x

Het pied-à-terre bevond zich in de Hästgatan, midden in het centrum van Visby, in een witgepleisterd pand van twee verdiepingen dat ruimte bood aan vier appartementen. Het gebouw was omgeven door een houten schutting tegen de inkijk. Tot zijn verbazing was de deur in de schutting open en kon hij gewoon naar binnen lopen. De tuin was opvallend mooi, met prachtige bloembedden, seringenstruiken en een klaterende fontein in het midden. Aan de overkant van de tuin stond een kunstenaarsatelier. Knutas liep eerst naar het atelier, dat gesloten bleek. Een handgeschilderd bordje versierd met een kudde schapen in een weiland hing aan de deur. Op het bordje had iemand met sierlijke letters veronika hammar geschilderd.

Knutas las de naam een paar keer. Zijn hart begon sneller te kloppen. Hij deed een paar stappen naar achteren en bekeek de gevel. Veronika Hammar, een zeer bekende kunstenares op Gotland, die onverstoorbaar schapen in alle mogelijke en onmogelijke gedaanten bleef schilderen. Haar schilderijen werden door de eilandbevolking misschien niet zo gewaardeerd, maar bij de toeristen waren ze aardig populair.

Hij had haar op foto’s van de opening van het congrescentrum gezien. Veronika Hammar was daar ook geweest. En ze had haar atelier aan hetzelfde binnenplaatsje als Viktor Algård zijn pied-à-terre. Was dat de verklaring voor het ontbreken van mailtjes en sms’jes? Ze bevonden zich zo dicht bij elkaar dat het niet nodig was. Maar zouden de buren dan niet iets gemerkt hebben? Misschien niet, als ze maar discreet genoeg waren geweest. Hij zag Veronika Hammars gezicht voor zich. Een aantrekkelijke vrouw, ergens rond de vijftig, schatte hij.

Knutas haastte zich terug naar het politiebureau.