·52·

President Brennan had zijn toespraak beëindigd en terwijl de menigte luid stond te juichen, overhandigde de burgemeester hem een symbolische sleutel van de stad. Een paar minuten later liep de president wuivend en glimlachend de trap af, en werd onmiddellijk omgeven door een muur van veiligheidsagenten.

Een meter of twintig verderop stond Alex niet ver van het Bakbeest en liet zijn ogen speurend over de menigte gaan. Dit was ongetwijfeld de grootste mensenmassa die hij hier had gezien.

Voordat de president de eerste mensen aan de andere kant van de touwafscheiding een hand gaf, zei de hoogste Secret Service-agent in rang die daar aanwezig was: ‘Goed, mensen, we doen het zoals we net hebben afgesproken. Handen zo dat wij ze kunnen zien.’

Eerst liep Brennan naar de soldaten toe: een paar invalide geraakte mensen uit het reguliere leger, een paar mariniers, een jonge vrouw in een gala-uniform en een paar leden van de Nationale Garde. Terwijl er voortdurend foto’s werden genomen, gaf hij een paar handjes, bedankte de soldaten, glimlachte en liep weer verder. Toen hij zich bukte om een soldaat in een rolstoel een handje te geven, grepen de Secret Service-agenten zijn jasje vast en lieten hun blikken razendsnel over iedereen gaan die hem zou kunnen neersteken of -schieten. En toen stond de president eindelijk voor de verminkt geraakte man van de Nationale Garde.

Brennan stak zijn hand uit en de man greep die stevig beet met zijn prothese. Toen hij de kunsthand voelde, verscheen er een verbaasde uitdrukking op het gezicht van de president, die duidelijk niet had gezien dat het om een prothese ging. Dat duurde echter niet meer dan een seconde. Hij voelde wat vocht op zijn hand en wreef snel even over zijn andere hand om die weer droog te krijgen. Hij bedankte de man voor zijn offers voor het vaderland en de militair salueerde met zijn andere hand, of liever gezegd: met zijn haak. Er verscheen opnieuw een licht verbaasde uitdrukking op het gezicht van de president, maar daarna liep hij verder, om andere aanhangers een handje te geven en een paar aardige opmerkingen tegen hen te maken. Eerst nog een Nationale Gardist, daarna een paar al wat oudere mannen, een jonge vrouw en een dame op leeftijd die hem een kus gaf.

Terwijl hij daarmee bezig was, liep de First Lady samen met de gouverneur en de chef-staf langzaam de trap van het podium af, waarbij ze zo nu en dan even bleef staan om te wuiven of een praatje te maken. Gray was ook opgestaan en liet zijn blik verstrooid over de menigte gaan. Hij zag eruit als iemand die overal liever zou zijn geweest dan op de plek waar hij zich bevond.

En toen verstarde hij en bleven zijn ogen strak op Oliver Stone gericht, die tussen de menigte stond en niet in de gaten had dat er naar hem gekeken werd.

Gray wilde iets zeggen, maar het kwam er niet meer van.

De agent links van de president was de eerste die het opmerkte. De president zag er niet goed uit. Het zweet stond hem op zijn voorhoofd. Toen greep hij naar zijn hoofd en legde met een onheilspellend gebaar zijn hand plat op zijn borst.

‘Meneer?’ zei de agent snel.

‘Ik...’ zei Brennan en toen zei hij niets meer. Hij stond snel te ademen, veel te snel. Hij zag eruit of hij in paniek was.

De agent begon onmiddellijk in zijn polsmicrofoon te praten. ‘Ravenklauw is ziek. Ik herhaal: Ravenklauw is ziek. Ravenk...’

Verder kwam hij niet, want plotseling lag hij plat op de grond. Zes andere agenten en vijf politiemensen die om de president heen stonden, vielen ook op de grond toen er werd geschoten.

‘Vuurwapens!’ brulden wel tien verschillende agenten tegelijk en de Secret Service ging onmiddellijk over op het noodscenario.

Maar het was al te laat. De menigte was in paniek en de mensen renden alle kanten op om maar weg te komen van het geweld dat overal om hen heen losbarstte.

Vier Arabische schutters werden al enkele seconden nadat ze hun eerste schot hadden gelost, gedood door de in de bomen rondom het terrein geposteerde scherpschutters. Gezien de volstrekte chaos die inmiddels voor hun telescoopvizieren heerste, waren het wonderbaarlijk goed gerichte schoten.

Daarna streken drie fedayin die zich in de menigte bevonden die op de autocolonne af stormde, ieder een lucifer af en drukten de gloeiende kop daarvan tegen een klein pakje dat ze onder hun jas verborgen hielden. Een ogenblik later stonden ze alle drie in lichterlaaie. Een van hen dook onder de ambulance, die al snel in vlammen opging. De mensen eromheen renden snel weg uit angst voor een ontploffende benzinetank.

Een stuk of tien agenten renden naar voren en hielden de menigte weg van de inmiddels met een krijtwit gezicht in elkaar gezakte president. Vijf van deze agenten werden neergeschoten bij de tweede schotenreeks. De resterende agenten grepen de president vast en sleurden hem met zich mee naar het Bakbeest. Ze liepen zo snel en hun bewegingen waren zo synchroon dat het net leek of ze samen een of ander mechanisch insect vormden. Terwijl de schotenreeks aanhield, werden nog twee agenten geraakt. Ze zakten in elkaar en kwamen naast de lijfarts van de president terecht, die al bij de eerste schotenreeks was getroffen.

Tegen de tijd dat de president het Bakbeest bereikte, waren er nog maar twee agenten over. Een aantal politiemensen rende naar hen toe om hen te helpen, maar bij de derde schotenreeks werden ze bijna allemaal buiten gevecht gesteld. De rest van de politie was bezig de menigte in bedwang te houden. Mensen probeerden over de hekken te klimmen, renden door de uitgang naar buiten en schreeuwden het uit van angst terwijl mannen hun vrouw met zich meesleurden en ouders hun kinderen in veiligheid probeerden te brengen.

Nog drie schutters sloegen tegen de grond, door het hoofd geschoten door de Amerikaanse scherpschutters, die naar de president toe liepen maar daarbij erg bemoeilijkt werden door de roerige mensenmassa die alleen maar weg wilde komen.

De tweede golf fedayin had de aanval ingezet en inmiddels stonden verschillende auto’s in de colonne in brand.

Carter Gray stond als verstard op het podium. Zijn kortstondige verbijstering toen hij Oliver Stone in de menigte had opgemerkt, had inmiddels plaatsgemaakt voor afgrijzen over alles waarvan hij getuige was. De presidentsvrouw gilde naar haar man, maar haar kreten gingen verloren in het lawaai van de menigte. Om haar, Carter Gray en de chef-staf heen stonden drie agenten van de Secret Service met getrokken pistool. De onfortuinlijke gouverneur was van het podium afgestapt en meegesleurd door de menigte, die inmiddels bijna net zo gevaarlijk was als de schutters of de brandende mannen. Duizenden mensen duwden tegen het podium in hun panische drang om te ontsnappen, en de pijlers waarmee het overeind werd gehouden, begonnen te bezwijken onder de druk.

Terwijl de president zijn toespraak hield, waren Kate Adams, Adelphia en de Camel Club voorzichtig steeds verder naar voren geschuifeld, zodat ze toen Brennan klaar was, nog maar twee rijen van de afscheiding verwijderd waren. Rueben Rhodes had naast een van de eerste schutters gestaan, maar niets gemerkt totdat het eerste schot werd gelost omdat zijn aandacht volledig op de reusachtige beeldschermen gericht was geweest waarop te zien viel dat de president handen gaf. Toen hij wel in de gaten kreeg wat er aan de hand was, had hij ‘Vuurwapen!’ geroepen en de schutter bij de arm gegrepen om hem het wapen te ontfutselen. Een ogenblik later was de man dood tegen de grond geslagen toen een supersonische kogel in zijn hoofd smakte. Rueben liet het pistool vallen en greep Adelphia en Kate Adams bij de hand en trok hen met zich mee. Samen met de rest van de Camel Club probeerden ze wanhopig het hek om het terrein te bereiken.

‘Kom mee,’ riep Stone. ‘Nog een eindje verder.’

Kate Adams keek achterom, naar het Bakbeest, en probeerde Alex te vinden en te zien of alles goed met hem ging, maar toen werd ze ruw naar voren geduwd en moest ze wel weer voor zich kijken.

Toen hij de schoten hoorde, had Alex onmiddellijk gereageerd. Zijn handelen werd bepaald door herinneringen die zo diep waren ingesleten dat hij niet eens meer bewust hoefde na te denken. Met zijn pistool in de hand drong hij zich door de menigte naar het kleine groepje agenten toe die de inmiddels roerloze president naar het Bakbeest droegen, en nam onmiddellijk de plaats in van een neergeschoten agent. Ze bereikten het Bakbeest en duwden de president erin. Twee agenten gingen naast hem zitten. De agent die het Bakbeest moest rijden, trok het linkervoorportier open en wilde net instappen toen hij werd getroffen en in elkaar zakte op het gras.

Zonder erbij na te denken rende Alex naar het portier toe, griste de autosleutels van de stoel, startte de motor en gaf gas, terwijl hij tegelijkertijd hard op de claxon drukte. Hoewel een groot deel van de menigte gelukkig al naar de andere kant van het terrein was gevlucht, waar meer uitgangen waren, renden nog steeds overal mensen kriskras door elkaar. Een ogenblik zag Alex een heel smalle opening en daar stuurde hij doorheen. Toen hij eenmaal door de nauwe uitgang heen was, gaf hij met zijn schoenmaat 46 plankgas, zodat de limousine over het parkeerterrein naar de weg scheurde, dwars tussen allerlei mensen door die naar hun auto holden. Hij schampte de voorkant van een truck, maar reed door.

Op het feestterrein startten de andere auto’s van de colonne nu ook en reden snel achter het Bakbeest aan. Een ogenblik voordat de eerste auto van de lange stoet, een wagen van de staatspolitie, de uitgang bereikte, stak de laatste fedayin zichzelf in brand en dook op de motorkap. De politiemensen wisten nog net de auto uit te springen voordat die in vlammen opging. De enorme vuurbal bevond zich midden op de smalle in- en uitgang van het terrein, zodat de resterende auto’s nergens meer naartoe konden. Onder normale omstandigheden zouden ze gewoon dwars door het hek heen zijn gereden, maar daarvan werden ze weerhouden door de duizenden wegvluchtende mensen.

In elk geval had het Bakbeest weten te ontkomen. In elk geval was de president veilig, dacht een getroffen agent voordat hij bewusteloos in elkaar zakte.

De twee mannen achter in de limousine waren Brennan aan het onderzoeken.

‘We moeten zo snel mogelijk een ziekenhuis zien te bereiken!’ riep een van hen. ‘Volgens mij heeft hij een hartaanval.’

Brennan lag te kronkelen van de pijn en hield zijn arm strak tegen zijn borst gedrukt en zijn hand om zijn andere bovenarm geklemd.

‘Dokter Bellamy?’ vroeg Alex.

‘Neergeschoten.’

En de ambulance was opgeblazen. Alex keek in de achteruitkijkspiegel. Niks. De uit 27 voertuigen bestaande colonne was teruggebracht tot één enkele auto. Hij richtte zijn aandacht op de weg vóór hen. Het Mercy Hospital was hier maar tien minuten vandaan en Alex was van plan die afstand in vijf minuten af te leggen. Hij hoopte en smeekte dat de president het zo lang zou volhouden.