10

Toen Olivia de salon betrad ervoer ze het nieuwe en niet onplezierige gevoel dat haar komst goedkeurend werd opgemerkt. Lord Crawford was als eerste bij haar.

‘Olivia, nietwaar? Maar, maar, die Indiase zon brengt knoppen werkelijk prachtig tot bloei. Borreltje?’ vroeg hij.

‘Heel erg bedankt,’ antwoordde ze terwijl ze een glas gin van het blad pakte dat de butler haar voorhield.

‘Ik ben blij dat jij vanavond aan tafel naast me zit, beste kind,’ zei Lord Crawford met een discreet knikje naar de butler. Die reageerde met een al even discreet knikje. Zelfs als Olivia eerder niet naast hem ingedeeld was geweest, dan was ze dat nu wel.

‘En, wat vind je van Groot-Brittannië?’ vroeg hij.

‘Het is opwindend om eindelijk het land te zien waar ik zo veel over heb gehoord,’ loog Olivia gladjes.

‘Beste kind, het verheugt me zeer dat je de tijd hebt genomen om ons in het afgelegen Norfolk te bezoeken. Je neemt deel aan het Seizoen, begreep ik van je vader?’

‘Ja.’ Olivia knikte.

‘Vreselijk leuk spektakel,’ zei Christopher grinnikend. Zelden in mijn leven meer plezier gehad. En laat me je nu voorstellen aan mijn vrouw. Ze was vanmiddag onwel, maar lijkt weer te zijn hersteld.’ Hij leidde haar naar een slanke, elegante vrouw. ‘Adrienne, dit is Olivia Drew-Norris, die vast en zeker veel mannenharten zal gaan breken in Londen, net zoals jij jaren geleden.’

Adrienne, Lady Crawford, draaide zich naar Olivia om. Ze stak haar tere witte hand uit en in een parodie op de mannelijke handdruk raakten hun vingers elkaar aan.

‘Enchantée,’ zei Adrienne, die goedkeurend glimlachte. ‘Je bent inderdaad een hartenbreekster.’

‘Het is heel aardig van u om dat te zeggen, Lady Crawford.’ Olivia kreeg het gevoel dat ze een prijskalf was dat over het showterrein werd rondgeleid om door een jury beoordeeld te worden. Ze hoopte maar dat dit geen voorbode was van het komende Seizoen.

‘Noem me alsjeblieft Adrienne. Ik weet zeker dat we goede vriendinnen zullen worden, n’est-ce pas?’

Lord Crawford keek liefdevol op zijn vrouw neer. ‘Geweldig spektakel, geweldig spektakel. Ik laat Olivia in jouw capabele handen achter, liefste. Misschien kun je haar wat tips geven.’ Hij liep weg om nieuwe gasten te verwelkomen.

Olivia gebruikte dat moment om Adriennes eigen schoonheid te bewonderen. Hoewel ze op z’n minst voor in de veertig was, had Adrienne het slanke figuur van een jong meisje. En een prachtig gevormd gezicht met hoge, geprononceerde jukbeenderen onder een vlekkeloze ivoorkleurige huid. Haar zuivere vrouwelijkheid deed Olivia meer aan een tere Indiase Maharani denken dan aan de gemiddelde Engelse aristocrate, die erop gebouwd was weerstand te bieden aan het gure Engelse weer, met brede heupen om het kroost voort te brengen dat ze nodig had om de familielijn in stand te houden.

Adrienne was zo elegant, zo fragiel, dat Olivia meende dat ze beter op haar plaats zou zijn in een salon in Parijs dan in een tochtig Engels landhuis. En haar moeder had haar inderdaad verteld dat Adrienne Frans was. Te oordelen naar de manier waarop ze haar eenvoudige zwarte cocktailjurk droeg, met een enkel snoer roomkleurige parels erbij, beschikte ze over de moeiteloze chic van haar vaderland.

‘Zo, Olivia, je bent dus terug in dit vreselijke land met zijn smerige weer en gebrek aan zonlicht, n’est-ce pas?’

Adrienne stelde het als een voldongen feit en Olivia verbaasde zich over haar openhartigheid. ‘Ik heb inderdaad moeite om aan de verandering te wennen,’ antwoordde ze zo diplomatiek als ze kon.

Adrienne legde haar kleine hand op de hare. ‘Ma chérie, ik ben ook opgegroeid op een plek vol warmte en licht. Toen ik ons château in Zuid-Frankrijk verliet om naar Engeland te komen, dacht ik niet dat ik het kon verdragen. Jij bent hetzelfde. Ik zie in je ogen hoezeer je India mist.’

‘Dat klopt,’ fluisterde ze.

‘Nou, ik kan je alleen maar beloven dat het gemakkelijker zal worden.’ Adrienne haalde elegant haar schouders op. ‘En nu moet ik je voorstellen aan mijn zoon Harry. Hij is van jouw leeftijd en hij zal je gezelschap houden terwijl ik de gastvrouw parfaite speel. Pardon, chérie, ik ga hem zoeken en breng hem dan bij je.’

Toen ze haar gastvrouw de kamer door zag lopen, voelde Olivia zich ontwapend door Adriennes begripvolle constatering. Ze was gewend bij dit soort gelegenheden alleen over koetjes en kalfjes te praten, niet dieper dan de oppervlakte te graven om meer te ontdekken. Elke vorm van persoonlijke gedachten – of erger nog, emoties – werd door de Britse maatschappij met argwaan bekeken. Dat had ze in elk geval wel geleerd van de Club in Poona. Haar gesprek met Adrienne had haar, ook al was het kort geweest, gerustgesteld en ze stond zichzelf een heimelijke glimlach toe.

Harry had van zijn moeder bevel gekregen het jonge ‘Indiase’ meisje gezelschap te gaan houden. Hij liep plichtsgetrouw naar haar toe. Een paar passen bij haar vandaan zag hij haar lippen vaneen gaan in een glimlach.

Haar koele blonde schoonheid kwam plotseling tot leven, en onder haar roomkleurige huid begon iets te stralen. Harry, die zich gewoonlijk niet zo bewust was van de lichamelijke charmes van vrouwen, besefte dat de meesten van zijn mede-officieren haar een ‘prachtexemplaar’ zouden noemen.

Hij naderde haar. Ze zag hem en zei: ‘Jij moet Harry zijn, door je moeder gestuurd om een beleefd gesprek met me te voeren.’ Haar turquoise ogen glommen van pret toen ze dat zei.

‘Ja, maar ik verzeker u dat ik het met plezier doe.’ Hij keek naar haar lege glas. ‘Kan ik nog wat te drinken voor u regelen, juffrouw Drew-Norris?’

‘Dat zou geweldig zijn, dank je.’

Harry wenkte de butler en terwijl Olivia haar lege glas op het dienblad zette en een nieuw glas pakte, zei ze: ‘Neem me niet kwalijk als ik me vrijpostig gedraag. Dat is niet mijn bedoeling. Ik heb alleen medelijden met je omdat je met allerlei mensen moet praten die je nog nooit hebt gezien.’

Olivia verbaasde zich over haar eigen stoutmoedigheid en legde de schuld bij de nogal sterke gin. Ze keek Harry aan, ‘knappe Harry’ had Elsie hem genoemd en ze besloot dat Elsie gelijk had. Harry was erin geslaagd de beste lichamelijke kwaliteiten van zijn beide ouders te combineren; hij had de lengte van zijn vader en de fijne botstructuur en prachtige bruine ogen van zijn moeder.

‘Ik kan u verzekeren, juffrouw Drew-Norris, dat het geen opgave is met u te komen praten. U bent in elk geval jonger dan zeventig, dat helpt altijd. En om eerlijk te zijn bent u in deze omgeving een knap ongebruikelijke verschijning.’

Olivia lachte toen Harry op haar welbespraaktheid reageerde.

‘Touché, al zou je in het pak dat je draagt voor je vader kunnen worden aangezien.’

Harry haalde gemoedelijk zijn schouders op. ‘Nee maar, juffrouw Drew-Norris, ik geloof dat u de draak met me steekt. Realiseert u zich niet dat ons mooie eiland op de rand van een oorlog staat en dat we allemaal offers moeten brengen? Voor mij betekent dat dat ik mijn vaders oude pak draag, ook al is dat me drie maten te groot.’

Olivia’s gezicht betrok. ‘Denk je echt dat er oorlog komt?’

‘Zonder enige twijfel.’ Harry knikte.

‘Ik ben het daarmee eens, maar papa weigert het in te zien,’ voegde ze eraan toe.

‘Ik weet zeker dat hij na een dag schieten met míjn vader waarschijnlijk wel van gedachten zal veranderen.’ Harry trok zijn wenkbrauwen op.

‘Ik betwijfel ten zeerste of Herr Hitler zich tot bedaren zal laten brengen,’ verzuchtte Olivia. ‘Hij is erop gebrand de wereld te onderwerpen, en zijn jeugdbeweging lijkt al net zo hartstochtelijk als hijzelf.’

Harry keek haar verbaasd aan. ‘Als ik het zeggen mag, juffrouw Drew-Norris, u lijkt uitzonderlijk goed op de hoogte te zijn. Dat is nogal ongebruikelijk voor een jongedame.’

‘Vind je het ongepast, vrouwen die over politiek praten?’ vroeg ze.

‘Helemaal niet. Ik vind het zelfs buitengewoon verfrissend. De meeste meisjes interesseren zich er gewoon niet voor.’

‘Nou, ik had het geluk in India te worden onderwezen door een man die vond dat vrouwen evenveel recht hadden op een opleiding als mannen.’ Olivia keek hem aan, haar blik plotseling triest. ‘Hij bracht de wereld voor me tot leven en maakte me bewust van mijn belang daarin.’

‘Jeetje, jammer dat die kerel in Poona zit. Ik wou dat ik in Eton zo geïnspireerd les had gekregen. Ik kon niet wachten tot ik klaar was zodat ik daar weg kon.’ Harry stak een sigaret op. ‘En ben je van plan verder te studeren?’

Olivia schudde quasizielig haar hoofd. ‘Ik kan me niet eens voorstellen wat papa en mama zouden zeggen als ik het voorstelde: “Wat! Een blauwkous in de familie?” Nee, ik zal uitgehuwelijkt worden, vooropgesteld dat iemand me wil hebben, natuurlijk.’

Harry keek haar met oprechte bewondering aan. ‘Juffrouw Drew-Norris, ik kan u verzekeren dat dat absoluut geen probleem zal zijn.’

Ze keek naar hem op. ‘Ook als het niet is wat ik wil?’

Harry zuchtte en drukte zijn sigaret uit in een asbak. ‘Het schijnt mij toe dat de meesten van ons niet krijgen wat we willen. Maar probeer niet te zeer ontmoedigd te raken. Ik geloof dat er veranderingen op til zijn, vooral voor vrouwen. En het vooruitzicht van oorlog heeft wellicht als enige voordeel dat het de status-quo nog verder zal veranderen.’

‘Daar kan ik alleen maar op hopen,’ beaamde Olivia. ‘En hoe zit het met jou?’ vroeg ze, zich plotseling de gulden regel herinnerend, die ze al heel vroeg had geleerd, dat je nooit het gesprek mocht overheersen, vooral niet bij een heer.

‘Ik?’ Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik ben maar een soldaat, momenteel met verlof, maar niet lang meer, vrees ik. We hebben net orders gekregen de aantallen van mijn nieuwe bataljon te verdubbelen en rekruten binnen te halen vanuit de Territorial Army.’

‘Ik vind het onbegrijpelijk dat het leven hier door kan gaan alsof alles normaal is.’ Olivia gebaarde naar de andere gasten van het feest, die luid lachten om een grap.

‘Tja, dat is de Britse levenslust, nietwaar?’ merkte Harry op. ‘De wereld mag ten onder gaan, maar in huizen zoals dit gaat alles gewoon door. En in zekere zin ben ik God daar dankbaar voor.’

‘Dames en heren, het eten is opgediend.’

‘Wel, juffrouw Drew-Norris,’ zei Harry, ‘het was me een genoegen. Pas trouwens op voor hagel in de fazant. Kokkie is niet zo heel secuur wat dat betreft.’ Hij knipoogde naar haar. ‘Misschien zien we elkaar nog eens voor u weer vertrekt.’

Olivia lachte tijdens het hele diner om de vreselijke grappen van Lord Crawford en gedroeg zich als een jongedame, zoals ze dat had geleerd. Ze riskeerde zo nu en dan een blik de tafel langs naar Harry en zag dat hij ook zijn plicht deed en de vrouw van de legermajoor vermaakte. Toen de heren zich terugtrokken in de bibliotheek en de dames in de salon voor de koffie, veinsde Olivia vermoeidheid en verontschuldigde ze zich.

Adrienne verscheen naast haar toen ze de trap op liep. ‘Ma chérie, ben je ziek?’ vroeg ze bezorgd.

Olivia schudde haar hoofd. ‘Nee, ik heb alleen wat hoofdpijn.’

Adrienne pakte haar bij de schouders en glimlachte. ‘Het is het koude Engelse weer dat je tropische botten verkilt. Ik zal Elsie vragen je vuur nog eens goed op te stoken en je wat warme chocolademelk te brengen en dan zien we je morgen wel weer. Misschien wil je met me in de tuin gaan wandelen, dan kan ik je iets laten zien wat je misschien aan thuis zal herinneren.’

Olivia knikte; ze waardeerde Adriennes oprechte bezorgdheid. ‘Dank je.’

‘Je vous en prie. Heb je ervan genoten met mijn zoon Harry te praten?’ vroeg ze.

‘Ja, heel erg, dank je.’ Olivia voelde dat haar wangen warm werden en hoopte maar dat Adrienne het niet zou zien.

Adrienne knikte goedkeurend. ‘Dat had ik wel verwacht. Bonne nuit, ma chérie.’

Olivia liep vermoeid de trap op. Ze had echt hoofdpijn, waarschijnlijk veroorzaakt doordat ze nog geen alcohol gewend was, maar belangrijker was dat ze alleen wilde zijn om terug te denken aan haar gesprek met Harry.

Ze trok extra snel haar nachthemd aan, een kunst die ze had geperfectioneerd sinds ze in het koude Engelse klimaat was gearriveerd. Net toen ze onder de dekens kroop werd er aan de deur geklopt.

‘Binnen.’

Elsies opgeruimde gezicht verscheen vanachter de deur. Ze droeg een dienblad met een mok chocolademelk erop. ‘Ik ben het maar, juffrouw Olivia.’ Ze liep de kamer door en zette het dienblad naast Olivia op het nachtkastje neer. ‘Gemaakt volgens mijn moeders speciale recept,’ zei ze glimlachend, ‘met een scheutje cognac tegen de kou.’

‘Dank je, Elsie.’ Olivia pakte de warme mok op en hield hem in haar handen terwijl Elsie het vuur oprakelde.

‘Hebt u een leuke avond gehad, juffrouw Olivia?’

‘O ja, Elsie, dat heb ik zeker.’ Ze glimlachte.

Elsie draaide zich om van het vuur en zag de glimlach. Haar ogen twinkelden. ‘En hebt u de jonge meneer Harry ontmoet?’

‘Ja.’

‘En wat vond u van hem?’ vroeg ze.

Olivia wist dat een andere gulden regel was dat je niet met de bedienden roddelde, vooral als het niet je eigen bedienden waren, maar de verleiding om over Harry te praten was gewoon te groot.

‘Ik vond hem… een heel bijzondere man.’

‘En net zo knap als ik zei dat hij was?’ vroeg Elsie door.

Toen Olivia geen antwoord gaf, sloeg Elsie haar ogen neer. ‘Sorry, juffrouw, ik vergeet mijn plaats. Ik hoor geen persoonlijke vragen te stelen.’

‘Elsie, je doet het fantastisch, geloof me,’ stelde Olivia haar gerust. ‘En na morgen zien we elkaar waarschijnlijk nooit meer terug. En…’ ze ademde diep in, ‘als je het echt wilt weten, ik vond Harry… een schat!’

Elsie klapte in haar handen. ‘O, juffrouw Olivia! Ik wist het wel! Ik wist dat jullie elkaar leuk zouden vinden.’

Olivia nam een slok uit haar mok. ‘Elsie, dit is de lekkerste chocolademelk die ik ooit heb geproefd.’

‘Dank u, juffrouw,’ antwoordde Elsie toen ze naar de deur liep. ‘Ik kom morgenvroeg uw gordijnen opendoen. Slaap lekker.’

Toen Elsie de kamer had verlaten, liet Olivia zich in de zachte kussens zakken om van de chocolademelk te genieten. Daarna sloot ze haar ogen en beleefde ze haar gesprek met Harry van begin tot eind opnieuw.