61

Als ze over de Severn hangbrug rijden, besluit Jar dat hij Max kan vertrouwen. Want de eerste paar uur sliep hij – Max had hem bij dageraad bij zijn flatgebouw met zijn marineblauwe Land Rover Defender opgepikt – maar op de M4 werd hij ergens tussen Swindon en Bristol wakker en sinds dat moment hebben ze zitten praten.

Misschien werd hij overtuigd door wat Max als eerste zei: ‘Je zou een roman moeten schrijven, ik heb genoten van je korte verhalen.’ Toen Max vervolgens zei dat hij wat exemplaren had besteld om aan een paar vrienden cadeau te doen, wist Jar dat het doodzonde was dat Max in de bedrijfs-pr zat. Het werd ook duidelijk dat Max niet al zijn veren als onderzoeksjournalist had afgeschud en dat zijn artikel over Oxbridge-studenten meer voor hem betekent dan hij aanvankelijk liet merken. Hij wil Jar maar wat graag helpen, maar hij wil ook het verhaal boven water krijgen, zichzelf voor eens en voor altijd bewijzen dat hij het in zich heeft om een exclusief voorpaginaverhaal te schrijven.

Jar vertrouwde hem toe dat toen Rosa verdween hij een roman aan het schrijven was – zij was de enige aan wie hij dat had verteld – en dat hij sindsdien geen woord op papier had weten te krijgen. Ze praatten verder over hun favoriete verzamelingen korte verhalen – alles van Joyce’ Dubliners tot Saunders’ Tenth of December – waarna Jar uiteindelijk terugkeerde naar zijn ontmoeting met Rosa op de kliffen in Cornwall achtenveertig uur eerder.

Opnieuw zei Max niets wat erop duidde dat hij hem niet geloofde. Hij luisterde alleen maar. Zoals hij nu ook naar Jars verhaal over Rosa’s oom en tante in Cromer luisterde, de weekendjes die ze daar samen hebben doorgebracht, Cato’s niet aflatende onderzoek naar Martin.

Jar verplaatst zijn voet, realiseert zich dat hij op een geplette banaan heeft gestaan. De vloer naast hem is bezaaid met snoeppapiertjes, verkreukelde sapkartonnetjes en een leeg Beertje Paddington-lunchtrommeltje.

‘Ik was ervan overtuigd dat Cato op haar dagboek uit was,’ zegt Jar. ‘Maar in werkelijkheid is hij gewoon een politieman die probeert de duistere krochten van het web schoon te vegen. Dat accepteer ik nu wel.’

‘Wie heeft Rosa volgens jou dan uit Cornwall ontvoerd?’ vraagt Max terwijl hij naar de rij tolhokjes aan het einde van de brug rijdt.

Jar wacht even voor hij wat zegt, kijkt hoe Max de tol betaalt en van de hokjes wegstuift. ‘Ik wil je iets laten zien.’ Hij haalt een vel papier uit zijn jaszak, de kopie die hij heeft gemaakt van de vertrouwelijke memo die hij in de auto aan Cato had gegeven. Hij steekt hem omhoog zodat Max het kan zien.

‘Christus, wat is dat?’ zegt Max, alsof Jar zojuist een tikkende bom tevoorschijn haalde.

‘Top Secret Niveau 3, alleen voor Britten.’

‘Hoe kom je daar in godsnaam aan?’

‘Ik kreeg het origineel toegestuurd, op mijn werk.’

‘Door wie? Edward fokking Snowden? Wat staat erin?’

‘Het gaat over een programma dat Eutychus heet en Rosa’s geboorte- en sterfdatum in Cromer staat erin vermeld.

‘Wanneer heb je dat gekregen?’

‘Drie dagen geleden, vrijdag, de dag voordat ik Rosa zag.’

‘Waarom heb je niks gezegd, waarom heb je me het gisteravond niet laten zien?’

Jar aarzelt even. ‘Ik wist niet zeker aan welke kant je stond.’

‘Snap ik wel.’ Max werpt weer een blik op het document. ‘Het kan natuurlijk een vervalsing zijn.’

‘Of het bewijs waarnaar je op zoek was toen je je artikel schreef.’

‘Je weet toch wel wie Eutychus was, hè? De man die zich tijdens een van de preken van de heilige Paulus zo verveelde dat hij wegdoezelde en uit een raam van de derde verdieping dood neerviel. Paulus was ontsteld, en in verlegenheid gebracht. Geen reclame als je je in het after-dinner-speakers-circuit wilt wurmen. Dus hij rende naar het lichaam en wist hem te reanimeren. Bracht hem weer tot leven, Jar. Zoals met Lazarus.’

‘Ik snap het.’

‘En zoals met alle slimme studenten die zogenaamd zelfmoord hebben gepleegd en een nieuw leven hebben gekregen,’ zegt Max. ‘Als het echt waar is, is het dynamiet, een voorpaginaknaller. “Inhoud die zeer de moeite waard is om te delen”.’

Jar lacht om Max’ spottende toon en wendt zich af, kijkt naar het langsglijdende landschap.

‘Sorry. Ongevoelig.’

‘Helemaal niet,’ zegt Jar. ‘De hele wereld moet het weten. En deze keer moet je het goed doen. Het is de enige manier om Rosa terug te krijgen.’