18

De volgende paar dagen verviel Olivia in een vaste en ontspannen routine, waarbij ze ’s ochtends zat te lezen in het prieel en na de lunch en voor een middagdutje met Adrienne ging wandelen. Ze dineerden samen op het terras en praatten over kunst, literatuur en Frankrijk, en de cultuur van dat land, waarover Adrienne zo enthousiast kon vertellen.

Olivia merkte dat de schoonheid van de omgeving en het rustige levensritme op Wharton Park haar in een toestand van serene kalmte brachten. De dreigende oorlog, en wat zij precies zou gaan doen als die uitbrak, verdwenen net zo gemakkelijk uit haar gedachten als de spinnenwebben in de rozentuin oplosten onder haar vingertoppen.

Op een middag reed Adrienne met haar naar de kust. Olivia hapte naar adem toen ze het prachtige strand van Holkham als een uitgestrekt goudkleurig plankier voor hen uitgespreid zag liggen. Ze picknickten in de duinen en Adrienne dutte daarna in, haar strohoedje over haar gezicht om haar ivoorkleurige huid te beschermen tegen de zonnestralen.

Olivia liep het strand over om haar tenen aarzelend in het zoute water te steken. Het was niet zo koud als ze had verwacht en, zo met de zon, de wind die aan haar haren trok en de schoonheid van het verlaten strand geloofde Olivia dat ze best in dit deel van Engeland zou kunnen wonen.

Toen ze terugkeerden op Wharton Park liep Olivia snel de vestibule door op weg naar haar slaapkamer om haar natte, gekreukte jurk uit te trekken. Een bekend gezicht waar ze veel aan had gedacht kwam echter de trap af en haar tegemoet.

‘Olivia, wat ontzettend leuk om je te zien.’

Hij kuste haar hartelijk op beide wangen en ze vond het meteen vreselijk dat ze er zo gehavend uitzag. Harry had zijn officiersuniform nog aan en zag er bijna imposant aantrekkelijk uit.

‘Hallo, Harry, hoe is het met je?’

Hij rolde met zijn ogen. ‘O, matig, zou ik zeggen, maar jij ziet er fantastisch uit.’

Olivia bloosde. ‘Is dat zo? Je moeder en ik zijn net terug van het strand en ik vrees dat ik er nogal verfomfaaid uitzie.’

‘Nou, ik vind je er geweldig uitzien. Ik vind het heerlijk om aan het strand uit te waaien. Wat zou je ervan zeggen als we morgen samen gaan, als je tenminste nog een keer wilt? Ik heb het weekend vrij en ben van plan ervan te genieten.’

Harry had iets luchtigs, euforisch bijna, wat Olivia nog niet eerder bij hem had gezien.

‘Dat lijkt me leuk. En als je me nu wilt excuseren, ik moet echt die vochtige jurk gaan uittrekken.’

‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Ik zie je aan het diner, Olivia.’

‘Ja,’ zei ze terwijl ze de trap op liep. ‘Tot straks.’

Die avond vroeg Olivia Elsie haar haren te doen, met het voorste deel opgestoken in een rol en de rest in uitbundige goudkleurige krullen los over haar schouders. Ze trok haar favoriete blauwe jurk aan en bekeek zichzelf toen in de spiegel.

‘U ziet er beeldig uit,’ zei Elsie bewonderend. ‘Meneer Harry eet vanavond ook mee, is het niet?’

‘Ik geloof het wel.’ Olivia was te zenuwachtig om te kunnen genieten van roddels. Ze liep naar beneden en het terras op, en zag dat Adrienne en Harry er al waren.

‘Harry vertelde me net dat jullie hebben afgesproken morgen samen naar het strand te gaan.’ Adrienne glimlachte goedkeurend. ‘Olivia, chérie, de frisse lucht doet je vast goed. Je ziet er geweldig uit vanavond.’ Ze gaf Olivia een glas rosé van het zilveren dienblad op de tafel. ‘En morgen is Christopher ook thuis. Dus op zondag organiseren we een lunch voor enkelen van onze buren, zodat je kennis met hen kunt maken. Zullen we gaan zitten?’

De avond verliep plezierig. Harry was attent jegens Olivia en vroeg haar naar het Seizoen en naar Londen. Adrienne trok zich vroeg terug onder het mom van vermoeidheid en zij bleven getweeën op het terras achter. Olivia deed haar uiterste best een rilling van verwachting te onderdrukken en kalm te blijven.

‘Ik ben blij dat je hier bent, Olivia. Het is geweldig voor mijn moeder dat er iemand bij haar is op Wharton Park nu ze niet bij haar familie in Frankrijk kan zijn, vooral nu mijn vader ook zo veel weg is. Ze is erg op je gesteld,’ zei hij.

‘En ik op haar,’ antwoordde Olivia.

‘En spreekt de schoonheid van dit deel van de wereld je meer aan dan eerst?’ Harry glimlachte en ze herinnerden zich allebei hun eerste gesprek.

‘O ja! Ik vind het hier geweldig. Je moeder heeft me echt bekeerd.’

‘Ze kan inderdaad heel overtuigend zijn.’ Harry trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik ben blij dat het je hier bevalt. Het is een heel bijzondere plek.’

‘Het moet echt fijn zijn dat je deze tijd thuis kunt doorbrengen,’ zei Olivia.

‘Dat is het zeker,’ zei Harry, en hij knikte. ‘Het maakt de hele zaak een stuk draaglijker. Maar goed,’ zei hij terwijl hij zijn sigaret uitdrukte, ‘bedtijd voor mij, ik ben bekaf. Jij ook?’ Hij stak haar zijn hand toe, ze pakte hem vast en stond op. Hij liet weer los zodra ze door het huis liepen en de trap op gingen. ‘Goedenacht, Olivia.’ Hij kuste haar beleefd op haar wangen, zei ‘slaap lekker’, en verdween in de richting van zijn slaapkamer.

Olivia was in de war toen ze in bed kroop. Waarom had Harry niet opnieuw geprobeerd haar te kussen? Ze troostte zich echter door te bedenken dat het pas het begin van haar vakantie en Harry’s eerste vrije dag in weken was. Ze moest hem de tijd gunnen.

De volgende morgen leek Harry heel opgewekt toen hij met haar naar de kust reed.

‘Ik zal je niet weer vervelen met Holkham. Ik dacht dat we wel een uitstapje naar Cromer konden maken. We kunnen daar ergens lunchen en over de boulevard wandelen,’ opperde hij.

Olivia’s droombeeld, waarin zij in Harry’s armen in de duinen lag, vervloog meteen. Ze zou de kostbare tijd met hem echter niet laten bederven door haar teleurstelling.

Het werd een plezierige dag, ook al was die anders dan Olivia zich had voorgesteld. Tijdens de lunch in het restaurant van een hotel vermaakte Harry haar met verhalen over de rekruten in zijn bataljon, van wie er sommigen afkomstig waren van Wharton Park.

‘Ik ben met name onder de indruk van Bill Stafford, Elsies verloofde,’ zei Harry terwijl hij een sigaret opstak. ‘Hij heeft het in zich om officier te worden. Hij heeft het air van rustige autoriteit dat maakt dat de andere mannen naar hem luisteren. Hij wordt een veel betere soldaat dan ik, in maar een paar zondagen.’

‘Ik weet zeker dat dat niet waar is, Harry.’

‘Ik vrees van wel, lieve meid.’ Hij zuchtte en drukte somber zijn sigaret uit in de asbak. ‘Nou, zullen we maar teruggaan?’

Ter ere van het feit dat Lord Crawford thuis was uit Londen aten ze die avond in de eetkamer. Adrienne straalde van blijdschap omdat ze haar beide mannen bij zich aan tafel had en haar geluk werkte aanstekelijk. Naderhand speelden ze samen een spelletje bridge. Christopher en Olivia wonnen, dankzij meneer Christian en zijn grondige lessen.

Aan het eind van de avond liep Harry met haar mee naar boven en weer was ze vol verwachting toen het moment aanbrak voor een nachtzoen. Maar hij gaf haar opnieuw alleen een kuise kus op de wangen voor hij naar zijn slaapkamer liep.

De volgende dag zaten ze met twintig personen aan de lunch; de groep bestond uit vrienden en buren van Lord en Lady Crawford. Olivia genoot van de lunch, gewend als ze was aan het gezelschap van oudere mensen, maar ze had het vreemde idee dat ze ter goedkeuring werd gepresenteerd. Ze hoopte dat ze het er goed vanaf had gebracht. Harry had zich hetzelfde gedragen als de afgelopen dagen: attent naar afstandelijk.

Die avond in bed besloot Olivia gelaten maar verdrietig dat het tijd was om plannen te maken voor een toekomst zonder hem.

Toen de zomer verstreek en september naderde werden de velden kaalgeschoren en was het landgoed doordrongen van de geur van brandende stoppels. Olivia was lethargisch, las alles wat ze te pakken kon krijgen, maakte lange wandelingen door het park en ging vaak naar Jack in de kas. Ze had Harry niet meer gezien sinds de zondagse lunch – hij had het afgelopen weekend in Londen doorgebracht – en zijn kennelijke ambivalentie maakte haar in elk geval vastbeslotener over wat ze precies zou gaan doen wanneer ze Wharton Park binnenkort verliet. Ze zou al eerder vertrokken zijn, maar Elsie, met wie ze heel goed bevriend was geraakt, had haar gesmeekt te blijven voor haar bruiloft, en Olivia had toegestemd.

Drie dagen voor Elsies trouwdag kwam Christopher onverwachts thuis uit Londen. Adrienne en hij bleven het grootste deel van de middag in zijn werkkamer. Olivia zat in de bibliotheek te lezen toen Adrienne haar met een bleek gezicht kwam opzoeken.

‘O, hemeltje,’ zei Adrienne met haar handen tegen haar wangen, ‘het lijkt erop dat de oorlog een feit is. Christopher heeft me verteld dat de Britse regering inlichtingen heeft ontvangen waaruit blijkt dat de Kriegsmarine alle koopvaardijschepen onder de Duitse vlag heeft bevolen onmiddellijk naar Duitse havens te varen in afwachting van de invasie in Polen. Ze zijn niet van plan het Duits-Russische niet-aanvalspact te respecteren.’ Ze liet zich abrupt in een stoel vallen en legde haar hoofd in haar handen. ‘Het is zover, Olivia, het is zover.’

Olivia stond meteen op om haar te gaan troosten. ‘Dat zal Hitler toch zeker niet doen? Hij weet toch wat dat betekent?’

‘Hij weet wat het betekent en dat is precies wat hij wil, wat hij altijd al heeft gewild. Christopher gelooft dat morgenochtend de Duitse invasie in Polen zal zijn begonnen. En dan moet Groot-Brittannië hun natuurlijk de oorlog verklaren.’ Adrienne pakte Olivia’s hand. ‘Elsie mag hier niet eerder van horen dan nodig is. Laat haar nog een paar uur langer van de voorbereidingen genieten. Je mag hier niemand iets over vertellen voor het algemeen bekend is, begrijp je dat?’

‘Natuurlijk, Adrienne. Ik zal niets zeggen, dat beloof ik je.’

‘Ik hoop maar dat ze van hun trouwdag kunnen genieten zoals ieder ander stel. Ze moeten het gevoel hebben dat ze samen een toekomst hebben, ook al is dat niet zo.’ Adriennes ogen stonden vol tranen. Ze pakten een kanten zakdoekje en veegde ze weg. ‘Mon dieu! Zo is het genoeg! Ik moet kalmeren. Neem me niet kwalijk, ma petite. Het is soms een last om te veel te weten. Christopher moet onmiddellijk terug naar Londen, maar hij wilde me het nieuws zelf meedelen.’

Die avond bleef Adrienne op om op Harry te wachten. Toen hij er was, nam ze hem mee naar de bibliotheek en schonk ze een glas armagnac voor hem in.

‘Moeder, ik heb het gehoord,’ zei Harry toen hij het verdriet op haar knappe gezicht zag. ‘Probeer alsjeblieft niet in paniek te raken, er is nog niets zeker en niemand weet nog hoe het zal lopen en wat voor gevolgen het zal hebben. Het is niet echt een verrassing; voor ons ingewijden althans niet. De teerling is geworpen toen Hitler Tsjechoslowakije binnen marcheerde. We bereiden ons er al maanden op voor, en ik denk dat al mijn mannen blij zullen zijn als ze weten waar ze aan toe zijn en wat ze geleerd hebben eindelijk in praktijk kunnen brengen.’

Adrienne bracht haar hand naar haar voorhoofd. ‘Ik kan niet geloven dat ik weer een oorlog moet meemaken. De vorige heeft aan zo veel mensen van wie ik hield het leven gekost en nu…’ – ze keek hem aan – ‘o, mijn Harry…’ Ze haalde hulpeloos haar schouders op en hij liep naar haar toe om haar te troosten.

‘Maman, probeer het je alsjeblieft niet te veel aan te trekken,’ smeekte hij terwijl ze in zijn armen snikte. Dit was een van de weinige keren in zijn leven dat hij wenste dat hij een echte Britse moeder had die zich altijd flink hield. Het deed hem pijn haar zo te zien.

‘Maar wat moet ik hier dan doen, Harry? Als jij ten strijde bent getrokken en je vader in Londen zit? En de meeste jongemannen van het landgoed verdwenen zijn? Hoe moet ik Wharton Park in mijn eentje beheren?’

‘Olivia is bij je,’ merkte Harry op.

‘Pouf!’ Adrienne gebaarde met haar smalle hand. ‘Ze blijft vast niet hier als de oorlog begint. Waarom zou ze ook?’ Haar emotionele toestand bracht haar ertoe de waarheid te spreken. ‘Ik heb jullie samen gezien, Harry, en het is duidelijk dat ze van je houdt, maar jij… Ik geloof niet dat je op dezelfde manier om haar geeft. Ja, ik geef toe dat ik haar heb uitgenodigd omdat ik zag dat er een bepaalde aantrekkingskracht tussen jullie was. Ik begrijp nu dat ik het mis had. En omdat ze alleen voor jou hier is, zal ze vertrekken en dan ben ik alleen.’

Harry was volkomen overdonderd en geschokt door wat ze hem vertelde.

‘Denk je dat Olivia verliefd op me is?’ vroeg hij verbijsterd.

Die opmerking maakte Adrienne boos. ‘Natuurlijk!Het straalt ervan af, zie je dat dan niet? En ze is zo’n schat van een meid, zo pienter en intelligent, heel ongebruikelijk voor Engelse vrouwen. Ja, ik had plannen voor jullie… omdat jij natuurlijk de enige erfgenaam bent en… o!’ Ze bracht haar handen naar haar rode wangen. ‘Ik durf het nauwelijks te zeggen, maar als jij de oorlog niet overleeft, is er geen erfgenaam voor Wharton Park. Dan zal het overgaan op je vaders neef Hugo en zal er na driehonderd jaar een einde komen aan onze lijn.’

‘Mijn god!’ Harry nam zijn handen van haar schouders en begon met zijn armagnac in zijn hand door de bibliotheek te ijsberen. ‘Je hebt volkomen gelijk. Als ik niet terugkom, dan…’ Zijn stem stierf weg.

‘Harry, neem me niet kwalijk. Ik ben vanavond mezelf niet. Vergeef me alsjeblieft en vergeet wat ik heb gezegd.’

Hij draaide zich naar haar om. ‘Wat je zegt is niet meer dan de waarheid. En Olivia is inderdaad een lieve meid en ik ben erg op haar gesteld. En jij bent ook dol op haar. Ze zou goed gezelschap voor je zijn als…’

‘Nee, Harry! Luister niet naar me!’ zei Adrienne gekweld. ‘Ik veronderstelde te veel. Ik dacht…’

‘Misschien had je gelijk.’ Harry knikte instemmend. ‘Maar ik ben een man en dus te gevoelloos om het te zien.’

‘Misschien, maar bedenk dat liefde zich niet laat dwingen. Als er geen liefde is, kun je die niet maken.’ Adrienne keek nog even naar hem en stond toen op. ‘Ik heb vreselijke hoofdpijn, ik moet naar bed.’

‘Natuurlijk, maman, het is voor ons allemaal een moeilijke dag geweest.’

Adrienne liep naar de deur, draaide zich toen om en keek Harry aan. ‘Geloof alsjeblieft dat ik niet wil dat je iets doet wat je hart niet wil. Dat is niet de Franse manier van doen, en ook niet de mijne. Goedenacht, lieverd. Laten we hopen dat de dag van morgen beter is.’

Toen ze weg was schonk Harry nog wat armagnac in en ging hij in de comfortabele leren stoel zitten nadenken.