16

‘Goh, Olivia! Je ziet er fantastisch uit vanavond!’ Venetia was Olivia’s slaapkamer binnen komen lopen om te kijken of ze klaar was om naar beneden te gaan. ‘Je straalt gewoon! Is dat een nieuwe jurk? Dat roze staat uitstekend bij je huid. En die roosjes in je haar zijn geweldig. Wie heeft het voor je gekapt?’

‘Elsie, het kamermeisje. Ze is echt een schat. En heel goed bovendien. Wil je dat ze jouw haar ook doet?’

Venetia schudde haar loshangende dikke zwarte manen over haar schouders. ‘Nee, schat, de prinsessen-look is niets voor mij. Wat vind je van míjn jurk?’ vroeg ze.

Venetia had weer met de conventies willen spotten en droeg een nauwsluitende goudkleurige jurk die haar royale decolleté accentueerde. Ze zag er fascinerend uit, maar niet helemaal op haar plaats tegen het decor van een Engels landhuis.

‘Adembenemend,’ zei Olivia. ‘Het is echt iets voor jou.’

‘Ik heb hem in Mups kleerkast gevonden. En ik blijf hem de rest van het Seizoen dragen.’ Venetia giechelde. ‘Je kent me, schat, ik struikel tijdens het dansen altijd over al die meters mousseline en tule en dan trap ik die arme kerels op hun tenen.’ Ze wees naar de deur. ‘Zullen we?’

‘Zeker!’Olivia glimlachte.

De meisjes haakten hun armen in elkaar, liepen samen over de brede overloop en de magistrale trap af die rechtstreeks naar de vestibule leidde, waar het nu gonsde van de stemmen.

Venetia bekeek de menigte beneden hen.

‘Jeetje! Het was zeker een vreselijk saaie avond in Londen. Iedereen is hier.’

Adrienne zag hen en kwam naar hen toe. ‘Olivia, nee maar, ma chérie, je ziet er werkelijk beeldschoon uit! Je bent vandaag beslist la belle de la soirée!’

‘Dank je, Adrienne.’ Ze bloosde verlegen. Omdat Venetia naast haar stond, stelde Olivia haar snel voor. ‘Dit is mijn vriendin, Venetia Burroughs.’

Adrienne nam de nauwsluitende goudkleurige jurk en Venetia’s loshangende haren in zich op en glimlachte breeduit. ‘En jij bent ook een schoonheid. Ik bewonder mensen die willen choqueren, en dat is wat jij wilt, n’est-ce pas?’ Ze kuste Venetia op beide wangen. ‘Bienvenu, chérie, en veel plezier vanavond.’

‘Gossie!’ mompelde Venetia toen ze het terras op liepen, waar iedereen zich verzamelde. ‘Ze had me meteen door, is het niet? Zoals ze zelf zou zeggen: elle est formidable!’

‘Ze beschikt over het onfeilbare vermogen meteen te doorzien wie je bent,’ zei Olivia, en ze pakte twee glazen champagne van een passerend dienblad. ‘Ik persoonlijk vind haar vreselijk lief en heel erg mooi.’

‘Dat is ze inderdaad,’ gaf Venetia haar gelijk, net toen een jongeman in een rood vest zijn armen om haar heen sloeg. ‘Teddy, heb je jezelf uit de bar van het Ritz weggesleurd om hierheen te komen? Ik sta paf!’

‘Mijn beste Venetia,’ antwoordde de jongeman terwijl zijn handen over haar hele lichaam dwaalden, ‘mag ik zeggen dat je er betoverend uitziet in die jurk. Hallo, Olivia,’ vervolgde hij, ‘jij ziet er ook heel chic uit.’

‘Dank je,’ zei Olivia met een knikje terwijl Teddy zich van haar afwendde om met Venetia te praten en steelse blikken op haar decolleté te werpen.

Olivia liep het terras over en ging bij de balustrade staan die uitkeek over het park. Zoals Harry haar had beloofd zagen de tuinen er prachtig uit.

‘Juffrouw Drew-Norris! Olivia. Jij bent het toch, of niet?’ Ze draaide zich om toen ze de bekende stem naast zich hoorde. ‘Mag ik zeggen dat je eruitziet als een droom?’

‘Hallo, Harry.’ Olivia voelde de warmte naar haar wangen stijgen. Hoewel ze ervan overtuigd was geweest dat het beeld dat ze de afgelopen maanden van hem in gedachten had gehad juist was, zag hij er in het echt nog veel knapper uit.

‘En, hoe bevalt het Seizoen?’

‘Eerlijk gezegd is het veel leuker dan ik had verwacht. En ik heb een stel geweldige nieuwe vriendinnen gevonden.’

‘Mooi zo. En heb je inmiddels je draai gevonden in Engeland?’ vroeg hij. ‘Je ziet er gelukkiger uit dan de vorige keer dat ik je zag.’

‘Ja,’ antwoordde ze, ‘ik geloof het wel. En op avonden als deze,’ zei ze naar het park wijzend, ‘is de charme ervan moeilijk te ontkennen.’

‘Inderdaad,’ zei Harry, hij knikte. ‘En heb je al enig idee hoe het verdergaat aan het eind van het Seizoen?’

‘Nee. Nog niet. Maar laten we daar vanavond niet aan denken. Ik wil ervan genieten dat ik terug ben op Wharton Park en van deze fantastische avond. Hoe is het met jou, Harry?’

‘Op het moment heb ik de hele zomer hier thuis voor me en ik ben van plan er volop van te profiteren.’ Hij glimlachte naar haar. ‘Het is erg leuk je weer te zien, Olivia, echt waar.’

‘Olivia, lieverd, hoe is het met je?’

Er kwam een man bij hen staan die Harry niet kende, en hij besloot te vertrekken. ‘Als je me wilt excuseren, Olivia, ik moet mijn plicht vervullen en me om de gasten bekommeren. Ik zie dat er wat jongedames, onder wie mijn nicht, zijn die een uitstekende imitatie van een muurbloempje lijken te geven.’ Harry wees naar een gezet meisje dat in haar eentje iets verder op het terras stond. ‘Ik zie je ongetwijfeld later nog.’

Hij liep weg om te voorkomen dat Penelope zou verwelken, maar voor hij haar had bereikt, werd hij door een bekende op zijn schouder geklopt.

‘Harry, beste kerel! Hoe is het met je?’

‘Sebastian!’ Harry schudde zijn oude vriend hartelijk de hand. ‘Dat is lang geleden. De vierde juni in Eton een paar jaar geleden, is het niet?’

‘Volgens mij wel!’ Sebastian zette zijn bril met dikke, ronde glazen af en maakte hem schoon. ‘Ik had wel gedacht dat je vanavond hier zou zijn. Hoe staat het leven? Was Sandhurst zo erg als je gevreesd had?’

‘Nog erger!’ gekscheerde Harry, die ervan genoot Sebastian te zien, een van de weinigen tegen wie hij zoiets kon zeggen. Ze hadden elkaar op Eton College leren kennen en de leesgrage, astmatische en sterk bijziende Sebastian had zich vastgeklampt aan de muzikale en pijnlijk verlegen jongen die Harry was geweest. Ze waren allebei nogal gepest en hoewel ze weinig met elkaar gemeen hadden, was er in hun positie als outsider toch een gemeenschappelijke basis ontstaan. ‘Dat is voorbij, godzijdank. Nu heb ik alleen nog de oorlog en een kogel in mijn lijf om naar uit te kijken,’ voegde Harry er somber aan toe.

‘Nou, dat lot blijft mij in elk geval bespaard.’ Sebastian zette zijn bril weer op zijn neus. ‘Je moet niet goed bij je verstand zijn om mij een wapen in handen te geven! Ik zou niet eens zien welke kant het op wees!’

‘Ik zou je ook niet in mijn bataljon willen, ouwe kerel, maar ik weet eerlijk gezegd niet eens zeker of ik mezelf wel zou willen hebben,’ zei Harry glimlachend, en hij pakte een paar glazen champagne van een dienblad en gaf er een aan Sebastian. ‘En, wat doe je tegenwoordig?’

‘Ik werk voor mijn ouwe heer bij zijn scheepvaartmaatschappij. Ik heb het vak geleerd op het kantoor in Londen en sta op het punt in te schepen om het hoofdkantoor in Bangkok te gaan runnen. Pa kijkt ernaar uit thuis te komen na twintig jaar in het buitenland, ook al maakt ons land op het moment onzekere tijden door.’

‘Zeg dat wel,’ zei Harry somber.

‘Het voornaamste contact dat ik met de oorlog zal hebben – als het zover komt – is dat ik enkele van onze schepen zal inzetten om troepen en voorraden naar het Verre Oosten te vervoeren. Ik kijk er eigenlijk best naar uit… die Siamese meisjes schijnen geweldig te zijn!’

‘Zo te horen vertrek je precies op het goede moment,’ merkte Harry afgunstig op. ‘Weg uit de verdomde puinhoop die Europa heet. Ik geloof niet dat het zich zal uitbreiden tot waar jij heengaat.’

‘Nee, maar je weet het nooit, hè?’ antwoordde Sebastian. ‘Ik voel me een beetje schuldig dat ik geen tastbare bijdrage kan leveren, maar misschien is dat de compensatie voor mijn slechte ogen en zwakke longen.’

Harry raakte even zijn schouder aan en zag Penelope nog steeds alleen staan. ‘Ik moet gaan, kerel, stuur me je nieuwe adres, wil je?’

‘Dat doe ik. Fantastisch om je weer te zien, Harry,’ zei Sebastian hartelijk. ‘Probeer in leven te blijven als je naar het front moet, wil je? Ik zal een paar van die Siamese meisjes voor je overlaten!’

Tijdens het diner genoot Olivia van het gezelschap van haar levenslustige tafelgenoten, van wie ze de meesten kende uit Londen. Links van haar zat Angus, de Schotse landheer die een oogje op haar scheen te hebben, en rechts van haar zat Archie, burggraaf Manners. Sommigen van haar vrienden in Londen zeiden dat Archie ‘van de verkeerde kant was’. Olivia was niet ervaren genoeg om daarover te kunnen oordelen.

Na het diner moesten ze de zaal even verlaten en werden de tafels en stoelen eruit gehaald. Olivia stond met Archie op het terras een zeldzame Abdullah-sigaret te roken.

Archie keek over het park uit, dat in het prachtige avondlicht baadde, en zuchtte. ‘Die schoonheid is nauwelijks te verdragen. Zoals Blake het zo treffend omschrijft, je weet dat het verdwijnt zodra het verschijnt.’

De band begon te spelen en veel mensen keerden terug naar de balzaal.

‘Ik hoop dat je het niet erg vindt als ik je niet ten dans vraag. Ik heb twee afschuwelijke linkervoeten en ik wil je niet kreupel maken, Olivia,’ zei Archie. ‘Voel je alsjeblieft vrij om iemand anders te zoeken.’

‘Ik sta hier heel goed, eigenlijk.’

‘Nou, dat zal niet lang meer duren. Ik zie al een aanbidder hierheen komen.’

Harry kwam over het terras naar hen toe. Hij bleef vlak voor hen staan, plotseling verlegen. ‘Ik stoor jullie hopelijk niet, of wel?’

‘Helemaal niet,’ zei Olivia iets te gretig. ‘Kom, dan stel ik je aan Archie voor. Archie, dit is Harry Crawford, de zoon des huizes.’

De twee mannen keken elkaar even aan alvorens Harry zijn hand uitstak. ‘Archie, aangenaam kennis te maken.’

‘Insgelijks, Harry.’ En Archie glimlachte voor het eerst die avond.

Olivia verbrak uiteindelijk de stilte die was neergedaald. ‘Archie en ik hebben ons prima vermaakt tijdens het diner. We hadden het over de grote romantische dichter. En natuurlijk is Archie zelf ook dichter.’

‘Schrijf je gedichten?’ vroeg Harry.

‘Ja. Alleen voor mezelf natuurlijk. Ik zou niemand aan mijn rijmelarijen willen blootstellen. Ze zijn nogal sentimenteel, vrees ik.’

‘Dat past helemaal in mijn straatje,’ zei Harry grinnikend. ‘Ik ben zelf een fan van Rupert Brooke.’

Archies gezicht fleurde op. ‘Wat toevallig! Ik ook. Ik heb die arme Olivia er vreselijk mee verveeld tijdens het eten.’ Archie sloot zijn ogen en begon te citeren:

‘Teder, dag die ik heb liefgehad, sluit ik je ogen, Strijk ik je voorhoofd glad en vouw ik je dunne dode handen. De grauwe sluiers van het halflicht worden dieper; kleur sterft. Ik draag je, een lichte last, naar het in doodskleed gehulde

zand…’

Harry pikte het op:

‘Waar je boot ligt te wachten, tussen kransen gevormd door de zee.

Door mist omsluierd, met grauwe rouwbanden van water gekroond.’

Ze glimlachten elkaar toe en erkenden het genoegen van een gedeelde passie.

‘Ik wil ooit nog eens naar Skyros om zijn graf te zien,’ zei Archie.

‘Ik heb het geluk gehad de Old Vicarage in Grantchester te bezoeken. Fantastisch om het huis te zien waar Brooke zijn jeugd heeft doorgebracht,’ antwoordde Harry.

Olivia luisterde naar het geanimeerde gesprek, maar voelde zich het vijfde wiel aan de wagen. Gelukkig kwam Venetia naast haar staan. Olivia zag dat ze een beetje aangeschoten was.

‘Hallo, schat,’ zei ze, en ze bekeek Harry van top tot teen met een ondeugende glans in haar ogen. ‘Wie is dit?’

Harry was nog in gesprek met Archie, dus fluisterde Olivia: ‘Harry, de man over wie ik je hebt verteld.’

Venetia knikte goedkeurend. ‘Hij is… enig! En als jij hem niet wilt,’ zei ze giechelend, ‘dan neem ik hem wel. Harry,’ interrumpeerde ze het gesprek, ‘ik ben Venetia Burroughs, Olivia’s beste vriendin, en ik heb veel over je gehoord.’ Ze ging op haar tenen staan en kuste hem op beide wangen. ‘Ik heb het gevoel of ik je allang ken.’

Olivia stierf bijna van schaamte.

Harry leek nogal overdonderd door haar uitbundige begroeting, maar herstelde zich en zei: ‘Venetia, aangenaam kennis met je te maken.’

‘Insgelijks,Harry. Ik verwacht straks een dans van je. En over dansen gesproken, ik stel voor dat we allemaal naar binnen gaan. Het wordt hier nogal fris.’

‘Goed idee.’ Harry keek glimlachend op Olivia neer. ‘Ik kwam naar buiten om je ten dans te vragen. Wil je me dat genoegen doen?’ Hij stak Olivia zijn arm toe en ze pakte hem blozend vast.

Harry keek Archie aan.’We moeten een andere keer eens verder praten.’

‘Misschien voor ik vertrek.’

‘Ik hoop het,’ antwoordde Harry.

Toen draaide hij zich met Olivia aan zijn arm om en liepen ze samen de balzaal binnen.

Terwijl Olivia telkens weer met Harry de dansvloer op ging dacht ze terug aan Londen en hoe vaak ze ervan had gedroomd door hem te worden vastgehouden. En nu was ze hier op een prachtige midzomeravond samen met hem op Wharton Park, het stukje Engeland waar ze het meest van hield.

Later liep Harry met haar naar buiten voor wat frisse lucht.

‘Nou,’ zei hij, en hij stak een sigaret op, ‘ik geloof dat we wel kunnen zeggen dat de avond een compleet succes is geweest, vind je niet?’

Olivia stond naar de sterren aan de heldere hemel te kijken. ‘Volmaakt,’ mompelde ze tevreden.

‘En moeder lijkt gelukkiger dan ik haar in lange tijd heb gezien,’ voegde Harry eraan toe. ‘Luister… de band speelt mijn favoriete nummer van Cole Porter, “Begin the Beguine”.’ Harry begon het zachtjes mee te neuriën. ‘Een laatste dans, juffrouw Drew-Norris?’ vroeg hij, en hij sloeg zijn arm om haar middel.

‘Als u erop staat, kapitein Crawford.’

Ze dansten samen op de muziek. Olivia legde haar hoofd tegen Harry’s borstkas en gaf zich helemaal over aan het moment.

‘Olivia, ik heb ervan genoten vanavond met je te dansen. Dank je,’ zei Harry. Toen bukte hij zich en kuste hij haar op de mond.

Adrienne, die iets verderop ook naar buiten was gekomen om naar de nachtelijke hemel te kijken, zag hen en glimlachte heimelijk van plezier.