·54·

Rueben hielp Kate Adams en Adelphia over het hek heen en klom er toen zelf ook over, zodat hij weer bij de andere leden van de Camel Club kwam te staan. Terwijl doodsbenauwde mensen gillend langs hen heen renden, namen ze even de tijd om op adem te komen en te kijken wat er nou eigenlijk aan de hand was.

‘Godsamme,’ zei Kate. Ze zag krijtwit.

‘Afschuwelijk,’ zei Adelphia kreunend. ‘Het is net zoals Polen en de Sovjets.’

Stone liet zijn blik over het feestterrein gaan, dat bezaaid was met lijken. Het gras zag rood van het bloed van de schutters. De federale contrascherpschutters hadden de situatie inmiddels in de hand en waren het terrein veilig aan het stellen. Ze liepen langzaam van lijk naar lijk om zich ervan te vergewissen dat de terroristen ook werkelijk dood waren. Zelfs op deze afstand kon Stone echter al zien dat er in die bloederige hompen vlees geen spoor van leven meer te bekennen viel.

Al Captain Jacks manschappen waren dood. Vele fedayin waren zo ernstig verbrand dat ze volkomen onherkenbaar waren.

In de verte klonken sirenes. Een paar minuten later draaide een brandweerwagen het terrein op, met nog een paar erachteraan. Terwijl de brandende auto’s werden geblust, kolkten er grote wolken zwarte rook hoog op.

Stone bleef toekijken terwijl het wrak van de politiewagen werd weggesleept, zodat alles wat er nog restte van de presidentiële autocolonne snel het terrein kon verlaten. Mevrouw Brennan en de chef-staf waren haastig in het tweede Bakbeest geduwd, dat nu snel wegreed. De zwaar aangeslagen gouverneur van Pennsylvania was teruggevonden en naast hen in de auto gezet.

Stone voelde een grote hand op zijn schouder, draaide zich om en keek recht in de ogen van Rueben.

‘We kunnen waarschijnlijk maar beter maken dat we wegkomen,’ zei hij. ‘Het zou best eens kunnen dat de politie straks nog het vuur opent op iedereen die hier te lang blijft hangen.’

Stone keek hem verbaasd aan. ‘Rueben, jij hebt een van de wapens van die schutters gepakt. Is je daar niets ongewoons aan opgevallen?’

Rueben dacht even na. ‘Nou, ik wilde er niet te lang mee in mijn handen staan, anders was mijn hoofd waarschijnlijk ook uit elkaar gespat. Maar nou dat je het zegt, het voelde wel een beetje eigenaardig aan. Lichter dan ik had verwacht.’ Hij keek Stone aan. ‘Waarom vraag je dat?’

Stone gaf geen antwoord. Hij stond weer naar het met dode Arabieren bezaaide feestterrein te kijken.

Een paar seconden nadat Adnan het ziekenhuis binnen was gelopen, legde hij de nog steeds hevig kreunende Brennan op de brancard die hij vlak bij de deur had achtergelaten. Door het vuurgevecht buiten was iedereen in het ziekenhuis weggevlucht van de hoofdingang. Een eindje verder in de gang zag Adnan een groepje verpleegsters, artsen en verpleeghulpen die angstig naar hem stonden te kijken.

‘Wat is er aan de hand?’ riep een van de artsen die stapje voor stapje zijn kant uit kwam schuifelen.

Adnan gaf geen antwoord, maar gaf de man die zojuist naast hem kwam staan een knikje. Het was de nieuwste arts hier, die een paar dagen geleden nogal geschrokken had gereageerd toen hij hoorde dat het ziekenhuis beveiligingsmedewerkers nodig had.

‘Een gewonde,’ riep de arts. ‘Ik zorg wel voor hem.’

‘Blijf uit de buurt van de voordeur,’ waarschuwde Adnan. ‘Er wordt geschoten.’

De arts trok een injectienaald uit zijn zak, trok de beschermende plastic dop van de naald en gaf de president een injectie, zodat Brennan onmiddellijk buiten kennis raakte. Daarna trok de arts een laken over de president heen, bond hem op de brancard en duwde die de gang in.

‘Hé,’ riep een andere dokter naar Adnan. ‘Wie was die man op de brancard?’ Ze kwamen nu allemaal naar de Arabier toe gelopen.

Adnan stak zijn hand in de zak van zijn jasje en trok er een gasmasker uit, zette het op en liep het groepje tegemoet. Daarna haalde hij iets uit zijn zak wat zo te zien een handgranaat was, en hield die omhoog.

‘Pas op!’ gilde een van de zusters en het groepje rende snel de andere kant uit.

Een ogenblik later had Adnan de vierde vloertegel voorbij de verpleegsterspost bereikt en gooide hij de granaat hard tegen de muur. Het ding ontplofte en de hal vulde zich onmiddellijk met dikke rook, die door de airco door het hele ziekenhuis werd verspreid. Een ogenblik voordat de rookbom afging, hoorde Adnan glas breken, maar hij kon niet zien wat de oorzaak daarvan was. Hij kon al evenmin weten dat het Alex Ford was die door de glazen deuren heen was gesprongen, maar hij wist wel dat hij zich moest haasten. Hij draaide zich om, zodat hij met zijn neus naar de voorkant van het ziekenhuis stond en telde zijn stappen af. Het was inmiddels aardedonker, en hij kon alleen maar vertrouwen op de afstanden die hij zo zorgvuldig uit zijn hoofd had geleerd en had ingestudeerd. Toen hij langs de hoofdingang kwam, voelde Adnan iets tegen zijn been stoten, maar hij liep snel verder.

Een ogenblik later kwam de tijdbom die hij in de kamer met de stoppenkasten en noodaggregaten had geplaatst tot ontploffing. Het hele ziekenhuis zat zonder stroom en alles was in duisternis gehuld.

Adnan sloeg de hoek om, liep de gang door en liep door de deur door naar buiten. Hij greep een lange metalen staaf die hij achter een stoompijp had verstopt en zette die klem onder de stang die als deurkruk fungeerde. Daarna holde hij weg.

Zodra de bom tot ontploffing was gekomen en alle gangen vol rook waren komen te staan, had Alex zich plat op de vloer laten vallen en was hij op zijn buik verder gekropen. Het was net of hij diep onder water zat en hij moest kokhalzen van de dikke rook. Toen botste hij tegen iets aan, iets van vlees en bloed. Hij greep ernaar, maar het was al verdwenen. Hij draaide zich om en kroop de andere kant op, achter het geluid van de voetstappen aan. Het waren rustige, afgemeten voetstappen. Hoe kon iemand nou zo rustig door deze dikke rook lopen? En toen viel het hem plotseling in: omdat diegene een gasmasker op had! En de rustige voetstappen? Omdat die persoon zijn voetstappen aftelde! Alex had die techniek zelf ook geleerd, in het trainingscentrum van de Secret Service in Beltsville.

Alex kroop zo snel als hij maar kon naar voren. De voetstappen werden plotseling minder luid en hij spande zich nog meer in, zodat hij zich nu uitrekte en in elkaar kromp als een slang die zijn prooi besluipt. Gelukkig waren de voetstappen nu weer wat duidelijker te horen. Hij kwam bij een andere gang, ging de bocht om en kroop erdoorheen. Hij hoorde een deur open en dicht gaan en begon sneller te kruipen, waarbij hij naar rechts ging en op de tast naar de muur zocht. Toen hij metaal voelde, bracht hij zijn hand omhoog en greep de deurkruk vast, maar de deur ging niet open. Hij trok zijn pistool en schoot op de deur, ongeveer een meter boven de vloer. Een van de kogels raakte de stang die als deurkruk fungeerde, zodat die doormidden brak en de staaf die eronder klem was gezet op de grond viel. Hij wrikte de deur open en dook naar buiten. De rook was hier een stuk minder dicht, maar er was duidelijk geen stroom meer, want alle lampen waren uit.

Alex stond op, vond op de tast de leuning en liep moeizaam de trap af. Hij sloeg een tree over en rolde de trap af. Bloedend en aangeslagen krabbelde hij op en liep de volgende trap af. Hij raakte steeds meer in paniek en sprong met twee treden tegelijk naar beneden en rende daarna zo snel als hij maar kon de gang door. Hij kwam net naar buiten gehold toen Adnan in de ambulance stapte die daar geparkeerd stond. Alex vermoedde dat de president achterin lag.

Hij riep niet eens een waarschuwing, maar ging meteen schieten en raakte Adnan in de arm. Adnan schoot terug en Alex sprong opzij en tuimelde een betonnen trap af. Hij krabbelde weer overeind, loste nog een schot en werd geraakt in zijn ribben door een schot van Achmet, die inmiddels vanachter het stuur van de ambulance tevoorschijn was gekomen. Gelukkig was het maar een kogel van klein kaliber, die geen enkele kans had om door het hypermoderne kevlarvest heen te dringen dat alle agenten van de Secret Service altijd aanhadden als ze de president moesten beschermen. Toch was het net of Muhammed Ali hem zo hard als hij maar kon een stomp in zijn ribben had verkocht, en toen hij ook nog in zijn linkerarm werd geraakt, zakte Alex kreunend van de pijn in elkaar.

De ambulance reed met gillende sirene weg en Alex strompelde er op benen die hem nauwelijks meer dragen wilden achteraan. Toen zakte hij met erge pijn in zijn borst, een hevig bloedende arm en longen vol rook in elkaar en schoot zijn hele magazijn leeg op de wegrijdende ambulance, zonder die daarmee echter tot stoppen te brengen. Hij probeerde zijn polsmicrofoontje, maar dat werkte niet en het drong tot hem door dat de kogel die zijn arm had geraakt, ook het draadje had gebroken dat de microfoon met zijn radiozendertje verbond. Het laatste wat hij zich herinnerde voordat hij het bewustzijn verloor, was de rijdende ambulance, en toen was die verdwenen.

En dat gold ook voor de president, vreesde hij.

Tijdens zijn dienst.