·5·

Het Letse gezelschap was eindelijk gaan slapen en Ford liftte meteen met iemand mee naar een café waar veel federale agenten kwamen, niet ver van het wfo van de Secret Service. De leap- bar heette het, en hoewel dat de gemiddelde leek waarschijnlijk helemaal niets zei, was de zelfstandig gebruikte afkorting leap iedereen die voor de federale politiediensten werkte maar al te vertrouwd.

leap stond voor Law Enforcement Availability Pay. In ruil voor minimaal tien uur per dag beschikbaarheid voor werk waarvoor je een politiepenning, een pistool en een meer dan gemiddelde dosis lef nodig had, kregen federale agenten een toeslag van 25 procent op het basissalaris. Die naam was een briljante marketingtruc geweest, want vanaf zijn opening was de bar voortdurend afgeladen geweest met mannen en vrouwen die allemaal een pistool bij zich droegen.

Alex Ford liep naar binnen en schuifelde door de drukte naar de bar toe. Aan de wand achter de bar hingen tientallen schouderinsignes van de verschillende politiediensten. De andere muren hingen vol met ingelijste krantenartikelen over de heldendaden van de fbi , de dea de atf, de fam en alle andere politiediensten die met acroniemen werden aangeduid. Deze bar richtte zich echt heel erg sterk op politiemensen. Toen hij haar zag, glimlachte hij, ook al was hij van plan geweest om in haar aanwezigheid vooral koel en onaangedaan over te komen.

‘Een Beefeater-Martini met ijs, en geen twee of vier, maar drie grote olijven,’ zei ze met een glimlach.

‘Goed geheugen heb jij.’

‘Zo moeilijk is dat niet. Je neemt nooit iets anders.’

‘Hoe gaat het op het departement?’

Kate Adams was het enige barmeisje dat hij kende dat daarnaast als jurist bij het ministerie van Justitie werkte.

Ze gaf hem zijn drankje aan. ‘Prima. Hoe gaat het bij de Secret Service?’

‘Mijn salaris wordt netjes op mijn rekening gestort en ik haal nog steeds adem. Beter kan niet.’

‘Je moet nodig eens wat hogere eisen gaan stellen.’

Terwijl Alex haar zo nu en dan discreet opnam, veegde Kate de toog schoon. Ze was een meter zevenenzestig lang en had blond haar tot op haar schouders, een lange nek en hoge jukbeenderen, met daartussenin een aandoenlijk rechte neus en een welgevormde kin. Alles aan haar was rustig en klassiek, totdat je bij haar ogen kwam. Die waren groot en groen, en vormden, voor Alex, een duidelijke weerspiegeling van een vurige en hartstochtelijke ziel. Ze was single, een jaar of 35 en zat in salarisschaal 15 – hij had het opgezocht – maar zag er tien jaar jonger uit. Dat was jammer, vond Alex, omdat hijzelf er precies zo oud uitzag als hij was, al was zijn zwarte haar nog niet dunner of grijs aan het worden.

‘Je wordt mager,’ zei ze en daarmee onderbrak ze zijn gedachtegang.

‘Omdat ik geen lijfwacht meer ben, sta ik niet de hele dag hoteleten naar binnen te werken en krijg ik eindelijk de gelegenheid om wat aan sport te doen in plaats van tien uur achter elkaar in een vliegtuig op mijn luie reet te zitten.’

Hij kwam hier al maanden en babbelde dan altijd wat met haar. Maar hij wilde meer dan dat en probeerde daarom iets te bedenken waarmee hij haar aandacht vast kon houden. Plotseling keek hij naar haar handen. ‘Hoe lang speel je al piano?’

‘Wat?’ zei Kate verrast.

‘Je hebt eelt op je vingers,’ zei hij. ‘Dat is duidelijk een teken dat je piano speelt.’

Ze keek naar handen. ‘Dat zou ook van het toetsenbord van een computer kunnen komen.’

‘Nee, bij een toetsenbord krijg je alleen eelt op je vingertoppen. Pianospelers slaan de toets aan met het hele bovenste vingerkootje. En dat is nog niet alles. Je bijt nagels totdat er echt niets meer van over is. Je hebt een deukje in je linkervingernagel, een litteken op je rechterwijsvinger en je linkerpink staat een beetje krom, waarschijnlijk omdat je hem als kind een keer hebt gebroken.’

Kate tuurde naar haar vingers. ‘Ben jij soms een handendeskundige of zo?’

‘Dat zijn alle agenten van de Secret Service. Ik heb bijna mijn hele leven naar handen lopen kijken, in alle vijftig staten van de Verenigde Staten en in een groot aantal landen overzee.’

‘Hoezo?’

‘Omdat mensen met hun handen kunnen doden, Kate.’

‘O.’

Hij wilde nog iets zeggen, maar toen kwam een groepje fbi- agenten die allemaal tegelijk hun dienst beëindigd hadden en masse aan de bar staan om met luide, bevelende stemmen drankjes te bestellen. Alex werd verdreven door hun enorme overmacht en ging uiteindelijk maar met zijn glas aan een tafeltje zitten, maar terwijl de jongens van de fbi met Kate stonden te slijmen, bleef zijn blik strak op haar gericht.

Alex keek snel even naar de televisie aan de muur. Die stond op cnn en een paar klanten stonden aandachtig te luisteren naar degene die nu op het scherm aan het praten was. Alex pakte zijn drankje en ging er wat dichter bij staan. Het was een herhaling van een persconferentie van Carter Gray, het hoofd van alle Amerikaanse inlichtingendiensten.

Grays voorkomen boezemde onmiddellijk vertrouwen in. Hoewel hij klein van postuur was, gaven zijn brede schouders, korte, dikke nek en brede gezicht hem een voorkomen dat al even zwaarwichtig was als een brok graniet. Hij droeg een bril die hem op een professor deed lijken en dat was geen aanstellerij, want hij had de beste scholen en universiteiten van het hele land bezocht. En alles wat hij niet op school had geleerd, had hij zich in bijna veertig jaar praktijkervaring wel eigen gemaakt. Hij maakte niet de indruk dat hij zich ooit door wat dan ook van de wijs zou laten brengen.

‘Een boer die op zoek was naar een afgedwaalde koe heeft in het zuidwesten van Virginia drie dode terroristen gevonden,’ zei de inlichtingentsaar zonder ook maar een spier te vertrekken. Het beeld dat dit bij Ford opriep, was nogal lachwekkend, maar Carter Grays ernstige manier van doen zorgde ervoor dat zijn neiging om te grinniken snel weer verdween.

‘Relevant bewijsmateriaal wijst erop dat de mannen al minstens een week dood waren. Met behulp van de database van het National Intelligence Center hebben we kunnen bevestigen dat één van hen Muhammad al-Zawahiri was, van wie we vermoeden dat hij niet alleen betrokken is geweest bij de zelfmoordbomaanslag op Grand Central Station, maar ook bij een grote drugssmokkeloperatie aan de oostkust. De andere doden waren een van zijn strijders Adnan el-Rimi, en een derde man, wiens identiteit nog niet bekend is. Met behulp van inlichtingen die waren verkregen door het nic heeft de fbi vijf andere mannen weten op te pakken die banden hadden met Al-Zawahiri’s drugssyndicaat. Daarbij is een grote hoeveelheid geld, drugs en wapens in beslag genomen.’

Gray beheerste het Washingtonse machtsspel werkelijk tot in de puntjes, dacht Alex. Met een paar woorden had hij het publiek laten weten dat het nic de organisatie was die het grootste deel van het werk voor zijn rekening had genomen, maar tegelijkertijd ook de fbi flink gepromoot. In Washington werd succes gemeten in de grootte van je budget en de omvang van het terrein waarover je zeggenschap had, en iedere bureaucraat die dat vergat, liep groot gevaar. Maar elke organisatie had zo nu en dan een andere organisatie nodig en Gray had de fbi nu duidelijk aan zich verplicht.

‘Een van de meest interessante facetten van dit voorval,’ ging Gray verder, is dat uit het onderzoek is gebleken dat Al-Zawahiri zijn twee metgezellen heeft vermoord en daarna zelfmoord heeft gepleegd. De redenen hiervoor zijn nog niet bekend, maar het valt niet uit te sluiten dat het iets te maken zou kunnen hebben met zijn activiteiten als drugssmokkelaar. Hoe het ook zij, we zijn van mening dat deze recente ontwikkelingen een schokgolf door de wereld van het terrorisme zullen doen gaan en dat in een tijd waarin de Verenigde Staten daadwerkelijke vorderingen boeken in de strijd tegen de terreur. En nu geef ik het woord aan de president van de Verenigde Staten.’

Die persconferenties liepen tegenwoordig wel vaker zo. Gray meldde zonder veel omhaal van woorden wat er precies gebeurd was, en daarna kwam de charismatische James Brennan in beeld om de politieke honkbal het stadion uit te slaan in een bombastische toespraak die er geen misverstand over liet bestaan in wiens handen het land het veiligst was.

Toen de aanwezige journalisten Brennan met vragen begonnen te bestoken, richtte Alex zijn aandacht weer op de bar en het meisje daarachter. Een vrouw als Kate had waarschijnlijk wel twintig mannen tegelijk achter zich aan en de meeste daarvan hadden waarschijnlijk veel betere vooruitzichten dan hij. Ze wist waarschijnlijk wel wat hij voor haar voelde; waarschijnlijk had ze dat zelfs al geweten voordat hij dat zelf in de gaten had. Nou, er was geen reden waarom hij niet die één op de twintig zou kunnen zijn die de eindstreep haalde.

Halverwege de bar bleef hij staan. Er was een andere man binnengekomen, die rechtstreeks naar haar toe liep, en aan de glimlach die onmiddellijk op haar gezicht verscheen, was duidelijk te zien dat deze kerel voor haar heel speciaal was. Alex ging weer zitten en bleef kijken terwijl ze naar het eind van de toog liepen om daar samen ongestoord te kunnen praten. De man was iets kleiner dan hij, maar jonger en knapper, en hij straalde nog kracht uit ook. Met zijn geoefende blik zag Alex dat de man heel dure kleren aanhad. Waarschijnlijk was het een van die hoogbetaalde bedrijfsjuristen of lobbyisten met een kantoor in K Street. Elke keer dat Kate lachte om iets wat de man had gezegd, was het net of er een bijl in Alex’ schedel werd geslagen.

Hij dronk zijn glas leeg en wilde net weggaan toen hij zijn naam hoorde roepen. Hij keek om en zag dat Kate naar hem wenkte. Hij liep naar haar toe.

‘Alex, dit is Tom Hemingway. Tom, dit is Alex Ford,’ zei ze.

Toen ze elkaar een hand gaven, bleek Hemingways handdruk zo stevig dat Alex, die zelf toch ook bepaald geen zwakkeling was, een scheut van pijn in zijn arm voelde. Hij keek neer op de hand van de man en zag verbaasd hoe dik de vingers daarvan waren. En de knokkels leken wel stukken staal. Hemingway had de sterkste handen die de Secret Service-agent ooit had gezien.

‘Secret Service,’ zei Hemingway met een blik op het rode speldje op Fords revers.

‘En jij?’ vroeg Alex.

‘Ik werk voor een van die clubs waarover ik je niets kan vertellen zonder je daarna dood te maken,’ zei Hemingway met een glimlachje.

Alex wist zijn minachting nauwelijks te verbergen. ‘Ik heb maatjes bij de cia , de dia, het nro en het nsa. Bij welke werk jij?’

‘Zo voor de hand ligt het niet, Alex,’ zei Hemingway.

Alex keek Kate snel even aan. ‘Sinds wanneer werkt het ministerie van Justitie samen met dit soort grapjurken?’

‘We werken samen,’ zei Hemingway. ‘Mijn organisatie en het ministerie van Justitie. Kate is onze belangrijkste juridisch adviseur. Ik ben de verbindingsman.’

Dus hij zei al Kate tegen haar? ‘Ik weet zeker dat je geen betere partner had kunnen vinden dan “Kate”.’ Hij zette het lege glas neer. ‘Nou, ik ga maar weer eens.’

‘Tot ziens, hè?’ zei Kate. ‘Je komt toch snel weer eens langs?’

Alex gaf geen antwoord. ‘Hou je taai, Tom. En als je voor de regering werkt, mondje dicht, hè? Het zou toch akelig zijn als je werd opgepakt wegens moord op de een of andere arme drommel die wat te nieuwsgierig was.’ Terwijl hij met grote stappen wegliep, voelde hij de strakke blik van de man in zijn nek branden. Wat hij niet opmerkte, was de bezorgde blik waarmee Kate hem nakeek.

Oké, dacht Alex toen hij de kille nachtlucht in stapte. Dat was het beroerde einde geweest van een dag die tot nu toe al net zo’n klotedag was geweest als de meeste andere. Hij ging maar een ommetje maken en zijn ziel rustig laten inweken in de Beefeater-gin met de drie olijven. En plotseling wilde hij dat hij nog een drankje had genomen.