53

Cromer 2012

A maakt zich zorgen om Rosa, doet haar denken aan haar eigen donkerste perioden. Rosa is ongelukkig, rouwt om haar vader, maar ze is niet suïcidaal. Nog niet. Ik wou dat ik meer met haar kon meevoelen, maar dat kan ik niet. A zeurt aan haar hoofd over hoe geweldig cognitieve gedragstherapie wel niet is, en het meisje is minder toeschietelijk dan ooit bij het idee om pillen te slikken.

Rosa’s aanwezigheid in huis heeft iets bij A losgemaakt. Ze heeft niets gezegd, maar ik zie wat er gebeurt, hoe ze over haar moedert: het kind dat we nooit hebben gehad.

Ik begin al net als Kirsten te klinken. A’s oude collegevriendin met wie ze na al die jaren plotseling weer contact heeft. Gisteravond, toen ik beneden wat rondhing, wachtend tot A in slaap zou vallen, was ze aan het FaceTimen met Kirsten in de Verenigde Staten. Ze was nog steeds met haar in gesprek toen ik naar bed ging, babbelde op haar nieuwe iPad.

Kirsten is een therapeut die gespecialiseerd is in ‘rouwverwerkingstherapie’. Dat zegt genoeg. A en Kirsten waren samen in Cambridge, maar wij hebben elkaar nooit ontmoet. Ik weet dat ze met A praat over het afbouwen van haar medicatie, alsof therapie benzo’s kan vervangen.

Ik probeerde me te concentreren op Tinker Tailor, dat ik opnieuw aan het lezen ben, maar mijn blik werd steeds naar Kirsten toegetrokken. A vertelde honderduit over Rosa, dat ze haar vader had verloren, dat ze zo in de put leek te zijn, vroeg of Kirsten binnenkort misschien naar het Verenigd Koninkrijk zou komen. Dat ze Rosa misschien kon ontmoeten voor een paar therapiesessies, dat je nu eenmaal gemakkelijker van een vreemde advies aanneemt dan van een familielid.

Sinds ik met de schrijfcursus ben begonnen, merk ik dat ik voortdurend iedereen die ik zie of ontmoet observeer, inschat of ik ze als basis voor een personage kan gebruiken. Mijn begeleider zegt dat ik moet letten op kenmerkende eigenschappen, tics, maniertjes, hier en daar een uitspraak waarmee ik de persoon kan typeren, als de enkele pennenstreek van een cartoonist. Het is verslavend als je eenmaal in de juiste gemoedstoestand bent, en ik schrijf mijn aantekenboek vol observaties. Ik heb me niet meer zo levend gevoeld sinds die keer dat ik, toen ik jonger was, een poging heb gewaagd om een roman te schrijven, die overigens mislukte. De observaties waren scherp genoeg, maar mijn probleem was dat ik nooit een fatsoenlijk verhaal kon verzinnen, met een begin, middenstuk en einde. Ik hoop dat deze onlinecursus me daarbij zal helpen.

Kirsten is blond en knap, te cliché, zelfs voor een mannelijke schrijver als ik. Ze heeft een soort intensiteit, een directheid die me wel bevalt. Niet altijd, maar soms, haalt ze vlak voordat ze gaat praten stokkend adem, alsof ze was vergeten om te ademen.

Ik leg Le Carré neer en reik naar mijn Moleskine.