·58·

Er gingen 24 uur voorbij en het in paniek geraakte Amerika bleef maar wachten op bericht over zijn vermiste president. Het adres van de Nationale Gardist was inmiddels achterhaald, maar tegen de tijd dat ze daar een inval deden, was de man allang verdwenen. De andere mensen die zich bij het ziekenhuis hadden gemeld, bleken een krachtig synthetisch hallucinogeen toegediend gekregen te hebben, dat via de huid in de bloedbaan doordrong. Onderzoek wees uit dat het lichamelijke reacties opwekte die erg deden denken aan de symptomen van een hartaanval. Om het spul te identificeren had het ziekenhuis er onderzoekers en technici van de cia bij moeten halen. De mensen van de cia bazuinden daarna tegenover iedereen die het maar wilde horen haastig rond dat zij dit middel nog nóóit tegen wie dan ook hadden ingezet, maar dat de vijanden van Amerika daar kennelijk niet voor teruggedeinsd waren, de klootzakken. Het goede nieuws was echter dat het middel niet schadelijk was en dat de effecten ervan met bestaande medicijnen gemakkelijk te genezen waren. Het zag ernaar uit dat de patiënten met het middel besmet waren geraakt toen de geïnfecteerde president nog vijf andere mensen die bij het koord stonden een hand had gegeven.

In een garage in de binnenstad van Brennan was een lijk aangetroffen. Alex herkende de man als degene die aan het stuur van de ambulance had gezeten die hij aan de achterkant van het ziekenhuis had zien wegrijden. De garage was eigendom van een Amerikaanse zakenman van wie elk spoor ontbrak. Het ballistisch onderzoek had uitgewezen dat de kogel die uit het lijk was verwijderd uit hetzelfde wapen afkomstig was als de kogel waarmee Adnan al-Rimi Alex had neergeschoten. De kogel was afgeketst op de arm van de Secret Service-man en blijven steken in een houten hek. Samen met het feit dat de garage niet ver van het ziekenhuis lag, wees dat er sterk op dat de president op die plek vanuit de ambulance was overgebracht naar het bestelbusje van Djemila Saelem.

President Hamilton had het Amerikaanse volk al verschillende keren toegesproken om de mensen te verzekeren dat het land stabiel was, dat de leiding alles goed in de hand had en dat degene die dit op zijn geweten had, streng gestraft zou worden. Hij had geëist dat de terreurgroep die James Brennan had ontvoerd, hem onmiddellijk ongedeerd zou terugbrengen, en dat de Verenigde Staten anders niet zouden aarzelen om alle daders uit te roeien en alle landen die hen gesteund hadden volledig te vernietigen.

Maar de ontvoering had de Verenigde Staten duidelijk een zware slag toegebracht. De financiële markten waren ingestort, veel mensen durfden de straat niet meer op en het hele openbare leven lag plat. Dat sommige moslimextremisten de ontvoerders opriepen om Brennan te doden, als hij nog niet dood was, en zijn lijk aan de wereld te tonen, maakte de zaken er niet beter op.

De strijdkrachten en het Strategic Air Command sac bevonden zich in defcon II, de een na hoogste alarmfase voor een atoomoorlog. Het was maar één keer eerder voorgekomen dat het sac in zo’n hoge staat van alarm had verkeerd, en dat was tijdens de Cuba-crisis van 1962 geweest. Zelfs de gebeurtenissen van 11 september hadden niet tot meer dan defcon III geleid. Militaire deskundigen waarschuwden dat het defcon -niveau als de zaken uit de hand liepen ook nog wel kon oplopen tot I, de allerhoogste alarmfase. In dat geval was de afloop van deze crisis volkomen onvoorspelbaar.

De inlichtingensector deed alles was ze kon om erachter te komen wie de ontvoerders waren, de diplomatieke dienst stak in alle richtingen zijn voelhoorns uit en het Pentagon stond gewoon te springen om een doelwit om zijn hightechwapens op te richten.

Tijdens een gesprek met een senator van het Comité voor de Strijdkrachten zei een driesterrengeneraal: ‘We hebben het nou echt helemaal gehad met die lui. Geen laarzen meer op de grond waar ze op kunnen schieten. Alleen nog maar raketten. Deze keer zijn ze er geweest.’

De senator sprak hem niet tegen.

De toch al verhoogde spanningen tussen Amerika en de islamitische wereld liepen steeds hoger op. Hoewel nog geen enkele terroristische organisatie de verantwoordelijkheid voor de ontvoering had opgeëist, waren alle terroristen die in Brennan de dood hadden gevonden van Arabische afkomst geweest. Hun vingerafdrukken en andere biometrische kenmerken waren door het reusachtige computerprogramma van het nic gehaald maar tot verbijstering van alle betrokkenen had dat niets opgeleverd. Het was ondenkbaar dat alle Amerikaanse inlichtingendiensten samen over geen enkele byte aan informatie over de mensen beschikten, maar toch scheen dat het geval te zijn.

Wat de militaire strategen echter het meest verbazingwekkende van alles vonden, was dat er in tegenstelling tot alle eerdere aanslagen op Amerikaanse installaties, deze keer geen enkele Amerikaan om het leven was gekomen, terwijl de terroristen hun actie vrijwel zonder uitzondering met de dood hadden moeten bekopen. Op dit ogenblik hielden de meeste mensen zich echter nog niet zo met dat opvallende gegeven bezig. Ze wilden gewoon hun president terug. Ze wilden weten hoe dit eigenlijk had kunnen gebeuren. En ze wilden dat er vergeldingsmaatregelen werden genomen.

Op de dag na de ontvoering klopte Kate Adams ’s avonds laat aan bij het huis van Alex Ford in Manassas. Ze had hem al herhaaldelijk gebeld, maar telkens zonder resultaat.

Kate hoorde de sombere klanken van een akoestische gitaar uit het huis komen. Toen hielden de geluiden op en hoorde ze voetstappen naderen. ‘Ja?’

‘Alex, ik ben het. Kate.’

Alex deed open. Hij had zich niet geschoren en zijn haar zat in de war. Hij had een gescheurde spijkerbroek en een smerig T-shirt aan, maar geen schoenen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen en zijn adem rook naar alcohol, en niet zo weinig ook. Hij had een zwarte Fender-gitaar in zijn hand.

‘Je belde maar niet terug,’ zei Kate. ‘Ik maakte me ongerust.’

‘Sorry,’ zei hij kortaf. ‘Ik had het druk.’

Ze tuurde naar het muziekinstrument in zijn hand. ‘Hoe kun je nou gitaar spelen met een kogelwond in je arm?’

‘Wat moet je nou met een draagverband als je ook whisky kunt drinken?’

‘Mag ik binnenkomen?’

Hij haalde zijn schouders op, deed een stap opzij en nadat ze naar binnen was gelopen, duwde hij de deur achter haar dicht.

‘Het verbaast me dat je huis niet wordt belegerd door de media.’

‘Ze hebben mijn naam niet vrijgegeven. Ik ben gewoon de niet met name genoemde agent die heeft toegelaten dat de president werd ontvoerd.’

Hij ging haar voor naar een kleine huiskamer en ze gingen zitten. Er stond maar heel weinig meubilair, en het meeste wat er wél stond, zou in een studentenkamer niet misstaan hebben. Het vertrek was zelfs zo kaal ingericht, dacht Kate, dat het wel leek of iemand hier bezig was met een verhuizing. De enige versiering bestond uit een plank met honderden borrelglaasjes erop.

‘Uit elke plaats die ik in dienst van de Secret Service heb bezocht heb ik een borrelglaasje meegenomen.’ Ze keek om en zag dat Alex naar haar zat te kijken. ‘Een beetje schamel, hè? Na al die jaren,’ zei hij.

Er viel een wat ongemakkelijke stilte tot Alex zei: ‘Wil je soms iets drinken?’

‘Als het maar niet zo sterk is als wat jij drinkt.’ Hij stond op en een minuut later kwam hij terug met een glas cola.

‘Er zit toch geen whisky in, hoop ik?’ zei ze argwanend.

‘Nee, de whisky is op. Gek is dat. Gisteren had ik nog een hele fles.’

‘Dus dat ben je van plan? Je gaat je hier dood zitten drinken terwijl je ballads van Johnny Cash speelt?’

‘Het is in elk geval een plan,’ zei hij met doffe stem.

‘Maar geen goed plan.’

‘Weet jij iets beters?’

‘Je had beloofd met Oliver en de anderen te praten.’

‘O, ja, de cameraclub,’ zei hij verstrooid.

‘Nee, de Camel Club.’

‘Maakt niet uit,’ zei hij en hij begon weer op zijn gitaar te tokkelen.

Kate keek de kamer rond tot haar blik op een foto bleef rusten. Ze pakte hem op. De man op de foto was heel lang en mager, met een verweerd gezicht en een enorme vetkuif. Er bungelde een sigaret tussen zijn lippen en hij hield een gitaar vast.

Ze keek even naar Alex, die haar aandachtig zat op te nemen. ‘Je vader?’

‘Ja. De enige echte Freddy “Hot Rod” Ford,’ zei hij.

‘Hij lijkt helemaal niet op Johnny Cash.’

‘Dat weet ik. Hij lijkt eigenlijk meer op Hank Williams senior.’

Ze zette de foto weer neer en keek om zich heen.

‘Erg veel stelt dit allemaal niet voor, hè?’

Ze draaide zich om en zag dat hij nog steeds naar haar zat te kijken.

‘Een loopbaan bij de Secret Service gaat niet goed samen met een huiselijk leven,’ zei hij.

Ze glimlachte. ‘Maak je maar niet ongerust, hoor. Ik ben niet op je geld uit.’

‘Mooi zo.’

Ze ging weer zitten, nam een slokje cola en zei: ‘Je moet Oliver nodig spreken. Vergeet niet dat er iemand ontvoerd is.’

‘Bel de fbi dan. Al denk ik dat die op dit ogenblik hun handen vol hebben aan die andere ontvoering.’

‘Ze willen jou spreken.’

Hij wees op zichzelf. ‘Kijk eens goed naar me, Kate. Als je zus werd vermist, zou je dan echt willen dat ík me daarmee bemoeide?’

‘Ja.’

‘Gelul!’

‘Toe, Alex. Maak nou een afspraak met hen.’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Ik ben jou of wie dan ook geen verantwoording schuldig!’

Ze zette haar glas neer en stond snel op. ‘Jammer dat je er zo over denkt.’ Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar hij legde zijn hand op haar schouder en draaide haar naar zich toe.

‘Ik heb het verknoeid, Kate,’ zei hij zonder omhaal. ‘Ik heb mijn werk niet goed gedaan.’

‘Het was jouw schuld niet. Je bent er bijna je leven bij ingeschoten.’

‘Nee, ze hebben me als het eerste het beste groentje in de val laten lopen. Die bewaker uit het Midden-Oosten komt toevallig net op dat moment het ziekenhuis uit? Hij biedt zomaar aan zijn leven te wagen om mij te helpen en dus laat ik die klootzak ervandoor gaan met de president van de Verenigde Staten?’

‘Je hebt hem er niet vandoor laten gaan. Je had al heel snel in de gaten wat er aan de hand was.’

‘Ja, maar ongeveer zestig seconden te laat, en in mijn vak is dat gewoon niet goed genoeg.’ Hij leunde tegen de muur. ‘Weet je nog wat Clint Hill, de man die Kennedy moest bewaken, tegen me heeft gezegd?’

‘Dat jij helemaal niet net zoals hij wilde zijn, omdat hij zijn president kwijt was geraakt.’

‘Inderdaad,’ zei Alex. ‘En nu weet ik precies wat hij bedoelde.’

Terwijl de sombere klanken van een Johnny Cash-ballad achter haar aan zweefden, liep Kate langzaam terug naar haar auto.