·23·

Alex stelde een verslag op, waarin hij zijn woorden zo voorzichtig mogelijk koos, en zoveel slagen om de arm hield als hij maar kon zonder zijn superieuren te irriteren, en toen hij daarmee klaar was, mailde hij het naar Jerry Sykes. Daarna handelde hij nog wat andere administratieve zaken af en besloot toen maar naar huis te gaan voordat iemand hem ronselde voor een avondje persoonsbeveiliging. Ford had er geen zin in om weer een hele avond te moeten toekijken hoe de een of andere koning of premier zich volpropte met dipsaus.

Hij kwam langs een agent die zijn pistool opborg in een wandkastje voordat hij een paar verdachten ging verhoren.

‘Hé, Alex, heb je nog meer pin-boeven gevangen?’ zei de man. Het verhaal was het hele wfo rondgegaan met een snelheid die alleen met een koffiemachinenetwerk te bereiken viel.

‘Nee. Ik kon niemand anders vinden die daar stom genoeg voor was.’

‘Ik heb gehoord dat Simpson en jij het goed met elkaar kunnen vinden,’ zei de agent, die een brede grijns maar nauwelijks wist te onderdrukken.

‘Zo nu en dan was het best leuk.’

‘Wist je dat die Simpson een beroemdheid is?’

‘Hoezo?’

‘Schiet op, Alex. Die meid heeft een stralenkrans om haar hoofd hangen. Het licht van de hemel valt rechtstreeks op dat leuke kleine meisje uit Alabama. Ze zeggen dat het de mensen zelfs op vijfhonderd meter afstand nog verblindt. Het verbaast me dat je nog uit je ogen kunt kijken.’

Lachend liep de man weg.

Toen hij het gebouw uit liep, kwam hij uitgerekend Simpson tegen.

‘Ga je naar huis?’ vroeg ze.

‘Nee, ik ga ergens een paar vrienden zoeken. Hier heb ik die niet, geloof ik.’

Ze maakte aanstalten om weg te lopen, maar Ford legde een hand op haar schouder. ‘Hoor eens, dat was bedoeld als opbouwende kritiek. Toen ik pas begon en nog helemaal geen benul had van wat dan ook, zou ik goed geld betaald hebben voor zulke tips.’

Heel even keek Simpson of ze hem hard met zijn rug tegen de muur wilde rammen, maar met iets wat zo te zien immense zelfbeheersing was, slaagde ze erin om niet aan die aanvechting toe te geven.

‘Ik stel je belangstelling zeer op prijs, maar met alle respect, Alex, voor een vrouw ligt het anders. De Secret Service is nog steeds een mannenwereld.’

‘Dat ontken ik ook helemaal niet, Jackie. Maar het is gewoon een feit dat je het er voor jezelf niet gemakkelijker op maakt door je een voorkeursbehandeling te laten aanleunen.’

Simpsons gezicht liep rood aan. ‘Ik kan er toch niets aan doen als de mensen me met fluwelen handschoentjes aanpakken.’

Alex zei hoofdschuddend: ‘Daar kun je dus wél iets aan doen. Je kunt zelfs maar beter zorgen dat dat snel ophoudt.’ En na een korte stilte voegde hij eraan toe: ‘Wie is die beschermengel van jou eigenlijk?’ Simpson leek daar geen antwoord op te willen geven. ‘Zeg het nou maar gewoon. Ik kom er toch wel achter.’

‘Nou, als je het dan zo interessant vindt,’ snauwde ze. ‘Mijn vader is senator Roger Simpson.’

Alex knikte geïmponeerd. ‘De voorzitter van het Comité van Toezicht op de Inlichtingendiensten. Dat is een behoorlijk invloedrijke beschermengel.’

Nu kwam Simpson wel héél dicht tegen Ford aan staan. Ze stond zelfs bijna op zijn schoenen maat 46. ‘Mijn vader zou nóóit zijn invloed aanwenden om me te helpen. En het is maar dat je het weet: dat ik enig kind was, heeft mijn leven er niet gemakkelijker op gemaakt. Voor alles wat ik heb bereikt, heb ik moeten vechten. En dat heeft me heel wat eelt en blauwe plekken opgeleverd.’

Alex deed een stap naar achteren. ‘De mensen oordelen niet op grond van de werkelijkheid, maar op grond van wat ze menen te zien, en wat ze menen te zien is dat je minder lullige klusjes op je neemt dan je zou moeten. En dat is nog niet alles.’

‘Meen je dat nou?’

Hij wees op haar jasje. ‘Meestal heb je een felrood zakdoekje in je borstzakje.’

‘Nou en?’

‘Voor een agent van de Secret Service is dat echt taboe. Je trekt er de aandacht mee in een beroep dat er prat op gaat zich zo veel mogelijk op de achtergrond te houden, en bovendien maak je jezelf daarmee tot een uitstekend doelwit voor iemand die op je wil schieten. Je bestempelt jezelf daarmee niet alleen tot een buitenbeentje, maar tot een dóm buitenbeentje.’

Simpsons mond viel open en ze keek naar dit felrode merkteken alsof het de rode letter A was die een betrapte overspelige vrouw in het puriteinse Amerika vroeger op haar kleren moest naaien.

‘En dat pistool van je,’ ging Alex verder. ‘Dat is met de hand gemaakt. Weer een teken dat je denkt dat je anders – ik vertaal: beter – bent dan anderen. Dat valt niet goed bij mannen. En bij vrouwen ook niet.’

‘Mijn vader heeft me dit pistool gegeven toen ik politieagent werd.’ Het viel Alex op dat haar lijzige zuidelijke accent zwaarder werd naarmate ze bozer werd.

‘Nou, hang het dan aan de muur in je woonkamer en draag een gewoon dienstwapen, zoals iedereen!’

‘En dan ben ik plotseling van al mijn problemen verlost?’ Het kwam er zo venijnig en brutaal uit dat Ford haar met alle genoegen een klap in haar gezicht had gegeven.

‘Nee, maar dan heb je gewoon de problemen die iedereen heeft.’ Takkewijf.

Alex draaide zich om en liep weg. Dit groentje wilde hij voorlopig even niet meer te zien. De lokroep van de leap- bar werd nu onweerstaanbaar.

Toen hij binnenkwam, was Kate Adams net met haar bardienst begonnen, na een lange werkdag op het ministerie van Justitie. Het was nog vroeg en dus was het niet al te druk. Alex liep met lange passen naar de bar; een man met een doel. Ze had hem al gezien en tegen de tijd dat zijn billen op het krukje ploften, stond zijn martini met drie grote olijven al voor hem klaar.

‘Verbeeld ik me dat nou maar of ben je ergens boos om?’ vroeg ze en ze wierp hem een plagerige blik toe die onmiddellijk alle spanning en ergernis van hem af liet vallen.

De geur van kokos en kamperfoelie zweefde over de bar en daalde neer in zijn neusgaten. Hij vroeg zich af of ze haar haar had gewassen voordat ze naar haar werk ging, of dat het haar parfum was. Maar wat het dan ook mocht zijn: het miste zijn uitwerking niet.

‘Gewoon werk. Het gaat wel over. Het gaat altijd wel over.’ Hij nam een grote slok, hapte een van de olijven uit het glas op en nam daarna een handje pinda’s uit het kommetje op de bar. ‘Hoe gaat het met jou? Is je vriendje Topspion Tommy al langs geweest?’

‘Hemingway, bedoel je? Dat is mijn vriendje niet, hoor.’

Hij wierp haar zo’n sceptische blik toe dat ze het glas dat ze stond af te drogen neerzette en zich over de bar naar hem toe boog.

‘Of dacht u daar soms anders over, agent Ford?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Het gaat me eigenlijk niet aan.’

‘Een meisje kan ook flirten zonder daar iets mee te bedoelen.’

Alex nam nog een slokje. ‘Dat is goed om te weten.’

‘Je moet toegeven dat hij er goed uitziet. En hij is bereisd, intelligent. Eigenlijk heeft hij het allemaal.’

Alex wilde een vernietigende opmerking maken, maar toen drong het tot hem door dat ze hem zat te voeren en daar enorm van genoot. ‘Ja, hè? Misschien vraag ik hem wel eens mee uit.’

Ze boog zich over de bar, greep zijn das en trok hem met zo’n harde ruk naar zich toe dat hij de helft van zijn drankje morste.

‘Nou, omdat jij er niet toe schijnt te kunnen komen, zal ik het maar doen. Wil je mee uit?’

Hij voelde zijn mond open zakken, maar had nog net genoeg benul om hem snel weer dicht te doen. ‘Vraag je mij mee uit?’

‘Nee, die man achter je. Já, ik vraag jou of je met me uit wilt gaan. Nou?’

Ondanks zichzelf keek Alex even om zich heen om er echt zeker van te zijn dat hij niet op de een of andere domme manier in de maling werd genomen, met een stel verborgen toeschouwers die klaarstonden om te gaan brullen van het lachen.

‘Méén je dat?’

Ze trok nog wat harder aan zijn das. ‘Als ik flirt, dan flirt ik. Maar als ik iemand mee uit vraag, dan is het menens.’

‘In dat geval wil ik graag met je uit.’

‘Zie je nou wel, zo moeilijk was dat toch niet? En nu we dat geregeld hebben, zullen we dan meteen maar over een datum gaan onderhandelen? En omdat jij sociaal niet altijd even alert bent, ga ik wel eerst. Ik ga ervan uit dat je van eten en drinken houdt. Wat dacht je ervan om samen uit eten te gaan?’

‘Goh, dat had ik niet verwacht. Ik had erop gerekend dat je het veilig zou houden en eerst met me uit lunchen zou willen.’

‘Ik ben tegenwoordig niet meer zo van dat veilige,’ zei ze. Daarna liet ze heel, héél langzaam zijn das los, en liet haar hand langzaam over de stof naar beneden glijden totdat zijn das los kwam te hangen.

Alex ging voorzichtig weer wat meer rechtop zitten, zonder zich erom te bekommeren dat hij net de helft van zijn martini over zijn mouw had gegoten.

‘Uit eten en dansen lijkt me prima,’ wist hij uit te brengen zonder dat zijn stem al te gesmoord klonk.

‘Goed, laten we dan maar een datum prikken. Ik ben van de onmiddellijke behoeftebevrediging. Heb je morgenavond vrij?’

Al had hij de president moeten bewaken op zijn sterfbed, dan had hij nog wel een manier gevonden om morgenavond vrij te krijgen. ‘Prima.’

‘Halfzeven dan maar. Ik reserveer wel, of doe jij dat liever?’

‘Nee, ga je gang.’

‘Wil je afspreken in het restaurant of kom je me thuis ophalen?’

‘Ik kom je wel ophalen.’

‘Goh, wat bent u toch inschikkelijk, agent Ford. Dat is toch zo ongelooflijk verfrissend na een hele dag tussen advocaten. Advocaten zijn het nooit ergens over eens.’

‘Dat heb ik gehoord.’

‘Kom dan maar om een uur of zes.’

Ze schreef haar telefoonnummer en adres op en schoof het naar hem toe. Hij gaf haar een van zijn visitekaartjes, met zijn privé-adres en telefoonnummer met potlood op de achterkant geschreven.

Ze keek er even naar. ‘Dat is een heel eind buiten de stad. Bevalt het je, daar in Manassas?’

‘Mijn portemonnee vindt het er heerlijk.’ Hij keek even naar haar adres en er verscheen een wat bevreemde uitdrukking op zijn gezicht. ‘R Street? Dat is in Georgetown!’

‘Rustig maar. Ik ben geen rijke erfgename die zich heeft vermomd als een advocate van het ministerie van Justitie. Ik woon in een koetshuis achter een van de herenhuizen, en dat heb ik alleen maar te danken aan het feit dat de eigenaresse een weduwe is die graag iemand anders in de buurt heeft. Ze is trouwens heel grappig.’

‘Je bent mij geen verklaring schuldig, hoor.’

‘Maar dat wil niet zeggen dat je niet graag wilt weten hoe het zit.’ Ze schonk hem weer een drankje in. ‘Deze is van het huis, want volgens mij heb je net de helft gemorst.’ Ze gaf hem een doekje.

‘Omdat je nu toch in een mededeelzame stemming bent, waar werkt die vent die het allemaal heeft nou eigenlijk?’

Ze hield haar vinger tegen haar lippen. ‘Dat is vertrouwelijk. Dat heb je soms met advocaten. Maar zonder staatsgeheimen te verklappen kan ik je wel vertellen dat het om een oud gebouw gaat, dus erg opwindend is het allemaal niet. Nou, wat is er aan de hand op je werk dat je zo nijdig bent?’

‘Krijg je niet al genoeg treurige verhalen te horen?’

‘Hé, we gaan uit samen. Dus nou niet zo discreet!’

Alex glimlachte. ‘Oké, je hebt er zelf om gevraagd, We hebben een groentje op het werk. Ze is mijn partner bij een onderzoek, ze heeft een heel belangrijke papa die van alles voor haar regelt en ik probeer haar uit te leggen dat je daar bij de Secret Service geen vrienden mee maakt, en ergens anders trouwens ook niet.’

‘En dat snapt ze niet?’

‘Als ze het niet snel begint te snappen, stoot ze behoorlijk haar neus, of ze dat nou leuk vindt of niet.’

‘En met wat voor een zaak ben je bezig?’

Maar Alex luisterde niet meer. Zijn blik was strak op het grote plasmascherm achter de bar gericht.

Terwijl de presentatrice met de grote tanden moeizaam haar tekst van de autocue las, verscheen Roosevelt Island in beeld. Gelukkig zei ze niets over de Secret Service. De heroïnevondst werd echter wel vermeld.

‘Ben je daarmee bezig?’

Hij keek haar snel even aan. ‘Hè?’

‘Ik hoopte maar dat dat de reden was waarom je me ineens straal negeert.’

‘O, sorry,’ zei hij wat verlegen. ‘Ja, dat is hem.’

Ze keken allebei weer naar de televisie toen ze een bekende stem hoorden.

De man zette het officiële nic -standpunt over deze tragedie uiteen. En het was niet Carter Gray, die waarschijnlijk niet wilde dat zijn aanwezigheid nog meer belangstelling zou wekken voor iets wat hij niet tot een dagenlang aanhoudend nieuwsitem wilde maken. Maar Tom Hemingway deed het gelikt en efficiënt. Terwijl hij tegenover het hele land de visie van het nic uiteenzette, had hij het duidelijk allemaal.

Alex keek Adams aan, en voor het eerst leek die niet te weten wat ze moest zeggen. Hij glimlachte triomfantelijk. ‘Dat had je niet gedacht, hè?’