32

Vanaf toen was de stilte die zo lang op Wharton Park had geheerst, verbroken. Het huis werd gevuld met het geluid van prachtige muziek terwijl Julia haar demonen uitbande en uur na uur op de prachtige vleugel in de salon speelde. Ze genoot volop van haar terugkeer naar het instrument dat simpelweg deel uitmaakte van haar ziel.

‘Dank je dat je me hebt geholpen terug te keren,’ had ze Kit toegefluisterd toen ze ’s avonds in bed lagen nadat haar vingers voor het eerst weer de toetsen hadden aangeraakt.

‘Je moet mij niet bedanken, lieverd. Je was zelf dapper genoeg om de betovering te doorbreken,’ had hij geantwoord. ‘Bovendien moest de vleugel echt nodig gestemd worden.’

Julia wist echter dat ze zonder Kits zorgzame duwtje in de goede richting niet zover zou zijn gekomen.

‘Ik heb Elsie vandaag gesproken,’ zei Julia een paar weken later tijdens het avondeten, ‘en ze zei dat ze nu ik op Wharton Park woon, graag eens op visite zou willen komen. Ze stelde dit weekend voor. Vind je het goed als ze dan een paar nachten blijft?’

‘Natuurlijk,’ antwoordde Kit meteen, ‘dat hoef je me niet te vragen. Dit is ook jouw thuis. Ik ben trouwens gevraagd dit weekend mee cricket te spelen in het dorpsteam, dus jullie hebben in elk geval zaterdag geen last van me.’

Julia kon zien dat Kit blij was met de cricketuitnodiging. ‘Ik wil ook graag Alicia en haar gezin uitnodigen voor de lunch op zondag. Ze hebben Elsie jaren niet gezien.’

‘Goed idee,’ antwoordde Kit. ‘En als Elsie het ziet zitten ons de rest van haar verhaal over het verleden te onthullen, lijkt het me erg inspirerend om het hier te horen. Nu ik in het huis woon, is het nog fascinerender te weten waar mijn familieleden in vroeger tijden mee bezig waren,’ voegde hij eraan toe.

Na het avondeten gingen ze in Julia’s favoriete hoekje op het terras zitten. De oude metalen tuinmeubels waren roestig, maar bewezen dat iemand anders ook al eens had besloten dat dit het beste en meest beschutte plekje was om over het park uit te kijken.

‘Wat een heerlijke avond,’ zei Kit genietend. ‘Ik heb het grootste deel van mijn leven gezocht naar nieuwe vergezichten om van te genieten. En nu zit ik hier op een terras dat deel uitmaakt van mijn erfgoed te bedenken dat er geen mooiere plek op aarde kan zijn. Ik ben eindelijk gestopt met weglopen. En ik ben gelukkig. Ik vind het heerlijk hier met jou. Dank je, lieverd, dat je me hebt geholpen te stoppen.’

‘Kit, zoals jij zo vaak tegen mij zegt, je hebt die beslissing zelf genomen.’ Julia nam een slok van de uitstekende armagnac die Kit op een stoffig rek in de wijnkelder had gevonden. ‘Eigenlijk wil ik… iets met je bespreken.’

Hij keek haar fronsend aan. ‘Klinkt serieus. Is het dat?’

‘Ik moet terug naar Frankrijk,’ antwoordde Julia zacht.

Het bleef even stil terwijl Kit die informatie verwerkte. ‘Juist. Ik wist dat het er een keer van moest komen.’

‘Ik heb er geen zin in,’ zei ze, ‘maar ik moet daar wat dingen regelen. En als ik van het verleden los wil komen en het eindelijk daar wil laten waar het hoort, moet ik terug.’

‘Ja,’ antwoordde Kit. ‘Wil je dat ik meega?’

‘Nee. Ik denk dat het iets is wat ik alleen moet doen. Bovendien weet ik hoe druk je het hier de komende weken hebt met de oogst.’

‘Ja, dat klopt.’ Kit trok zijn wenkbrauwen op. ‘Nooit gedacht dat ik een combine zou leren besturen, maar we moeten alle zeilen bijzetten met het weinige personeel. Hoelang blijf je weg?’

Julia haalde haar schouders op. ‘Ik weet het echt niet. Zolang ik nodig heb om te doen wat gedaan moet worden en een aantal beslissingen te nemen.’

‘Ja.’ Kit tuurde even zwijgend het duister in en pakte toen haar hand vast. ‘Julia, je weet dat ik hier op je zal wachten, hoelang je ook nodig hebt.’

In het donker hield Julia zijn hand vast als een reddingslijn. ‘Dank je.’

Later die avond bedreven ze met verhoogde hartstocht en hevigheid de liefde. Lang nadat Julia in slaap was gevallen, lag Kit nog naar haar te kijken, niet in staat het gevoel van onbehagen van zich af te schudden dat hem had bekropen zodra Julia had gezegd dat ze weg moest.

Op zaterdagochtend bracht Julia een van de slaapkamers in gereedheid voor Elsie. Ze besefte dat Elsie voor het eerst als gast in plaats van als bediende naar Wharton Park kwam en ze wilde dat haar grootmoeder zich op haar gemak zou voelen.

Daarna reed ze naar Holt om boodschappen te doen. Het was een warme, zonnige dag en het mooie plaatsje bruiste van de stroom toeristen en eigenaren van tweede huisjes die de regio tijdens de zomermaanden overspoelden.

Terwijl ze haar boodschappen in de kofferbak zette, besloot ze – ook al wist ze nu zeker dat ze klaar was voor het recital in Carnegie Hall – dat ze niet zou terugkeren naar de drukke agenda van het verleden. Als de afgelopen vijf maanden haar iets hadden geleerd, was het wel dat schoonheid en plezier te vinden waren in simpele dingen. En dat die belangrijk waren.

Het idee terug naar Frankrijk te keren maakte haar bang. Ze wilde haar nieuw-gevonden rust niet verliezen. Ze wist ook dat Kit haar had geholpen die te vinden en ze zou zijn kracht hier moeten achterlaten. Het was echter een odyssee die ze alleen moest ondernemen als ze volledig vrij wilde zijn om van hem te houden zoals hij dat verdiende.

Om halfvier die middag hoorde Julia een auto op de oprit. Ze holde naar de voordeur toen ze zag dat de chauffeur haar grootmoeder hielp uitstappen en ze haastte zich de trap af naar haar toe.

‘Julia, lieverd, geef je oude grootmoeder eens een knuffel.’

Dat deed Julia en toen stapte Elsie achteruit om haar te bekijken.

‘Lieve hemel!’ riep ze uit. ‘Ik heb altijd al gezegd dat de lucht op Wharton Park iets bijzonders met je doet. Kijk nou toch! Je ziet er fantastisch uit!’

Julia had haar schort nog voor, die met meel bestoven was. ‘Vast niet, oma, maar ja, ik voel me beslist veel beter dan toen ik bij u was.’

Julia betaalde de chauffeur, pakte toen Elsies weekendtas op en liep met haar naar de trap voor de hoofdingang.

Elsie bleef voor de trap staan en keek omhoog. ‘Het is nog precies hetzelfde. Raar, hè? Ons leven is zo veranderd, maar deze stenen en dit cement veranderen nooit.’

‘Was dat maar waar,’ verzuchtte Julia toen ze haar grootmoeder langzaam naar boven hielp. ‘Het ziet er misschien nog hetzelfde uit, maar grote delen ervan gaan helaas gebukt onder hun ouderdom en moeten nodig gerestaureerd worden voor de hele zaak instort.’

‘Net als ik, nietwaar, liefje?’ Elsie gniffelde. ‘Weet je dat dit na al mijn jaren op Wharton Park de eerste keer is dat ik door de voordeur naar binnen ga?’

‘Ik bedacht vanmorgen dat het misschien raar voor u is om hierheen te komen. Zal ik u maar naar uw kamer brengen, zodat u zich wat kunt opfrissen? Dan kunnen we daarna theedrinken.’

Tegen de tijd dat ze boven waren en de slaapkamer hadden bereikt, stond Elsie te hijgen.

‘Hemeltje! Mijn benen zijn niet meer wat ze waren,’ pufte ze. ‘Vroeger ging ik wel veertig keer op een dag naar boven en beneden zonder er iets van te merken.’

‘Ik heb deze kamer voor u klaargemaakt, oma,’ zei Julia terwijl ze de deur van de slaapkamer opendeed. ‘Hij is erg mooi en niet te groot.’

Elsie stapte over de drempel en zuchtte van plezier en verbazing. ‘Lieve hemel! Van alle kamers die je had kunnen kiezen, koos je de kamer waar Lady Olivia logeerde toen ze voor het eerst op Wharton Park was. Hier zag ik haar voor het eerst. En ik geloof niet,’ voegde Elsie eraan toe terwijl ze de kamer rondkeek, ‘dat er sindsdien ook maar iets is veranderd.’ Ze liep naar het versleten geborduurde krukje bij het voeteneind van het bed, ging zitten en probeerde op adem te komen. ‘Sorry, Julia, de griep heeft veel van me gevergd en ik ben nog niet helemaal terug op krachten.’

Julia keek haar bezorgd aan. ‘Wilt u eerst even gaan rusten? Zal ik u hier een kop thee brengen?’

‘Dat zei ik altijd tegen Lady Olivia.’ Elsie grinnikte. ‘Ik ben inderdaad een beetje moe, maar het kan ook wel de schok zijn van dit weer te zien.’

‘Neem uw tijd, oma, er is geen reden tot haast. Rust maar een poosje en kom naar beneden al u daar klaar voor bent. We hebben nog tijd genoeg om te kletsen… Kit speelt een cricketwedstrijd voor het dorpsteam en hij zal niet voor zeven uur terug zijn.’

‘De jonge Christopher…’ mijmerde Elsie. ‘Wie had gedacht dat hij en jij samen zouden komen! Ik herinner me nog dat hij kwam logeren. Kokkie en ik schertsten altijd dat hij wel een lolly leek; niets dan botten met een hoofd erop met die dikke bos krullen.’

‘Hij is nog niet veranderd,’ zei Julia grinnikend, ‘en hij verheugt zich er echt op u weer te zien.’

‘Ik ook,’ zei Elsie, en ze liep naar het bed en hees zich erop. ‘Vreemd, zoals het leven loopt, hè? Nu zijn we hier allemaal weer terug. Goed, lieverd, ga jij maar naar beneden. En je hoeft me geen thee te brengen. Ik kom wel naar beneden als ik een klein tukje heb gedaan.’

‘Tot straks dan,’ fluisterde Julia en ze drukte een kus op haar grootmoeders voorhoofd. Elsies ogen vielen al dicht.

Anderhalf uur later verscheen Elsie opgefrist in de keuken.

‘Dat is beter,’ zei ze. ‘En waar is nou die kop thee die je me had beloofd? Ik wil alles horen over hoe jij en Kit bij elkaar zijn gekomen.’

Ze gingen aan de keukentafel zitten en Julia vertelde Elsie hoe Kit haar te hulp was gekomen toen ze zo ziek was en hoe ze later naar Wharton Park was verhuisd.

‘Julia, ik ben reuzeblij voor je, lieverd. Ik zie aan je ogen hoe gelukkig je bent. Na de vreselijke tijd die je hebt doorgemaakt,’ zei Elsie hoofdschuddend en met tranen in haar ogen, ‘is het geweldig dat jullie samen het geluk hebben gevonden.’ Ze nam een slokje thee. ‘En om eerlijk te zijn is dat de reden dat ik vandaag hier ben. Nu jij en Kit samen zijn is de cirkel rond. En ik heb besloten dat je het hele verhaal moet kennen. En misschien…’ Elsie keek de keuken rond, ‘zal het feit dat ik het hier vertel, waar het allemaal gebeurd is, me helpen het me te herinneren.’

Twintig minuten later kwam Kit door de keukendeur naar binnen, bruin en gezond in zijn witte crickettenue

‘Elsie, wat leuk om je weer te zien na al die jaren.’ Kit liep naar haar toe en kuste haar hartelijk. ‘Je bent geen spat veranderd.’

‘Vleier,’ zei Elsie gniffelend. ‘Nou, ik zal u vertellen, meneer Kit, u bent wel veranderd. U bent gelukkig wat dikker geworden en uitgegroeid tot een mooie jongeman.’

‘Dus je vindt me niet langer een lolly?’ Kit keek haar streng aan en begon te glimlachen toen Elsie bloosde. ‘Ik hoorde jou en kokkie op een dag praten toen jullie niet wisten dat ik in de buurt was. Ik vond het niet erg. Ik was dankbaar dat jullie twee me altijd bijvoerden.’

‘Nou,’ zei Elsie verdedigend, ‘je was altijd veel te mager. In feite,’ vervolgde ze, ‘waren jullie dat allebei.’

‘Nou, moet je ons nu eens zien,’ zei Kit, en hij sloeg liefdevol zijn arm om Julia’s schouders. ‘Een glas wijn, Elsie? Ik ga vieren dat we gewonnen hebben. Ik heb twee overs gebowld en ik vond het geweldig tot man van de match te worden uitgeroepen.’

Elsie ving Julia’s blik op toen Kit de wijnfles openmaakte en knikte goedkeurend. ‘Het is een knappe jongen geworden, hè? Wie had dat gedacht?’

Terwijl kit kameraadschappelijk met Elsie aan tafel zat te babbelen over haar jaren op Wharton Park, scharrelde Julia in de keuken rond om het eten klaar te maken. Ze kon zien dat Elsie helemaal op haar gemak was en zich ontspande door Kits hartelijkheid en vriendelijke geplaag. Julia zette een kipstoofschotel en verse nieuwe aardappeltjes op tafel en kwam bij hen zitten om te eten.

‘Nee maar,Julia,’ zei Elsie waarderend, ‘ik had nooit gedacht dat jij een keukenprinses zou worden, maar dit is erg lekker.’

‘Julia heeft veel verborgen talenten, Elsie,’ zei Kit met een ondeugende knipoog.

Na het eten zette Julia koffie en stelde ze voor dat ze naar de bibliotheek zouden gaan. Nadat ze Elsie in de makkelijke stoel bij de open haard had geïnstalleerd, ging Julia naast Kit op de bank tegenover haar zitten.

Er heerste plotseling een sfeer van gespannen verwachting.

‘Nou,’ zei Elsie, en ze nam een slok koffie en zette het kopje toen op tafel, ‘zoals ik eerder al tegen Julia heb gezegd, heb ik er lang over nagedacht of ik jullie dit moest vertellen. Maar gezien de omstandigheden…’

‘Welke “omstandigheden”?’ vroeg Kit.

‘Geduld, jongeman; aan het eind van het verhaal zul je het allemaal begrijpen. Goed,’ zei Elsie, en ze ademde diep in. ‘De laatste keer Julia, waren we tot het punt gekomen dat Lord Harry en Lady Olivia het goedmaakten, net voordat Harry de oorlog in moest, nietwaar?’

‘Ja,’ beaamde Julia.

‘Wel, dan ga ik jullie nu Harry’s verhaal vertellen, en hoewel het lang geleden is gebeurd, zweer ik jullie dat wat ik ga vertellen de waarheid is, ook al staat het einde ervan niet in het dagboek dat hij heeft geschreven.’

‘Dat Harry heeft geschreven?’ vroeg Julia.

‘Ja,’ bevestigde Elsie, ‘het was Harry’s dagboek. Hij had altijd al een mooi handschrift. Het had nooit door mijn Bill geschreven kunnen zijn,’ zei ze gniffelend, ‘want die kon nauwelijks zijn eigen handtekening zetten, de schat. Nou, liefje, onderbreek me alsjeblieft niet. Wat ik wilde zeggen is dat Bill, je grootvader, tijdens de oorlog samen met hem in Malakka was. Toen Harry eindelijk naar huis kwam, werden Bill en ik bij zijn verhaal betrokken op een manier die we nooit hadden kunnen bedenken. Dit gedeelte begint feitelijk toen de oorlog was afgelopen, toen je grootvader en Harry na drieënhalf jaar gevangenschap werden bevrijd uit de Changi-gevangenis…’