84

Jar staat op van Max’ bureau, met benen zwaar van de adrenaline loopt hij naar het raam en kijkt uit over de aangrenzende Docklands-torens. De dag zal nu vlug aanbreken, maar nog niet, de nacht voelt duisterder dan ooit.

Hij zit nu een half uur in Martins dagboek te lezen: zijn eerste gekrabbel over stijlen: ‘de eerste persoon onder invloed van steroïden’, zijn eigen bezoek toen ze over George Smiley, peyote en beatniks praatten, het dronken gesprek met Kirsten, en nu het lab op het platteland van Norfolk, zijn tochtjes ernaartoe, onder het mom van lange fietstochten.

Is Amy het nu ook aan het lezen? Is ze naar haar map met verzonden berichten gegaan en heeft ze de mail geopend? Jar kan maar niet die terloopse zin van Martin uit zijn hoofd zetten, over de benzo’s die hij haar in de afgelopen twintig jaar heeft toegediend: daardoor werden de dingen in de slaapkamer gemakkelijker. Wat heeft hij Amy aangedaan? En is het voor haar wel veilig om met hem alleen te zijn? Jar weet dat hij de politie zou moeten bellen, of in elk geval het maatschappelijk werk, maar hij heeft een onbedwingbare aanvechting om alles eerst zelf uit te zoeken.

Hij wil net een volgende passage gaan lezen, als hij een geluid hoort in de gang buiten, alsof een deur wordt dichtgeslagen. Hij neemt aan dat het de schoonmakers zijn, maar er is iets met het geluid, alsof er geweld is gebruikt. Hij staat op en loopt naar de deur. Hij is gewoon oververmoeid, denkt hij.

Hij loopt de lege gang in. Hij luistert nog een paar tellen, wil zich omdraaien om naar Max’ kantoor terug te gaan als de dubbele deuren aan het eind van de gang openzwaaien en er twee schoonmakers doorheen lopen. Ze duwen een karretje volgeladen met zwabbers en emmers. Ze zijn beiden hispanic, een man en een vrouw van in de veertig.

Jar glimlacht opgelucht als ze dichterbij komen, maar ze lijken zenuwachtig en vermijden hem aan te kijken. Misschien zijn ze verbaasd hem daar te zien, of is hun verteld dat ze zich niet mogen bemoeien met de mensen die hier werken. Is dat wat Carl ‘corporatieve apartheid’ noemt? (Carl en hij lieten vroeger op het werk briefjes achter voor de nachtelijke schoonmaakploeg, waarin stond dat ze best wat mee mochten nemen van de weggevertjes die die dag op kantoor waren afgeleverd.)

Jar weet niet of hij goedenacht of goedemorgen moet zeggen, dus houdt hij het bij: ‘Alles oké?’ Geen van beiden reageert, er kan niet eens een lachje af. Ze haasten zich langs hem heen, een van hen werpt nog een blik achterom naar de klapdeuren en dan naar Jar.

Jar aarzelt even, kijkt links en rechts de gang door, keert terug naar Max’ kantoor en doet de deur achter zich op slot.