21

In de twee weken voor Kerstmis stuurde Harry in de slaapkamer niet één keer op iets intiems aan. Olivia zag haar nieuwe echtgenoot zelfs maar zelden. Hij kwam, soms pas na middernacht, thuis, sliep een paar uur in zijn kleedkamer en vertrok de volgende morgen al voor zes uur. Ook in de weekends was hij aan het werk.

Olivia meende dat ze geen recht had om te klagen; ze wist immers dat de oorlog steeds heviger werd. Een Duitse onderzeeër had het Britse slagschip de HMS Royal Oak tot zinken gebracht en elke week verdwenen er meer jongemannen van het landgoed om fulltime met hun bataljons te gaan trainen.

Olivia kon alleen maar hopen dat ze, wanneer Harry met Kerstmis twee dagen vrij was, de kans zouden krijgen wat tijd samen door te brengen en op z’n minst over hun relatie en de problemen daarin konden praten.

Gelukkig was er door de afnemende mankracht genoeg te doen op het landgoed. Nu Bill er niet meer was om Jack te helpen, hielp Olivia hem de moestuin te onderhouden en de bloemen in de kas water te geven. Het buiten werken in de bittere kou verdoofde haar geest en maakte een eind aan haar gepieker. Maar soms vond ze het toch moeilijk om opgewekt te blijven doen. Ze had het gevoel dat ze bij niemand terecht kon voor advies, terwijl ze daar wanhopig behoefte aan had.

Adrienne merkte het leed van haar nieuwe schoondochter op, en schreef dat toe aan het feit dat ze haar man nauwelijks zag tijdens de eerste weken van hun huwelijk. Ze stelde voor dat Olivia vlak voor de kerst een feestje zou geven voor haar vrienden en vriendinnen uit Londen.

Zelfs Harry liep warm voor het idee. ‘Ik vind het een fantastisch idee, liefste. Je zult vast en zeker Venetia uit willen nodigen; dat meisje kan elk feest opfleuren. En wat vind je van die dichter, Archie? En Angus, je Schotse vriend?’

Olivia’s vrienden en vriendinnen kwamen, vol horrorverhalen over Londen en de aanstaande rantsoenering. Venetia kwam in haar Wren-uniform en vertelde Olivia dat ze een uiterst geheime training volgde en er absoluut niet over mocht praten.

Na het diner gingen ze met hun tweeën in de bibliotheek zitten voor een inmiddels traditionele bijpraatsessie. Venetia keek Olivia kritisch aan.

‘Schat, voor iemand die op het platteland woont zie je er vreselijk pips uit. Je bent toch niet al zwanger, of wel?’ vroeg ze grinnikend.

Venetia’s lichtvaardige opmerking bracht tranen in Olivia’s ogen.

‘Jeetje!! Het spijt me, heb ik iets verkeerds gezegd?’

‘Nee… ja… o, Venetia, het is gewoon te afschuwelijk voor woorden!’

Venetia liep naar Olivia toe en sloeg haar armen om haar schouders. ‘Zo erg kan het vast niet zijn, wat het dan ook is. Je bent toch niet ziek, wel, lieverd?’

‘Nee, ik ben niet ziek… ik…’ Olivia wist niet waar ze moest beginnen. ‘Het punt is, Venetia, dat ik… Ik ben nog steeds… maagd!’

Venetia keek haar verbijsterd aan. ‘Hoe kan dat nou? Ach, schat, vertel het me alsjeblieft. Misschien kan ik helpen,’ troostte ze.

En dus vertelde Olivia haperend en tussen haar tranen door het hele trieste verhaal aan Venetia.

‘Ik moet zeggen dat ik er niks van snap,’ zei Venetia botweg.

‘Het lijkt mij dat de meeste mannen hun hele leven proberen te krijgen wat Harry bij zijn vrouw elke nacht voor het grijpen heeft.’

‘Zeg het niet!’ zei Olivia. ‘Ik weet het. De vraag is: waarom?’

‘Heb je het hem gevraagd?’

‘Nee, ik hou me telkens voor dat ik dat moet doen, maar dan… Ik kan mezelf er niet toe brengen die woorden uit te spreken.’

‘Nou, dat moet toch echt, schat, want dit is niet normaal,’ drukte Venetia haar vriendin op het hart. ‘En bovendien ben je zo’n ontzettend mooie meid dat het moeilijk is je voor te stellen dat welke man dan ook je zou kunnen weerstaan.’

Olivia schonk haar een flauwe glimlach. ‘Dank je, Venetia, maar echt, ik ben ten einde raad. Mijn schoonmoeder blijft maar opmerkingen maken over wanneer de volgende erfgenaam van Wharton Park zich zal aankondigen en natuurlijk weet ik dat daar geen kans op is. Misschien,’ verzuchtte ze, ‘ben ik niet zijn type.’

‘Dat is pas echt dwaas,’ troostte Venetia haar, ‘jij bent iedere man z’n type. Je moet proberen te bedenken dat dit bijna zeker Harry’s probleem is, niet het jouwe.’ Venetia liep peinzend door de bibliotheek heen en weer, bleef eindelijk staan en wendde zich tot Olivia. ‘Misschien is hij gewoon wanhopig verlegen. Wat jij gaat doen is je op hém storten.’

‘Jeetje, nee! Dat zou ik echt niet kunnen.’

Venetia geeuwde. ‘O, nou, schat, als alles faalt, kun je jezelf tenminste nog troosten met de gedachte dat hij niet veel langer hier zal zijn. Ze zijn aan het mobiliseren dat het een aard is en de kans is groot dat Harry binnenkort naar Frankrijk verscheept zal worden. En dan,’ zei ze gniffelend, ‘kun je natuurlijk een minnaar nemen. Je bent immers een getrouwde vrouw en het is de rigueur. En nu, mijn lieve Olivia, moet ik echt gaan slapen. Ik heb in Londen een buitengewoon ruige nacht gehad met mijn nieuwe amour en ik ben doodop. We praten morgenvroeg verder. Trusten, schat, droom maar lekker.’

Nadat ze had nagedacht over wat haar vriendin had gezegd, dacht Olivia dat ze wellicht gelijk had en dat Harry misschien vreselijk verlegen was. Ze besloot dat er niets anders op zat dan dat ze deed wat Venetia had voorgesteld en zich ‘op haar echtgenoot stortte’.

Later die avond liep Olivia in haar mooiste peignoir en voordat haar moed haar in de steek kon laten door hun zitkamer naar Harry’s kleedkamer, maar toen ze de deur opendeed bleek het bed leeg te zijn. Ze keek op het klokje naast zijn bed en zag dat het na middernacht was. Nieuwsgierig waar hij kon zijn geweest nadat ze van de eettafel waren opgestaan, liep ze de kamer uit, de overloop over en op haar tenen de trap af.

Alle lampen waren uit en Sable had afgesloten voor de nacht, wat gewoonlijk betekende dat iedereen in huis naar bed was. Toen ze door de vestibule liep zag ze echter een streep licht onder de deur van de bibliotheek.

Ze sloop erheen, duwde stilletjes de klink omlaag en de deur open.

Olivia hapte vol afgrijzen naar lucht. Harry stond bij de haard, met zijn rug naar haar toe. En ze zag Archie die, met zijn ogen dicht en zich niet bewust van Olivia’s aanwezigheid, haar man kuste. Ze bleef nog een paar seconden staan kijken hoe Archie Harry tegen zich aan gedrukt hield terwijl zijn lippen tegen de mond van haar echtgenoot bewogen…

Ze voelde gal omhoogkomen, kokhalsde en vluchtte de gang door naar het dichtstbijzijnde toilet, waar ze vreselijk moest overgeven.

Na een bijna slapeloze nacht ontwaakte Olivia op de dag voor Kerstmis, totaal overstuur. Ze was blij met de afleiding van het versieren van de kerstboom samen met Adrienne. De boom kwam van het terrein van Wharton Park en was in de vestibule neergezet. Ergens op de achtergrond speelde een radio kerstliedjes en iedereen behalve Olivia leek helemaal in kerststemming te zijn. Ze moest heel diep in zichzelf op zoek naar kracht en telkens weer beet ze op haar onderlip om niet van pure ellende in huilen uit te barsten.

Venetia, Archie en Angus waren rond lunchtijd klaar om naar Londen te vertrekken. Olivia verschool zich boven in haar slaapkamer omdat ze de gedachte niet kon verdragen Archie te zien en beleefd tegen hem te moeten zijn. Venetia zocht haar op.

‘Lieverd, ik maak me vreselijke zorgen om je. Je ziet er vandaag verschrikkelijk uit. Als je me ooit nodig hebt, weet je me te vinden,’ zei Venetia en ze kuste Olivia gedag.

‘Dank je,’ zei Olivia naar adem happend. Ze kon het zelfs niet opbrengen Venetia te vertellen wat ze de afgelopen nacht had gezien.

Op de een of andere manier kwam ze die dag en het traditionele uitwisselen van kerstgeschenken na het diner door. Zodra ze kon ging Olivia naar bed, waar ze zich tot een hoopje ellende onder de dekens opkrulde tegen de kou, die die avond tot in haar botten leek door te dringen.

Een uur later kwam Harry de slaapkamer binnen.

‘Liefste, ben je wakker?’

Toen ze niet antwoordde, liep hij om naar haar kant van het bed. Ze voelde dat hij zijn gezicht naar het hare toe bracht.

Ze sprong overeind en riep: ‘Nee! Raak me niet aan!’

Harry schrok van haar reactie en deed een stap terug.

‘Wat is er?’ vroeg hij.

Ze sprong uit bed om verder bij hem weg te gaan.

‘Ik weet dat ik niets kan veranderen aan het feit dat ik met je ben getrouwd, dwaas die ik ben! Maar ik smeek je me te beloven dat je nooit meer zult proberen me aan te raken. Ik… wálg van je!’

Harry liep haar achterna toen ze rillend van de kou en van boosheid naar de open haard liep. ‘Liefste, kalmeer alsjeblieft. Waar heb je het in hemelsnaam over?’

Ze keek hem recht aan, haar blik vol afkeer. ‘Ik heb je gezien… met hém,’ beet ze hem toe. ‘Afgelopen nacht in de bibliotheek.’

Harry wendde even zijn blik van haar af en knikte toen. ‘Ik begrijp het.’

‘Al die weken heb ik me afgevraagd waarom je niet zoals elke andere man naar je vrouw verlangde, waarom je me nooit aanraakte. Ik was volstrekt wanhopig en ik dacht dat het aan mij lag, dat ik iets niet goed deed. Maar natuurlijk…’ zei Olivia met een wrange lach, ‘zou je nooit naar me zijn gaan verlangen, wel dan? Ik ben gewoon van het verkeerde geslacht!’

Ze keek hem zonder enige sympathie aan toen hij in een stoel bij de haard neerzakte en zijn hoofd in zijn handen legde.

‘Olivia, het spijt me verschrikkelijk. Je had niet moeten zien wat je gisternacht hebt gezien…’

‘En jij had niet moeten dóén wat ik je gisternacht heb zien doen! Hoe kon je, Harry? In dit huis! Iedereen had wel binnen kunnen komen en jullie betrappen… zoals ik heb gedaan!’

‘Ik zweer je dat het nooit eerder is gebeurd en dat het ook nooit meer zal gebeuren. Ik… we… we waren dronken… Het liep een beetje uit de hand…’

‘Bespaar me je excuses, alsjeblieft, Harry.’ Olivia wrong vertwijfeld in haar handen. ‘Wil je me echt vertellen dat je de armen van een andere mán niet kon weerstaan?’ Ze hield zich in, wetend dat ze het gevaar liep hysterisch te worden.

‘Liefste…’

‘Noem me geen “liefste”! Ik ben je liefste niet, dat is híj!’ Toen begon ze hulpeloos te snikken. Ze liep naar het bed en liet zich op het voeteneind neerzakken. ‘Harry, hoe kon je zo wreed zijn? Hoe kon je met me trouwen terwijl je wist wat je was?’

‘Ik wist… ik weet niet… Olivia, misschien begrijp je het niet, maar op school…’

‘Het kan me niet schelen wat er op school is gebeurd!’ Ze keek hem walgend aan. ‘Je bent nu getrouwd, je hebt een vrouw! Hoe kon je me toestaan mijn leven te verspillen terwijl je wist dat je gevoelens had voor mannen en nooit echt van mij zou kunnen houden? Ik weet dat je verlegen bent, Harry, maar ik had niet gedacht dat je wreed was.’

‘Alsjeblieft, geloof me, Olivia, ik heb wel gevoelens voor je, en na gisternacht weet ik dat… wat je zag… niets voor mij is, echt waar.’

‘O, wat vreselijk geschikt van je om dat te zeggen nu je ontdekt bent,’ beet ze hem toe. ‘Besef je wel dat je hierom uit het leger gegooid kunt worden? En je ouders, je arme ouders.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Je moeder vraagt me steeds wanneer de volgende erfgenaam zal komen. Harry,’ zei ze terwijl haar laatste reserve afbrokkelde, ‘hoe moet ik dit verdragen?’

‘Liefste, huil nou niet, alsjeblieft.’ Hij wilde naar haar toe komen, maar ze stak haar armen voor zich uit.

‘Ik zei, raak me niet aan!’

Harry liep terug naar de stoel en liet zich er weer in zakken. Ze bleven een poosje zwijgend zitten.

‘Weet je,’ zei Harry uiteindelijk, ‘het is niet helemaal ongebruikelijk dat mannen worstelen met… wie ze zijn, Olivia. En ik zweer je, liefste, dat ik na gisternacht precies weet wie ik ben. En alsjeblieft, als je me de kans wilt geven, wil ik het met je goedmaken, echt iets van ons huwelijk maken. Ik geef toe dat dat van gisternacht verkeerd was, maar ik deed het echt met de beste bedoelingen. Als je me alleen maar wilt laten uitleggen…’

‘Alsjeblieft,’ zei Olivia huiverend, ‘bespaar me de details. Vergeef me dat ik niet jouw smerige wereldje binnen wil stappen.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Ik denk dat we, als we allebei gekalmeerd zijn, moeten bespreken wat we verder moeten doen. Ik moet beslissen of ik hiermee kan leven.’ Ze keek naar hem op. ‘Als ik dat niet kan, Harry, sta je me dan een echtscheiding toe?’

Harry keek haar ontzet aan. ‘Er is nog nooit iemand gescheiden in onze familie.’

‘Misschien is er nog nooit iemand homoseksueel geweest in jullie familie!’ Ze sprak het woord ongevoelig uit, zag Harry ineenkrimpen en genoot ervan

‘Zeg dat alsjeblieft niet meer, Olivia!’ smeekte hij. ‘Echt, dat ben ik niet. Ja, ik heb een poosje gedacht dat het misschien mogelijk was, en daarom moest ik erachter zien te komen. Maar heus, Olivia, geloof me, dat ben ik niet. Er zijn me vandaag een hoop dingen veel duidelijker geworden. En dat is de reden dat ik vanavond naar je toe ben gekomen. Ik wilde eindelijk ons huwelijk voltrekken.’

‘Dat is ontzettend nobel van je, Harry,’ zei Olivia, plotseling uitgeput, ‘maar ik vrees dat ik je niet geloof. Ik geloof niet dat je van me houdt en ik wou dat ik nooit verliefd op je was geworden. En nu, alsjeblieft… we hebben morgen weer een lange dag voor de boeg en ik moet wat proberen te slapen.’ Ze keek naar hem op. ‘En ik wil dat je me één ding belooft.’

‘Wat je maar wilt, Olivia, lieveling, echt.’

‘Ik wil dat je me belooft dat je niet in mijn buurt komt of me probeert aan te raken zolang ik nadenk over wat ik moet doen.’

‘Natuurlijk,’ bevestigde hij bedroefd, ‘ik begrijp het.’