44

Toen de zomer overging in de herfst en de winterkou dichterbij kwam, werd Christopher te zwak om nog uit bed te komen. Adrienne zat bijna de hele dag bij hem, praatte met hem en las hem voor terwijl hij af en toe wegdoezelde, en week alleen van zijn zijde wanneer Harry of Olivia haar kwamen aflossen.

En in december, kort voor de kerst, kreeg Christopher weer een zwaar hartinfarct. Een paar uur later stierf hij zonder nog bij bewustzijn te zijn gekomen.

De begrafenis vond twee dagen voor Kerstmis plaats in het kleine kerkje op het landgoed waar Olivia en Harry waren getrouwd. Het was druk: meer dan driehonderd mensen kwamen hem de laatste eer bewijzen. Zijn lichaam werd bijgezet in het familiegraf van de Crawfords, waar hij voor eeuwig naast zijn voorouders kwam te liggen.

Olivia keek vanuit haar ooghoek naar Harry, die de rouwenden na de dienst in huis verwelkomde. Zijn verdrietige, afgetobde gezicht verried zijn pijn; ze dacht dat ze nog nooit zo veel van hem had gehouden als op dat moment. Ook al was hij nog steeds afstandelijk en hadden haar pogingen hem over zijn ervaringen in Changi te laten praten jammerlijk gefaald, hij kwam vaak ’s avonds laat naar haar toe om de liefde met haar te bedrijven.

Ze werd geregeld wakker met blauwe plekken en ze voelde een doffe pijn vanbinnen doordat hij haar zo ruw had genomen. Op een gegeven moment zou ze tegen hem zeggen dat hij wat voorzichtiger moest zijn, maar gezien de omstandigheden liet ze hem voorlopig maar begaan. Het contact en de vertroosting die haar dat schonk waren te belangrijk om op te geven.

Kerstmis was een sombere aangelegenheid; hoewel Adrienne gezien haar broosheid verbazingwekkend stoïcijns bleef onder haar verlies. Wellicht hielp het dat ze de tijd had gehad om zich erop voor te bereiden en alles tegen haar dierbare echtgenoot had kunnen zeggen wat ze wilde zeggen voordat hij overleed.

Olivia was blij toen de klokken van de plaatselijke kerken het nieuwe jaar inluidden. Ze kon alleen maar bidden dat het Harry de vrede en het geluk zou brengen die hij zo hard nodig had.

Begin januari, toen de eerste sneeuwbui van die winter op Wharton Park neerviel, wist Harry dat hij contact moest opnemen met Lidia om haar te laten weten dat hij niet terug zou komen. Zolang de waarheid alleen in zijn hoofd bestond en Lidia van niets wist en hem liefdevolle brieven stuurde, had Harry – om zijn donkerste momenten te verlichten – kunnen blijven fantaseren dat een samenzijn met haar nog steeds mogelijk was.

Haar laatste brieven hadden echter een dringender toon gehad; ze zei dat er veel te bespreken was na zijn terugkeer en ze had hem voorzichtig gevraagd wanneer hij dacht dat dit zou zijn. Hij merkte ook dat ze niet langer briefpapier van het Oriental Hotel gebruikte en hij maakte zich zorgen.

Niet in staat haar de hele waarheid te vertellen, schreef hij haar dat zijn vader was overleden en dat er veel geregeld moest worden voordat hij kon vertrekken om bij haar te zijn.

En toen kwamen er helemaal geen brieven meer.

Harry wist dat er iets mis was.

In een opwelling ging hij naar het postkantoor van Cromer en stuurde een telegram naar madame Giselle van het Oriental, waarin hij naar haar gezondheid en die van Lidia vroeg.

Twee dagen later kreeg hij antwoord:

HARRY (STOP) ALLES GOED HIER (STOP) WANNEER KOM JE TERUG (STOP) LIDIA TWEE MAANDEN GELEDEN PLOTSELING VERTROKKEN (STOP) GEEN ADRES ACHTERGELATEN (STOP) GROETEN GISELLE

Harry moest zich aan de balie vasthouden. Hij voelde zich misselijk, duizelig…

Terug op Wharton Park ging hij naar de werkkamer, deed de deur achter zich dicht en ging met zijn hoofd in zijn handen aan het bureau zitten. Hij ademde een paar keer diep in en probeerde zich te herstellen.

Misschien had Lidia ergens anders een beter baantje gekregen?

Harry schudde zijn hoofd. Hij wist dat het dat niet kon zijn: Lidia was dol op haar baan, trots op haar werk en op het hotel en dankbaar voor de kans die Giselle haar had geboden. Bovendien zou ze hem dan hebben verteld waar ze heen ging.

Was ze ziek?

Harry’s hart bonkte tegen de binnenkant van zijn borstkas.

Was ze dood?

Hij sloeg met zijn vuist op het bureau. Hij moest naar haar toe, moest haar gaan zoeken, waar ze ook was. En haar helpen als ze hem nodig had.

Hij liep door de werkkamer heen en weer, probeerde een reden te bedenken die Olivia zinvol zou lijken en hem voor drie maanden de vrijheid zou geven om Lidia te vinden, haar alles uit te leggen en dan afscheid van haar te nemen. Misschien kon hij Olivia vertellen dat Sebastian en hij over het opzetten van een onderneming hadden gesproken toen hij in Bangkok was en dat hij de mogelijkheden wilde onderzoeken om de financiële positie van het landgoed te verbeteren.

Harry had zijn besluit genomen en hij wilde net de telefoon pakken om Sebastian te bellen toen er zachtjes op de deur werd geklopt.

‘Verdomme,’ zei Harry zacht. ‘Binnen,’ riep hij.

Olivia kwam de kamer binnen met een ongewoon nerveuze glimlach om haar mond.

‘Harry, kan ik je een minuut of vijf storen?’

‘Wat is er?’

Olivia negeerde zijn bruuskheid, omdat ze zeker wist dat haar nieuws hem eindelijk zou doen glimlachen. Ze ging tegenover hem zitten en besefte dat haar handen trilden.

‘Ik moet je iets vertellen… maar maak je geen zorgen. Het is fantastisch nieuws.’

Harry keek haar aan. ‘Goed. Vooruit dan maar.’

‘Ik… wíj verwachten een baby! O, lieverd, precies wat we nodig hebben na het vreselijke afgelopen jaar.’

‘Weet je het zeker?’ Harry fronste.

‘Heel zeker.’ Ze knikte blij. ‘De dokter heeft het gisteren bevestigd. Ik ben drie maanden zwanger. De baby komt eind juni.’

Harry wist dat hij overeind moest komen en gepast moest reageren. ‘Nee maar, dat is geweldig nieuws.’ Hij liep om het bureau heen, bukte en kuste haar op de wang.

Ze keek gespannen naar hem op. ‘Je bent er toch blij mee of niet, lieveling?’

‘Natuurlijk, Olivia.’

‘En deze keer zal ik voorzichtiger zijn. Vanwege wat er de vorige keer is gebeurd heeft de dokter me geadviseerd veel rust te nemen. Dus ik ga niet meer als een dolle over het landgoed rondrennen. Natuurlijk zal ik het nietsdoen vreselijk vinden, maar het zal het uiteindelijk waard zijn, denk je niet?’

‘Natuurlijk zal het dat waard zijn,’ beaamde hij.

‘Ik vrees dat het voor jou wel extra werk betekent, lieveling. Maar ik weet zeker dat je moeder je met alle plezier zal helpen met de dagelijkse gang van zaken in huis. Zodra ze over die vreselijke griep heen is die haar zo heeft uitgeput. Maar het wordt gauw lente. O, Harry,’ zei Olivia, wier ogen zich plotseling vulden met tranen, ‘onze baby.’

Olivia geneerde zich voor haar ongebruikelijke vertoon van emotie, haalde een zakdoek uit haar vestzak en snoot haar neus. ‘Sorry. Ik was opeens zo ontroerd. Ik beloof je dat ik geen huilebalk word die je constant irriteert.’

Harry zag op dat moment iets van Olivia’s grote kracht. Hij had haar de afgelopen maanden weinig van zichzelf gegeven, behalve zo nu en dan een vrijpartij die, dat wist hij, ruw was geweest. Hij had haar op z’n best met verlegenheid en op z’n ergst met minachting behandeld. En nu stond ze, omdat ze bang was voor zijn reactie, zich bijna te verontschuldigen voor haar blijdschap over het feit dat ze een kind verwachtte.

Het was een grimmig moment van bewustwording. Overdonderd door wat hij alleen maar als zijn eigen egoïsme kon zien en daarom walgend van zichzelf, knielde hij voor haar neer en nam haar handen in de zijne.

‘Lieveling, ik vind het absoluut geweldig. Je moet zo veel rust nemen als je nodig hebt. En dat heb je verdiend ook.’ Hij nam haar in zijn armen en hield haar even vast. ‘Wanneer zullen we het mijn moeder vertellen?’

‘Ik had gedacht tijdens de lunch.’

‘Laat mevrouw Jenks iets speciaals klaarmaken. We gunnen onszelf een feestmaal om te vieren dat je zo’n fantastische meid bent.’

Olivia knikte, dolblij met zijn voorkomendheid en vervuld van hoop dat dit het keerpunt in hun relatie was dat hen dichter bij elkaar zou brengen.

Olivia en Harry vertelden het nieuws aan Adrienne, die nog steeds zwak was door de griep. Ze bleek inderdaad zo blij als Olivia had verwacht. Na de lunch ging Harry naar de stallen. Hij pakte zijn paard en reed door de vieze resten van de sneeuw die zijn land bedekten.

Hij passeerde een bosje en Wharton Park lag voor hem. Harry hield zijn paard in en keek over het landgoed uit. En voor het eerst ervoer hij iets van trots dat het van hem was. Hij was nu heer en meester en zelfs zijn moeder moest voor zijn wensen buigen. En tot dusver ging het werk hem helemaal niet slecht af.

Er was nu ook een mogelijke erfgenaam op komst, misschien zelfs een zoon die de teugels van hem kon overnemen wanneer hij stierf, en wellicht zouden er nog meer kinderen komen. Het was een troostrijke gedachte.

Lidia…

Harry legde vertwijfeld zijn wang tegen de zachte hals van het paard. Was het leven maar anders geweest; dan had hij het met haar doorgebracht.

Maar de naakte waarheid omringde hem aan alle kanten.

Wharton Park was waartoe hij was geboren en er was geen ontkomen aan.

Zijn mond werd droog en verstrakte toen de pijn van een leven zonder haar weer bovenkwam.

‘O, god…’ kreunde hij.

Hij moest het accepteren en ophouden zichzelf en degenen om hem heen – vooral Olivia – te straffen. Zij had geen schuld aan zijn hartstocht voor een andere vrouw en ze verdiende op zijn minst beleefdheid en begrip van hem.

Maar eerst moest hij Lidia vinden en zijn geliefde kasplantje de vrijheid schenken om zonder hem verder te leven. Maar hoe? Nu Olivia zwanger was en rust moest nemen, wist Harry dat hij het landgoed onmogelijk kon verlaten zolang de baby niet was geboren.

Er moest een andere manier zijn…

Toen Harry zijn paard eindelijk weer in beweging bracht, had hij besloten wat hij zou doen. Hij reed terug naar de stallen, steeg af en gaf het paard aan een stalknecht. Tegen de tijd dat hij de deur van de kas opende, had zijn plan stevig postgevat. Bill zat op zijn krukje in diepe concentratie de wortels van een orchidee te bestuderen.

Hij keek op. ‘Goedemiddag, Lord Harry. Hoe maakt u het?’

‘Prima, dank je, Bill.’ Harry moest er nog steeds aan wennen dat hij de titel nu droeg. Hij had die zo lang met zijn vader geassocieerd.

‘Weer geen nieuws vandaag, vrees ik.’

‘Nee…’ Harry liep naar Bill toe en keek even toe bij diens werk. ‘En ik denk ook niet dat er nog iets zal komen. Ze lijkt te zijn verdwenen.’

Bill legde zijn pipet neer en keek naar Harry op. ‘Hoe bedoel je, ze is verdwenen?’

‘Ze heeft het hotel verlaten en niemand lijkt te weten waar ze heen is. Ik ben natuurlijk vreselijk bezorgd.’

‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei Bill. ‘Het spijt me. Kan ik iets doen?’

Harry ademde diep in. ‘Nou, eigenlijk wel, Bill…’

Om halfvijf nam Elsie een dienblad mee naar boven en klopte ze op Olivia’s slaapkamerdeur. Ze ging naar binnen en trof haar meesteres nog steeds slapend aan.

‘Wakker worden, Lady Olivia!’

Olivia roerde zich en deed haar ogen open. ‘Lieve hemel, is het al na vieren?’ zei ze slaperig, en toen begon ze te glimlachen. ‘Het zal de opluchting wel zijn geweest omdat ik het Harry heb verteld.’

Elsie zette het dienblad naast Olivia neer. ‘Dat u wat hebt verteld?’

Olivia wendde zich naar Elsie en haar prachtige turquoise ogen straalden. Ze pakte haar hand vast. ‘Beste Elsie, nu ik het Harry en zijn moeder heb verteld, kan ik het jou ook wel vertellen. Ik verwacht een kind. Ik ben in juni uitgerekend.’

‘O, mevrouw! Dat is het beste nieuws dat ik in maanden heb gehoord! Het is fantastisch, echt waar.’

‘Ja, hè? En Harry lijkt ook verrukt.’

‘Dat geloof ik,’ zei Elsie, haar best doend haar gevoelens jegens de nieuwe Lord Crawford niet te laten blijken. Toen ze de thee inschonk kregen haar ogen plotseling iets triests. ‘U bent echt een geluksvogel, mevrouw… gelukkiger dan ik.’

‘O, Elsie, wat stom van me. Nog steeds geen nieuws?’

‘Nee. En dat zal er ook niet komen. We waren al een poosje getrouwd toen Bill ruim vier jaar geleden vertrok, en hij is al een hele tijd terug. Dus… nou, hij is vorige week naar de dokter gegaan. En ze denken niet dat hij… u weet wel, mevrouw,’ zei Elsie blozend. ‘De dokter wijt het aan een aanval van de mazelen toen Bill twaalf was. Dus zal er bij ons nooit een baby komen.’

‘O, Elsie, wat vind ik dat vreselijk erg.’ Olivia wist hoe graag haar kamermeisje een groot gezin had gewild. ‘Misschien kunnen jullie adopteren,’ opperde ze.

‘Dat ziet Bill niet zo zitten en ik weet ook niet goed hoe ik erover denk, maar het is nog vroeg dag. We laten het een paar maanden rusten en kijken hoe we er dan tegenover staan.’

‘Natuurlijk,’ zei Olivia, ‘heel verstandig.’

‘En nu, mevrouw,’ zei Elsie, haar verdriet opzijzettend, ‘wil ik niet dat u aan mij denkt en daardoor uw blijdschap laat verpesten. U hebt een hoop doorgemaakt en u verdient dit goede nieuws, echt waar.’

‘Dank je, Elsie.’ Olivia ging recht zitten en Elsie gaf haar een kop thee. ‘En denk erom dat je de hoop nooit moet opgeven. Het leven komt soms met bijzondere oplossingen, wacht maar af.’

Olivia lag diezelfde avond net in bed toen Harry naast haar kwam zitten en haar handen in de zijne pakte.

Twee keer op een dag, dacht Olivia blij.

‘Lieveling, als je niet te moe bent, wil ik je graag over mijn idee vertellen,’ begon Harry.

‘Ik ben klaarwakker, lieverd, brand maar los,’ moedigde Olivia hem aan, dolblij dat hij haar ergens bij betrok.

‘Nou, ik weet dat je op de hoogte bent van de geldnood van het landgoed.’

‘Ja, dat ben ik.’ Olivia keek hem aan. ‘Heb je een manier bedacht om extra fondsen te creëren?’

‘Ik denk het wel, ja,’ zei Harry. ‘Het is natuurlijk een gok, maar in de paar weken die we samen hadden, heeft mijn vader me geleerd te trachten het potentieel van zowel het landgoed als de mensen die er werken volledig te benutten. En we hebben iemand onder ons die een zeldzaam talent lijkt te hebben.’

‘En wie is dat dan wel?’

‘Bill Stafford,’ antwoordde hij met enige zwier. ‘Ik weet niet of je de laatste tijd in de kas bent geweest, maar hij doet daar echt fantastische dingen. Hij kruist orchideeën om zijn eigen hybrides te creëren en sommige daarvan zijn echt heel mooi. Ik denk – als we Bill de juiste hulp en steun geven – dat we die dingen zouden kunnen gaan verkopen!’

‘Ik moet zeggen dat ik het een heel goed idee vind. Vooral omdat het zo weinig investering vergt. We hebben hooguit een paar extra kassen nodig,’ zei Olivia.

‘En natuurlijk enkele bijzondere soorten. Bills hartstocht, en zijn talent mag ik wel zeggen, schijnen te liggen bij tropische bloemen zoals orchideeën, en ik heb voorgesteld dat hij zich daarop concentreert. Hij zegt dat hij er meer over moet leren. Dus…’ lanceerde Harry de kern van het plan, hopend dat hij genoeg had gedaan om Olivia te overtuigen, ‘heb ik voorgesteld dat hij zo snel mogelijk naar het Verre Oosten reist. Daar kan hij alles over de planten in hun natuurlijke habitat leren, en hoe hij ze hier op Wharton Park zou kunnen kweken. En hij moet natuurlijk zo veel mogelijk soorten mee naar huis nemen, zodat hij goed van start kan gaan.’

Olivia fronste. ‘Hij wil toch zeker niet helemaal daarheen terug? Vooral niet met die afschuwelijke herinneringen aan de Oriënt? Kan hij niet een cursus horticultuur volgen? Misschien hebben ze in de Botanische Tuinen in Kew zoiets.’

‘In feite was het Bill die met het idee kwam. Hij wil zich specialiseren, een expert worden en de beste zijn in wat hij doet. Ik vind dat we hem een kans moeten geven,’ drong Harry aan, wetend hoeveel er van Olivia’s instemming en steun afhing. ‘Hij heeft immers wel mijn leven gered.’

‘Nou, als jou dat het beste lijkt, stuur hem er dan inderdaad maar heen. Bill lijkt tegenwoordig toch al bijna hele dagen in de kas te zitten en de moestuin aan zijn vader over te laten. Natuurlijk kan ik Jack nu niet meer helpen,’ voegde ze eraan toe, ‘dus misschien moeten we Bill maar gewoon vervangen, iemand extra aannemen voor het eenvoudiger werk in de tuinen.’

‘Uitstekend idee,’ bevestigde Harry. ‘Het enige struikelblok dat Bill voor zijn plan ziet is Elsie. Ze zal haar man natuurlijk niet graag zo snel weer zien vertrekken.’

‘Dat is zeker,’ zei Olivia.

‘Daar heb ik jouw hulp voor nodig, lieveling. Ik hoopte dat jij haar duidelijk zou kunnen maken dat dit een fantastische kans voor Bill is om meer te bereiken en dat ze hem daarbij zou moeten steunen.’

‘Ik zal mijn best doen, maar ze zal er niet blij mee zijn, Harry,’ antwoordde Olivia.

‘Lieverd, Elsie aanbidt de grond onder je voeten. Eén woord van jou en ze zal de zin ervan inzien, dat weet ik zeker.’ Hij glimlachte naar haar.

Olivia glimlachte terug en bloosde om het zeldzame compliment. ‘Ik zal zien wat ik kan doen. Hoe zit het met Bills passage?’

‘Ik heb al contact gehad met Sebastian en hij zal dat met plezier voor ons regelen.’

‘Nou, lieverd,’ zei Olivia glimlachend, ‘je lijkt het al helemaal te hebben uitgedokterd.’

Toen Elsie voor het eerst van Bill over het plan hoorde, was ze furieus.

‘Wat?! Mij weer helemaal alleen hier achterlaten?’

Bill had Harry gezworen dat hij de ware reden van zijn reis naar Bangkok niet zou noemen.

‘Ik weet het, schat, maar ik geloof dat ik echt talent heb met orchideeën en ik wil er meer over leren. Lord Harry heeft gezegd dat als ik in de toekomst een paar bijzondere soorten kan kweken en verkopen, hij me goed zal belonen. En we kunnen best een paar shilling extra gebruiken, niet dan?’

‘Niet als het betekent dat jij weer op reis moet,’ klaagde ze, naar de klok aan de muur kijkend. ‘Ik moet nu naar het grote huis. We hebben het er nog wel over.’

Bill wachtte nerveus de terugkeer van zijn vrouw af. Elsie kwam thuis met een berustende glimlach om haar mond.

‘Het is al goed, dwaze man, je kunt gaan wat mij betreft. Mevrouw heeft met me gepraat en uitgelegd dat het een heel mooie kans voor je is.’

‘O, Elsie, dank je, schattebout.’ Bill trok haar tegen zich aan en kuste haar voorhoofd.

Ze keek naar de oprechte opwinding in zijn ogen. En die merkte ze ook op omdat ze zo veel van hem hield. ‘Zolang het niet meer dan een paar maanden duurt, anders moet ik misschien een knappe man zoeken om me gezelschap te houden!’

Bill hield haar dicht tegen zich aan en bedacht wat een geluksvogel hij was dat hij zijn grote liefde vlakbij huis had gevonden. ‘Ik beloof je, schattebout, dat ik in een oogwenk terug ben.’