·61·

Captain Jack leunde achterover in zijn stoel en glimlachte. En daar had hij alle reden toe. In zijn hand hield hij het wachtwoord waarmee hij zijn laatste plan in gang kon zetten. Hoewel zijn Noord-Koreaanse collega’s heel goed in hun werk waren, had hun gevangene de martelingen veel langer doorstaan dan ze hadden verwacht, maar uiteindelijk was hij toch bezweken. Uiteindelijk bezweken ze allemaal. Captain Jack las de Arabische woorden nog eens door en glimlachte.

Met een gekloonde en daarom ontraceerbare telefoon voerde hij één gesprek. In vloeiend Arabisch, met geoefende vervoegingen, zei hij wat hij moest zeggen en gebruikte daarna het kostelijke wachtwoord. Daarmee had hij tegenover degene aan de andere kant van de lijn bewezen dat dit bericht werkelijk afkomstig was uit de juiste bron, en nu zou diegene dat bericht onmiddellijk doorgeven aan de rest van de wereld.

Captain Jack verbrak de verbinding en stak het stukje papier met zijn aansteker in brand. Als Tom Hemingway dacht dat hij de wereld tot verbijstering had weten te brengen, dan moest hij straks maar horen wat zijn oude vriend te zeggen had.

Minister van Defensie Joe Decker zat recht tegenover president Hamilton en keek hem strak aan. Beide mannen hadden zojuist de via Al-Jazeera uitgegeven verklaring gehoord en ze waren razend.

‘Het is onze enige mogelijkheid, meneer,’ zei Decker. ‘We hebben eenvoudigweg niet genoeg troepen om daar militairen naartoe te sturen, en zelfs al zouden we die hebben, dan zouden we daar waarschijnlijk al snel in een tweede Irak verzeild raken. Dat moeten we tot elke prijs zien te vermijden. Zoiets kunnen we ons gewoon niet veroorloven.’

De minister van Buitenlandse Zaken, die zich tot dan toe zorgvuldig op de achtergrond had gehouden, stapte naar voren. ‘Wat minister Decker voorstelt, is een rechtstreekse schending van het non-proliferatieverdrag. Dat kunnen we niet doen.’

‘Jawel, hoor,’ zei minister Decker. ‘Dat kunnen we best.’

‘Hoe dan?’ zei Hamilton streng.

‘Amerika heeft er geen misverstand over laten bestaan dat elk tegen ons gericht gebruik van massavernietigingswapens, ongeacht of die nou biologisch, chemisch of nucleair van aard zijn, het non-proliferatieverdrag nietig zou maken ten aanzien van het betreffende land.’

‘Maar Syrië hééft ons helemaal niet aangevallen!’ riep de minister van Buitenlandse Zaken uit.

‘De Sjaria-groep heeft zojuist de verantwoordelijkheid opgeëist voor de ontvoering van president Brennan. De Sjaria-groep heeft zijn thuisbasis in Syrië en wordt ook door dat land gefinancierd. Volgens het officieel geformuleerde Amerikaanse beleid wil dat zeggen dat Syrië ons heeft aangevallen en de Sjaria-groep daarvoor als instrument heeft gebruikt. En de ontvoerders hebben het een of andere chemische middel gebruikt om de president te bedwelmen, dus dat maakt het chemische oorlogsvoering. Bovendien beschikken we over bewijsmateriaal dat Syrië recentelijk een programma heeft opgezet voor de ontwikkeling van massavernietigingswapens. En hoewel Syrië nog geen massavernietigingswapens tegen ons heeft ingezet, zijn de Verenigde Staten niet verplicht om rustig af te wachten totdat we worden aangevallen. Als we daarbij in beschouwing nemen dat ze onze president hebben ontvoerd en ons daar nu openlijk mee tarten, is onze positie meer dan gerechtvaardigd.’

Hamilton keek naar de directeur van de cia, die voor de open haard zat. ‘Ben jij het hiermee eens, Alan?’

‘Het is geen voltreffer,’ zei de directeur. ‘Maar het komt er aardig dicht in de buurt.’

‘En er is geen reden om naar de VN te stappen of een coalitie te vormen met andere landen, meneer,’ voegde Decker daar haastig aan toe. ‘Die lui hebben onze president in handen. We moeten weer greep op de situatie zien te krijgen en dit is een manier om dat te bereiken. En snel ook! We kunnen dit alleen wel af, en we moeten dit ook alleen doen.’ Zijn ogen schoten vuur. ‘Verdomme nog aan toe, meneer. Met alle verschuldigde respect, maar wij zijn de enige supermacht ter wereld, en het is hoog tijd dat we daar ook eens naar handelen.’

‘En Jim Brennan dan?’ vroeg Hamilton.

‘Als de president nog leeft, en we hopen en bidden allemaal natuurlijk dat dat het geval is, dan is dit waarschijnlijk onze enige kans om hem ooit nog levend terug te zien.’

Hamilton liet dat even tot zich doordringen en zei toen: ‘Goed, heren. Bel de grote zenders en regel onmiddellijk zendtijd voor me. Ik zal het publiek hiervan op de hoogte moeten stellen.’ En met een blik op Decker voegde hij daaraan toe: ‘God sta ons bij als we dit mis hebben, Joe.’

Toen Alex Ford zijn deur opende, stond hij plotseling oog in oog met de Camel Club en Kate Adams.

‘O, verdomme nog aan toe...’ begon hij boos.

‘Alex, toe,’ zei Kate. ‘We moeten echt nodig praten.’

‘Het ziet er niet goed uit, agent Ford,’ voegde Rueben daaraan toe. ‘Het ziet er echt niet goed uit.’

‘Waar hébben jullie het over?’ vroeg Alex.

‘Er hebben zich belangrijke ontwikkelingen voorgedaan,’ zei Stone.

‘Wat voor ontwikkelingen, Oliver?’ vroeg Alex.

Stone wilde iets zeggen, maar Kate was hem voor. ‘Een terroristische organisatie heeft de verantwoordelijkheid voor de ontvoering opgeëist,’ zei ze. ‘We hoorden het toen we hiernaartoe reden.’

‘De Sjaria-groep,’ zei Stone. ‘Dat is een organisatie die zijn thuisbasis heeft in Syrië en die duidelijke banden heeft met de regering van dat land.’

‘Waar is je televisie?’ vroeg Kate. ‘Over twee minuten komt de president.’

Alex liet hen binnen en zette zijn televisie aan. Een paar minuten later verscheen Ben Hamilton in beeld. Er lag een zwaarwichtige uitdrukking op zijn gezicht. Hij beschreef de huidige situatie en zei toen: ‘Amerika is een vrijgevig en ruimhartig land. Wij steken anderen altijd de helpende hand toe als ze in nood verkeren. Maar we zijn ook een land dat zichzelf weet te verdedigen en dat terugslaat als het wordt aangevallen. Welnu, landgenoten, we zijn aangevallen. En nu heeft de organisatie die hierachter zit, zichzelf bekendgemaakt. De Sjaria-groep heeft duidelijke banden met Syrië, een land waarvan allang bekend is dat het een thuishaven vormt voor terroristische groeperingen die actief zijn tegen Amerika en zijn bondgenoten.’ Hij liet even een stilte vallen. ‘Alle Amerikaanse overheidsmedewerkers in Syrië zijn inmiddels geëvacueerd. Alle andere Amerikanen van wie bekend is dat ze zich in Syrië bevinden, hebben te horen gekregen dat ze het land onmiddellijk dienen te verlaten.

Bij het stellen van zijn eisen heeft de Sjaria-groep toegegeven dat de Verenigde Staten het recht hebben om zich te verdedigen als ze worden aangevallen, en om terug te slaan tegen alle landen die bij die aanval hebben geholpen.’ Hamilton liet een lange stilte vallen. ‘En daarom, landgenoten, heb ik als opperbevelhebber van de strijdkrachten en na overleg met de minister van Defensie en het Pentagon een besluit genomen.’

‘O, shit,’ zeiden Kate en Alex tegelijk, want ze voelden allebei al aan wat er komen ging.

‘Ik ga zelf ook eisen stellen aan de aanvallers.’ Hamilton liet opnieuw een lange stilte vallen en rechtte toen zijn schouders. ‘Ik heb mijn commandanten opdracht gegeven om, als president James H. Brennan niet binnen acht uur na dit tijdstip veilig weer bij ons is, een beperkte kernaanval op de Syrische hoofdstad Damascus uit te voeren. Damascus kan dit lot alleen nog maar afwenden door ervoor te zorgen dat onze president binnen de gestelde tijd aan zijn mede-Amerikanen wordt overgedragen. Als president Brennan zich in Medina bevindt, kan hij worden overgedragen aan de Amerikaanse ambassade aldaar, en onmiddellijk daarna zal de aanval worden afgelast. Zo niet, dan moge God de inwoners van Damascus genadig zijn. Er zullen geen verdere onderhandelingen volgen en er zal geen uitstel worden verleend. Leden van de Sjaria-groep, u zei dat u James Brennan ongedeerd aan ons terug zou geven. Zorg dat u dat doet binnen de door de Verenigde Staten gestelde tijdslimiet, want anders zal Damascus de prijs betalen voor uw afschuwelijke misdrijf.’ Hamilton liet opnieuw een lange stilte vallen. ‘God zegene u, mijn landgenoten, en moge zijn zegen ook rusten op onze Verenigde Staten.’

Terwijl de president met een fade-out uit beeld verdween zat iedereen in Alex’ woonkamer als vastgenageld op zijn stoel en hield zijn adem in. Ongetwijfeld was dat een tafereel dat niet verschilde van dat in honderd miljoen andere huizen in Amerika en in de hele wereld.

Kate keek Alex met een gekwelde blik aan. ‘Dit zou wel eens het begin van het einde kunnen zijn.’

‘Als het zo is, dan moet het zo wezen,’ zei Stone rustig. ‘Maar we schieten er niets mee op door hier te blijven zitten wachten tot er een paddestoelwolk boven Damascus verschijnt.’

‘Verdomme, Oliver,’ zei Alex. ‘Wat kunnen wij hier nou tegen uitrichten?’

‘De president opsporen!’ snauwde Stone.

‘Hoe dan?’ zei Alex boos. ‘Hij zit in Medina.’

‘Daar geloof ik helemaal niets van en ik hoop maar dat jij dat ook niet gelooft.’ Stone keek naar Milton. ‘Laat hem de dvd zien.’

Milton klapte zijn laptop open. ‘Dit zijn de opnamen die zijn genomen tijdens de inbraak in mijn huis, agent Ford.’

‘Wat heeft dát er nou mee te maken?’ schreeuwde Alex. ‘Over acht uur lanceren we een raket met een kernkop. Snappen jullie dat dan niet?’

‘Kijk nou naar die film, Alex,’ zei Kate smekend.

‘Kate!’

‘Alex! Toe nou!’

Alex hief zijn handen op in een gebaar van wanhoop en liet zich voor de laptop op de vloer ploffen.

‘Verdomme,’ zei hij een minuutje later. ‘Dat zijn Tyler Reinke en Warren Peters. Die zijn van het nic .’

‘Ik dacht al dat ze van het nic waren,’ zei Stone.

‘Hoezo?’

‘Omdat dit ook degenen zijn die Patrick Johnson hebben vermoord.’

Alex leunde stomverbaasd achterover. ‘Waarom zouden zij Patrick Johnson vermoorden?’ vroeg hij.

‘Omdat hij wijzigingen had aangebracht in sommige bestanden van het nic. Hij had mensen dood laten lijken die in werkelijkheid nog leefden. En volgens mij heeft hij daar een heleboel geld voor gekregen.’

‘Wat zeg je nou? Johnson bracht veranderingen aan in bestanden van het nic om mensen dood te laten lijken die in werkelijkheid nog leefden?’

‘We denken dat het om de mensen gaat die in Brennan, Pennsylvania zijn ingezet. Volgens de kranten kwam niet een van de gestorven Arabieren voor in de databases van het nic . Dat is onvoorstelbaar. Ik vermoed dat die terroristen gesteriliseerde menselijke wapens waren, en dat ze zijn gebruikt om president Brennan te ontvoeren. Toen we Reinkes huis doorzochten, hebben we ontdekt dat hij een heleboel geld had geïnvesteerd in opties die geld gaan opleveren als de aandelenmarkt instort. En reken maar dat die nu instort.’

‘Wil je daarmee zeggen dat Brennan alleen maar is ontvoerd omdat iemand geld wil verdienen op de aandelenmarkt?’ riep Alex.

‘Nee, het gaat veel dieper.’

Alex keek Stone recht in de ogen. ‘Enig idee wie hierachter zit?’

‘Iemand met een hoge functie binnen het nic ,’ zei Stone. ‘In elk geval iemand die hoger in rang was dan Reinke en Peters.’

‘Gray.’

‘Ik denk niet dat die het geweest kan zijn.’

‘Laat me nog eens naar die video kijken,’ zei Alex.

Hij keek nog eens hoe eerst Reinke en daarna Peters in beeld verscheen, en wees toen naar het beeld van de man met het zwarte masker op, die de beveiligingsman tegen de grond sloeg. ‘Hij heeft die kerel behoorlijk hard geraakt,’ merkte Alex op. ‘Hij voelt zelfs even aan die man zijn hals om er zeker van te zijn dat hij hem niet heeft doodgeslagen.’

Plotseling hield Rueben zijn vinger voor zijn lippen en gebaarde naar het raam. De luxaflex was neergelaten, maar het raam stond open en nu hoorden ze het allemaal: voetstappen.

Alex keek Stone even aan en zonder iets te zeggen kwamen ze al snel met elkaar tot overeenstemming. Stone gebaarde naar Rueben dat hij met de Secret Service-agent mee moest gaan en terwijl de rest van het groepje bleef doorpraten alsof ze er allemaal nog steeds waren, trok Alex zijn pistool en maakte geruisloos de voordeur open. Hij liep links om het huis en Rueben rechtsom.

Een minuut later hoorden ze iemand gillen, vervolgens een korte worsteling en toen werd het stil. Even later ging de deur open en kwam Alex met grote stappen het huis binnen, op de voet gevolgd door Rueben, die iemand over zijn schouder droeg.

Te oordelen naar de uitdrukking op haar gezicht, voelde Jackie Simpson zich bepaald niet gelukkig met deze situatie.