55

Op de een of andere manier worstelde Julia zich door de volgende paar dagen heen. Zoals zo vaak in het verleden zocht ze opnieuw troost bij de piano. Die sloot haar niet alleen uren af van de werkelijkheid, maar bood ook bescherming tegen Xaviers constante aandacht. Ze wist dat hij zijn uiterste best deed om haar te laten zien hoeveel hij van haar hield en hoezeer hij hoopte op eenzelfde reactie van haar, maar die kon ze hem nog niet geven.

Ze was simpelweg lamgeslagen. Ze at, sliep en praatte wel – ze deed alsof ze leefde – maar in haar binnenste zat een leegte. Een zwart gat waar ooit haar hart had geklopt, dat haar had toegestaan te voelen. Dat had Kit helpen gebeuren, maar alles wat hij haar had gegeven was ze nu kwijt.

Op een avond nadat ze de hele middag aan de piano had gezeten, schonk Julia zichzelf een glas rosé in en ging ze op het terras zitten. Op dat moment hoorde ze haar telefoon. Ze zag dat het Alicia’s nummer was.

‘Hallo?’ zei ze.

Het enige antwoord dat ze kreeg was gesnik.

‘Alicia, wat is er aan de hand?’ vroeg ze.

‘O… Julia! Ik…’ Alicia’s woorden gingen verloren in nog meer gesnik.

‘Kun je proberen het me te vertellen?’ Julia schrok van het uitzonderlijke verdriet van haar zus.

‘Nee, nee! Het is zo afschuwelijk! Kan ik naar je toe komen? Ik moet er even tussenuit. Max zegt dat hij een paar dagen vrij zal nemen om voor de kinderen te zorgen. Kan ik een poosje bij je blijven? Ik weet dat dit een moeilijke tijd voor je is, maar… ik heb je nodig.’

‘Natuurlijk kan dat. Heeft het iets met Max te maken?’

‘Het gaat niet om Max! Was het maar waar. Het gaat om míj!’

‘Ben je ziek?’ vroeg Julia.

‘Nee! Ik ben niet ziek! Ik ben volkomen gezond. Maar… o, hemeltje, alsjeblieft, Julia… Ik kan morgen het vliegtuig pakken en halverwege de middag bij je zijn. Kun je me op Toulon ophalen?’

‘Natuurlijk.’ Dat kwam Julia trouwens goed uit, want dan kon ze even ontsnappen aan Xaviers intensiteit. ‘Kan ik iets voor je doen?’

‘Nee, niets,behalve me een veilige plek geven waar ik met mezelf in het reine kan komen. Ik wil niet instorten waar de kinderen bij zijn.’

‘Bel me zodra je vlucht geboekt is. Ik kom je ophalen. Wat het ook is, ik weet zeker dat het wel in orde komt.’

‘Nee, dat kan helaas niet,’ zei Alicia. ‘Het heeft me kapotgemaakt en dat kan nooit meer worden hersteld. Hoe dan ook, alvast heel erg bedankt, Julia. Ik bel je straks.’

Julia was geschokt en verontrust door de radeloosheid van haar zus. Het luchtte haar wel op dat ze die gevoelens voor Alicia had, want dat betekende dat ze op een dag misschien ook weer iets voor haar man zou kunnen voelen – of dat nou liefde was of haat. Toch vroeg ze zich nog steeds af wat er in hemelsnaam gebeurd kon zijn waardoor Alicia, een vreselijk toegewijde moeder, plotseling op een vliegtuig wilde stappen en haar vier kinderen achterlaten.

Xavier kwam een paar uur later thuis. Hij zei dat hij in St.-Tropez vrienden had ontmoet en dat ze nog wat hadden gedronken om zijn terugkeer te vieren. Hij sprak onduidelijk en Julia keek hem vol walging aan. Zijn liefde voor alcohol en het feit dat hij nooit wist wanneer hij moest ophouden was een van de twistpunten in hun huwelijk geweest. Julia had hem er talloze malen van beschuldigd dat hij te veel had gedronken en Xavier werd dan agressief en ontkende het.

Toen Agnes die avond het eten op het terras serveerde en Xavier zijn glas weer bijvulde, besloot Julia niets te zeggen. Ze had geen puf om ruzie te maken.

‘Mijn zus komt morgen en ze blijft een paar dagen,’ zei Julia, in haar verse rode poon prikkend, die met cranberry’s was gestoofd.

Xavier trok zijn wenkbrauwen op. ‘Komt de volmaakte Alicia ons vereren met haar aanwezigheid?’

‘Praat niet zo over mijn zus. Er is haar iets overkomen. Ze wilde me niet vertellen wat het was, maar ze was erg van streek.’

‘Misschien was ze een van de overhemden van haar man vergeten te strijken,’ zei Xavier minachtend.

Julia hapte niet naar het door drank gevoede aas, maar veranderde van onderwerp: ‘Was vandaag nou je laatste interview?’ vroeg ze, doelend op zijn interview met Le Figaro.

‘Dat hangt van mij af,’ zei hij, en hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb nog veel meer verzoeken gehad, waaronder een aanbod om mijn memoires te schrijven. Ze beloven een hoop geld. Wat denk jij ervan?’

‘Ik denk dat we dat geld niet nodig hebben,’ antwoordde Julia bruusk.

‘En Paris Match wil hierheen komen om ons allebei te interviewen.’

‘Nee,’ zei Julia resoluut. ‘Ik had gezegd dat ik aan één gesprek met de pers zou meewerken en meer niet. Betrek mij alsjeblieft niet in je verdere plannen.’

‘D’accord,’ zei Xavier nonchalant en ze aten zwijgend verder.

Na een poosje pakte Xavier haar hand vast. ‘Je bent niet gelukkig, is het wel, Julia? Vertel me alsjeblieft waarom.’

‘Misschien moet ik me nog aanpassen,’ zei ze simpelweg, omdat ze er niet verder op in wilde gaan.

Xavier schonk zichzelf nog meer witte wijn in. ‘Ja, misschien is dat het. Je lijkt zo anders.’

‘Ik bén ook anders. Ik heb een ander leven geleid sinds ik je voor het laatst zag. Die ervaringen veranderen je, Xavier, dat kan niet anders.’

‘Maar het kan toch weer worden zoals voorheen, nietwaar, chérie?’ drong hij aan. ‘O, zoals wij van elkaar hielden… dat was zo mooi. Dat kunnen we terugvinden, dat weet ik zeker.’

Julia zuchtte. ‘Ik hoop het, Xavier, ik hoop het.’

Later volgde hij haar naar hun slaapkamer en bleef hij tegen de deurstijl hangen.

‘Alsjeblieft, Julia, laat me vannacht bij je blijven. Laat me je tonen hoe ik je kan beminnen en ons allebei helpen herinneren hoe het vroeger was.’ Hij liep naar haar toe en nam haar in zijn armen.

Hoewel ze geen greintje verlangen voelde, stond ze Xavier toch toe haar te strelen en te kussen, bedenkend dat hij misschien gelijk had en het herinneringen boven zou brengen.

Nadat ze de liefde hadden bedreven, lag Julia wakker naast hem. De daad zelf was in een paar seconden voorbij geweest en Xavier was meteen in een diepe slaap gevallen.

Als ze heel eerlijk was, had Julia gewalgd van zijn aanraking en de alcohollucht in zijn adem. Hoe was dat mogelijk? Voorheen had ze altijd verlangd naar zijn nabijheid, zijn naakte lichaam naast het hare. Het liefdesspel was een belangrijke factor in hun relatie geweest.

Maar vanavond… Julia draaide zich rusteloos om, van streek doordat ze toen Xavier de liefde met haar bedreef alleen maar aan Kit had kunnen denken. Zijn gevoelige, tedere handen die er waren om haar te plezieren, die wachtten tot zij klaar was voor hij zichzelf liet gaan… het gelach waarmee de intimiteit vaak gepaard ging… het besef dat ze helemaal zichzelf kon zijn, dat Kit van haar hield zoals ze was…

Julia riep zichzelf een halt toe. Het had geen zin dat ze zichzelf plaagde met wat had kunnen zijn. Het lot had anders bepaald en ze kon alleen maar proberen dat te accepteren.

Julia stond in de aankomsthal op vliegveld Toulon en zag Alicia uit de bagagehal komen. Haar zus leek een verschrompeld, bleek aftreksel van zichzelf. Julia liep naar haar toe en nam haar in haar armen.

‘Hallo, Alicia. Welkom in Frankrijk.’

‘O, Julia, wat ben ik blij je te zien…’ wist Alicia uit te brengen voor ze tegen de schouder van haar zus in tranen uitbarstte.

‘Kom, dan neem ik je mee naar huis en kun je me vertellen wat er nou eigenlijk aan de hand is,’ stelde Julia zacht voor, en ze nam Alicia mee naar de auto.

Op weg naar Ramatuelle wierp Julia een steelse blik op haar zus, die recht voor zich uit staarde, haar handen krampachtig ineengeslagen. ‘Kun je er nu over praten, denk je?’ vroeg Julia. ‘Of wil je wachten tot we er zijn?’

‘Is Xavier thuis?’ vroeg Alicia.

‘Ja,’ zei Julia zacht.

‘Heb je papa al gesproken?’

‘Nee,’ antwoordde Julia. ‘Ik heb nog helemaal niets van hem gehoord. Het verbaast me nogal dat hij me niet heeft gebeld, gezien Xaviers terugkeer.’

‘Misschien had hij andere dingen aan zijn hoofd,’ mompelde Alicia.

Julia merkte de bittere ondertoon in Alicia’s stem op en besloot er niet verder op door te gaan. Ze reden zwijgend verder terwijl de weg begon te klimmen en de prachtige azuurblauwe Middellandse Zee in het zicht kwam.

Alicia legde plotseling haar hand op Julia’s arm. ‘Stop hier, alsjeblieft, wil je?’ zei ze. ‘Ik moet eruit.’

Julia reed naar een parkeerhaven boven op het klif, met plaats voor mensen die van het uitzicht wilden genieten. Alicia stapte meteen uit en liep naar de reling die haar scheidde van de diepe val naar de zee beneden hen.

Julia volgde haar aarzelend, ging naast haar staan en leunde op de reling. ‘Het is hier prachtig, vind je niet?’ vroeg ze neutraal.

‘Pap heeft me drie dagen geleden verteld dat ik geadopteerd ben.’

De woorden kwamen over Alicia’s lippen met een bondigheid die haar emotionele intensiteit loochende.

Julia’s mond viel open. ‘Wát?!’

‘Ja, het is waar,’ antwoordde Alicia afgemeten. ‘Ik ben geadopteerd. Mam had kanker gehad toen ze in de twintig was, lang voor de kankerperiode waar ze aan overleed toen ze in de veertig was. Ze dachten dat ze door de bestralingen geen kinderen meer zou kunnen krijgen, dus adopteerden ze mij. Dus mam is niet mijn moeder, pap is niet mijn vader en jij, Julia,’ zei ze terwijl ze zich met een wezenloze blik naar haar omdraaide, ‘bent niet mijn zus.’

‘Nee! Ik…’ Julia schudde vertwijfeld haar hoofd en vroeg zich af wanneer er een eind zou komen aan alle ellendige verrassingen. ‘Dat kan toch niet waar zijn?’

‘Het is wel waar. Pap heeft me mijn originele geboortebewijs laten zien. Mijn moeder, die Joy Reynolds heette, was kennelijk een tiener uit Aylsham die ongewild zwanger was geraakt. Ze bood me ter adoptie aan, en pap en mam – of moet ik zeggen, George en Jasmine – namen me op toen ik twee weken oud was.’

‘Maar…’

‘Hoe het dan met jou zit?’ Alicia las haar zusters gedachten. ‘Dat wilde je toch vragen, of niet? Het is in orde, Julia, jij bent wel van hen. Ik ben het enige koekoeksjong in het nest.’

‘Maar ik begrijp het niet, Alicia. Als mam geen Kinderen, kon Krijgen, hoezo ben ik dan drie jaar later geboren?’

‘Het komt kennelijk vaker voor dat kinderloze vrouwen die een baby adopteren plotseling toch zwanger blijken te zijn. Het heeft te maken met de hormonen die vrijkomen door het moederinstinct,’ legde Alicia uit. ‘Max heeft het gisteravond voor me opgezocht op internet en er zijn honderden van dergelijke verhalen. Dus maak je geen zorgen, Julia, jij bent echt aan hen verwant. Sorry als dat verbitterd klinkt.’ Alicia legde haar hand op Julia’s arm. ‘Dat is niet mijn bedoeling. Het is alleen dat wat ik dacht te zijn, niet meer bestaat. Ik weet niet… wie ik ben.’

‘Nee,’ zei Julia vol gevoel, ‘het moet vreselijk voor je zijn. Ik vind het heel erg voor je, Alicia. En eerlijk gezegd begrijp ik niet waarom pap na al die tijd opeens heeft besloten het je te vertellen. Ik bedoel, dat hadden ze jaren geleden toch al moeten doen?’

‘Ik weet het,’ zei Alicia knikkend, ‘ik denk niet dat hij van plan was geweest het ooit te zeggen. Maar hij zei dat het kwam door iets wat Elsie hem had verteld.’

Het begon Julia plotseling te dagen. Dit was de reden dat Elsie erop had gestaan dat Julia het verhaal van haar Crawford-genen niet aan Alicia zou vertellen. Omdat Alicia die erfenis natuurlijk niet met haar deelde.

‘Maar goed,’ vervolgde Alicia, ‘het waarom doet er nauwelijks toe… hij heeft het me verteld. En ik ben er volkomen door van de kaart.’ Alicia legde haar hoofd op haar armen en huilde. ‘Ik voel me vreselijk verloren.’

Het was helemaal niets voor Alicia om zo kwetsbaar en van streek te zijn en Julia had moeite om woorden te vinden waarmee ze haar zou kunnen troosten.

‘Ik kan me voorstellen hoe geschokt je geweest moet zijn…’

Alicia richtte zich op en keek Julia aan. ‘Echt waar?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, Julia, ik denk het niet. Mijn familie betekent alles voor me. Die staat altijd voorop, altijd. Weet je nog toen mam doodging? Ik deed zo mijn best om voor jou en pap te zorgen. Ook al was ik zelf intens verdrietig, iemand moest mams plaats innemen en de boel draaiende houden. Ik leerde me te redden. En weet je wat?’ Alicia’s ogen schitterden. ‘Ik heb me sindsdien altijd weten te redden!’

‘Het spijt me, Alicia, echt waar. Ik heb me dat nooit gerealiseerd.’

‘Nee, natuurlijk niet,’ bevestigde Alicia. ‘Jij en pap vluchtten weg in jullie eigen wereld, en nu nog steeds. Het probleem was dat jullie twee, mijn familie, míjn wereld waren. Ik wilde er voor jullie zijn, dat was alles wat ik had. Pap ging overal planten verzamelen en toen vertrok jij naar het conservatorium, opgelucht dat je van mij af was…’

‘Dat is niet waar, Alicia.’

‘Toe nou, Julia, wees eerlijk.’ Alicia’s stem had een ruw, onaangenaam timbre. ‘Je verfoeide me, terwijl ik mijn best deed voor je te zorgen. En ik geloof dat je me nog steeds verfoeit. Ik, met mijn “volmaakte” leventje, altijd zo capabel… Je voelde je door me gekleineerd. Ik kan het je niet kwalijk nemen.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Het was mijn keus om die rol op me te nemen. Het hielp me te overleven, mijn eigen pijn te begraven. En ik speel die rol nog steeds. Ik sta altijd klaar voor iedereen – jou, pap, Max, de kinderen – en nu…’ zei Alicia met een stem die verstikt was van emotie, ‘kom ik tot de ontdekking dat het één grote leugen was. Jij, mam en pap zijn niet eens mijn echte familie!’

Julia zweeg, overdonderd door de kracht van Alicia’s woede en pijn. En, veel erger nog, het besef dat veel van wat Alicia had gezegd waar was.

‘Het was geen leugen, Alicia,’ zei ze ten slotte. ‘We hielden van elkaar – we houden van elkaar – wat onze ware afstamming ook mag zijn.’

Alicia liet haar hoofd een poosje op de reling rusten en zuchtte toen. ‘Vergeef me, Julia. Ik weet het niet meer, vrees ik. Wat een therapeut mijn “reddingsstrategieën” zou noemen, lijken me nu in de steek te hebben gelaten. Ik heb het gevoel dat mijn leven volkomen op z’n kop staat. Ik kan er niet meer uit wijs. Alles lijkt zo… zinloos.’

Julia raakte voorzichtig de schouder van haar zus aan. ‘Het komt door de schok, geloof me. Het wordt echt beter.’

‘Ik kan maar niet geloven dat niet mam maar een volslagen vreemde me het leven heeft geschonken,’ fluisterde ze.

‘Maar dat gold immers ook voor mam…’

Het floepte eruit voor Julia er erg in had.

Alicia keek naar Julia op, haar bleke gezicht nat van tranen. ‘Wat? Bedoel je dat mam ook geadopteerd was?’

Julia knikte. ‘Ja. Dat was wat Elsie me moest vertellen. En bijna zeker ook wat ze pap heeft verteld.’

‘Mijn god,’ zei Alicia. ‘Wist mam dat ze geadopteerd was?’

‘Nee, dat wist ze niet. Elsie zei dat Jasmine wat haar betrof haar kind was en daarmee basta. En ik neem aan,’ voegde Julia er zacht aan toe, ‘dat als het erop aankomt, dat het enige is wat ertoe doet, niet dan?’

Alicia antwoordde niet. Julia streek de blonde haren uit het betraande gezicht van haar zus. ‘Ik begrijp echt dat het je raakt als je altijd hebt gedacht dat je het ene was en dan ontdekt dat je iets anders bent. Maar het verandert niets aan de dingen die er echt toe doen. Het enige verschil tussen jou en mam is dat zij het niet wist, en jij nu wel.’

Alicia, die nu kalmer was, keek over de zee uit en zuchtte. ‘Op de een of andere manier helpt het dat ik dat van mam nu weet. Ik denk dat ik er op emotioneel vlak gewoon nog aan moet wennen.’

‘Ja,’ beaamde Julia, ‘dat is zo. En ik wil niet neerbuigend klinken, maar ik heb het afgelopen jaar mijn portie ook wel gehad, dus ik weet dat je het gewoon de tijd moet gunnen.’

‘Ja.’ Alicia tuurde over de zee uit. ‘Ik heb eens tegen je gezegd dat ik niet wist hoe ik op een echt probleem zou reageren, zoals jij hebt gemoeten… en moet je me nou zien!’ Ze glimlachte triest. ‘Ik ben een wrak!’

‘Je bent ook maar een mens, Alicia,’ zei Julia, zich schuldbewust realiserend dat ze haar zus verkeerd had beoordeeld. ‘Val jezelf niet te hard.’

‘Nee. Dat zei Max ook al.’ Ze wendde zich naar Julia en glimlachte. ‘Hij is fantastisch voor me geweest, hij geeft me alle steun en begrip.’

‘Hij is een fantastische man, Alicia. En hij aanbidt je.’

‘Het probleem is dat ik zo gewend ben om sterk te zijn en nu… ben ik dat niet. Hij zal er wel van geschrokken zijn om me na al die jaren zo kwetsbaar te zien.’

‘Misschien geniet hij wel van de gelegenheid om voor de verandering eens voor jou te zorgen,’ opperde Julia.

‘Misschien wel…’ Alicia stak haar armen naar haar zus uit. ‘Ik heb behoefte aan een knuffel.’

Julia hield haar stevig vast.

‘Sorry van de dingen die ik net heb gezegd. Ik meende het niet.’ Alicia’s stem klonk gedempt tegen haar schouder.

‘En het spijt mij dat ik nooit heb gezien hoezeer jij ook leed om mam. Ik gedroeg me als een egoïstisch rotkind terwijl jij me alleen maar probeerde te helpen. Echt, je bent fantastisch voor me geweest, vooral de laatste tijd. Ik weet niet hoe ik het zonder jou had gered.’ Julia merkte dat ze ieder woord meende.

‘Nou, zusje,’ zei Alicia, en ze maakte zich los uit haar omhelzing, ‘nu heb ik jou nodig. Oké?’

‘Oké.’

Die avond zat Alicia samen met Julia en Xavier op het terras. Ze had na aankomst een dutje gedaan en leek kalmer, al zag ze nog steeds erg bleek. Xavier zette zijn beste beentje voor en doordat Alicia’s aanwezigheid de spanning tussen hem en Julia neutraliseerde, werd het een gezellige avond. Om middernacht geeuwde Alicia en verontschuldigde ze zich.

‘Sorry mensen, ik slaap al een paar nachten heel slecht en nu heb ik te veel wijn gedronken op een maag die een paar dagen leeg is geweest. Welterusten en bedankt dat ik mocht komen.’ Ze kneep Julia in haar hand. ‘Ik ben heel blij dat ik hier ben.’

Xavier trok zich kort daarna terug en liet Julia de lichten uitdoen en alles afsluiten. Het was zo anders dan de routine die ze met Kit had gehad, waarin ze de taken altijd verdeelden. Terwijl ze haar ronde door het huis deed, dacht ze na over Alicia en het feit dat zij nooit de tijd had genomen om de kwetsbaarheid onder de oppervlakte te zien, om te zien dat Alicia toen hun moeder overleed haar leven dusdanig had ingericht dat het haar beschermde tegen pijn. En nu stortte dat allemaal in.

Kit had het eens gezegd… hij had gezien hoe Alicia echt was, hij had het begrepen. Terwijl Julia de trap op liep, wenste ze dat ze zijn inzicht had gehad. In elk geval had ze nu de kans Alicia te belonen voor alles wat ze had proberen te doen en de zorgzaamheid die ze had getoond. Ze voelde een plotselinge warme golf van genegenheid en liefde voor haar zus toen ze haar slaapkamer binnenging.

Xavier had kennelijk geconcludeerd dat hij na de vorige avond weer al zijn rechten als echtgenoot kon opeisen en lag op het bed uitgestrekt.

‘Je zus leek…’ – Xavier zocht naar de woorden – ‘menselijker, vanavond. Al kon ik niet wachten tot ons etentje voorbij was, zodat ik je weer voor mezelf zou hebben, mon amour.’ Hij wees naar de bult in zijn boxershort.

Toen Julia op de rand van het bed ging zitten om haar kleren uit te trekken, trok hij haar naar zich toe en duwde haar hoofd naar beneden.

‘Nee, Xavier!’ Ze wriggelde zich los uit zijn greep en schudde haar hoofd. ‘Vannacht niet. Ik ben moe.’

‘Maar Julia, je weet hoe fijn ik het vind, en hoe zacht je mond is. Daar word ik opgewonden van,’ probeerde hij haar over te halen.

Julia negeerde hem, stond op en ging naar de badkamer.

De volgende dag was Xavier ongewoon vroeg weg voor weer een interview, dus nuttigden Julia en Alicia samen een laat ontbijt. Daarna stelde Julia voor dat ze naar het rustige deel van het strand Pampelonne in St.-Tropez zouden gaan.

‘Wat ontzettend decadent,’ zei Alicia toen ze op de comfortabele strandstoelen plaatsnamen die door het strandpaviljoen werden geleverd. ‘Ik neem aan dat het, als je erachter komt dat je geadopteerd bent, wel een vorm van compensatie is om naar je zus in het zuiden van Frankrijk te kunnen vluchten. Het helpt echt dat ik hier bij jou ben. En je hebt gelijk; de ontdekking dat ik geadopteerd ben maakt waarschijnlijk helemaal niet zoveel verschil.’

‘Nee, Alicia, dat denk ik ook niet,’ antwoordde Julia, die genoot van de zon op haar gezicht. ‘En het spijt me dat ik zo wrokkig tegen je deed, terwijl je me alleen maar probeerde te helpen. Ik had altijd het gevoel dat jij alles goed deed en ik alles verkeerd.’

‘Was het maar waar!’ kreunde Alicia. ‘Ik ben de afgelopen twintig jaar mijn echte gevoelens zo uit de weg gegaan, dat ik nu niet meer weet wie ik ben.’

‘Nou, misschien is het wel leuk om dat te ontdekken,’ opperde Julia, ‘en misschien moet je eens een poosje jezelf vooropstellen, en niet alle anderen.’

‘Het probleem is, dat ik me nodig moet voelen,’ bekende Alicia. ‘Als niemand me meer nodig heeft, wat rest me dan nog?’

‘Nou, degenen die van je houden, houden van je om wie je bent, niet om wat je voor hen doet.’

‘Echt waar? Je bedoelt dus dat, als ik Max zijn overhemden niet meer strijk en vergeet eten voor de kinderen te koken, ze me nog steeds aardig zullen vinden?’

Julia zag de twinkeling in Alicia’s ogen. ‘Dat weet je best. En sorry als het wat bot klinkt, maar misschien zou je ook meer respect van ze krijgen als je niet iedereen overal meer achternaliep. En dat geldt ook voor mij,’ voegde Julia eraan toe. ‘Je weet nooit, misschien gaan wij jou zelfs wel achternalopen.’

‘Wow! Wat een idee,’ zei Alicia lachend. ‘Maar goed, het is mijn eigen schuld. Ik heb altijd dat capabele beeld van mezelf geprojecteerd, en dat bén ik natuurlijk ook, Julia. Dat is mijn kracht. Meestal tenminste,’ voegde ze eraan toe.

‘Ja, maar jij mag ook best af en toe kwetsbaar en behoeftig zijn, net als de rest van de mensheid. En je moet niet bang zijn om dat te laten merken.’

‘Nee.’ Alicia knikte. ‘Je hebt gelijk. En Max is geweldig sinds het gebeurd is… Weet je, ik heb wel eens gedacht dat ik alleen met hem getrouwd was omdat hij “er was”. Ik dacht dat ik misschien,’ – ze beet op haar lip – ‘gewoon “iemand” nodig had toen jij was vertrokken en pap zelden thuis was. Maar dit heeft me echt laten zien wat een goede man hij is. En dat ik van geluk mag spreken dat ik hem heb.’

‘Achter de wolken schijnt altijd de zon,’ zei Julia. ‘En dit heeft je in elk geval laten zien dat Max veel capabeler is dan jij van hem dacht. Ik geloof niet dat de kinderen zullen verhongeren nu hij ze onder zijn hoede heeft, wat denk jij?’

‘Nee. Je hebt gelijk,’ stemde Alicia in. ‘En hier in de zon liggen, met niemand die iets van me vraagt, voelt… heerlijk!’

‘Mooi. Dan zou je het vaker moeten doen.’

‘Weet je wat?’ Alicia ging weer achterover liggen en deed haar ogen dicht. ‘Dat ga ik verdorie doen ook!’

Later, bij een lunch van verse mozzarella en tomaat met een pichet jonge lokale wijn erbij, vertelde Julia Alicia wat ze over haar eigen afkomst te weten was gekomen. Terwijl ze een café au lait dronken, overpeinsde Alicia de details van het verhaal.

‘Dus onze moeder was een Crawford?’

‘Ja, de buitenechtelijke dochter van Lord Harry.’ Julia zuchtte. ‘Is het niet ironisch? Ze groeide pal onder de neus van haar vader op, maar ze heeft het nooit geweten.’

‘Geen wonder dat pap vond dat hij het me moest vertellen. Anders had ik gedacht dat er Crawford-bloed door mijn aderen stroomde. Dan was ik misschien een hoop kouwe drukte gaan maken, een tiara gaan dragen aan het ontbijt en zo.’ Alicia grinnikte. ‘Wat ik interessant vind is dat jij vast meer aanspraak kunt maken op Wharton Park dan Kit. Ik bedoel, jij bent een rechtstreekse afstammeling van Harry, terwijl Kit maar een verre neef is. Als mam nog had geleefd zou zij het landgoed dan niet hebben geërfd?’

‘Alicia,’ maande Julia haar, ‘mam was buiten het huwelijk geboren.’

‘Dat maakt tegenwoordig niets meer uit. Het is te bewijzen met DNA-onderzoek. Er stond pas iets over zo’n zaak in The Times.’

‘Je zult wel gelijk hebben, maar zoals je weet gaat de titel naar de naaste mannelijke erfgenaam. Maar toch denk ik inderdaad dat, als het toen bekend was geweest, mam zeker wel ergens recht op zou hebben gehad.’

Alicia keek Julia aan. ‘Nou, de vraag is dus, nu ik hierin niet meer meetel, of jij recht hebt op een deel van het landgoed.’

‘Misschien,’ zei Julia, en ze nam een slok koffie. ‘Maar ik heb nog geen tijd of zin gehad om dat te onderzoeken. En het geld heb ik in elk geval niet nodig.’

‘Nee. Jij en Kit zijn dus, wat…?’ Ze krabde aan haar neus terwijl ze erover nadacht. ‘Achter-achterneef en -nicht?’

Julia’s gezicht werd donkerder. ‘Zoiets, ja,’ zei ze. ‘Maar dat doet er niet echt meer toe, wel?’

‘O nee?’ vroeg Alicia door.

‘Waarom zou het?’ zei Julia abrupt.

‘Wel,’ antwoordde Alicia voorzichtig, ‘heel kortgeleden waren jij en Kit nog samen, bij gebrek aan een betere uitdrukking. Jullie leken erg gelukkig en…’

‘Alicia, als het jou niets uitmaakt, wil ik er liever niet over praten.’ Julia brak het gesprek meteen af. ‘Xavier is terug, dus ik ben nog steeds een getrouwde vrouw. Wat Kit en ik waren, is niet meer relevant.’

‘Heb je Kit gesproken?’

‘Zoals ik zei, ik wil er liever niet over praten, oké?’

Alicia nam de wenk ter harte en liet het onderwerp rusten.