91

De laatste dosis pillen die hij me heeft gegeven moet sterker zijn geweest dan anders, want ik kan me de afgelopen paar dagen bijna niet herinneren. Ze hebben me gevonden. In Cornwall, en nu ben ik hier weer terug. Zo veel weet ik wel. En ik word gestraft, net als in de eerste jaren. Behandeld als een beest. Maar deze keer weet ik dat ik de enige ben. Toen ik hier wegging, waren er geen andere gevangenen. In plaats daarvan vond ik een verlaten kantoor, en een bandrecorder naast het valluik dat naar mijn ‘cel’ beneden leidt. Ik drukte op play en de kreten begonnen. Een laag gekreun gevolgd door dreunen tegen tralies. Zes dreunen.

Ik herinner me het felle zonlicht, een vliegveld, dat ik over vlak boerenland liep, een camping waar ik een bloemetjestent, een rugzak en wat geld heb gestolen, en ben weggerend als een verwilderd kind. Ik weet niet meer hoe ik in Londen terecht ben gekomen, maar van daaruit ben ik op een trein naar Cornwall gestapt en op een bus naar Gurnard’s Head, waar Jar en ik elkaar zouden ontmoeten als de wereld ooit van zijn as was gegleden.

En daar was hij. Mijn prachtige Jar.

Ik denk tenminste dat hij het was.