28

Stilteretraite, Herefordshire, zomersemester 2012

Het is dag twee van onze stilteretraite en ik heb bijna de hele ochtend geluisterd naar Maggs praatje over mindfulness, een uur tai chi geoefend, gemediteerd (waarbij ik aan het eind werd gewekt door een Tibetaanse gong), twee uur in mijn eentje over Hatteral Ridge gewandeld en, eh, de Official Secrets Act getekend…

Ik weet nog steeds niet of ik daar wel goed aan heb gedaan. Ik zou er hier niet eens over mogen schrijven, maar aangezien niemand dit ooit te lezen krijgt, lijkt het me wel oké. (En ik krijg binnenkort les in bestanden versleutelen, waardoor dit dagboek nog meer privé wordt.)

Karen zei dat binnenkort alles duidelijk zou worden. En ik vermoed dat dat ook is gebeurd. Om kort te gaan: volgend semester wordt mijn laatste in Cambridge. (Het voelt zó goed om dat op te schrijven.) In plaats daarvan krijg ik de gelegenheid om een poosje in het buitenland te werken, waar ik meer dan genoeg tijd heb om te rouwen. Dan zie ik wel hoe ik me voel, over de baan die me is aangeboden, de universiteit, over paps.

Na de mediteersessie kwam Karen naar me toe, ze zei dat ze even met me wilde praten. Ze nam me mee naar een kamertje vlak bij de keukens, dat uitkeek over wat ooit een ommuurde tuin was geweest. Ze deed de zware eikenhouten deur dicht en we gingen zitten. Ze haalde een vel papier tevoorschijn – de Official Secrets Act – en legde dat op de ronde tafel tussen ons in.

Buiten riep een houtduif. Pa was dol op vogels, hij was een soort vogelaar. ‘Weet je wat een houtduif zegt?’ vroeg hij me ooit, toen we achter het huis op het pasgemaaide gras lagen.

‘Vertel,’ ze ik.

‘“Mijn voet bloedt, Betty. Mijn voet bloedt, Betty.”’

‘Niet schrikken,’ begon Karen. Ze sloeg me gade terwijl ik van het raam naar het officiële papier keek, het logo met de kroon. Ze raakte met een hand mijn onderarm aan en liet hem daar even rusten. ‘Je krijgt een heel bijzondere kans,’ zei ze.

‘Wat voor kans?’

‘Ik moet je vragen dit te tekenen voor ik verder mag gaan.’

‘Meen je dat nou?’ Ik draaide het papier om zodat ik het kon lezen.

‘Dit bewijst wel hoe hoog ze je hebben zitten.’

‘Wie zijn zij?’

Karen zei niets.

‘Bedoel je soms dat je het me niet kunt vertellen?’ zei ik lachend, in de hoop dat Karens gezicht in een lach zou openbreken, dat ze zou verklaren dat het een grote grap was, een of andere nieuwe behandeling – spionagetherapie – maar ze zweeg, haar gelaatstrekken onbewogen. Ik beantwoordde haar blik, de mond gesnoerd doordat ze zo serieus was, keek toen weer naar het vel papier en las de eerste alinea:

‘Het is gewoon een voorzorgsmaatregel,’ zei ze.

Dus tekende ik en luisterde weer naar de houtduif, vroeg me af wat ik had gedaan, waar deze retraite in Here­fordshire eigenlijk over ging. Ik maakte mezelf wijs dat pa dit wel honderd keer moest hebben getekend. Mijn voet bloedt, Betty. Mijn voet bloedt, Betty. Had Sejal, mijn kamergenoot, het ook getekend? Was dat de reden waarom we niet met elkaar mochten praten?

In de daaropvolgende tien minuten gaf Karen me een paar basisdetails over de kans, legde uit dat ik op Amerikaans territorium in het buitenland gestationeerd zou worden, en dat ik het eerste half jaar, na het einde van het zomersemester tests en trainingen zou ondergaan. Het salaris was, om het in haar woorden uit te drukken, ‘concurrerend’ – wat een soort understatement was. Mijn creditcard zou dan nooit meer weigeren.

‘Als je kwaliteiten eenmaal zijn vastgesteld en geanalyseerd, krijg je specifiekere informatie,’ voegde Karen eraan toe, en ze klonk eerder als een managementconsultant dan als een therapeut.

‘Ga ik soms voor de inlichtingendienst werken?’ vroeg ik en ik keek opnieuw naar de Official Secrets Act. Het was frustrerend dat de informatie die ze me had gegeven zo ondoorzichtig was, net als de formulering van de verklaring.

Karen negeerde mijn vraag. ‘Als je oké bent met wat ik je heb verteld, word je binnenkort ergens anders naartoe gebracht, niet ver hier vandaan, waar je meer informatie zult krijgen. Als dat niet gebeurt, word je naar college teruggebracht, waar je zult verklaren dat je bent weggeweest om te rouwen. In dit stadium is het mijn taak om vast te stellen of je in principe akkoord gaat met dit aanbod.’

‘Vertel me dan nog even wat dat aanbod precies is?’

Karen had zich kunnen ergeren aan mijn toon, maar opgewekt nam ze alle details nog eens door, als een ober die de dagspecialiteiten opsomt. ‘Aan het eind van het volgende semester vertrek je van Cambridge en breng je een jaar in het buitenland door, waar je eerst een training krijgt. Daarna gaat je nieuwe leven beginnen, krijg je een rol toebedeeld waarover je met niemand mag praten, niet met vrienden of familie, ook niet met je vriend.’

Ik weet zeker dat ze wist welke uitwerking haar woorden op me zouden hebben, dat ik dolblij was dat ik nooit meer naar de universiteit terug hoefde.

‘Als je het accepteert, moet je met iedereen het contact verbreken,’ zei ze, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Bloosde ik soms? ‘Ben je op dit moment close met iemand?’

Ik zweeg even. ‘Nee,’ zei ik. Mijn voet bloedt, Betty.