23

Halverwege juni, toen Wharton Park in volle bloei stond, hoorde Olivia op de radio dat Frankrijk zich aan Duitsland had overgegeven.

Hitler was nu in Parijs om zijn nieuwste trofee te bezichtigen en ze vroeg zich af hoelang het nog zou duren voordat de Battle of Britain, zoals premier Churchill het die ochtend op de radio had genoemd, zou beginnen.

Toen ze de moestuin in liep om de dagelijkse portie groente en fruit voor de mensen op het landgoed te gaan halen, bedacht ze dat het moeilijk voor te stellen was dat eenzelfde grootschalige dood en vernietiging als ze twee dagen geleden met de meisjes op het bioscoopjournaal had gezien, zich ook in Engeland zou voordoen. Toen ze met haar twee grote manden vol verse producten de keuken binnenstapte, zat daar Harry aan tafel een kop thee te drinken. Hij zag er mager en doodmoe uit.

‘Hallo, liefste.’ Hij glimlachte vermoeid. ‘Raad eens? Ik heb een dag verlof gekregen.’

‘Goh!’ Olivia ging door met het uitladen van de groentemand. Het idee dat Harry de hele dag thuis zou zijn wond haar helemaal niet op; eerder het tegendeel. ‘Ik weet zeker dat je het liefst alleen maar zou slapen.’

‘Nou, eigenlijk dacht ik dat we misschien samen ergens heen konden gaan. Wat zeg je van een picknick op het strand?’

Mevrouw Jenks de kokkin, die met haar handen in het sop stond, glimlachte en zei: ‘Ja, meneer Harry, neem uw vrouw mee uit. Ze runt de boel hier al een paar weken helemaal in haar eentje, voor zover ik het kan zien. Ze heeft net zo veel behoefte aan een verzetje als u. Ze is gewoon fantastisch, echt waar. En zo denken we er allemaal over,’ voegde ze eraan toe, zodat daar in ieder geval geen onduidelijkheid over kon bestaan.

Olivia bloosde om de complimenten, maar ze begon haastig smoesjes te verzinnen. ‘Maar ik moet het brood naar de meisjes gaan brengen en…’

‘Stil maar! Laat dat maar aan mij over, mevrouw Crawford, en gaat u maar fijn een dagje met uw man weg.’

Beseffend dat ze verslagen was, gaf Olivia toe. ‘Ik loop snel naar boven om die lange broek uit te trekken.’

‘Ik zie je over tien minuten bij de auto, liefste,’ riep Harry haar na.

‘Lieve hemel, ik ben echt blij dat ik er een paar uur uit ben,’ verzuchtte Harry toen ze bij het huis wegreden. ‘Het is een prachtige dag en ik heb een picknickmand van mevrouw Jenks achterin staan. Ik dacht dat we wellicht naar Holkham konden gaan. Het is misschien wel het enige strand wat ik kan bedenken dat niet compleet is verpest door prikkeldraad en versperringsballonnen.’ Hij keek haar vragend aan.

Olivia knikte zwijgend.

Ze parkeerden een paar minuten van het strand vandaan en liepen naar de duinen. Harry droeg de picknickmand. Het strand was volkomen verlaten, er was niemand te zien. Harry liet zich languit in het zand vallen, draaide zich op zijn rug en sloot zijn ogen tegen de zon.

‘Wat heerlijk!’ zei hij. ‘Dit is pas leven! Hier kun je je echt nog voorstellen dat de oorlog niet meer dan een nachtmerrie is die ik de afgelopen nacht heb gehad.’

Olivia ging een meter bij hem vandaan op het zand zitten. Ze antwoordde niet. Ze tuurde naar de zee en wenste dat deze dag zo snel mogelijk voorbij zou zijn. Toen ze zich omdraaide zag ze dat hij naar haar keek.

‘Heb je zin om naar het water te lopen?’ vroeg hij.

‘Als jij dat wilt.’

Ze stonden op en liepen samen naar de zee.

‘Ik wil even zeggen, Olivia, dat je thuis geweldig werk hebt verricht. Ik weet echt niet wat er gebeurd zou zijn als mijn moeder er alleen voor had gestaan. Ze heeft een erg zwakke gezondheid en ze raakt heel snel van streek. Ik weet dat jij het leeuwendeel van het werk hebt gedaan als het om het beheer van het landgoed gaat.’

‘Ik geniet ervan,’ gaf ze toe. ‘Het is fijn om druk bezig te zijn.’

‘Je bent kennelijk een natuurtalent en iedereen op Wharton Park is dol op je.’ Hij glimlachte vol genegenheid naar haar. ‘Net als ik.’

‘O, Harry.’ Olivia was plotseling geïrriteerd. ‘Je hoeft nu echt niet meer te doen alsof, hoor.’

Ze liepen zwijgend door. Net voor ze de zee bereikten, bleef Harry staan en draaide zich naar haar om. ‘Olivia, ik heb veel aan onze eerste ontmoeting gedacht. Voordat… hét allemaal gebeurde. Ik weet nog dat ik dacht dat je het pienterste meisje was dat ik ooit had ontmoet. Niet dwaas, dom en ijdel zoals veel van de vrouwen die ik eerder was tegengekomen, maar echt intelligent en integer. Ik geloof dat je mij toen ook aardig vond.’

‘Natuurlijk vond ik je aardig, Harry,’ gaf Olivia zacht toe.

‘Weet je nog hoe we elkaar plaagden en samen lachten?’

‘Ja…’

‘En misschien,’ zei hij volhardend, ‘had ik je toen meteen moeten vertellen dat ik je het knapste meisje vond dat ik ooit had gezien.’

Olivia schudde gefrustreerd haar hoofd. ‘Harry, hou alsjeblieft op! Ik weet wat je probeert te doen, maar het is gewoon te laat!’

‘Liefste, alsjeblieft, zoals de zaken er nu voor staan, mag ik van geluk spreken als we ooit nog zo samen kunnen zijn en ik de kans krijg het je uit te leggen! Ik smeek je, Olivia,’ bedelde Harry. ‘Ik moet je in elk geval vertellen wat me is overkomen. Alsjeblieft, zullen we gaan zitten?’

Olivia zag de vertwijfeling in zijn ogen en liet zich vermurwen. ‘Nou, ik zie niet in dat het enig verschil zal kunnen maken, maar ja, als je dat graag wilt, beloof ik dat ik naar je zal luisteren.’ Ze gingen allebei op het zand zitten.

‘Ik ga het je vanaf het begin vertellen. Ik aanvaard dat het waarschijnlijk geen verschil zal maken, maar je verdient het in elk geval te weten hoe het zit.’

‘Alsjeblieft, Harry, begin nou maar gewoon.’

‘Goed dan. En ik zweer je dat ik geen sympathie van je verwacht. Het is veeleer een eerlijke verklaring. Juist…’ Het was duidelijk dat Harry zijn gedachten even moest ordenen. ‘Ik probeerde je die avond te vertellen dat als jongens samen op kostschool zitten – wat, dat moet ik je vertellen, een vreselijke plek is om je vroege jeugdjaren door te brengen – ze soms, uit pure eenzaamheid en wanhoop, verliefd op elkaar worden.’

Olivia huiverde onwillekeurig bij die gedachte.

Harry ging door. ‘Ik was buitengewoon wanhopig en had vreselijk heimwee naar mijn moeder. Er zat een jongen bij me in de klas met wie ik goed kon opschieten en we werden tamelijk hecht. Niet op fysiek niveau overigens, maar voor mij was het de dichtste benadering van een intieme relatie. Hij toonde me genegenheid, Olivia, hij leek om me te geven. En ik vroeg me destijds wel af – dat vertel ik je eerlijk – of ik misschien verliefd op hem was. En vervolgens bleef ik me de rest van mijn tienerjaren afvragen of ik inderdaad, zoals jij het zo botweg uitdrukte, homoseksueel zou kunnen zijn.’

Hij keek of ze daarop wilde reageren. Olivia sloeg haar ogen neer. Ze had niets te zeggen, dus Harry ging door.

‘Dat gevoel werd op Sandhurst natuurlijk nog erger. Zoals je weet ben ik niet bepaald een geboren soldaat en ik begon echt te geloven dat mijn afkeer van vechten en agressie, samen met mijn liefde voor de piano, te wijten was aan een gebrek aan mannelijkheid. Ik geef toe dat ik erg in de war was toen ik jou voor het eerst ontmoette,’ zei Harry. ‘Ik had weinig omgang met vrouwen gehad en zeker geen intieme. Om heel eerlijk te zijn maakten ze me doodsbang. Ik begreep niet wat ze van me wilden en ik wist niet hoe ik het ze naar de zin moest maken. En toen…’ zei Harry met een zucht, ‘ontmoette ik Archie tijdens Penelope’s bal. Hij leek in zo veel dingen hetzelfde als ik; zijn gevoeligheid, zijn liefde voor kunst… en natuurlijk realiseerde ik me meteen dat hij homoseksueel was. Hij was erg stimulerend en ik ging een paar keer naar Londen om hem te ontmoeten.’

‘Ik wíst dat ik je had gezien in Londen,’ interrumpeerde Olivia hem, ‘toen ik op een avond nog laat naar het Ritz ging. Je kwam uit een club wat verderop in de straat.’

Harry knikte. ‘Ja, dat klopt. Archie had me voorgesteld aan een paar van zijn… vrienden. Hij had vanaf het begin als vanzelfsprekend aangenomen dat ik “een van hen” was. Hij deed erg zijn best om me over te halen.’ Harry liet zijn hoofd hangen. ‘Toen hij naar onze bruiloft kwam, probeerde hij me ons huwelijk uit het hoofd te praten. Hij zei dat het een vreselijke vergissing was. En om eerlijk te zijn, Olivia, was ik die dag erg in de war. Ik wist echt niet wat ik moest denken. Archie had mijn hoofd volgestopt met horrorverhalen; dat ik als echtgenoot niet zou kunnen presteren in onze huwelijksnacht.’ Hij keek Olivia in de ogen. ‘Ik was zo verdomd bang dat hij gelijk zou hebben. O, god, Olivia! Geloof me als ik zeg dat het me vreselijk spijt wat er die nacht is gebeurd. Ik was simpelweg doodsbang.’

Ondanks haar vastberadenheid om geen woord te geloven van wat Harry zei, kreeg Olivia toen ze in zijn gekwelde, droevige ogen keek toch het gevoel dat er een fundamentele eerlijkheid in te lezen was. Als hij haar niet de waarheid vertelde, was hij een heel talentvol verteller.

‘Die avond,’ vervolgde Harry, nu op dreef om zijn relaas te voltooien, ‘toen ik jou met Elsie in de slaapkamer achterliet, liep ik de bibliotheek in om me met een glas cognac moed in te drinken. Archie vond me daar en zei dat hij van me hield. Ik vroeg hem me met rust te laten… Ik was heel erg boos op hem en in de war.’ Harry zuchtte. ‘Terwijl jij in de slaapkamer op me lag te wachten en je afvroeg wat er voor de duvel aan de hand was, maakte ik een lange wandeling door het park met een fles cognac als gezelschap. En dat is de waarheid, mijn liefste, dat zweer ik je op mijn moeders leven.’

‘Ik begrijp het.’ Niet in staat hem aan te kijken, keek Olivia naar het zand dat ze tussen haar vingers door liet glijden.

‘Zoals je weet kwam Archie drie weken later, net voor Kerstmis, terug. Ik was ontzettend verward en zag geen uitweg. Ik keek naar jou, je gratie, je zachtaardigheid, je schoonheid; maar tegelijk was je zelf zo in de war en gekwetst door wat ik je had aangedaan.’

‘Dus je wist dat wat je had gedaan verkeerd was,’ wierp Olivia ertussen. ‘Of beter gezegd wat je niet had gedaan?’

‘Natuurlijk, liefste! Ik wist alleen niet hoe ik het in orde moest maken. En die avond dat je me betrapte had ik Archie net verteld dat ik hem nooit meer wilde zien, dat ik ervan overtuigd was dat ik van jou hield en een goede echtgenoot voor je wilde zijn. Hij werd heel boos, pakte me vast en kuste me.’

‘Voor zover ik het kon zien deed je nauwelijks moeite om van hem los te komen,’ wees Olivia hem terecht.

‘Als je een paar seconden langer had gewacht, had je gezien dat ik me uit zijn greep probeerde te bevrijden… hij smoorde me gewoon.’ Er stonden tranen in Harry’s ogen. ‘Ik vond het vreselijk! Het voelde verkeerd en onnatuurlijk en of je me gelooft of niet, ik ben een mán!’

Olivia keek naar hem en zag zijn oprechte wanhoop. Het leek haar het beste te zwijgen tot ze wist wat ze wilde zeggen.

Harry herstelde zich. Hij pakte haar hand stevig vast en ging helemaal scheef zitten om haar in de ogen te kunnen kijken. ‘En tot slot, liefste, wil ik dit tegen je zeggen: niet alleen mijn bewondering en respect voor jou zijn de afgelopen maanden gestaag gegroeid, maar ook mijn liefde. En omdat ik niet meer twijfel over wie ik ben en Archie niet langer in mijn oor loopt te fluisteren, zijn mijn natuurlijke lichamelijke driften bovengekomen. Olivia, ik begrijp dat je misschien van me walgt, maar ik moet je nu vertellen dat ik naar je verlang. Zoals elke normale man naar zijn prachtige vrouw zou verlangen.’

Hij gebruikte zijn andere hand om zachtjes haar wang te strelen. En ze kromp niet ineen. ‘Je bent zo ontzettend mooi,’ zei hij zacht, ‘en het spijt me allemaal verschrikkelijk.’

‘O, Harry, ik…’ Ze slaakte een zucht van verwarring terwijl hij haar wang bleef strelen. Ze voelde zich er verbazingwekkend goed en getroost door. ‘Het heeft me bijna kapotgemaakt,’ fluisterde ze. Harry kroop dichterbij en sloeg een arm om haar schouder.

‘Ik weet het mijn lieve, lieve meisje. Ik begrijp hoezeer ik je heb gekwetst en dat ik dat misschien nooit meer kan goedmaken. Maar, Olivia, als je me kunt vergeven en me nog een laatste kans zou willen geven, dan zou ik het heel graag proberen,’ smeekte hij. ‘Ik zweer je op alles wat me dierbaar is dat ik je niet zal teleurstellen.’

Ze begon onstuitbaar te huilen en drukte haar hoofd tegen Harry’s borst. Hij sloeg allebei zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. ‘Olivia, je bent sterk, dapper en mooi. Wat kan een man zich nog meer wensen? Ik weet dat ik een ontzettende geluksvogel ben en ik heb er alles voor over om je niet kwijt te raken.’

‘O, Harry, ik hield zo veel van je, maar de vraag is hoe ik ooit kan geloven dat je echt van mij houdt, dat je dit niet zegt om je huid te redden?Hoe kan ik je vertrouwen?’

‘Omdat, mijn liefste,’ zei hij terwijl hij haar hoofd streelde, ‘je al hebt gemerkt dat ik onmogelijk de waarheid verborgen kan houden.’

Daar moest ze even om grinniken. ‘Je hebt gelijk. Het was overduidelijk dat er iets vreselijk mis was, zelfs al voor we trouwden.’

‘Zie je wel!Ik draag mijn hart op de tong en dat zal altijd zo blijven. Olivia, ik weet niet hoeveel tijd ik nog heb voor ik overzee moet. Op z’n best nog een paar maanden, in het ergste geval een paar dagen. Ik wilde je niet onder druk zetten, maar ik wilde je zo ook niet achterlaten. Ik kon de gedachte niet verdragen dat ik je leven had verpest en dat je – zelfs als ik niet terug zou komen – het moeilijk zou vinden een andere man te vertrouwen door wat ik je heb aangedaan.’

Olivia liet zijn woorden bezinken en besefte wat ze betekenden en wat hij zei.

‘Dus zelfs als je me nu of in de komende dagen vertelt dat je me nooit zult kunnen vergeven, zal ik als ik weg moet in elk geval het gevoel hebben dat ik heb gedaan wat juist was door je de waarheid te vertellen. En wat je ook mag hebben gedacht of nog denkt, ik hou van je, mijn liefste, echt waar.’

Het was Harry’s beurt om te huilen en Olivia legde zijn hoofd op haar knie terwijl hij huilde en er uitgooide wat hij van zijn naderende overplaatsing vond.

‘Ook al moet ik mijn mannen opmonteren met verhalen over de kameraadschap en de lol die we zullen hebben als we ten strijde moeten trekken, ik weet hoe de oorlog werkelijk is. En het is niet de dood waar ik bang voor ben, maar de angst van het besef dat die elk moment kan toeslaan. In het beste geval word je meteen de vergetelheid in geblazen. In het ergste geval duurt het misschien dagen voor je een pijnlijke dood sterft. Hoe dan ook, je bent er geweest, weer een naam extra op een gedenksteen. Ik ben bang, Olivia. En ik ben het zo verdomd moe om dapper te zijn voor de anderen.’

Toen zijn tranen opgedroogd waren, stelde Olivia voor dat ze terug zouden lopen naar de duinen en wat van de picknick zouden eten die ze hadden meegebracht. Mevrouw Jenks had ook een fles wijn uit Adriennes Franse wijngaard ingepakt. Harry maakte hem open en gaf haar een glas.

‘Drink alsjeblieft niet op mijn gezondheid. Op dit moment zou ik er alles voor geven om slechte ogen, platvoeten of astma te hebben,’ zei hij glimlachend. ‘Misschien ben ik een lafaard.’

‘Natuurlijk niet, Harry, je spreekt gewoon uit wat elke andere man in jouw positie voelt, maar nooit zegt.’

‘Ik hou van je, Olivia.’ De woorden voelden heel natuurlijk voor hem aan. ‘De vraag is alleen… kun jij me geloven?’

Het duurde een hele tijd voor ze antwoord gaf. Ze zocht in zijn ogen naar de waarheid en tot haar verbazing vond ze die.

Dus uiteindelijk zei ze: ‘Ja, Harry, ik geloof je.’