59

Cromer 2012

Nadat A klaar was met FaceTimen met Kirsten, legde ze haar iPad op haar nachtkastje en ging naar de badkamer. Ik deed mijn licht uit en draaide me om om te gaan slapen, maar vanavond was er iets met A, zoals haar katoenen nachtpon zich over haar billen bewoog. We hebben niet meer gevreeën sinds ik mijn baan kwijt ben, sinds ze haar dagelijkse medicatie aan het afbouwen is. En nu slapen we vaak in aparte slaapkamers. Maar vanavond vroeg ze of we samen konden zijn, een nieuw begin, zei ze.

Benzodiazepinen beïnvloeden mensen op veel verschillende manieren. Bij langdurig gebruik wordt meestal de seksuele activiteit onderdrukt, maar er zijn uitzonderingen. In een interessante casestudy door Fava en Borofsky uit 1991 had een vrouw, met een geschiedenis van drugs, alcohol, mishandeling en seksuele promiscuïteit in haar puberteit (niet veel anders dan wat A zelf heeft meegemaakt), als volwassene bijna geen seks in haar leven, ze leefde haast als een kloosterlinge, tot ze paniekaanvallen begon te krijgen. Ze kreeg clonazepam voorgeschreven, een krachtige benzo tegen angsten, en vervolgens gingen alle seksuele remmen los, waarbij ze een uitgesproken voorkeur voor striptease aan de dag legde.

Benzo’s hebben geholpen om A’s algehele angststoornissen onder de duim te houden, haar slapeloosheid te verminderen en, laten we eerlijk zijn, daardoor werden de dingen in de slaapkamer gemakkelijker. In het begin gaf ik haar om beurten diazepam en alprazolam, chloordia­zepoxide en clobazam, afgewisseld met snelwerkende combinaties als flunitrazepam (ook wel Rohypnol genoemd) als ik zeker wilde zijn dat ze vergat wat er tussen de lakens was gebeurd.

Toen ik van baan veranderde, van Huntington overstapte naar Norwich, begonnen we een scala aan nieuwe benzo’s te testen met een heel lange halfwaardetijd, waarvan een in de laatste fase van de reguliere trials sneuvelde, omdat de bijwerkingen bestonden uit seksuele ongeremdheid én geheugenverlies – een krachtige combinatie die te gevaarlijk werd geacht om patent op het middel aan te vragen. Wel jammer, want het was een mooi product (te vergelijken met clonazepam, waarvan één molecuulstreng was vervangen), maar ik had toegang tot ons magazijn en heb gezorgd dat we thuis ongeveer een voorraad voor het leven hadden. (Er zaten heel veel voordelen aan, niet in de laatste plaats dat het bij een bloedonderzoek niet aan het licht kwam wanneer A haar huisarts bezocht.) Het was niet gemakkelijk, maar ik wist nog andere benzo’s te kapen, krachtige nieuwe middelen die lagen te wachten op de eerste menselijke trials.

Is A vanavond haar dosis vergeten? Meestal vervang ik een van haar onschuldige slaappillen, die ze stipt een uur voordat ze naar bed gaat inneemt.

Ze glipte naast me in bed en knabbelde aan mijn oor. Ik bleef een paar tellen met mijn ogen open liggen. Want al zolang zij benzo’s slikt, ben ik altijd degene geweest die het initiatief nam, waarop ze eerder toegeeflijk dan enthousiast reageert. Een traan rolde over mijn wang terwijl ze met haar vingers over mijn buik cirkelde voordat ze afdaalde. Ik had in een aparte slaapkamer moeten gaan liggen, of naar de schuur moeten gaan.

Ik draaide me naar haar toe, tastte in het donker met mijn vingers naar haar gezicht, glipte met mijn duimen tussen haar lippen. Haar mond was warm, haar opwinding maakte iets bij me los wat het niet verdiende om in welke bewuste geest ook herinnerd te worden.

‘Voorzichtig,’ fluisterde ze.

Ik wist dat ik zou moeten stoppen, me verontschuldigen, maar ik maakte mezelf wijs dat ik wat er nu komen ging onder controle had. En een halve minuut lang, misschien wat langer, waren we gelijkgestemd, net als elk ander normaal stel.

Pas toen ik haar op haar buik draaide, haar armen boven haar hoofd pinde, mijn vingers om haar dunne polsen wikkelde en met mijn knieën haar dijen uit elkaar duwde, gilde ze het uit.

‘Martin, wat doe je? Je doet me pijn.’

Ze probeerde zich los te wriggelen, maar even hield ik haar daar, als een martelaar op het bed, armen en benen gespreid als St.Andreas. Toen liet ik haar los en rolde weg.

‘Sorry,’ zei ik. ‘Gaat het wel?’

‘Nee, het gaat niet. Wat was je verdomme aan het doen? Je hebt bijna mijn polsen gebroken.’

‘Ik zei dat het me speet.’ Ik ging op de rand van het bed zitten. Maar ze was al op weg naar de badkamer, en sloeg de deur achter zich dicht.