73

‘Ik dacht dat ik bijna klaar was met het artikel en het naar een krant kon sturen, maar er ontbreekt iets.’

Jar hoort Max aan terwijl ze beiden uit zijn kantoorraam naar de menigte onder hen kijken. Deze lauwe ontvangst van Max verwachtte hij niet, aangezien hij eerder de foto naar Max had ge-sms’t. Miles Cato heeft evenmin gereageerd, hoewel Jar de foto ook naar zijn mobieltje heeft gestuurd. Christus, hoeveel bewijs moet iedereen hebben om te geloven dat Rosa nog leeft, dat hij drie dagen geleden op de kliffen van Cornwall bij haar was?

Ver onder hen zwermen de forenzen richting het metrostation van Canary Wharf, langs de rij op wacht staande klokken die daar in hun dagelijks leven de seconden aftellen: degenen die, net als Jar, te laat zijn voor hun werk, en de ‘badbeurtontduikers’, zoals Max ze noemt, die precies zo laat van hun werk vertrekken om te laat thuis te zijn voor de avondlijke wasbeurt van hun jonge kinderen. ‘Heb in zes jaar tijd nog nooit een badbeurt gemist,’ schepte Max op.

Vijf minuten daarvoor was Jar op een veel strakker schema langs de klokken gelopen. Het was Rosa gelukt om één keer te ontsnappen, maar degene die haar vasthield zou dat niet opnieuw laten gebeuren. Ze hebben haar vast gestraft, als ze niet al dood is.

‘We hebben de foto, met tijd en plek en al,’ zegt hij. ‘Wat ontbreekt er dan nog?’

‘Er is absoluut geen collegetherapeut. Op St.-Matthew’s heeft nooit een Amerikaanse gewerkt die Karen heet. Ik ben naar doctor Lance teruggegaan en heb hem eindelijk aan de telefoon gekregen.’

‘Logisch dat hij dat zegt. Als hij mensen rekruteert voor de inlichtingendiensten.’

‘Ik weet niet zeker of dat ook wel klopt.’

‘Vraag maar rond.’ Jar is nu boos. ‘Iedereen weet dat doctor Lance voor hen werkt.’

‘Ik ben ook in het geval Sejal gedoken. Ze hebben haar lichaam gevonden.’

‘Wat? Sejal zat in het programma. Ze…’

‘Een half jaar later.’

‘Dan hebben ze zich vergist, hebben ze het lijk van een ander gevonden.’

‘Dat is niet zo eenvoudig met een dna-test.’

Er is iets met Max, denkt Jar. Zijn enthousiasme is verdwenen. ‘Kan ik nog steeds je computer gebruiken?’ vraagt hij, hij wil maar wat graag het gesprek naar neutraler terrein sturen. Max’ stemming bevalt hem niet. ‘Als het beter uitkomt kan ik ook wel naar een internetcafé gaan, hoor.’

‘Geen probleem. Meer dan genoeg ruimte, zoals je ziet. Doe of je thuis bent.’ Hij doet in elk geval zijn best om positief te klinken, denkt Jar, maar hij is niet zijn gebruikelijke uitbundige, chaotische zelf.

Eerder die dag had Jar hem gebeld en gevraagd of hij op een computer in zijn kantoor wat research kon doen, legde uit dat hij geen werkcomputer meer had, of een baan. Hij ging niet in op de bijzonderheden, wilde Max niet vertellen dat hij met zijn computer het dark web in wilde duiken op zoek naar degenen die Rosa gevangenhielden, maar Max had joviaal toegestemd. Hij had gisteren twee collega’s moeten ontslaan, nadat nog meer banken hun klandizie bij hem hadden opgezegd, en Jar voelde dat hij het gezelschap op prijs stelde.

‘Misschien heb je gelijk. Misschien zien we iets over het hoofd,’ zegt Jar, hopend dat hij verzoenend klinkt. Hij gaat aan een leeg bureau zitten, haalt zijn telefoon tevoorschijn, opent de foto van Rosa en zet het toestel naast de computer, als een familiekiekje. Hij kan nog steeds niet uit over de leegte in Rosa’s ogen.

‘Ergens denk ik dat dit alles niets te maken heeft met de inlichtingendiensten, of met de politie,’ zegt Max.

Jar kijkt hem aan. ‘Hoe zit het dan met de vertrouwelijke memo? Eutychus?’

‘Ik weet niet meer wat ik daarvan moet denken, Jar. Als iemand die e-mails heeft vervalst, dan is de memo misschien ook nep, en het dagboek…’

‘Rosa schrijft over gebeurtenissen waarvan ik alleen weet dat die zijn voorgevallen, Max,’ zegt Jar met stemverheffing. ‘Zwemmen in de Cam, logeren in mijn kamer.’

‘En ze schrijft ook over dingen die niet zijn gebeurd. Er is nooit een therapeut op St.-Matthew’s geweest die Karen heette. Stel dat er geen Eutychus-programma was?’

Jar kijkt uit het raam, ziet vanaf City Airport een vliegtuig opstijgen die met een boog door het Londense luchtruim vliegt. Hij wil er niet tegenin gaan. Max heeft gelijk. De overeenkomsten met Rosa’s dagboek en het artikel, de elementen die Max heeft verzonnen, zijn te opvallend om te negeren. Hij moet terug naar de spionagesite waar het artikel gepubliceerd was, verder graven op het dark web. Hij pakt zijn telefoon, kijk naar de foto van Rosa en hem, en belt Carl. Jar heeft Rosa één keer gevonden, dus kan hij haar opnieuw vinden.