·11·

Toen de bestelwagen met de drie mannen erin een bocht in de weg uit reed, kwam het bord met de dertig centimeter hoge, fluorescerende letters in zicht:

welkom in brennan, pennsylvania,

de geboorteplaats van president james h. brennan

Naast die woorden was een afbeelding van Brennan in het hout uitgesneden. Het was een goed gelijkend portret. De man op de passagiersstoel keek zijn twee metgezellen eens aan en glimlachte. Daarna bracht hij een denkbeeldig geweer in de aanslag, richtte het op Brennans hoofd en deed net of hij drie keer een kogel recht in het hoofd van de machtigste man ter wereld schoot.

Het bestelwagentje reed de bebouwde kom binnen. Met zijn vijftigduizend inwoners was Brennan hard op weg om een belangrijke slaapstad van Pittsburgh te worden, en het plaatsje had goede hoop op een grote economische opleving, en alle nieuwe banen, startende bedrijfjes en nieuwbouwprojecten die tegenwoordig overal te vinden waren, wezen erop dat die hoop verwerkelijkt begon te worden. En die hoop was voor een groot deel gebaseerd op het feit dat de zeer populaire president hier vandaan kwam.

Zelfs de niet meer in gebruik zijnde watertoren midden in de stad, was niet ontkomen aan dat streven naar grote nieuwe dingen. Aanvankelijk had de gemeenteraad een foto van Brennan en het zegel van de president van de Verenigde Staten erop willen laten schilderen, en toen ze te horen kregen dat dat zowel van slechte smaak zou getuigen als niet was toegestaan, had de raad hem maar laten beschilderen in de kleuren van de Amerikaanse vlag, in de hoop dat iedereen wel zou snappen wat het verband was tussen het plaatsje Brennan en president Brennan. De mannen in het bestelwagentje waren eveneens zeer geïnteresseerd in de hoogste vertegenwoordiger van de Amerikaanse uitvoerende macht, maar wel om heel andere redenen.

Ze kwamen bij een flatgebouw dat één dwarsstraat van Main Street verwijderd lag. De drie mannen waren lang en hadden dat magere van mensen die niet vertrouwd zijn met het Amerikaans-georiënteerde dieet van suikers en verzadigde vetten. Het waren allemaal traditionele Arabieren, al wisten ze dat aardig te verhullen door hun baard af te scheren en zich uit te dossen als studenten, compleet met ruimvallende spijkerbroeken, truien, sportschoenen en een cynische houding. En hoewel ze zich als deeltijdleerlingen hadden ingeschreven voor een basiscursus Techniek bij het regionale opleidingscentrum, waren ze in werkelijkheid alle drie uiterst deskundig op terreinen van de wetenschap die te maken hadden met barometrische druk, winddeflectie en gyroscopische precessie.

Twee van de mannen waren achter in de dertig, al zagen ze er jonger uit, en afkomstig uit Afghanistan. De andere man was dertig en kwam uit Iran, maar hun leraren en klasgenoten geloofden dat ze afkomstig waren uit India en Pakistan. Ze hadden al snel in de gaten gekregen dat het Midden-Oosten voor de meeste Amerikanen ongeveer drie miljard mensen omvatte, van hindoes tot moslims, en dat het Amerikaanse bewustzijn weinig ruimte bood voor nuances over nationaliteit of etnische afkomst. Niet dat ze in Brennan trouwens erg uit de toon vielen. De afgelopen tien jaar had een groot aantal mensen uit het Midden-Oosten zich in de Verenigde Staten gevestigd, vooral in en om de grote steden, en veel nieuwe bedrijfjes in de stad waren het eigendom van hardwerkende Saudiërs, Pakistanen en Indiërs.

Toen ze bij hun flat kwamen, stond daar iemand op hen te wachten. Hij stond uit het raam te kijken, en draaide zich niet om toen ze binnenkwamen.

Hij was bijna zestig, maar nog even mager en pezig als de jongere mannen, en hoewel uit de manier waarop de drie mannen hem tegemoettraden onmiddellijk duidelijk werd dat hij de leider van dit kleine groepje was, was hij een blanke Amerikaan. De Arabieren noemden hem, met respect, Captain Jack, een titel die hij zichzelf had toegekend vanwege zijn favoriete merk sterke drank. Zijn echte naam kenden ze niet en zouden ze ook nooit leren kennen. Captain Jack woonde een eindje buiten Brennan, in een huurhuis aan de weg naar Pittsburgh. Hij was hier zogenaamd om een geschikte locatie te vinden voor het ‘bedrijf’ dat hij wilde opzetten. Dat had hem een goede reden gegeven om een groot aantal leegstaande gebouwen te bekijken. De makelaar had erg haar best voor hem gedaan.

Captain Jack speurde met een verrekijker de omgeving af. Aan de overkant van de straat zag hij het Mercy Hospital. Het vlak na de Tweede Wereldoorlog gebouwde ziekenhuis was een log, wit gebouw van weinig architectonisch belang. Het was het enige ziekenhuis in de onmiddellijke omgeving, en dat was de reden waarom het zijn belangstelling had gewekt.

Aan de achterkant was een patiënteningang waar je met de auto tot vlak voor de deur kon komen, maar veel ruimte voor auto’s was er niet, en het was van daaruit nog een heel eind lopen naar de receptie. Daarom stopten zelfs de ambulances hier op straat om de patiënten via de rolstoelopgang naast het bordes naar binnen te laten brengen. Voor Captain Jack was dat heel belangrijk, en dat was dan ook de reden dat ze 24 uur lang van alle komen en gaan video-opnamen hadden gemaakt. Ze beschikten ook over plattegronden van het ziekenhuis en wisten waar alle in- en uitgangen waren: van de voor de hand liggende tot de obscure.

Hij bleef kijken terwijl een patiënt op een brancard uit een ambulance werd getrokken en het ziekenhuis binnen werd gereden. Van hieruit had je een goed schootsveld, dacht Captain Jack. Hooggelegen punten waren in deze business bijna altijd goed.

Hij ging zitten en keek toe terwijl een van de mannen aan het werk was op zijn laptop en de andere twee in een paar handleidingen zaten te bladeren.

‘Huidige status?’ vroeg hij.

‘We zijn overgestapt op een andere film,’ antwoordde de Iraniër met de laptop, en na een blik op een velletje papier dat hij met een plakbandje op zijn beeldscherm had geplakt, voegde hij daaraan toe: ‘Vanavond is het Gone With the Wind .’

‘Dat is niet een van mijn favorieten,’ zei de aanvoerder droogjes.

‘Wat is er zo geweldig aan een beetje wind?’ vroeg een van de Afghanen.

Ze hadden een chatsite uitgekozen waarop gediscussieerd kon worden over de vijftig beste films aller tijden, of liever gezegd: over de vijftig beste Amerikaanse films aller tijden. En omdat het erg onwaarschijnlijk leek dat de politie en de inlichtingendiensten chatsites over films afluisterden, maakten ze gebruik van een betrekkelijk eenvoudige encryptiemethode. En de volgende dag stapten ze over naar een chatsessie over een andere film.

‘Ligt iedereen op schema?’ vroeg Captain Jack terwijl hij in zijn keurige baard krabde.

Er waren verschillende andere operationele teams in Brennan. De autoriteiten zouden ze terreurcellen noemen, maar voor Captain Jack was dat haarkloverij. De Amerikaanse teams overzee konden door de mensen op wie ze het gemunt hadden met evenveel recht terreurcellen worden genoemd. En hij kon het weten. Van veel van die teams had hij deel uitgemaakt. Toen hij zich eenmaal had losgemaakt van al die vaderlandslievende flauwekul, had hij het licht gezien. Het soort werk dat hij deed om aan de kost te komen, moest je uitsluitend doen voor de hoogste bieder. Dat eenvoudige besluit had zijn leven enorm veel eenvoudiger gemaakt.

De Iraniër las de chatregels door. Hij had het al zo vaak gedaan dat hij de versleutelde berichten zonder hulpmiddelen wist te ontcijferen. ‘Iedereen heeft zich gemeld en iedereen ligt op schema.’ En met iets van ongeloof voegde hij daaraan toe: ‘Zelfs de vrouw doet het goed. Uitstekend.’

Toen hij dat hoorde, moest de Amerikaan glimlachen. ‘Vrouwen kunnen veel meer dan jij denkt, Achmet. Hoe eerder je dat doorkrijgt, hoe beter.’

‘Straks ga je nog beweren dat mannen het zwakke geslacht zijn,’ zei Achmet vol minachting.

‘Je begint iets van wijsheid te bereiken.’ Captain Jack stond op. ‘We hebben niet veel tijd voordat het voorhoedeteam hier is.’

‘Al moeten we de klok rond werken,’ verklaarde Achmet, ‘het komt voor elkaar.’

‘Jullie zitten op school, weet je nog wel,’ zei Captain Jack.

‘In deeltijd.’

‘Ik dacht dat alleen despoten plaatsen naar zichzelf noemden,’ zei een van de Afghanen.

Captain Jack glimlachte. ‘Brennan heeft het niet zelf gedaan. De mensen hebben dit plaatsje zelf naar hem genoemd. Dit is per slot van rekening een democratie.’

‘Maakt dat Brennan een minder erge dictator?’

Captain Jacks glimlach verdween. ‘Dat kan me niet schelen. Het enige waar jij nu aan moet denken is dit: we krijgen hier maar één keer de kans voor.’

Aan de overkant van de straat liep een arts van de eerste hulp samen met iemand van de directie door de gang. De arts werkte hier nog maar kort, maar hij was met open armen verwelkomd, want het ziekenhuis had een chronisch personeelstekort. Terwijl ze door de gang liepen, keek de arts snel even naar een gewapende beveiligingsman bij een deuropening.

‘Gewapende bewakers? Is dat nou echt nodig?’ vroeg hij.

Het directielid haalde zijn schouders op. ‘Helaas wel. Er is het afgelopen halfjaar al twee keer ingebroken in de apotheek. We kunnen ons niet nog een inbraak veroorloven.’

‘Waarom heb ik dat niet te horen gekregen voordat ik zei dat ik hier wel wilde komen werken?’

‘Nou, het is niet bepaald iets wat we aan de grote klok willen hangen.’

‘Maar ik dacht dat Brennan zo’n rustig stadje was.’

‘O, dat is het ook, maar u weet hoe het gaat. Drugsmisbruik heb je tegenwoordig overal. Maar met een gewapende bewaker haalt niemand het in zijn hoofd om hier iets te proberen.’

De arts keek snel even achterom naar de beveiligingsman, die stram met zijn rug naar de muur stond. Te oordelen naar de blik in de ogen van de arts was hij het niet met zijn collega eens.

Terwijl ze verder wandelden, liep de in een uniform geklede Adnan al-Rimi, die er sinds zijn zogenaamde dood op het platteland van Virginia heel anders uitzag, de andere kant op om in een ander deel van het ziekenhuis te gaan surveilleren. Er liepen op dit moment een heleboel van dit soort overleden mannen door Brennan.