95

Ik ben zo gewend aan het bleke diffuse licht hierbeneden, dat ik dacht dat het bliksemde toen vandaag het peertje aan het plafond met een verblindend fel licht tot leven kwam. Maar het licht is gebleven zoals het was, geel en kunstmatig en zo helder als vuur, en het heeft een plan in mijn geest gebrand. Ik weet nu wat ik moet doen.

Het licht herinnerde me aan de plek waar we in Pakistan woonden. ‘Dim-dum’, zo noemde onze kok het als de elektriciteit zwak was en de lichten begonnen te flakkeren. Maar op een dag werden we verbonden met een particuliere generatorkrachtcentrale, waardoor de stroom zo sterk werd dat alle lampen als voetzoekers doorsloegen.

Ik liep naar de celdeur, mijn kettingen reikten zover dat ik net bij het lichtknopje kon. Ik knipte het uit en toen weer aan, keek naar het licht. Stroom.

Iemand heeft de elektriciteit aangesloten.

‘Weet je nog die keer dat je in de tuin een blootliggende draad aanraakte?’ Ik draaide me om en zag pa achter me staan, hij keek aandachtig naar het stopcontact in de muur. Hij was altijd een handige doe-het-zelver geweest. ‘Als we toen op de krachtcentrale aangesloten waren geweest, zou je nu dood zijn geweest,’ vervolgt hij. ‘Voltage, stroom, weerstand, weet je nog?’

Het enige wat ik me kan herinneren, afgezien van het feit dat pa me iets natuurkundigs probeerde uit te leggen (ik was toen nog maar vijf), is dat ik na afloop van de tuinman een glas citroenwater kreeg. Dim-dum had mijn leven gered.

Ik deed het cellicht weer aan, mijn plan had al vorm gekregen.

‘Zo te horen mag je van geluk spreken dat je nog leeft,’ zegt Jar, die uit de schaduwen tevoorschijn komt en naast pa gaat staan.

Ik wilde altijd al dat ze elkaar zouden ontmoeten.

Zo te zien waren ze wel op hun gemak in elkaars gezelschap, zoals ze met over elkaar geslagen armen tegen de celmuur leunden. De twee mannen van wie ik meer houd dan wie ook in de wereld.

‘Dank je wel, babe,’ fluister ik, ‘dat je naar Cornwall bent gekomen, dat je nu hier bent.’

‘Je vader is een goed mens,’ zegt Jar.

‘En die daar is een charmeur,’ antwoordt pa, naar Jar knikkend. ‘Je moeder had hem graag gemogen.’

Ik deed mijn ogen dicht, eindelijk gelukkig, en deed ze weer open. Zij waren weg, maar het licht brandt nog.