62

Cromer 2012

‘We moeten het over gisteravond hebben,’ zei A. Ze zat aan de keukentafel en had beide handen om een mok rooibosthee geklemd.

We praatten nooit over de avond tevoren.

‘Ik heb al sorry gezegd,’ antwoordde ik. Ik stond naast het buffet met mijn rug naar haar toe. Ik zette nog een pot koffie om mee te nemen naar de schuur. Strava riep. Vanochtend vroeg heb ik een lange fietstocht gemaakt, om mijn hoofd helder te krijgen, om geen uitbrander te krijgen.

‘Ik weet dat het momenteel niet gemakkelijk is,’ zei ze.

‘Het gaat prima met me, echt,’ zei ik.

‘Ik had het niet over jou.’

Ik wachtte tot het water kookte.

‘Ik probeer clean te worden, Martin, van alle medicijnen af te komen. Mijn leven terug te krijgen. Ons leven.’

‘Dat heb ik gemerkt. Het kan je dood worden als je te snel afbouwt, weet je dat?’

Natuurlijk is daar geen sprake van, aangezien ik nog altijd haar belangrijkste dosis benzo door haar dagelijkse ‘slaappil’ meng. (Het blijkt dat ze die gisteravond is vergeten en hem later alsnog heeft genomen, nadat ze uiteindelijk uit de badkamer tevoorschijn kwam.) Maar dat hoeft ze niet te weten. Als ze denkt dat ze de controle over haar leven terugkrijgt door te minderen met een paar van de andere snelwerkende cocktails die ik haar geef, dan is dat maar zo.

‘Daar kan ik wel mee omgaan, maar niet als er zoiets gebeurt.’

A luisterde niet naar me. ‘En Kirstens therapie alleen is niet genoeg. Niet in jouw toestand.’

‘Het deed me denken aan de keer dat we in Cambridge voor het eerst met elkaar naar bed gingen,’ vervolgde ze.

‘Slechte herinneringen?’

Ik heb alleen gelukkige herinneringen aan die onschuldige periode in ons leven. Ze was net afgestudeerd in de kunstgeschiedenis en begon aan haar eerste baan, schilderijen restaureren bij het Hamilton Kerr Institute in Whittles­ford, een paar kilometer ten zuiden van Cambridge. Ik was promovendus, verdeelde mijn tijd tussen de universiteit en werk, verderop in de straat bij het onderzoekslab in Huntington.

‘Je vroeg me een keer iets: of je mijn polsen aan het bed mocht vastbinden. We waren toen dronken en ik lachte het weg, vergat het compleet. Je hebt het nooit meer gevraagd. Gisteravond schoot het me weer te binnen.’

‘Het was niets, Amy. Ik was een kluns, meer niet. En ik kan me niet herinneren dat ik je ooit gevraagd heb om je polsen vast te binden.’ Ik loog natuurlijk. Ik herinnerde me het maar al te goed.

‘Kijk je soms naar porno? Ben je daar in de schuur mee bezig?’

‘Ik probeer een boek te schrijven.’

‘Als dat zo is, moeten we erover praten. Ik weet er helemaal niets van, weet je… Als het zachte porno is kunnen we er samen naar kijken. Ik heb er van de week over gelezen, wilde weten waar al die ophef over gaat.’

‘Ik probeer mijn roman te schrijven, Amy. Klaar. Meer niet.’

Ze draaide zich naar de krant op de tafel en sloeg afwezig de bladzijden om. ‘Komt er rare seks in voor?’ Nu glimlachte ze.

‘Het wordt een spionageverhaal. Misschien.’