ze niet in haar appartement in de Tranhusgatan was en niet in haar atelier in de Hästgatan. Ze stond op geen enkel ander adres geregistreerd, dus zochten ze haar via haar kinderen. Andreas, de schapenboer in Hablingbo, was de enige die ze te pakken kregen. Hij beweerde dat hij geen idee had waar zijn moeder zou kunnen zijn, maar hij beloofde ons te bellen zodra hij iets van haar hoorde. Zoon Mats was volgens zijn werkgever met vakantie op Mallorca en de dochter die in de Stockholm-archipel woonde was met het Rode Kruis op reis in Latijns-Amerika en was onbereikbaar. Haar man vertelde bovendien dat ze tien jaar geleden het contact met haar moeder had verbroken. Toen Karin om een verklaring had gevraagd, had hij naar zijn vrouw verwezen; dat moest zij zelf maar vertellen. De jongste zoon bleek ook niet thuis te zijn, en niemand wist waar hij zich ophield.

In de tussentijd liep het rechercheteam de verdere familie en kennissenkring van Veronika Hammar na, waarmee ze in principe snel klaar waren. Ze had twee zussen, maar haar beide ouders waren overleden. Het aantal vrienden met wie ze omging, leek beperkt.

Rond lunchtijd kwam het voorlopige sectierapport van de patholoog-anatoom per fax binnen. Het bevestigde dat Viktor Algård was gestorven aan een cyanidevergiftiging. De wond aan zijn hoofd had hij waarschijnlijk zichzelf toegebracht. Volgens de patholoog was de wond ontstaan doordat hij tegen een van de statafels bij de bar was gevallen. Het tafelblad was van beton en Viktors bloed zat op het blad en op de vloer eronder. Ze schreef in haar rapport dat het slachtoffer van de cyanidevergiftiging naar alle waarschijnlijkheid gedurende een aantal minuten voor zijn dood wankelend had rondgelopen en tegen de tafel was gevallen. De dood was ergens tussen middernacht en zes uur ’s ochtends ingetreden.

Knutas leunde achterover in zijn oude versleten stoel, wiegde zachtjes heen en weer. Het rapport bevestigde in grote lijnen wat ze al wisten. De moordenaar was vermoedelijk door de terrasdeur verdwenen die uitkwam op het dwarsstraatje. Heel simpel. Dat versterkte de verdenkingen tegen Veronika Hammar. Haar vingerafdrukken waren op de deurkruk gevonden.

En terwijl er een moord werd gepleegd, had Knutas zelf precies een verdieping daarboven zorgeloos deelgenomen aan het feest. Het was een moeilijk te verteren feit. Getuigen waren er niet, niemand had iemand op het bewuste tijdstip, vermoedelijk tussen kwart over twaalf en halfeen, het gebouw zien verlaten. Het gebouw was omringd door kantoren en de Almdedals-bibliotheek. In de wijk rondom het congrescentrum bevonden zich geen woningen.

De rusteloosheid kriebelde in hem. Er waren veel aanwijzingen dat Veronika Hammar de dader was. Viktor Algård had misschien wel genoeg gehad van de verhouding en wilde terug naar zijn vrouw. Jaloezie was geen ongebruikelijk motief voor een moord.

Ze moesten het verder uitzoeken en in de eerste plaats ervoor zorgen dat ze die vrouw vonden.