60

WHARTON PARK

Januari

Ondanks uren van overleg aan de keukentafel, en weken zweten over stapels papieren vol cijfertjes, besloot Kit uiteindelijk dat Wharton Park verkocht moest worden.

‘Het gaat ons met de beste wil van de wereld niet lukken, lieverd,’ zei Kit toen ze in de bibliotheek hun verdriet verdronken met een fles wijn. ‘Ik weet dat het je hart zal breken, maar ik zie echt geen andere oplossing. Zelfs met een subsidie van Monumentenzorg hebben we nog niet genoeg geld om te doen wat er moet gebeuren. Het is een druppel op een gloeiende plaat.’

‘Ik weet het,’ antwoordde Julia verdrietig. ‘Als Xavier nou niet uit de dood was opgestaan en de helft eiste van alles wat ik heb verdiend, hadden we het misschien net gered.’ Ze huiverde en kroop wat dichter bij het vuur. Het was ijskoud in huis omdat de verwarmingsketel het had begeven, alweer.

Kit streelde haar haren. ‘Julia, zelfs als je het geld wel zou hebben, ik ben nog steeds een beetje een neanderthaler en ik zou het heel moeilijk vinden als mijn toekomstige echtgenote al het geld zou inbrengen dat Wharton Park nodig heeft. We moeten ook om het huis denken en het uit liefde overdragen aan iemand die wel de middelen heeft om alles in orde te maken.’

‘Ik weet het, maar dat maakt het niet gemakkelijker om het op te geven. Wharton Park is niet zomaar een huis. Het is waar we elkaar hebben ontmoet. En het zit in mijn bloed. Als ik ook maar iets kon doen om het te redden, dan zou ik dat doen.’ Julia sloeg met haar vuist op de schoorsteenmantel. ‘Die verdraaide Xavier! Die ene keer in mijn leven dat ik al het geld nodig heb dat ik nooit heb uitgegeven! Het is niet te geloven dat hij zo’n…’

‘Je hoeft het niet te zeggen,’ reageerde Kit meelevend. ‘Maar goed, ik ga morgen met de makelaar praten en het weer te koop zetten. Het spijt me, Julia, maar we hebben echt geen keus.’

Tien dagen later belde de makelaar dat een buitenlandse koper een bod had uitgebracht om het hele landgoed te kopen voor de vraagprijs. Als ze het bod accepteerden, zou de koper onmiddellijk naar Engeland komen om de papieren te ondertekenen.

Ze wisten allebei dat het een bod was dat ze niet konden weigeren.

Julia stookte het vuur in de bibliotheek op en schikte een paar sneeuwklokjes op de tafel. Het was een schamel en onwillig gebaar tegenover de koper, die binnen een halfuur zou aankomen.

‘Waarschijnlijk een of andere afschuwelijke Russische oligarch met zijn platinablonde minnares,’ merkte Julia op terwijl ze een paar koffiekopjes hard op een dienblad zette.

Kit wist dat haar humeurigheid een masker vormde voor haar bedroefdheid. Het verlies van Wharton Park zou voor Julia een veel zwaardere klap zijn dan voor hem.

Om halftwaalf ging de bel en Kit deed open. Er stond een chauffeur in uniform voor.

‘Mevrouw is hier,’ verkondigde hij, naar een limousine wijzend die voor het huis geparkeerd stond. ‘Ze vraagt zich af of u haar naar binnen zou willen begeleiden?’

‘Natuurlijk.’ Kit keek naar Julia en trok zijn wenkbrauwen op toen de chauffeur de trap weer af liep naar de auto.

‘Jezus!’ riep Julia uit. ‘Wie denkt “mevrouw” wel dat ze is? De koningin?’

‘Kom op, lieveling, laten we op onze tanden bijten en het afhandelen, oké?’ Kit kneep in haar hand en leidde haar de trap af naar de auto.

Ze bleven wat onbehaaglijk naast elkaar bij de auto staan wachten terwijl de chauffeur het achterportier opendeed en de passagier achter de getinte ramen zichtbaar werd.

Julia moest nog een keer kijken en gilde het toen uit van blijdschap.

‘Lidia! Wat doet u in vredesnaam hier?’

‘Verrassing!’ Lidia stapte uit en omhelsde haar kleindochter hartelijk. ‘O, het is geweldig om zo oud en rijk te zijn en beide te mogen gebruiken om mensen voor de gek te houden!’ Haar tinkelende lach vulde de lucht van Wharton Park.

Toen draaide ze zich, Julia nog steeds vasthoudend, om en keek ze voor het eerst naar het huis.

‘Dus dit is Wharton Park. Ik heb het me vele keren in mijn leven proberen voor te stellen, het is nog veel mooier dan ik had gedacht.’ Ze wendde zich met een twinkeling in haar ogen tot Julia. ‘Geen wonder dat het over mij heeft gezegevierd! En willen jullie me nu,’ zei ze terwijl ze haar vrije arm door die van Kit haakte, ‘naar binnen brengen en me rondleiden? Dan zal ik daarna alles uitleggen.’

Toen Lidia een rondleiding door het grootste deel van het huis had gehad en verklaarde dat ze te moe was om nog verder te kijken, keerden ze terug naar de bibliotheek en liet Lidia haar chauffeur een fles champagne uit de limousine halen.

‘Ik wil graag een toost uitbrengen op het huis dat ons aller leven heeft beïnvloed: op Wharton Park.’

Julia en Kit tikten met hun glas tegen het hare. ‘Op Wharton Park,’ zeiden ze haar na.

‘En nu,’ zei Lidia terwijl ze ging zitten. ‘Wil ik mijn plan aan jullie uitleggen. Zoals ik je in Bangkok al vertelde, Julia, ben ik sinds de dood van mijn man een rijke vrouw. En met rijk bedoel ik erg rijk,’ zei ze nadrukkelijk. ‘Natuurlijk dacht ik voor ik jou ontmoette, Julia, dat ik mijn geld zou verdelen onder mijn familieleden en de goede doelen die ik steun. Maar toen had ik plotseling een directe erfgenaam, dus heb ik mijn testament veranderd toen jij uit Bangkok vertrokken was. Ik laat het merendeel van mijn geld aan jou na.’

‘Oma, dat is ontzettend lief, maar…’

‘Stil, Julia, laat me even uitpraten,’ zei Lidia bestraffend. ‘En toen we elkaar vorige week aan de telefoon spraken, vertelde je me dat Wharton Park te koop stond, omdat jullie niet genoeg geld hebben om de schulden af te betalen of het huis op te laten knappen. Dus… besloot ik dat ík het zou kopen. Het wordt mijn huis.’ Lidia sloeg verrukt haar handen in elkaar.

‘Wilt u hier gaan wonen?’ vroeg Kit verbaasd.

‘Nee, Kit. Julia weet dat ik een hekel heb aan kou. Ik zal jullie huisbaas zijn. Jullie zullen hier wonen en ik vertrouw erop dat jullie met het geld dat ik voor Wharton park betaal de schulden afbetalen en namens mij toezicht op de restauratie houden. En dat doen jullie dan natuurlijk ook voor jullie zelf en toekomstige generaties van onze familie,’ voegde ze er zacht aan toe. ‘Na mijn dood, Julia, word jij eigenaar van Wharton Park.’

Het bleef even stil, omdat Kit en Julia tijd nodig hadden om te bevatten wat Lidia voorstelde.

‘Lieve hemel! Dat is ontzettend gul van u, Lidia,’ antwoordde Kit ten slotte, zich realiserend dat Julia te overdonderd was om iets te zeggen.

‘Nou, ik vind het een goede grap,’ zei Lidia, en haar amberkleurige ogen sprankelden, ‘dat het arme Thaise meisje dat al die jaren geleden in de steek werd gelaten door de eigenaar van dit huis, het bijna vijfenzestig jaar later koopt voor haar kleindochter. Vinden jullie dat ook niet?’

Julia knikte, nog steeds stomverbaasd.

‘Het is allemaal helemaal perfect,’ zei Lidia, tevreden glimlachend. ‘Wanneer Julia met jou trouwt, Kit, zal mijn kleindochter eindelijk Lady Crawford van Wharton Park zijn. En dan zal de reis die Harry en ik al die jaren geleden begonnen, eindelijk zijn voltooid. Vertel me alsjeblieft wat je van mijn idee vindt.’ Ze keek Julia enigszins gespannen aan.

Julia kon eindelijk weer praten. ‘Lidia, weet u zeker dat dit is wat u wilt?’

‘Julia, Ka, ik ben nog nooit in mijn leven ergens zo zeker van geweest. Kit, voel jij je prettig bij mijn plan?’ vroeg ze.

‘Lidia, we weten allemaal dat het landgoed eigenlijk van Julia zou moeten zijn.’ Kit draaide zich naar Julia om en pakte haar hand. ‘En ik zal met alle plezier hier blijven en alles doen wat ik kan om Wharton Park in zijn vroegere glorie te herstellen. Ik hou ook van het huis en het landgoed. En ik weet hoeveel jij ervan houdt, lieveling,’ voegde hij eraan toe, met een geruststellende blik naar Julia. ‘Het is werkelijk een fantastisch aanbod, Lidia.’

‘Het enige wat ik vraag is dat ik zo nu en dan hier welkom ben als gast en kennis mag maken met je Engelse familie. Je vader, Julia, en natuurlijk Elsie, die mijn dochter met zo veel liefde heeft grootgebracht.’

‘Natuurlijk mag dat,’ zei Julia, die eindelijk haar stem teruggevonden had, ‘wanneer u maar wilt. Ik heb Elsie alles over u verteld en ze zou het fantastisch vinden kennis met u te maken.’

‘Nou,’ zei Lidia, ‘dan valt er niet veel meer over te zeggen. Zeg dat je ermee akkoord gaat, Kit, dan kan ik alle papieren tekenen voor ik volgende week terugkeer naar Thailand.’

‘Natuurlijk ga ik ermee akkoord,’ antwoordde Kit. ‘Het is een fantastisch aanbod.’

‘En jij, Julia?’ vroeg Lidia zacht.

‘Ik ben zo dol op dit huis, Lidia, dat het heel moeilijk voor me zou zijn om nee te zeggen.’ Julia’s stem klonk verstikt door de emotie. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat we hier kunnen blijven.

Dank u, dank u heel hartelijk.’ Julia stond op en omhelsde Lidia.

‘Dat alles in ruil voor één gunst, Julia,’ voegde Lidia eraan toe, en ze nam Julia’s handen in de hare. ‘Ik wil graag terug naar de salon, zodat ik naar je kan luisteren terwijl jij op de prachtige vleugel van mijn Harry iets voor me speelt.’

Ze stapten gedrieën de salon binnen en Julia nam aan de piano plaats. Kit zag dat Lidia’s ogen zich vulden met tranen toen de eerste noten van Chopins Études moeiteloos onder haar kleindochters begaafde vingers tevoorschijn kwamen.

Hij besefte dat de cirkel rond was: met ieder hun eigen verhaal in deze geschiedenis die generaties overspande, waren ze nu allemaal herenigd op Wharton Park, dat zelf zo’n belangrijke rol had gespeeld in het wandkleed dat zij en anderen hadden geborduurd.

Het enige wat hun nu nog te doen stond, dacht Kit, was een nieuwe cirkel beginnen.

Hij keek op Julia neer en wist dat zij dat samen zouden doen.