·17·

Alex reed de George Washington Parkway af voordat die langs de Potomac scherp omhoog liep en zette de auto op het parkeerterrein van Roosevelt Island. Vanaf de naar het zuiden lopende rijbanen was er geen afrit naar het parkeerterrein en van hieruit was een lange voetgangersbrug de enige manier om het eiland te bereiken.

Het parkeerterrein stond vol met auto’s van de plaatselijke politie en allerlei federale organisaties. Er was zowel een team van de patholoog-anatoom van Washington als een team van het forensisch laboratorium van de fbi . Ford wist dat dit bezoek voor hem spitsroeden lopen zou worden.

‘Druk hier,’ merkte Simpson op toen ze de brug over liepen.

‘Ja, het zal vast leuk zijn om te zien hoe de fbi en de Park Police het met elkaar aan de stok krijgen over de vraag binnen wiens jurisdictie dit valt. De politie van het District of Columbia eindigt vast en zeker op de derde plaats.’

Aan het eind van de brug moesten ze hun badges aan de daar geposteerde bewaker laten zien.

‘De Secret Service?’ vroeg die en hij wist duidelijk niet goed wat hij daarvan moest denken.

‘De president heeft ons gestuurd. Het is allemaal topgeheim,’ zei Alex en hij liep gewoon door.

Snel liepen ze over de gemarkeerde paden naar de plaats van het misdrijf. Toen ze dichterbij kwamen, ving Alex zo nu en dan flarden van gesprekken op, en ringtones van mobiele telefoons die allerlei verschillende deuntjes speelden. Alex was er trots op dat zijn telefoon gewoon rinkelde als hij werd gebeld.

De twee agenten van de Secret Service stapten het geplaveide terrein voor het standbeeld van Teddy Roosevelt op en keken even om zich heen om een indruk te krijgen van de mensen die zich met deze moord bezighielden.

De politie van het District of Columbia en de mensen van de Park Police vielen onmiddellijk op door hun uniform en wat eerbiedige manier van doen. De technici van de verschillende laboratoria waren er ook gemakkelijk uit te halen. De mannen in pakken die om zich heen keken alsof het hele plein van hen was, waren ongetwijfeld de heren van de fbi . Er stonden echter ook een paar keurig geklede mannen in burger tussen die Alex niet onmiddellijk thuis kon brengen.

Hij stapte naar degene toe die volgens hem de hoogste aanwezige functionaris van de Park Police was en stak hem zijn hand toe. Altijd zorgen dat je de mensen in uniform achter je kreeg, dat was een goede leefregel.

‘Alex Ford, Secret Service. Dit is agent Simpson.’

De politieman gaf hun een hand.

Alex knikte in de richting van het lijk. ‘Wat is er inmiddels bekend?’

De politieman haalde zijn schouders op. ‘Duidelijk een zelfmoordje. Het ziet ernaar uit dat die vent zich in zijn mond heeft geschoten, maar dat weten we pas zeker als de patholoog-anatoom zijn onderzoek heeft afgerond. Het lijk is helemaal stijf, dus we krijgen zijn mond niet open zonder de lijkschouwing te verknoeien.’

‘Is dat de fbi daar?’ Alex knikte naar twee mannen in pakken.

‘Hoe hebt u dat zo geraden?’ vroeg de politieman met een geamuseerde uitdrukking op zijn gezicht.

‘De Supermancape die uit hun broekspijpen steekt.’ Die opmerking leverde hem wat gegrinnik op. ‘En wie zijn dat?’ vroeg hij en hij wees naar de andere mannen.

‘De jongens van Carter Gray,’ zei de politieman. ‘Die staan daar al met elkaar te smoezen sinds ze hier zijn. Waarschijnlijk zijn ze aan het analyseren wat Al Qaeda tegen Teddy Roosevelt heeft.’

Alex grinnikte en zei: ‘Zou u het erg vinden om ons op de hoogte te houden van wat u te weten komt? Mijn baas is een van die types die alles weten wil en nooit iets weggooit.’

‘Ja hoor. Al hebben we tot nu toe nog niet veel gevonden. De man heeft zijn portefeuille nog op zak, er is een zelfmoordbriefje aangetroffen, en ook een revolver waarmee één kogel is afgevuurd. En zo te zien heeft die vent bijna een liter whisky achterover geslagen. Dat is zelfs nu nog te ruiken. Zijn vingerafdrukken staan op de fles en op het vuurwapen, en dat wapen staat op zijn naam geregistreerd. We laten de vingerafdrukken nog natrekken om zeker te weten dat die werkelijk van de verdachte afkomstig zijn.’

‘Zijn er kruitsporen op zijn hand aangetroffen?’ vroeg Simpson.

‘Voorzover wij kunnen zien niet. Maar de revolver ziet er heel nieuw uit en is goed onderhouden. En zelfs een revolver laat niet altijd kruitsporen op de huid achter.’

‘Nog iets wat wijst op een worsteling?’ wilde Alex weten, maar de politieman schudde van nee.

‘Nog één vraag,’ zei Simpson. ‘Is hij hiernaartoe gereden om zichzelf van kant te maken?’

‘Er stond geen auto op het parkeerterrein,’ zei de politieman.

‘Het is natuurlijk mogelijk dat iemand hem heeft neergeschoten en daarna is weggereden,’ zei Simpson. ‘Maar als het zelfmoord was, hoe kan hij hier dan verder nog gekomen zijn?’

‘Er is een voetgangersbrug aan de noordzijde van het parkeerterrein, waarmee je de George Washington Parkway kunt oversteken en het Heritage Trail en de Chain Bridge kunt bereiken,’ zei de politieman. ‘Maar het lijkt ons niet dat hij zo is gekomen, want dan zou iemand hem wel gezien hebben.’ Hij aarzelde even en zei toen: ‘Zijn kleren zijn zo nat dat dat niet alleen van de dauw kan komen.’

Nu begreep Alex eindelijk waar de man naartoe wilde. ‘Wát?’ zei Alex hoofdschuddend. ‘Wilt u daarmee soms beweren dat hij hiernaartoe is gezwommen?’

‘Het ziet er wel naar uit.’

‘Maar waarom dan? Als hij toch al in het water lag en zelfmoord wilde plegen, waarom heeft hij dan niet gewoon geprobeerd de rivier leeg te drinken?’

‘Nou, hij hoefde alleen het Little Channel maar over te zwemmen,’ zei de politieman. ‘Dat is niet ver.’

‘Ja,’ wierp Alex tegen, ‘maar als je uit die richting komt, waarom zou hij dan niet gewoon de brug genomen hebben in plaats van te gaan zwemmen? En als hij echt stomdronken was, dan was hij toch zeker verzopen?’

‘Niet als hij die whisky pas heeft gedronken toen hij hier was,’ zei de politieman. ‘En dan is er nog iets.’ Hij riep een paar opdrachten naar iemand van het onderzoeksteam dat het terrein aan het afzoeken was, en even later kwam die met iets naar hen toe gelopen. Hij overhandigde dat aan de politieman , die het voor Alex en Simpson omhooghield. ‘Dit hebben we gevonden.’ Het was een plastic zakje om bewijsmateriaal in te bewaren en er zat een ander plastic zakje in.

Alex en Simpson keken er aandachtig naar. Alex was de eerste die op het juiste antwoord kwam. ‘Om zijn revolver in te bewaren, zodat zijn kruit niet nat zou worden van het zwemmen.’

‘Inderdaad. Het was een .22 met patronen met een stalen mantel.

‘Ik heb gehoord dat hij een briefje heeft achtergelaten,’ zei Alex.

De politieman haalde een aantekenboekje uit zijn zak. ‘Ik heb het woord voor woord overgeschreven.’ Hij las het voor aan de twee agenten van de Secret Service.

Simpson schreef het over.

‘Waar is het gevonden?’ vroeg ze.

‘Het stak uit de zak van zijn jasje. Waarschijnlijk had hij het daarin gestopt om te zorgen dat het snel zou worden gevonden.’

‘Hebt u het origineel ook?’ vroeg Alex.

‘En wie mag u wel zijn?’ zei een boze stem.

Alex draaide zich om en merkte dat hij recht tegenover een kleine, gedrongen man stond, die een tweedelig Brooks Brothers-pak aanhad, met een dofrode das en keurige zwarte schoenen.

Alex liet zijn badge zien en stelde zijn partner en zichzelf voor.

De man keurde hun badges nauwelijks een blik waardig voordat hij aankondigde: ‘Ik ben Special Agent Lloyd van de fbi . We hebben hier al agenten van het nic die de Secret Service vertegenwoordigen.’

Alex nam zijn pose van zwaargeplaagde wetshandhaver aan. ‘Ik voer gewoon mijn orders uit. En om eerlijk te zijn, de Secret Service geeft er sterk de voorkeur aan om zichzelf te vertegenwoordigen. Ik weet zeker dat de fbi wel begrijpt dat het verlies van iemand van de n-tac heel gevoelig ligt nu we onder Homeland Security vallen in plaats van onder het ministerie van Financiën.’ Alex wist maar al te goed dat Homeland Security bij politiemensen veel meer gewicht in de schaal legde dan Financiën. Als je de fbi als een driehonderd kilo zware gorilla beschouwde, dan had Homeland Security zich inmiddels ontwikkeld tot een gorilla van vierhonderd kilo, en die werd door de fbi met de nodige omzichtigheid behandeld.

Lloyd keek alsof hij een scherpe opmerking wilde maken, maar leek zich toen te bedenken en haalde zijn schouders op. ‘Best, ga dan maar Sherlock Holmes spelen. Het lijk ligt daar. Pas alleen wel op dat jullie het bewijsmateriaal niet bederven.’

‘Dat stel ik zeer op prijs, agent Lloyd. Ik vroeg net naar het briefje dat in zijn jaszak is aangetroffen.’

Lloyd gebaarde naar een van de ander fbi -mannen en het briefje werd gebracht.

‘Ze willen hem hier meteen maar op latente vingerafdrukken onderzoeken.’

‘Latente vingerafdrukken blijven op textiel meestal niet lang bewaard,’ merkte Simpson op. ‘Maar dat jasje biedt daar wel een geschikt oppervlak voor, vooral omdat het vochtig was en het weer de afgelopen nacht ook heel geschikt was om vingerafdrukken intact te laten. Hebben jullie geen cyanoacrylaat bij je? Dat is in dergelijke situaties het meest geschikt. ’

‘Ik zou het echt niet weten,’ zei Lloyd kortaf.

‘Het is misschien beter als jullie die kleren meenemen naar het lab. Dan kunnen ze ze daar in een speciale verhitte ruimte behandelen met cyanoacrylaat. Dan gaat het allemaal wat sneller en ik weet dat de fbi over zo’n ruimte beschikt.’ Ze wees naar het zelfmoordbriefje. ‘Als je er wat ninhydrine of dfo -spray op doet, en het dan verwarmt, wordt alles meteen zichtbaar.’

‘Bedankt voor de tip,’ zei Lloyd kortaf, al was hij duidelijk onder de indruk van haar kennis van zaken.

Alex trok zijn wenkbrauwen op en richtte zijn aandacht toen weer op Lloyd, die met een duistere blik in zijn ogen naar agent Simpson stond te kijken.

‘U zult moeten bevestigen dat dit zijn handschrift is,’ zei Alex.

‘Dat weet ik,’ zei Lloyd.

‘Ik kan het wel even in het lab van de Secret Service laten doen. Dan controleren we het meteen even op vingerafdrukken.’

‘Het fbi- laboratorium is het beste ter wereld,’ zei Lloyd nijdig.

‘Maar dat van ons heeft niet zo’n wachtlijst. We spelen in hetzelfde team, agent Lloyd.’

Die opmerking leek de een of andere tot samenwerking geneigde zenuw diep in het lijf van de fbi- man te raken, want een paar seconden later veranderde zijn hele manier van doen. ‘Nou, agent Ford, dat stel ik zeer op prijs.’

‘Zeg maar Alex,’ zei Alex en met een knikje naar Simpson voegde hij daaraan toe: ‘En dit is Jackie.’

‘Best. Ik ben Don. En wat die handschriftanalyse betreft, van dat aanbod zullen we graag gebruikmaken. Het fbi -lab heeft zijn handen vol aan allerlei terrorismezaken. Maar u moet er wel voor tekenen. De patholoog-anatoom is heel nauwgezet in die dingen.’

Nadat Alex zijn handtekening had gezet, keek hij even aandachtig naar het velletje papier en gaf het door aan Simpson. ‘Is er al een motief voor zelfmoord gevonden? Ik heb gehoord dat hij ging trouwen.’

‘Dat kan sommige mannen al tot zelfmoord drijven,’ zei de politieman.

Daar moest iedereen om lachen, behalve Simpson, die keek of ze elk ogenblik haar pistool kon trekken om eigenhandig een paar mannen naar de andere wereld te helpen.

‘Zover zijn we nog niet,’ zei Lloyd. ‘We laten natuurlijk navraag doen, maar vooralsnog ziet het ernaar uit dat Patrick Johnson zelfmoord heeft gepleegd.’

‘Geen sporen van andere aanwezigen?’ vroeg Simpson.

‘Er zouden andere mensen geweest kunnen zijn,’ zei de politieman, ‘maar daarna zijn er vijftig schoolkinderen over alle mogelijke sporen heen gewalst. Het was zo vroeg dat er nog mist hing en ze zijn bijna over het lijk gestruikeld voordat ze het in de gaten kregen. Dat heeft ze behoorlijk de stuipen op het lijf gejaagd. De tegels zullen het er ook niet eenvoudiger op maken om voetafdrukken of andere sporen te vinden.’

‘Welk pad heeft hij gebruikt om hier te komen?’ vroeg Alex.

‘Waarschijnlijk dat daar,’ zei de politieman en hij wees naar het pad links. ‘Als hij het Little Channel is overgezwommen, moet hij dat pad hebben genomen, nadat hij zich tussen de bomen en het struikgewas door had gewerkt.’

‘We laten de kust afzoeken naar zijn auto,’ voegde Lloyd daaraan toe. ‘Hij woonde in Bethesda, Maryland. Hij moet zijn auto hier ergens niet al te ver uit de buurt achtergelaten hebben voordat hij naar het eiland is gezwommen. Als we zijn auto vinden, geeft dat ons een beter idee waar hij het water in is gegaan.’

Lloyd knikte. ‘Dat hebben we nagevraagd. Ze zijn hier gisteravond langsgekomen, maar de mist was zo dik dat ze niets gezien hebben, en al helemaal geen zwemmer.’

‘Enig idee hoe lang hij al dood is?’ vroeg Alex.

‘Volgens de patholoog-anatoom vermoedelijk een uur of twaalf.’

‘Waarom zou hij Roosevelt Island uitgekozen hebben?’

‘Het is hier rustig en stil, maar je bent toch overal dichtbij. En misschien was hij wel een fan van Roosevelt,’ zei Lloyd. Hij keek snel even naar de mensen van het nic en zijn gezicht betrok. Toen richtte hij zijn aandacht weer op Ford: ‘Ik loop even naar het nic om een paar vragen te stellen. Ik wil kijken of we erachter kunnen komen waarom Johnson zelfmoord heeft gepleegd. En wat we te weten komen zou die kerels daar...’ – hij gebaarde naar de mannen van het nic – ‘... wel eens nog zwaarder paranoïde kunnen maken dan ze al zijn.’

‘Bedoelt u daarmee dat Johnson bij het nic misschien iets heeft gedaan wat hij beter had kunnen laten?’ zei Ford.

‘Dat is lastig te zeggen, want ik weet niet goed wat ze eigenlijk doen bij het nic ,’ zei Lloyd voordat hij wegliep.

‘Ik ook niet,’ mompelde Ford en hij gebaarde naar Simpson dat ze met hem mee moest lopen naar het lijk. ‘Kan je maag dit hebben?’ vroeg hij.

‘In Alabama heb ik bij Moordzaken gezeten. Ik heb al zoveel schotwonden en lijken gezien.’

‘Ik wist niet dat het er in Alabama zo heet aan toe ging.’

‘Dat meen je toch niet? In elke middelgrote stad in Alabama slingeren meer wapens rond dan in het hele Amerikaanse leger.’

Alex hurkte neer, nam Johnsons lijk aandachtig op en voelde toen aan een van de stijf geworden armen. De mouw was nog steeds doornat en het lijk was inmiddels volkomen stijf geworden. Er zat geronnen bloed in de oren, neus en om zijn mond.

‘Een schedelbasisfractuur,’ zei Jackie. ‘Het bloed lekt door de fractuur naar buiten. De patholoog-anatoom zal de kogel waarschijnlijk ergens boven in het hoofd aantreffen. Omdat het maar een .22 kaliber is, moet hij die revolver echt heel ver in zijn mond geduwd hebben om zoveel schade aan te richten.’

‘Er zitten wat bloedspetters op de mouw, maar niet meer dan één klein druppeltje op zijn rechterhand,’ merkte Alex op. ‘Dat is raar.’

‘Ja, maar als de kogel in het hoofd achterblijft, bloedt het slachtoffer soms heel wat minder.’

‘Als jij het zegt, zal het wel zo zijn.’

‘Waar lagen de revolver en het briefje?’ riep hij achterom.

‘De revolver lag vijftien centimeter rechts van het lijk,’ zei de politieman. ‘Het briefje zat in de rechterzak van zijn windjack.’

Toen Alex opstond, ging er een felle pijnscheut door zijn nek en hij klemde zijn kaken op elkaar. Als hij snel overeind kwam, deed hem dat bijna altijd erg veel pijn. Simpson keek hem aan.

‘Alles goed?’

‘Een oude yogablessure. Wat is jouw intuïtieve reactie hierop als oudgediende rechercheur Moordzaken uit Alabama?’

Simpson haalde haar schouders op. ‘Ik heb geleerd dat de eerste vermoedens over de doodsoorzaak meestal wel kloppen.’

‘Maar dat vroeg ik niet. Wat zegt je intuïtie?’

‘We moeten nog een heleboel te weten komen voordat we deze zaak kunnen sluiten,’ zei ze snel. ‘Dit zou niet de eerste keer zijn dat de eerste indruk misleidend blijkt te zijn.’ Ze knikte naar de mannen van het nic . ‘Misschien krijgen we dat wel van hen te horen, maar ik betwijfel of ze erg behulpzaam zullen zijn. Dat zijn spionnen meestal niet.’

Alex nam de mannen eens aandachtig op. Als er één Amerikaanse overheidsorganisatie bestond die nog geheimzinniger was dan de cia of zelfs het nsa, dan was het wel het nic. Hij kostte hem weinig moeite om zich voor te stellen dat de wegversperringen al werden opgericht en dat dat gerechtvaardigd werd met de overweging dat de nationale veiligheid op dit ogenblik belangrijker was dan wat dan ook. Het viel niet te ontkennen dat de Secret Service zich soms ook van die tactiek bediende, maar Alex had er toch redelijk veel vertrouwen in dat zijn eigen organisatie daar op een fatsoenlijke manier mee omging, en van het nic kon hij dat echt niet zeggen.

‘Wat denk jij ervan?’ vroeg Simpson.

Alex stond een tijdlang naar de grond te turen en keek toen weer op. ‘Ik wil niet egoïstisch overkomen, maar ik heb nog maar drie jaar te gaan tot mijn pensioen. Volgens mij gaat dit een lastige en vervelende zaak worden en daar zit ik nu echt niet op te wachten.’

Toen Alex en Simpson naar de loopbrug liepen, kwamen de twee mannen van wie ze hadden gehoord dat die van het nic waren, haastig naar hen toe gelopen.

‘We hoorden dat u van de Secret Service bent,’ zei een van hen.

‘Inderdaad,’ antwoordde Alex. ‘Wij zijn agent Ford en agent Simpson van het wfo.’

‘Ik ben Tyler Reinke en dit is Warren Peters. We zijn van het nic . Omdat Johnson voor allebei werkte, is het waarschijnlijk het beste als we samenwerken, als u daar geen bezwaar tegen hebt.’

‘Nou, deze zaak is nog in een heel vroeg stadium, maar ik vind het niet erg om het samen te doen, zolang ik ook maar iets terugkrijg.’

Reinke glimlachte. ‘Dat is de enige manier waarop wij het spel spelen.’

‘Goed, dus u kunt regelen dat wij de mensen te spreken krijgen met wie Johnson samenwerkte?’

‘Ik denk van wel,’ zei Peters. ‘Kent u iemand bij het nic ?’

‘U tweeën bent de eersten die ik ooit ben tegengekomen die wilden toegeven dat ze daar werkten.’

Beide nic -mannen keken hem nu een beetje geërgerd aan.

‘Hier is mijn kaartje,’ zei Alex. ‘Geef het door als u die gesprekken geregeld hebt.’ Hij wees naar het plastic zakje met het briefje erin dat Simpson in haar hand hield. ‘We zullen ook het handschrift laten vergelijken om er zeker van te zijn dat dit briefje door Johnson zelf geschreven is.’

‘Dar wilde ik het nog even over hebben,’ zei Peters. ‘We hebben een heleboel handschriftdeskundigen bij het nic . Die kunnen daar binnen een uur uitsluitsel over geven.’

‘De Secret Service kan dat ook behoorlijk snel, hoor,’ zei Alex.

‘Maar het nic beschikt over honderden voorbeelden van Johnsons handschrift. Ik probeer alleen maar het allemaal wat soepeler te laten lopen. Samenwerking, daar gaat het tegenwoordig toch allemaal om?’

‘Dit briefje is bewijsmateriaal in een moordzaak,’ zei Jackie streng. ‘De patholoog-anatoom zou het er wel eens niet mee eens kunnen zijn dat u hier nu mee aan de haal gaat. De fbi en de Secret Service zijn politiediensten en al hun agenten hebben de ambtseed afgelegd.’

‘Dat geldt ook voor het nic , hoor,’ zei Reinke. ‘Ik heb het er al met de patholoog-anatoom over gehad en erop gewezen dat de nationale veiligheid hier in het geding is. Hij had er geen bezwaar tegen, zolang het maar niet kwijtraakte.’

‘Hij zal zich wel rotgeschrokken zijn toen jullie over de nationale veiligheid begonnen,’ zei Alex. Hij dacht even na en haalde toen zijn schouder op. ‘Goed, maar laat het ons zo snel mogelijk weten. En kijk ook even of er vingerafdrukken op staan.’

Nadat Peters even naar de patholoog-anatoom was gelopen om de vereiste formulieren in te vullen nam hij het briefje in ontvangst. ‘Carter Gray is nu waarschijnlijk al op het oorlogspad,’ zei hij.

‘Dat kan ik me wel voorstellen,’ zei Alex.

Toen de mannen van het nic weg waren, vroeg Simpson: ‘Wat denk je echt?’

‘Ik denk dat die twee klootzakken mijn visitekaartje in de dichtstbijzijnde prullenbak gooien.’

‘Waarom gaf je hun het briefje dan?’

‘Omdat zij nu officieel de beschikking hebben over het bewijsmateriaal, geeft dat ons een geweldig voorwendsel om eens bij het nic te gaan kijken.’