30

Stilteretraite, Herefordshire, voorjaarssemester 2012

De zaken kwamen in een stroomversnelling nadat ik de Official Secrets Act had ondertekend. Karen zei tegen me dat ik mijn koffer moest pakken en liep met het document de kamer uit.

Tien minuten later pikte een zwarte auto me aan de achterkant van het landhuis op, op een binnenplaats die waarschijnlijk ooit bestemd was voor bedienden en leveranciers. Er zat alleen een chauffeur in de auto, en Karen en ik zaten op de achterbank.

Niemand heeft de auto zien komen en voor zover ik weet heeft niemand ons zien vertrekken. De andere studenten waren zich volkomen aan het ontspannen – sliepen misschien – tijdens een van Maggs’ mediteersessies in de grote bibliotheek aan de voorkant van het huis.

‘Heb je alles uit je kamer meegenomen?’ vroeg Karen. Ze was afgeleid, keek uit het raam alsof ze controleerde of iemand ons had zien vertrekken.

‘Alles zit in mijn tas,’ zei ik. Behalve de chocola, die ik gisteravond met Sejal had opgegeten. Ik vroeg me opnieuw af of zij ook de Official Secrets Act had getekend. Zij was die ochtend vroeg vertrokken. Ik had er niet aan gedacht te vragen waar ze naartoe ging en ze had er niets over gezegd.

‘Is het ver weg?’ vroeg ik.

‘Nee.’ Karen was zichzelf niet meer: afstandelijk, zenuwachtig.

Algauw moest de auto wachten tot er voor de ingang van wat eruitzag als een verzameling legerbarakken een slagboom openging.

‘Waar zijn we?’ Ik verwachtte geen antwoord.

‘Wees maar niet bang. Je gaat heus niet het leger in.’

De slagboom ging dicht en een man in uniform met een snor en een wapen op zijn heup keek naar ons terwijl we langsreden. Hij glimlachte niet.

Dit was absoluut heel iets anders dan colleges volgen, maar er heerste nog steeds een grote mate van de discipline van een instelling, en die hoopte ik nou juist achter me te kunnen laten. Ik ben niet geschikt voor bevelen, uniformen, acroniemen. Overal waar ik keek zag ik borden van het ministerie van Defensie, met daarop onbegrijpelijke letters en cijfers.

‘Dit is de enige keer dat je iets met het leger te maken hebt,’ zei Karen, die mijn angst voelde. Ik moet nodig aan mijn acteertalent werken.

Tien minuten later zat ik in iets wat op een klaslokaal leek, samen met nog vijf studenten: de enige die ik herkende was Sejal. Ik weet niet of een van de anderen ook in de retraite was.

Karen stond voor ons, met een man die ik absoluut eerder had gezien, maar ik kon niet bedenken waar. Hij keek de kamer rond, zijn blik bleef op die van mij rusten, een heel lange poos leek het wel. Er was iets met hem wat me vaag bekend voorkwam. Was hij op het tuinfeest in Buckingham Palace geweest waar pa me mee naartoe had genomen?

‘Dit is Todd,’ zei Karen. ‘Ik weet dat jullie een paar vreemde dagen achter de rug hebben, maar ik denk dat jullie wel beseffen dat je in veilige handen bent als Todd het een en ander heeft toegelicht.’

Todd glimlachte, wachtte even voor hij het woord nam. Achter in de veertig, kakibroek, overhemd, bij de hals open, zag eruit alsof hij niet van zijn stuk te brengen was. Bal aan de voet, zoals paps gezegd zou hebben.

‘Heel fijn dat jullie hier allemaal zijn,’ begon hij. ‘Echt.’ Op de een of andere manier had ik verwacht dat hij Brits zou zijn, maar hij sprak met een accent van de oostkust, zoals Karen. ‘Ik zal het kort houden, want jullie krijgen vandaag een hoop op je bordje. Om te beginnen: welkom bij het Eutychus-programma. Het is werkelijk een voorrecht om in het gezelschap te zijn van zulke talentvolle studenten.’

Wat voeten die schuifelden, handen die door haren woelden. Wat is Eutychus? Ik ving Sejals blik. Ze glimlachte.

‘Dit is voor jullie allemaal een unieke kans, een tweede kans, iets wat voor maar heel weinigen van ons in het leven is weggelegd. Jullie hebben straks een keus: of je omarmt die kans met hart en ziel, of je keert naar je vroegere leven terug. Het is een zware beslissing, de zwaarste die je ooit zult nemen. In de tussentijd moet je die uit je hoofd zetten. Jullie zijn allemaal door je college aanbevolen, door Karen, maar wij hebben jullie in de afgelopen paar maanden ook in de gaten gehouden, jullie mentale sterke en zwakke kanten geanalyseerd, hoe jullie er geestelijk aan toe zijn, je gedrag, karakter. Geloof me, niemand is hier toevallig terechtgekomen.’

Die keer keken we niet naar elkaar. Ik denk dat we allemaal verbijsterd waren bij de gedachte dat we in de gaten waren gehouden.

Dr. Lance had hier een dikkere vinger in de pap gehad dan ik besefte. Maar ik maak me geen zorgen. Het is geruststellend dat Todd er is. En onwillekeurig voel ik me gevleid dat ik ben uitverkoren.

‘In de komende dagen gaan we nog wat tests uitvoeren. We vertrouwen erop dat we de juiste mensen hebben geselecteerd, maar de kans bestaat dat enkelen van jullie toch zullen moeten vertrekken. Het zou tragisch zijn als jullie dat als iets persoonlijks opvatten: tot nu toe hebben jullie het uitzonderlijk goed gedaan, geloof mij maar.’

Sejal had een hand opgestoken. ‘Mag ik iets vragen?’

‘Ga je gang. In de komende dagen zullen er een hoop vragen opkomen.’

‘Gaan we voor de Amerikaanse of de Britse regering werken?’

‘Heb je een voorkeur?’ Todd deed er luchtig en joviaal over, maar ik zag dat hij zich eigenlijk ergerde aan Sejals vraag. ‘De laatste keer dat ik het heb gecontroleerd, waren we bondgenoten.’

‘Gewoon nieuwsgierig,’ zei Sejal. Ik bewonderde haar brutaliteit.

‘Voor de duidelijkheid, jullie gaan voor beide werken. Ik hoop dat dit een antwoord is op je vraag.’

Sejal wierp me een blik toe. We wisten allebei dondersgoed dat dat niet zo was, dat er meer vragen dan antwoorden waren bij wat ons te wachten stond.