50

Cromer 2012

A had vanavond haar modeltekenklasje. Ze tekent weer, denkt dat het de pillen kan vervangen. Ik heb geprobeerd eronderuit te komen, maar ze hield aan. Er komt een moment dat een man niet langer kan tegenstribbelen.

‘Ik voel me niet zo goed,’ protesteerde ik, maar ze had me door. De waarheid is dat ik me beter voel dan ooit. Mijn zintuigen zijn scherper door de cognitieve versterker die ik twintig minuten geleden heb genomen, en ik wil dolgraag zien welk effect het heeft op mijn tekenvaardigheid. Het helpt me al bij het schrijven.

‘Kom op, babe, je kunt niet voortdurend in die schuur blijven zitten.’

Ze weet dat ik het fijn vind als ze me babe noemt: daardoor voel ik me jonger, niet meer zo’n bejaard wordende wetenschapper. En zo noemt Rosa Jar ook.

Ik kalmeerde mezelf, deed de manchetten van mijn overhemd goed en liep de keuken uit. De woonkamer zat vol. Het was een leuke groep – vroeger, in het begin, was A dol op een lekker feestje – maar ik wilde daar niet zijn, wilde weg van de jonge studente die naakt op de tafel voor me zat.

‘Vorige week was het een man,’ fluisterde de enige andere man me toe, een partner van een van A’s vriendinnen, terwijl we onze schetsboeken en potloden klaarlegden. ‘Zat als een misplaatste fruitschaal op de eetkamertafel.’

Sasha, ons model, keek met een blik waaruit sprak dat ze overal wel wilde zijn behalve naakt in een huis in Cromer, omgeven door vreemden die op hun hb-potloden kauwden. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ik nam aan dat ze een actrice was. Schijnbaar zijn de meesten dat.

In sommige opzichten deed ze me aan Rosa denken. Zelfde bos haar, volle mond, korzelige manier van doen. Zwemschouders, smalle heupen.

Na drie kwartier nam ik een pauze om wat Zuid-Afrikaanse Shiraz-wijn in te schenken. A kwam naar de keuken waar ik de glazen vulde die ze op een dienblad had klaargezet.

‘Hoe gaat het?’ zei ze. Ze legde een hand op mijn arm en boog zich naar me toe.

Ze denkt nog steeds dat ik niet heb gemerkt dat ze een lagere dosis inneemt, en dat ze meer drinkt om dat te compenseren.

‘Sommige mensen zijn op deze wereld gezet om te tekenen. Daar hoor ik niet bij.’

‘O, ik weet het niet, hoor,’ zei ze terwijl ze door mijn schetsboek bladerde dat ik op het buffet had neergelegd.

‘Laat dat,’ zei ik, en ik sloeg het stevig dicht.

Ze dacht dat ik het speels bedoelde en griste het schetsboek weg, hield het stevig tegen haar borst en schermde het met beide armen af, haar hele lijf zwaaide. ‘Niet zo verlegen,’ zei ze glimlachend.

Ik kon niet langer tegenstribbelen. Aarzelend ging ik verder met wijn inschenken, probeerde me voor de geest te halen wat ik had getekend.

A leunde tegen het buffet en sloeg de bladzijde open en draaide hem op zijn kant. ‘Het is goed. Helemaal niet slecht.’ Toen bekeek ze de afbeelding aandachtiger. Mijn borst trok zich samen. ‘Ik kan me niet herinneren dat ze een chokerketting draagt.’

‘Artistieke vrijheid,’ zei ik en ik nam de Shiraz mee naar de woonkamer.