·21·

Toen Alex en Simpson Patrick Johnsons woning in Bethesda bereikten, stonden hun twee verrassingen te wachten. Ten eerste was er vrijwel niets te zien waaruit bleek dat de politie hier aanwezig was, zelfs geen politiewagen of politietape. Het enige wat erop wees dat hier politie was, waren een paar Chevrolet SubUrban op de oprit.

De tweede verrassing was het huis zelf.

Alex bleef op het trottoir staan, zette zijn handen in zijn zij en liet zijn blik aandachtig over de eengezinswoning gaan. Het was niet een enorm groot huis, maar wel vrijstaand, en dit was een dure buurt op loopafstand van het centrum van Bethesda. ‘Op grond van Johnsons salarisschaal had ik een tweekamerflatje verwacht, net zoiets als dat van zijn verloofde. Jezus, dit ding heeft zelfs een voortuin. Met echt gras erin.’

‘Toen ik hier werd gestationeerd en nog geen benul had van wat me in Washington en omgeving te wachten stond, heb ik hier in de buurt wat huizenprijzen opgezocht. Zomaar. Voor het geval dat... Dit kost minstens een miljoen.’

Binnen stond agent Lloyd hen op te wachten. ‘Waar had hij het geld voor dit huis vandaan?’ vroeg Alex onmiddellijk.

Lloyd gaf een knikje. ‘En niet alleen het huis. Er staat een nieuwe Infiniti QX56 in de garage. Die heeft meer dan vijftigduizend gekost. En we hebben zijn andere auto gevonden. Die heeft hij aan de Virginia-zijde van de rivier laten staan toen hij aan zijn laatste zwempartijtje begon. Dat is een Lexus. Die kost ook nog eens veertigduizend.’

‘Was hij geheimen aan het verkopen?’ vroeg Simpson.

‘Nee, maar er is een betrouwbaardere bron van illegale inkomsten.’

‘Drugs,’ zei Alex onmiddellijk.

‘Kom mee naar boven, dan kunnen jullie het zelf zien.’

Terwijl ze de trap op liepen, zei Alex: ‘Jullie hebben de omgeving helemaal niet afgezet met politietape. Doet de fbi dat tegenwoordig niet meer?’

‘Voor dit onderzoek hebben we speciale instructies gekregen.’

‘Ik weet het al: omdat het met het nic te maken heeft, moeten jullie uiterste discretie betrachten.’

Lloyd gaf geen antwoord.

In de inloopkast naast de slaapkamer hing een schuiftrap die uitkwam bij een luik naar de vliering. Op de vloer van de kast zagen ze een aantal in doorzichtig plastic gewikkelde bundeltjes liggen.

‘Cocaïne?’ vroeg Simpson.

Lloyd schudde van nee. ‘Heroïne. Dat brengt tien keer zoveel op als cocaïne.’

‘En daar wist zijn verloofde helemaal niets van. Waar dacht ze dán dat hij al dat geld vandaan haalde?’

‘Dat heb ik haar nog niet gevraagd, want toen we haar verhoorden, hadden we dit nog niet gezien,’ zei Lloyd. ‘Maar reken maar dat ik haar dat nog ga vragen.’

‘Hoe hebben jullie die drugs zo snel gevonden?’ vroeg Alex.

‘Toen we zagen waar hij woonde, hebben we Johnsons naam opgegeven aan seisint , een groot bureau dat allerlei openbare persoongegevens kan natrekken, en dat heeft ons de kadastergegevens van dit huis opgeleverd. Hij heeft het vorig jaar gekocht voor één komma vier miljoen dollar, met een aanbetaling van een half miljoen. Hoe hij aan dat geld kwam, viel niet te achterhalen. De auto’s heeft hij gekocht met een financieringsregeling, maar niet lang daarna heeft hij ze in één keer afbetaald, en ook in dat geval zijn we er niet in geslaagd om de bankrekening te traceren die hij daarvoor heeft gebruikt. We wisten dat het een erfenis moest zijn, of anders drugs of het verkopen van staatsgeheimen. Drugs leek ons het gemakkelijkste te controleren. Ik heb een hond van het dea, het Drugs Enforcement Agency, besteld en zodra die de inloopkast binnen liep, ging hij hard blaffen. We vonden niets totdat we dat luik naar de vliering zagen. We hebben de hond erdoorheen getild, en bingo! Het lag tussen de dakbalken, met een lap isolatiemateriaal eroverheen.’

‘Nou, als verder alles hetzelfde blijft, kon hij denk ik maar beter drugs verkopen dan staatsgeheimen,’ zei Alex.

‘Ik vraag me af of hij eigenlijk wel toegang had tot geheimen die het verkopen waard waren,’ zei Lloyd. ‘En nu blijft dat ons in elk geval bespaard. Godzijdank. Dit is toch al een enorme puinhoop. Christus, ik zou de kop in de Washington Post zelf kunnen schrijven: carter gray: inlichtingentsaar of drugstsaar ?’

Zo te horen zag Lloyd reikhalzend uit naar alle vuiligheid die de enige federale politiedienst die de fbi in budget en macht kon evenaren, over zich heen zou krijgen.

‘Maar heeft hij zichzelf nou van kant gemaakt omdat hij een drugshandelaar was die met een nette vrouw ging trouwen en dat plotseling niet aankon,’ zei Alex, ‘of hebben zijn medeplichtigen hem om de een of andere reden vermoord en daarna geprobeerd het op zelfmoord te laten lijken?’

‘Ik stem voor zelfmoord,’ zei Lloyd. ‘Hij is gestorven op de plek waar zijn verloofde en hij hun eerste afspraakje hadden. Drugshandelaars zouden hem gewoon een kogel door zijn kop hebben geschoten terwijl hij in de auto zat of in bed lag. Dit hele moord/zelfmoordscenario is veel te ingewikkeld voor die types.’

Alex liet dat even tot zich doordringen en zei toen: ‘Hebben jullie nog iets anders gevonden dat met drugs te maken heeft? Een in- en verkooplijst, computerbestanden, een lijst met plekken waarop de drugs moesten worden overgedragen of iets dergelijks?’

‘We zijn nog steeds op zoek, maar het lijkt me onwaarschijnlijk dat hij zulke dingen zou laten rondslingeren. Als we iets vinden, dan laten we het jullie het weten, zodat jullie het dossier kunnen sluiten.’

Toen Alex en Simpson terugliepen naar de auto, keek Stone haar partner snel even aan. ‘Nou, daar gaat die lastige zaak waar je echt niet op zat te wachten. Gefeliciteerd.’

‘Dank je wel,’ zei Alex kortaf.

‘Maar een drugshandelaar bij het nic . Die club zal het zwaar te verduren krijgen.’

‘Zo gaat het soms nou eenmaal.’

‘Terug naar het wfo dan maar?’

Hij knikte. ‘Ik stuur wel een e-mailtje met een beknopte samenvatting naar de directie, en zodra onze vriend Lloyd alles heeft doorgegeven, stuur ik er een gedetailleerd verslag achteraan. En daarna gaan we weer rustig valsemunters oppakken en in portieken staan om een kogel op te vangen.’

‘Spannend, hoor.’

‘Ik hoop dat je dat meent, want je zult het nog een hele tijd moeten doen.’

‘Ik klaag niet, hoor. Ik ben uit vrije wil bij de Secret Service gegaan. Niemand heeft me geprest.’ Het klonk echter niet erg overtuigd.

‘Hoor eens, Jackie, meestal bemoei ik me met mijn eigen zaken, maar als ouwe rot in het vak, wil ik je graag één oprecht gemeende goede raad geven.’

‘Zeg het maar.’

‘Zorg dat je de rotklussen niet uit de weg gaat, ook al heb je nog zo’n machtige beschermheer. Ten eerste omdat je daar een betere agent van wordt, en ten tweede omdat je de Secret Service dan zult verlaten met minstens één vriend.’

‘O, je meent het,’ zei Simpson geërgerd. ‘En wie mag dat dan wel zijn?’

‘Ik.’