17

Olivia keerde de volgende dag, in een sluier van gelukzaligheid gehuld, terug naar Londen. Ze begreep eindelijk wat de ‘betovering’ inhield. Ze had Venetia tijdens de reis terug naar Londen in vertrouwen genomen. Venetia had honend gesnoven toen Olivia haar vertelde dat Harry ‘de ware’ was.

‘Toe nou, schat! Hoe kun je dat nou weten? Hij is de eerste jongen die je hebt gezoend. Je bent hartstikke gek!’

Olivia schudde opstandig haar hoofd. ‘Nee, dat ben ik niet. Ik weet wat ik voel en soms gaat het gewoon zo. Kijk maar naar je vader en moeder, die waren negentien en achttien toen ze elkaar ontmoetten en verliefd werden.’

‘Touché, maar dat was toen en dit is nu. En bovendien, Olivia, heb je me steeds beloofd dat je niet zou trouwen voor je wat ouder was. Je hebt “het” nog niet eens gedaan,’ vervolgde Venetia. ‘Hoe kun je nou zeker zijn als jullie het nog niet met elkaar hebben gedaan.’

Olivia wist dat Venetia ‘het’ al wel had gedaan, en zelfs met meer dan één man. En ze zat daar kennelijk helemaal niet mee. Dit was een van de punten waarop ze van gedachten verschilden en het niet eens konden worden. Olivia deelde Venetia’s mening niet, dat het ‘haar’ lichaam was en dat ze er zonder schuldgevoel mee kon doen wat ze wilde. Of het nou door haar opvoeding of door haar aard kwam, ze was oprecht van mening dat ze maagd hoorde te blijven tot ze was getrouwd met de man van wie ze hield.

‘Dat doet er voor mij niet toe,’ antwoordde Olivia zwakjes. ‘Het is een bijkomstigheid.’

‘Jeetje, Olivia! Ik dacht dat ik je de afgelopen maanden wel warm had gemaakt voor het feminisme. En nou zit je zelfs al over de bruiloft te dromen. En zeg niet dat het niet waar is,’ zei Venetia, waarbij ze dreigend haar vinger opstak en de auto gevaarlijk naar het midden van de weg trok, ‘want ik weet heel goed dat het wel zo is.’

Na twee weken in de wolken, waarin ze zich afzijdig had gehouden van de laatste ronde feestjes en andere evenementen waarmee het Seizoen eindigde voordat iedereen als een zwerm vliegen uit Londen vertrok en naar warmere bestemmingen aan de Rivièra vertrok, had Olivia nog steeds niets van Harry gehoord.

Na de euforie kwamen de onzekerheid en de pijn. Olivia raakte in een sombere stemming en bedacht dat Venetia misschien toch gelijk had gehad en dat de kus wat Harry betrof niet meer was dan een prettige afsluiting van de avond.

Ze was uitgenodigd om samen met Venetia een maand te logeren in een villa in St.-Raphaël, die eigendom was van de ouders van Angus, de Schotse landheer. Ze wist dat Angus erg op haar gesteld was en hij had zijn bedoelingen duidelijk gemaakt. Meegaan naar het huis van zijn familie zou in zekere zin een aanvaarding van zijn genegenheid betekenen.

‘Ik ga in elk geval, of jij nou meegaat of niet,’ had Venetia verklaard. ‘De sfeer hier is afschuwelijk. Pup heeft zich opgesloten in zijn studio en Mup loopt te mokken omdat Pup niet wil dat ze iemand bij ons uitnodigt. En dat was nog voordat ik door de achterdeur naar buiten ging en over die afgrijselijke schuilkelder struikelde die onze prachtige tuin verpest.’

Ze kwamen net van Dudley House in Park Lane na het bal van Kick Kennedy en liepen nu samen naar het Ritz.

‘Maar het is toch niet eerlijk, wel, Venetia?’ hield Olivia vol.

‘Angus is heel aardig, maar ik wil niet dat hij denkt dat ik hem op díe manier leuk vind.’

‘Lieverd, in de liefde en in oorlog is alles toegestaan.’ Venetia keek haar aan. ‘En dat geldt nu zeker. Bovendien zijn mooie meisjes geboren om hier en daar wat harten te breken. De villa van Angus schijnt echt geweldig te zijn. En wat denk je te gaan doen als je niet meegaat?’ voegde ze eraan toe. ‘De hele zomer mokken om je grote liefde, en wachten tot de Duitsers hun bommen gooien?’ Ze verlieten de hoofdstraat om naar de zij-ingang van het Ritz te lopen. ‘In godsnaam, verman je en maak plezier nu het nog kan.’

Olivia keek toevallig naar links toen Venetia de trap naar het Ritz al nam en zag een bekende gestalte ergens naar buiten komen en snel de andere kant op lopen. Met bonkend hart pakte ze Venetia bij de schouder.

‘Volgens mij zag ik hem net.’

‘Wie?’

‘Harry natuurlijk.’

Venetia bleef boven aan de trap staan en slaakte een diepe zucht. ‘Olivia, schat, ik geloof echt dat je gek aan het worden bent. Wat moet Harry nou in Londen?’

‘Ik weet zeker dat hij het was,’ zei ze resoluut.

Venetia pakte haar bij de arm. ‘Duidelijk te veel martini’s op het feest van Kick. Nou vooruit, schat, kop op. Je begint saai te worden.’

Drie dagen vol vertwijfeling later ontwaakte Olivia uit een onrustige slaap en realiseerde ze zich dat Venetia bijna zeker gelijk had gehad wat Harry betrof. Vandaag zou ze Angus’ uitnodiging aannemen; ze zou meegaan naar Frankrijk en daar haar gebroken hart laten genezen. Daar was het in elk geval lekker warm. Het zou goed zijn om uit Londen weg te gaan en aangezien het alternatief was dat ze terugging naar Surrey, veronderstelde ze dat dit de beste keus was. Ze zou vandaag Angus bellen en hem vertellen dat ze graag meeging naar St.-Raphaël.

Net toen ze naar Venetia wilde vertrekken om regelingen te treffen voor hun reis naar Frankrijk, ging de telefoon.

‘U spreekt met de centrale, u hebt een telefoontje van Cromer 6521, kan ik dat doorverbinden?’

‘Ja, dank u… Hallo, met Olivia Drew-Norris.’

‘Olivia! Jou wilde ik net spreken. Met Adrienne Crawford, van Wharton Park.’

‘Adrienne, wat leuk om iets van je te horen. Is alles in orde?’

‘Natuurlijk, alles is prima in orde. Afgezien van het feit dat ik me wat eenzaam voel en me afvroeg of je in de maand augustus al bezet bent. Zo niet, dan dacht ik dat je misschien zou kunnen komen om een deel van de maand hier door te brengen. We zouden samen in de tuinen kunnen wandelen en van het heerlijke zomerweer genieten. Ik weet dat Harry het leuk zou vinden je weer te zien. Hij werkt zo hard, die arme jongen. Hij moet zijn ongeoefende bataljon klaarstomen voor de grote première.’

Olivia liet zich abrupt op de stoel bij de telefoon zakken.

‘Ik…’ Ze wist dat ze snel moest beslissen. De waarheid was echter dat ze haar beslissing al had genomen. ‘Ik zou het heerlijk vinden om naar je toe te komen, Adrienne. Wat lief van je om me uit te nodigen.’

‘C’est parfait! Dat is dan geregeld. Hoe snel kun je komen?’

‘Ik heb afgesproken mijn ouders in Surrey te bezoeken, maar ik zou begin volgende week bij je kunnen zijn. Komt dat uit?’

‘Geweldig,’ antwoordde Adrienne. ‘Ik zal mijn chauffeur sturen om je in Surrey op te halen als je dat prettig vindt. De trein is zo vermoeiend.’

‘Fijn.’

‘Nou, ik verheug me erop je volgende week te zien, Olivia. En het is erg aardig van je dat je erin toestemt me gezelschap te houden.’

‘Helemaal niet. Wharton Park is mijn lievelingsplek,’ antwoordde Olivia naar waarheid. ‘Tot ziens.’

‘A bientôt, chérie.’

Olivia legde de hoorn op de haak en drukte haar handen tegen haar wangen om ze af te koelen. Ze voelde dat de adrenaline door haar lichaam gierde en haar hartslag opjoeg.

Een hele maand op Wharton Park… met Harry.

Ze deed de voordeur achter zich dicht en huppelde bijna de hele weg naar Venetia.

Venetia reageerde niet zo opgetogen op het nieuws als Olivia had gehoopt. Olivia weet het aan Venetia’s egoïsme; en het feit dat ze nu alleen naar Frankrijk zou moeten reizen.

‘Zei je nou dat het zijn moeder was die je belde?’ zei Venetia minachtend. ‘Denk je dat hij een moederskindje is? Klinkt me nogal raar in de oren.’

Olivia liet zich haar plezier niet bederven. ‘Natuurlijk hoort het de vrouw des huizes te zijn die me uitnodigt, volgens het protocol. En bovendien ben ik dol op Adrienne en op Wharton Park,’ voegde ze eraan toe, zich heimelijk verkneukelend.

‘Je bent niet goed wijs dat je de Rivièra laat schieten voor een afgelegen, tochtig mausoleum,’ verzuchtte Venetia. ‘Maar ik zal aan je denken als ik in de Middellandse Zee duik en cocktails drink in de zon.’

En ik zal helemaal niet jaloers op je zijn, dacht Olivia opgetogen.

De volgende dag pakte Olivia al haar spullen in, bedankte haar grootmoeder voor alles en vertrok ze naar het huis van haar ouders in Surrey.

De twee nachten die ze er doorbracht, waren moeilijk en onplezierig. Haar ouders waren nog hetzelfde als altijd, maar Olivia was erg veranderd. Het leek bijna of ze hen in die paar maanden was ontgroeid. Er vielen lange stiltes aan de eettafel waarin Olivia zocht naar onderwerpen die ze met elkaar gemeen hadden. Zelfs wanneer dat lukte, leken ze het nooit met haar eens te zijn.

De avond voor ze naar Wharton Park vertrok, ging ze na het avondeten met haar moeder naar de salon om koffie te drinken.

‘En,’ zei haar moeder, die zich op haar breiwerk concentreerde terwijl ze sprak, ‘moet ik aannemen dat er iets gaande is tussen jou en Harry Crawford?’

‘Hij is ontzettend aardig, ja, maar hij heeft het druk met het trainen van zijn bataljon, dus ik betwijfel of ik hem veel zal zien.’

‘Je hebt mijn vraag niet beantwoord, Olivia.’ Haar moeder keek op van haar breiwerk.

Olivia sprak behoedzaam. ‘We kunnen erg goed met elkaar overweg, moeder.’

Haar moeder glimlachte. ‘Hij leek me erg aardig toen ik hem in januari ontmoette. Ik wil alleen maar zeggen dat je vader en ik het zouden goedkeuren.’

‘Moeder!’ Olivia bloosde om wat haar moeder aannam, deels uit schaamte, maar ook omdat haar moeder haar eigen wens had verwoord. ‘Het is nog maar heel pril.’

‘Maar ik kan zien dat jij hem meer dan aardig vindt. Telkens als je zijn naam zegt, begin je te stralen.’

Olivia gaf zich over. ‘Ja, ik denk dat je gelijk hebt.’

‘Lieve hemel, wat hadden we veel geld kunnen besparen aan je Seizoen als we ons in januari hadden gerealiseerd dat de juiste man pal onder onze neus zat! Lady Crawford is zo vriendelijk geweest je vader en mij voor een weekend uit te nodigen. Ik heb voorgesteld dat we eind augustus gaan. Tegen die tijd is er misschien wel goed nieuws. De toestand in de wereld is zo onzeker op het moment, Olivia.’ Haar moeder zuchtte. ‘Geniet van al het geluk dat je kunt vinden, wil je, liefje?’

Toen Olivia later naar boven en naar bed ging, was ze nog steeds overdonderd door haar moeders emotionele uitspraken. Misschien bracht de dreigende oorlog bij iedereen een verlangen naar boven om te zeggen hoe men zich voelde.

De volgende morgen was Olivia al voor zes uur wakker en stond ze om acht uur aangekleed, gepakt en gezakt klaar. Fredericks, de chauffeur van de Crawfords, was er om exact negen uur.

Haar moeder ging met haar mee naar de voordeur. ‘Schrijf alsjeblieft, lieverd, laat me weten hoe het met je gaat.’ Ze kuste haar dochter op beide wangen. ‘En geniet ervan.’

‘Dat zal ik doen, moeder.’ Olivia sloeg haar armen om de schouders van haar moeder en gaf haar een spontane knuffel. ‘Houden jullie je ook taai, papa en jij.’

Adrienne begroette Olivia bij de voordeur van Wharton Park. ‘Ma chérie, je moet wel uitgeput zijn! Kom binnen. Sable zorgt voor je bagage en zal je naar je kamer brengen. Het is dezelfde als waar je eerder hebt gelogeerd. Rust maar een poosje uit voor het avondeten. Je hoeft je niet te haasten. Christopher is in Londen en Harry komt niet terug voor tien uur en soms zelfs nog later.’

Nadat Sable haar naar haar slaapkamer had gebracht, verbaasde Olivia zich erover dat ze die ooit koud en lelijk had gevonden. De late middagzon liet zijn rustgevende gloed op het mooie gebloemde behang vallen toen Olivia op het bed ging liggen en bedacht hoe heerlijk ze dit alles vond. Uitgeput van de spanning en de rit zelf viel ze prompt in slaap.

Ze werd gewekt door een klop op de deur. Elsie, het kamermeisje, keek naar binnen.

‘Hallo, juffrouw Olivia. Wat leuk u weer te zien! Ik zorg voor u tijdens uw verblijf hier. Mevrouw zei dat ik u wakker moest maken omdat het al na zevenen is. Als u nu niet opstaat, slaapt u vannacht niet meer. Mag ik binnenkomen?’

‘Natuurlijk. Jeetje!’ Olivia glimlachte, blij Elsies vertrouwde, opgewekte gezicht weer te zien. ‘Ik had geen idee dat ik zo lang had geslapen.’

‘Ik heb het bad voor u gevuld, juffrouw Olivia, dus als u er gauw in gaat, zal ik ondertussen uw koffers uitpakken. Het avondeten wordt om acht uur opgediend en mevrouw heeft gezegd dat het informeel is, dus zal ik iets leuks voor u uitkiezen om aan te trekken?’

‘Ja, natuurlijk. Dank je, Elsie.’ Olivia trok de dekens van zich af en kroop uit bed. ‘En, vertel eens, hebben Bill en jij al een datum vastgesteld?’

‘Ja, over iets meer dan vier weken ben ik mevrouw William Stafford,’ zei ze trots. ‘Misschien bent u dan nog wel hier, juffrouw Olivia. Als dat zo is zou ik het leuk vinden als u naar de kerk kwam om erbij te zijn als ik in het huwelijk treed. Mevrouw heeft me een rol kant gegeven en mijn tante maakt een jurk voor me. O, juffrouw, ik ben zo opgetogen!’

Elsies blijdschap werkte aanstekelijk en Olivia voelde onwillekeurig een zweem van afgunst.

Om vijf voor acht liep Olivia naar beneden en daar trof ze Sable aan, die in de vestibule op haar stond te wachten.

‘Mevrouw is buiten op het terras, juffrouw Drew-Norris. Komt u maar mee.’

Dat deed ze en toen ze naar buiten stapte, zag ze een kleine tafel gedekt voor twee in het hoekje van het terras. Grote kaarsen, tegen de wind beschermd door grote lampenglazen, wierpen hun zachte gloed in het afnemende licht.

‘Olivia, kom alsjeblieft zitten.’ Adrienne wees naar de andere stoel. ‘Ik hoop dat het hier warm genoeg is voor je. Ik heb een omslagdoek voor je meegebracht voor het geval je het koud krijgt, maar ik eet als het maar even kan het liefst hier. In Frankrijk aten we van mei tot september zelden binnen. Ik heb rosé, een roze wijn die we in de wijngaarden van ons landgoed in de Provence produceren. Ik laat elk jaar twaalf kisten overvaren. Wil je een glas proberen?’

Olivia ging zitten. ‘Ja graag,’ zei ze. ‘Dank je.’

Adrienne gebaarde Sable dat hij de wijn kon inschenken. ‘We willen over vijftien minuten eten, Sable. Merci.’

‘Heel goed, mevrouw.’ De butler knikte en verdween naar binnen.

‘Santé.’ Adrienne bracht haar glas naar dat van Olivia en daarna namen ze allebei een slokje.

Olivia vond de wijn lekker. Witte wijn was te zuur en rode wijn te zwaar voor haar; deze leek de perfecte combinatie van beide.

‘Hij is lekker, non?’ vroeg Adrienne.

‘Inderdaad erg lekker.’

‘Mijn familie dronk hem uit grote kruiken, vers uit onze cave,’ verzuchtte Adrienne. ‘Eh bien! Weer een van de dingen die ik mis.’

‘Maar je bent toch wel gelukkig hier in Engeland, of niet?’ vroeg Olivia.

‘Ja, natuurlijk, maar dit jaar ben ik een beetje verdrietig. Normaal brengen we de maand augustus altijd bij mijn familie in Zuid-Frankrijk door. Maar dit jaar, nu Christopher het zo druk heeft op Whitehall en Harry bezig is met het trainen van zijn rekruten, wilde ik niet zonder hen gaan. Christopher gelooft dat de oorlog elk moment kan uitbreken.’

‘In Londen kun je de voorbereidingen onmogelijk over het hoofd zien. Op de dag dat ik vertrok werden de sirenes voor het luchtalarm op de Embankment opgesteld.’

‘Dat geloof ik graag.’ Adrienne stapte vaardig over op een luchtiger onderwerp. ‘Je moet me alles vertellen over het Seizoen. Was het zoals je het je had voorgesteld?’

‘Nee, het was beter. Ik heb fantastische mensen ontmoet, die helemaal niet zo saai waren als ik had verwacht.’

‘Zoals je vriendin Venetia Burroughs? Ze is heel bijzonder, net als jij,’ zei Adrienne toen Sable een grote trolley met zilveren dienbladen het terras op reed. ‘Vertel me over de bals waar je heen bent geweest. Waren ze inderdaad zo geweldig als ik ze me herinner?’

Bij een diner van verse waterkerssoep en een salade van knapperig verse groenten uit de moestuin vertelde Olivia Adrienne zo veel interessante anekdotes over haar ervaringen als ze maar kon bedenken.

‘Voilà!’ Adrienne klapte in haar handen van plezier. ‘Het klinkt allemaal nog zowat hetzelfde als toen ik debutante was. En ik ben ervan overtuigd dat er talloze jonge mannen gecharmeerd van je waren. De vraag is, was jij ook gecharmeerd van hen?’

‘Ik… nee. Dat wil zeggen, er was niemand die ik echt bijzonder vond.’

‘Nou, ik weet zeker dat dat niet lang meer zal duren.’ Adrienne had haar onbehagen opgemerkt. ‘Olivia, ik wil graag dat je dit huis als het jouwe beschouwt zolang je hier bent. Fredericks, onze chauffeur, staat tot je beschikking wanneer je maar wilt en hij brengt je waarheen je maar wilt. En misschien kunnen we eens samen naar de stranden, waarvan er veel in de buurt zijn, en kan ik je laten zien wat een prachtig graafschap Norfolk is. En in de weekends is Harry thuis om je gezelschap te houden. Hij is zo moe, de arme jongen, maar hij was heel blij toen ik hem vertelde dat je zou komen. Het zal voor hem ook goed zijn wat jonger gezelschap te hebben. En nu geloof ik dat het tijd is om naar bed te gaan, non?’ Adrienne stond op, liep naar Olivia toe en kuste haar op beide wangen. ‘Bonne nuit, ma chérie, slaap lekker.’

‘Jij ook, Adrienne.’ Olivia stond ook op. ‘Ik heb erg van deze avond genoten.’

De twee vrouwen gingen naar binnen en liepen door de reeks vertrekken die naar de vestibule leidden.

‘Elsie zal je morgen een dienblad met ontbijt brengen op een tijdstip naar jouw keuze. We ontmoeten elkaar dan om één uur voor de lunch en daarna zal ik je rondleiden door de tuinen en je de kas laten zien. Pak in de bibliotheek gerust iets te lezen; alles wat je wilt. In de linkerhoek van de ommuurde tuin staat een prieel achter de rozenboog, waar ik zelf vaak ga zitten lezen.’

‘Dank je, Adrienne. Je bent erg vriendelijk,’ antwoordde Olivia toen ze samen de trap op liepen.

‘En het is erg vriendelijk van jou dat je mijn gast wilt zijn. A bientôt, Olivia. Slaap lekker.’