·62·

‘Jackie, wat spook jij hier nou uit?’ vroeg Alex boos.

Ze keek hem woedend aan. ‘Ik heb je de hele tijd gebeld om te horen hoe het met je ging, maar je hebt nooit de moeite genomen om me terug te bellen. Dus kwam ik langs om te kijken hoe je eraan toe was en zo te zien ben ik op een soort samenzwering gestuit. Wat is hier aan de hand, Alex?’

Stone had zijn ogen al die tijd niet van Simpson afgewend. ‘We willen erachter zien te komen wat er aan de hand is bij het nic .’

‘Dat weet ik. Dat heb ik net gehoord. En dat Reinke en Peters bij iemand hebben ingebroken.’ Ze hield op met praten en keek Stone strak aan. ‘Ik ken jou ergens van.’

‘Dat lijkt me onmogelijk,’ zei hij beslist.

Simpson richtte haar aandacht op Alex. ‘Ik weet niet wat er aan de hand is, maar als jij iets over de ontvoering van de president weet, Alex, dan moet je ermee naar de Secret Service stappen. Je kunt enorm in de problemen komen als je dergelijke informatie achterhoudt.’

‘Dat lijkt me niet zo’n goed idee,’ viel Stone haar in de rede.

Ze keek hem vol minachting aan. ‘En wie mag jij dan wel zijn?’

Hij stak haar zijn hand toe. ‘Oliver Stone.’

‘Hoe zei je?’ zei ze vol ongeloof.

‘Hij heet Oliver Stone,’ kwam Alex tussenbeide. ‘En dit zijn zijn vrienden, Rueben, Milton en Caleb. Kate Adams ken je al.’

‘En jij bent Jackie Simpson, het enige kind van senator Roger Simpson van Alabama en het petekind van Carter Gray, de directeur van het nic .’

‘Is daar iets mis mee?’ vroeg ze hooghartig.

‘Helemaal niet. Maar het zou een reusachtige vergissing zijn om in dit stadium naar de autoriteiten te stappen, agent Simpson.’

‘Hoor eens, Oliver Stone, of hoe je ook werkelijk heten mag, ik kan alles doen wat ik maar wil. Ik ben een agent van de...’

‘En een heel intelligente agent,’ viel Stone haar in de rede terwijl hij haar recht in de ogen keek. ‘En daarom ben ik er zeker van dat je alle voor de hand liggende bezwaren daartegen al hebt onderkend.’

Simpson rolde met haar ogen, maar Stone bleef haar strak aankijken tot ze zei: ‘En wat mag dat dan wel zijn?’

‘Als wij gelijk hebben en er is met de bestanden van het nic geknoeid, dan is het resultaat daarvan geweest dat een heel leger terroristen de kans heeft gekregen om naar Brennan, Pennsylvania te gaan en daar de president te ontvoeren. Dat zal zeker geen gunstige gevolgen hebben voor je peetvader, die de leiding over de betrokken organisatie heeft, en al evenmin voor je vader die voorzitter is van het senaatscomité dat toezicht houdt op de inlichtingendiensten. Ik ben er heel zeker van dat je hun carrière geen schade wilt berokkenen, en als je nu naar de autoriteiten stapt, zou dat wel eens hun ondergang kunnen worden.’

Alle ogen waren op Jackie Simpson gericht. Na lange tijd sloeg ze haar ogen neer en keek vervolgens Alex hulpzoekend aan.

‘Alex, wat is er in vredesnaam aan de hand? Wat willen jullie dan dat ik doe?’

‘We willen erachter zien te komen wat er nou precies aan de hand is, Jackie, en tot we erachter zijn, kunnen we er niets over zeggen tegen wie dan ook.’

Caleb keek op zijn horloge. ‘We hebben nog precies zeven uur en eenenveertig minuten om de president op te sporen en een ramp te voorkomen.’

‘Duimen dan maar allemaal,’ zei Rueben.

‘O mijn hemel!’ riep Alex uit. ‘Duimen!’

‘Wat?’ zei Kate verbaasd.

Alex trok Miltons computer naar zich toe en speelde de dvd nog eens af. ‘Dáár,’ zei hij en hij wees naar het scherm. ‘Zien jullie dat?’

Ze keken hem allemaal verward aan, want hij wees niet naar Reinke of Peters, maar naar de man met het masker op, de man die de beveiligingsman buiten westen had geslagen.

Stone keek hem verwonderd aan. ‘Het enige wat ik zie is een man met een masker op, Alex. Wat valt er verder nog te zien?’

Hij zette de film stil en wees nog eens. ‘Dit.’

Ze tuurden allemaal met halfdichtgeknepen ogen naar het punt waar hij op wees. ‘De nek van de beveiligingsman?’ vroeg Jackie.

‘Nee,’ zei Alex. ‘Kijk naar de rechterhand die op die nek ligt. Hij heeft zijn handschoen uitgetrokken om de hartslag van die man te voelen.’

Rueben haalde zijn schouders op. ‘Goed, maar wat dan nog?’

Er verscheen een geërgerde uitdrukking op Alex’ gezicht. ‘Kijk eens naar die hand. Sommigen van jullie moeten die toch herkennen.’

‘Een hánd?’ zei Kate. ‘Dat meen je toch niet?’

‘Ik heb je al eens verteld dat handen een specialisme van me zijn, Kate. En ik ken die hand. Het is een heel opvallende hand, met knokkels zo groot als bouten, vol met littekenweefsel en de dikste vingers die ik ooit heb gezien.’ Hij drukte op een andere knop en het beeld zoomde in op de hand. ‘En er zit een driehoekig zwart plekje op de duimnagel, in de linkerbovenhoek. Toen ik dat voor het eerst zag, dacht ik dat het een raar soort tatoeage was.’

‘Toen je die voor het eerst zag? Waar héb je het over? Wanneer heb je die dan eerder gezien?’

‘In de bar. Toen je me voorstelde aan Tom Hemingway. En ik heb hem opnieuw gezien toen we hem tegenkwamen bij het nic .’

Kate zat hem met open mond aan te gapen en keek toen snel naar het scherm. ‘Dus volgens jou is dit de hand van Tom Hemingway?’

‘Geen twijfel mogelijk, Kate. Voor mij zijn handen net zo veelzeggend als vingerafdrukken.’

‘Ik denk dat Alex gelijk heeft,’ zei Jackie. ‘Ik heb die vent maar één keer ontmoet, maar zo’n handdruk vergeet je niet.’

‘Dus misschien heeft die Hemingway de president ontvoerd,’ zei Stone aarzelend. ‘Maar waarom dan?’

‘Weet ik veel!’ zei Alex.

‘Maar komen we er zo achter waar hij de president gevangen houdt?’ vroeg Milton.

‘Reken maar,’ zei Alex. ‘Kate zou het antwoord misschien wel eens kunnen weten.’

‘Ik?’ zei Kate verbaasd. ‘Hoe dan?’

‘Je zei dat Hemingway en jij samen met een project bezig waren.’

‘Inderdaad.’

‘Als ik het me goed herinner, had het iets te maken met een oud gebouw.’

‘Dat klopt,’ zei ze langzaam. ‘Niet ver van Washington, Virginia. Volgens mij is het vroeger van de cia geweest, maar het staat al een hele tijd leeg. Het nic wilde het in gebruik nemen als een verhoorcentrum voor buitenlandse gevangenen, maar na al dat gedoe met Abu Graib en Guantanamo Bay heeft het ministerie van Justitie daar een stokje voor gestoken. Hoezo?’

‘Ik denk dat ze president Brennan daar wel eens gevangen zouden kunnen houden. Vertel me alles wat je je over dat gebouw herinnert.’

‘Dat hoeft niet,’ zei Stone.

Alle ogen waren op hem gericht. ‘Waarom niet?’ vroeg Alex.

‘Omdat ik dat gebouw héél goed ken.’

‘Wie ís die vent!’ riep Jackie uit.

‘Kop dicht, Jackie,’ snauwde Alex. ‘Oliver, weet je echt waar dat gebouw staat?’

‘In dat deel van Virginia staat maar één oud cia -gebouw.’

‘Alex,’ zei Jackie boos, ‘je gaat me toch niet wijsmaken dat je hier ook maar één woord van gelooft?’

‘Kun je me daar de weg naartoe wijzen, Oliver?’ zei Alex zonder op haar te letten.

‘Ja, maar weet je wel zeker dat je erheen wilt?’

‘Ik heb gezworen de president te beschermen en als het erop aankomt mijn leven voor hem te geven. De president is ontvoerd tijdens mijn dienst, dus ik moet alles in het werk stellen om te zorgen dat hij veilig en wel weer terugkomt.’

‘Dat zal niet meevallen. Het gebouw is niet alleen goed verborgen, maar het is ook zo ontworpen dat een klein aantal mensen een groot aantal mensen buiten de deur kan houden.’

‘Wat is dat dan voor een gebouw?’ wilde Rueben weten.

‘Het was een cia -opleidingsinstituut voor... speciale agenten.’

Alex keek op zijn horloge. ‘Washington, Virginia. Als we nu op weg gaan, kunnen we er over een uur of twee zijn.’

‘Het gaat wel wat langer duren,’ zei Stone. ‘Het gebouw ligt een eind van de gebaande paden.’

‘Waarom halen we niet gewoon de fbi erbij?’ vroeg Milton.

Stone schudde van nee. ‘We hebben geen idee hoever de corruptie om zich heen heeft gegrepen. Misschien heeft die Hemingway daar wel iemand zitten die hem waarschuwt.’

‘En we hebben geen idee of de president zich daar ook werkelijk bevindt,’ merkte Alex op. ‘Het is maar een gok. Daar kunnen we de tijd van de fbi niet mee verspillen. Jezus, over acht uur gooien ze een atoombom op Damascus!’

‘Nou, ik heb een bestelbusje,’ zei Kate. ‘Daar kunnen we allemaal in.’

Alex keek haar eens aan. ‘Zet dat maar uit je hoofd. Jij gaat niet mee, Kate!’

‘Dan ga jij ook niet!’ snauwde ze.

‘Je kunt niet mee, Kate. En Milton en Caleb ook niet,’ zei Stone. Ze keken hem aan en wilden alle drie tegelijk iets zeggen, maar hij hield zijn hand op. ‘De bijnaam van dat gebouw was “Murder Mountain”, en dat was heel toepasselijk.’ En na een korte stilte voegde hij daaraan toe: ‘Ik neem Alex en Rueben mee, maar niemand anders.’

‘Drie mensen komen daar misschien wél ongemerkt binnen,’ zei Alex.

‘Vier,’ zei Jackie. Iedereen keek haar verbaasd aan. ‘Vier mensen.’ Ze keek Alex uitdagend aan. ‘Ik ben ook een Secret Service-agent.’