·57·

Zwijgend zat Carter Gray in de helikopter die hem terug naar Washington bracht. Hemingway deed geen poging om een gesprek aan te knopen. Hij werd geheel in beslag genomen door zijn eigen gedachten.

Ze landden op het nic en Gray stapte uit.

‘Wilt u naar huis, meneer?’ vroeg Hemingway.

Gray keek hem aan of hij zijn oren niet kon geloven. ‘De president wordt vermist. Er is werk aan de winkel.’

Terwijl hij het hoofdkantoor van het nic binnen liep, steeg de helikopter weer op. Hemingway zei iets in zijn halsmicrofoontje tegen de piloot.

Tyler Reinke bevestigde het bevel en ze zetten koers naar het westen.

Hemingway keek even naar de vloer van de helikopter. In het laadruim dertig centimeter onder hem lag president James Brennan vredig te slapen.

Binnen een paar uur had zelfs op de meest afgelegen plekken ter wereld iedereen wel iets gehoord over de gebeurtenissen in het kleine Amerikaanse plaatsje Brennan.

De Secret Service was onmiddellijk overgegaan tot uitvoering van het plan voor het veiligstellen van de continuïteit van bestuur, en had daarom de beveiliging van alle hoge overheidsfunctionarissen tot aan de rang van minister sterk opgevoerd. Zoals voorgeschreven in het 25e amendement bij de Amerikaanse grondwet had vice-president Ben Hamilton de taken van het staatshoofd overgenomen. Dit was de eerste keer dat zoiets gebeurde omdat het staatshoofd was ontvoerd.

En de zojuist benoemde waarnemend president was daar niet gelukkig mee.

Hamilton had de directeur van de Secret Service woedend de mantel uitgeveegd, en daarna had hij de hoofden van alle inlichtingendiensten ontboden op het Witte Huis en hen ter verantwoording geroepen voor hun volslagen falen om ook maar iets op te merken van een operatie die duidelijk enorme planning en mankracht had vereist. Het was in brede kring bekend dat de vice-president presidentiële ambities koesterde en hij dacht duidelijk dat deze ontvoering niet alleen erg schadelijk was voor het land, maar dat het waarschijnlijk ook niet bevorderlijk was voor zijn eigen kansen op het presidentschap om op deze manier in het hoogste ambt benoemd te worden.

Daarna gaf hij Carter Gray opdracht om ’s avonds naar het Oval Office te komen.

Volgens iedereen die erbij was geweest, had Gray de tegen hem gerichte tirade aangehoord zonder zelfs maar met zijn ogen te knipperen, en had hij toen Hamilton klaar was rustig gevraagd of hij nu kon gaan proberen de president terug te vinden. Het antwoord van de vice-president was volgens bronnen die het door de muren heen hadden horen klinken, zo obsceen geweest dat het in Amerikaanse kranten niet afgedrukt kon worden.

Op uitnodiging van Kate kwamen Adelphia en de leden van de Camel Club na hun terugkeer uit Brennan bij elkaar in haar koetshuis. Adelphia had nog steeds een blik vol afgrijzen in haar ogen. Kate gaf haar wat water en een koud washandje, maar de vrouw zat maar naar haar handen te turen en langzaam het hoofd te schudden.

‘Met Alex gaat het goed,’ zei Kate, ‘maar ik heb hem niet te zien gekregen en alleen maar een paar minuten met hem kunnen praten over de telefoon.’

‘Ik weet zeker dat hij op dit ogenblik een debriefing krijgt,’ zei Rueben. ‘Hij zat ertussen, en misschien heeft hij wel iets gezien wat van nut kon zijn.’

‘Wat hebben wij voor nuttigs gezien?’ vroeg Stone.

‘Een heleboel geschiet, stervende mensen en brandende auto’s,’ zei Caleb.

‘En de president die werd weggereden,’ voegde Milton daaraan toe.

‘Maar er was al iets mis met hem voor het zover was,’ zei Caleb. ‘Dat heb ik op het grote televisiescherm gezien. Hij greep naar zijn borst.’

‘Hartaanval,’ opperde Rueben.

‘Zou kunnen,’ zei Stone.

‘Nou, het waren Arabische schutters,’ zei Rueben. ‘Ik heb een van die lui zijn wapen uit handen gegrist voordat de president werd neergeschoten.’

‘Het was duidelijk een gecoördineerde aanval,’ merkte Stone op. ‘Zelfs te midden van die enorme chaos was dat duidelijk te zien. Eerst schutters, dan mannen die zichzelf in brand staken, en daarna opnieuw schutters. In gestructureerde en goedgerichte salvo’s.’

‘In elk geval is de presidentiële wagen erin geslaagd om weg te komen,’ zei Kate. ‘Zelfs al is de president uiteindelijk toch nog ontvoerd.’

‘Ja, maar het is wel duidelijk dat de daders wilden dat die ambulance zou ontkomen,’ zei Stone. ‘Zij het pas nadat die was geïsoleerd van de rest van de colonne.’ Hij keek naar Milton die druk op zijn laptop zat te typen. ‘Nog nieuws, Milton?’

‘Alleen maar dat nu officieel is bevestigd dat de president wordt vermist en dat er een enorm vuurgevecht heeft plaatsgevonden voor het Mercy Hospital in Brennan.’

‘Het Mercy Hospital,’ zei Stone peinzend. ‘Als de president ziek was, dan hebben ze hem naar het ziekenhuis gebracht. Dat is de standaardprocedure.’

‘En ze hebben de ambulance in brand gestoken,’ zei Kate.

‘Dat maakte ook deel uit van het plan,’ zei Stone.

‘Maar wat nu?’ zei Caleb en hij keek vragend de kamer rond.

‘We moeten Alex echt dringend spreken,’ zei Kate. ‘Hij moet dat filmpje zien.’

‘Ik weet heel zeker dat hij het daar voorlopig veel te druk voor heeft,’ merkte Rueben op.

‘Zodra hij weer thuis is, ga ik hem opzoeken,’ zei Kate. ‘Ik weet zeker dat hij ons wel wil helpen.’

Te oordelen naar de blik in zijn ogen leek Stone daar echter heel wat minder zeker van te zijn.

In de crisisruimte van het hoofdbureau van de Secret Service was het een drukte van belang. Hoewel de fbi officieel de leiding had over het onderzoek, was de Secret Service beslist niet van plan deze zaak uit handen te geven.

Alex Ford, met zijn arm in het verband, tape om zijn gekneusde ribben en een gevoel in zijn longen alsof die vanbinnen volkomen verkoold waren, was inmiddels al voor de tiende keer uitgebreid verhoord over de gebeurtenissen en werd nu op zijn beurt op de hoogte gebracht van de recente ontwikkelingen.

‘We hebben de bewaker uit het ziekenhuis te pakken,’ zei Wayne Martin, de directeur van de Secret Service. ‘De twee andere mensen in de ambulance zijn gedood, maar die klootzak hebben we te pakken.’

‘En de president?’ zei Alex ongerust.

‘Geen spoor,’ zei Martin. ‘We denken dat ze hem in een andere auto hebben gelegd. Het zou kunnen dat een zekere Djemila Saelem daar iets mee te maken heeft gehad. Die werkte als kindermeisje voor een echtpaar hier in Brennan, meneer en mevrouw Franklin. Ze heeft mevrouw Franklin vastgebonden en is er met de kinderen vandoor gegaan. Naderhand heeft ze de kinderen vrijgelaten, maar ze is doodgeschoten toen ze op twee politiemensen inreed die haar wilden aanhouden.’

‘Maar wat heeft dat dan met de president te maken?’ vroeg een andere agent.

‘We denken dat ze de kinderen heeft gebruikt om langs de wegversperringen te komen.’

‘Ik snap het nog steeds niet,’ zei de agent.

‘Toen de politie naderhand haar bestelbusje doorzocht, werd achterin een verborgen ruimte aangetroffen. Die ruimte was bekleed met koper en lood, en was zo gemodelleerd dat de president er precies in paste, samen met een zuurstoffles. Mevrouw Franklin zei dat het kindermeisje erg overstuur raakte toen ze hoorde dat haar werkgeefster van mening was veranderd en samen met de kinderen naar de plechtigheid wilde gaan. Dat zou de plannen van de terroristen grondig in de war hebben gestuurd, en dus moest mevrouw Franklin uitgeschakeld worden.’

‘Heeft hij al gepraat?’ vroeg Alex. ‘De bewaker, bedoel ik?’

‘Dat deel van het onderzoek is nu in handen van de fbi ,’ zei Martin bitter. ‘Maar zijn vingerafdrukken zijn door de computer gehaald en dat heeft niets opgeleverd.’

‘Die vent was geen groentje, meneer,’ zei Alex. ‘Ik kan niet geloven dat dit zijn eerste operatie was.’

‘Dat ben ik met je eens,’ zei Martin. ‘Maar kennelijk is hij nog nooit eerder opgepakt.’

Daarna stelde Alex de vraag waar hij al die tijd al zo tegen opgezien had. ‘Hoeveel gewonden zijn er aan onze kant gevallen, meneer?’

Martin wierp hem een nogal vreemde blik toe. ‘Als we het feestterrein en de gebeurtenissen in de stad bij elkaar optellen, zijn er in totaal 21 terroristen om het leven gekomen.’

‘Maar hoeveel van ónze mensen, meneer?’

Martin keek om zich heen naar de andere aanwezigen. ‘Dit is nog niet publiekelijk bekend, en dat wordt het ook niet voordat we in de gaten hebben wat hier nou eigenlijk aan de hand is...’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Aan onze kant zijn er geen slachtoffers gevallen.’

Alex sprong op en keek de man recht in het gezicht. ‘Waar hébt u het over? Ik zag overal mensen neervallen. Ik was er zelf bij, verdomme. Ik heb het met eigen ogen gezien. Als dit weer een of andere politieke truc is, dan ben ik daar niet van gediend.’

‘Kalm aan, Ford,’ zei Martin. ‘Ik weet dat je zwaar onder de medicijnen zit, maar zo’n toon kun je niet tegen me aanslaan.’

Alex haalde diep adem en ging weer zitten. ‘Er zijn wél slachtoffers gevallen, meneer.’

‘Er zijn mensen van ons neergeschoten, meer dan vijfentwintig zelfs, plus ongeveer vijftien agenten in uniform. En dokter Bellamy.’ Hij zweeg even. ‘Maar ze zijn neergeschoten met pijltjes met een verdovend middel erin en inmiddels zijn ze allemaal weer bij kennis. Dat is de reden waarom de schutters erin zijn geslaagd met hun wapens door de detectiepoortjes te komen. De geweren en de pijltjes waren gemaakt van niet-metaalhoudende composietmaterialen.’ Hij liet opnieuw een stilte vallen en zei toen: ‘Alles wat ik jullie nu vertel, blijft binnenskamers.’

Alle aanwezige agenten keken elkaar verbouwereerd aan. ‘Pijltjes met een verdovend middel?’ zei Alex langzaam. ‘Bij het ziekenhuis gebruikten ze echt geen pijltjes, hoor. Dat waren echte kogels.’

‘De twee andere agenten die we daar hebben gevonden, waren getroffen door pijltjes. Daarna hebben ze de versterkingen die we lieten aanrukken, van zich afgehouden met echte kogels. Maar hoewel ze zich op hogergelegen terrein bevonden en over scherpschuttersgeweren van het allerbeste type beschikten, hebben ze niet één van onze mensen met echte munitie geraakt. Volgens ooggetuigen hebben de scherpschutters alleen maar doelen in de omgeving van de onze mensen getroffen. Ze hebben enorm fel op het terrein voor het ziekenhuis geschoten om onze mensen daar uit de buurt te houden, dat is nu wel duidelijk. Maar kennelijk hebben ze geen enkele keer van de gelegenheid gebruikgemaakt om iemand dood te schieten, hoewel ze daar volgens de verklaringen van onze jongens alle kans toe hebben gehad. Ik beweer niet dat ik het begrijp, maar dat zijn de feiten.’

Alex voelde aan zijn rechterarm. ‘Dit was toch heus een echte kogel, hoor.’

‘Gefeliciteerd, maar jij bent dan ook de enige. Ik denk dat ze niet hadden verwacht dat je erin zou slagen het ziekenhuis te bereiken om hun plannen in de war te schoppen.’

‘Ik heb ze anders niet genoeg in de war geschopt.’

Martin keek hem aandachtig aan. ‘Je hebt alles gedaan wat van een Secret Service-agent maar verwacht had kunnen worden.’

Alex reageerde niet op het compliment.

‘Ze waren duidelijk van plan om de president naar het ziekenhuis te brengen zonder zijn normale contingent beveiligingsmensen. Ze kenden onze procedures en werkwijze goed en hebben die tegen ons gebruikt. We denken dat het feit dat er geen doden zijn gevallen onder de beveiligingsmensen erop zou kunnen wijzen dat ze de president ook geen kwaad zullen doen. Ze hadden hem per slot van rekening gemakkelijk kunnen vermoorden.’

‘Misschien gaan ze eisen stellen,’ zei een andere agent. ‘En niet alleen financiële eisen.’

‘Dat lijkt het meeste waarschijnlijke scenario,’ gaf Martin toe. ‘Maar god mag weten waar ze dan om zullen vragen.’

‘Maar waarom zouden ze al die moeite hebben gedaan om ons níét te doden, meneer?’ vroeg Alex geërgerd. ‘Ik bedoel, moorden is precies wat die lui altijd doen. Denk maar eens aan 11 september, de uss Cole en Grand Central Station. En ze zijn zelf ook afgeslacht. Dit slaat nergens op.’

‘Dat ben ik met je eens. Het slaat inderdaad nergens op. We komen nu op onbekend terrein.’ Martin pakte een afstandsbediening en richtte die op een groot plasmascherm dat aan de muur hing. ‘We hebben net deze videobeelden binnengekregen. Ik wil dat iedereen hier goed naar kijkt. Als iemand iets geks ziet, roep dan maar.’

Het beeldscherm lichtte op en Alex keek toe terwijl de afschuwelijke gebeurtenissen op het feestterrein zich afspeelden.

Ze keken de hele band drie keer af en hoewel een paar agenten wat opmerkingen hadden, was er niets opvallends aan de beelden. Het was duidelijk dat de terroristen uiterst gedisciplineerd te werk waren gegaan en alles heel goed georganiseerd hadden.

‘Ze hebben de ambulance onklaar gemaakt en dokter Bellamy neergeschoten, zodat we de president rechtstreeks naar het ziekenhuis zouden moeten brengen,’ zei Martin. ‘Daarna hebben ze een tractor met “motorpech” dwars over de weg gezet en een watertoren laten omvallen om de weg af te zetten voor versterkingen. Dat was heel gehaaid van ze. Gelukkig maar dat we niet met deze lui te maken hebben gehad toen Reagan werd neergeschoten. Toen werd hij door niet meer dan een handjevol mensen naar het ziekenhuis gebracht. Als iemand de president daar had staan opwachten, zou die een gemakkelijk doelwit zijn geweest. Dat wil zeggen dat we onze manier van werken moeten aanpassen.’

‘Maar de president zag er werkelijk ziek uit,’ zei Alex. ‘Ik weet nog dat ik hem naar zijn borst zag grijpen. Toen we bij het ziekenhuis kwamen, zei hij tegen me dat hij dacht dat hij doodging. Ik heb zijn pols gevoeld, en daar leek me niet veel mis mee, maar ik ben geen arts.’

‘De ziekenhuismedewerkers zeiden dat de arts in het ziekenhuis hem iets heeft ingespoten en dat hij daarna bewusteloos raakte,’ zei Martin.

‘Ze konden er natuurlijk niet op rekenen dat hij op het juiste ogenblik zo ziek zou worden dat hij naar het ziekenhuis zou moeten,’ zei Alex. ‘Daar moeten ze tijdens de ceremonie voor hebben gezorgd.’

‘Inderdaad, maar we hebben geen idee hoe ze dat hebben aangepakt.’

‘Misschien is hij geraakt door een pijltje met iets erin wat hem ziek heeft gemaakt.’

‘Dat zou kunnen. En pijltjesgeweren maken niet veel lawaai, maar vóór dat eerste salvo heeft niemand een geweer gezien. We hebben die opnamen wel honderd keer bekeken, maar nergens gezien dat de president in elkaar kromp omdat hij door iets getroffen was. En zelfs met een pijltjesgeweer reageert iemand heus wel als hij geraakt wordt, hoor.’

Op dat ogenblik kwam Jerry Sykes binnen met een vel papier. ‘Dit is net binnengekomen, meneer.’

Martin las het door en keek toen naar zijn agenten. ‘Het ziekenhuis in Brennan heeft gemeld dat zich vijf mensen hebben gemeld met ademhalingsproblemen en symptomen die op een hartaanval wezen. Ze hebben ons een kort overzicht van hun signalement en andere persoonlijke gegevens gestuurd, en al die mensen worden nu behandeld, maar tot nu toe zijn ze er nog niet achter wat er met ze aan de hand is.’

‘Misschien is er een of ander biologisch middel in de lucht gespoten,’ opperde Sykes.

‘En alleen de president en een handjevol andere mensen hebben daar iets van gemerkt?’ zei Martin sceptisch. ‘Effectief middel, hoor.’

Alex zat met een strak gezicht naar het beeldscherm te kijken. ‘Waren die vijf mensen soms iemand van de Nationale Garde, twee oude mannen, een jonge vrouw en een al wat oudere dame?’

Martin keek op van het dossier. ‘Hoe weet jij dat nou, verdomme?’

Alex wees naar het scherm. ‘Draai de band een eindje terug en dan in slowmotion weer naar voren.’

Ze keken allemaal toe terwijl Brennan opnieuw handjes begon te geven.

‘Oké, zet de band hier maar stil,’ riep Alex.

Martin drukte op een knop en er verscheen een stilstaand beeld op het scherm.

‘Kijk eens naar de hand van die man,’ zei Alex en hij wees naar de prothese van de gardist.

‘Het is een valse hand, Ford,’ zei Sykes. ‘Een paar van onze agenten hadden dat ook al opgemerkt. Die vent heeft in Irak gevochten en daar zal hij zijn hand wel zijn kwijtgeraakt.’

‘Ja, ik heb hem ook gezien,’ zei Alex. ‘Als hij iemand een hand geeft, doet hij dat met zijn rechterhand, en dat is een prothese. En u zult zien dat Brennan nog vijf mensen een hand geeft. Speel de band maar langzaam af.’

De man van de Nationale Garde salueerde voor de president.

‘Zet de band maar weer stil,’ zei Alex. ‘Hij salueerde met zijn linkerhand. Of linkerhaak. Eén hand en één haak?’

‘Misschien moet de andere prothese nog aangemeten worden,’ zei Martin ongeduldig.

‘Maar waarom zou je iemand een hand geven met je rechterhand en dan salueren met je linkerhand?’

‘Ik ben linkshandig, maar de meeste mensen zijn rechtshandig. Dus ik geef mensen altijd een hand met mijn rechterhand, maar soms salueer ik met mijn linkerhand. Dat heeft niets te betekenen.’

‘Oké,’ zei Martin. ‘Is er verder nog iemand die iets gezien heeft?’

Alex bleef aandachtig naar de hand turen. ‘Kunt u inzoomen op die hand?’

Martin en Sykes keken hem ontstemd aan.

‘Doe het nou maar,’ zei Alex. ‘Volgens mij heeft niemand anders iets opgemerkt.’

Martin drukte op de zoomknop, totdat de prothese bijna het gehele scherm vulde.

‘Laat dat nakijken,’ zei Alex. En hij wees op het scherm.

‘Wát moeten we dan nakijken?’ riep Martin nijdig.

‘Het vocht op die man zijn hand.’

Sykes keek Alex verbaasd aan. ‘Dat is zweet, Ford. Het was een warme dag.’

‘Inderdaad, het was een warme dag. Maar protheses zweten niet.’

‘Wel, verdomme!’ riep Martin terwijl hij met grote ogen naar het scherm stond te kijken.

Toen ze niet lang daarna de zaal uit liepen, hield de directeur Alex even staande.

‘Ford, er is niets om je voor te schamen. Eigenlijk ben je zelfs een held.’

‘Dat gelooft u niet echt,’ zei Alex. ‘En ik ook niet.’