·39·

Het kostte Alex Ford ongeveer een uur om te beslissen wat hij zou aantrekken voor zijn avondje uit met Kate Adams. Het was ook een oefening in nederigheid, want terwijl hij daar stond te kiezen, drong het pas goed tot hem door hoe lang geleden het was dat hij voor het laatst een afspraakje had gehad. Uiteindelijk koos hij voor een blauwe blazer, een wit overhemd, een kakikleurige broek en een paar leren mocassins. Hij kamde zijn haar, en hoewel hij zich die ochtend al had geschoren, schoor hij zich nog eens om ook de lichte baardschaduw die zich inmiddels op zijn wangen had gevormd weg te halen. Daarna kleedde hij zich aan, nam een paar pepermuntjes en vond dat de grote, wat verweerde bonk die hem stond aan te gapen in de spiegel er maar mee door zou moeten kunnen.

Het verkeer rondom de hoofdstad had inmiddels het kritieke stadium bereikt waarin het overal en in alle richtingen even muurvast zat, en Alex was bang dat hij te laat zou komen. Nadat hij om een ongeluk op de Interstate 66 heen was gereden, had hij echter even een hele rijbaan voor zich alleen. Hij nam de afslag bij Key Bridge, stak de Potomac over, sloeg rechts af M Street in en reed niet snel daarna in rustig tempo door de in het chique Georgetown gelegen 31st Street. Georgetown was naar een Britse koning vernoemd, en in sommige opzichten had het altijd een soort koninklijke waardigheid weten te bewaren. En ook een hoop kouwe kak.

In de grootste winkelstraten, M Street en Wisconsin Avenue, was de sfeer echter uitgesproken modern. Hele scholen tieners met weinig kleren aan verdrongen zich op de smalle trottoirs en liepen druk in hun mobieltje te praten terwijl ze elkaar aandachtig opnamen. In de hogere regionen van Georgetown waar Alex naartoe ging, woonden roemruchte families met reusachtige, zij het soms wat belegen aandelenportefeuilles, en er was vrijwel nergens een piercing of tatoeage te bekennen.

Terwijl Alex het ene herenhuis na het andere passeerde, werd hij steeds nerveuzer. In de loop der jaren had hij een aantal zeer machtige mensen bewaakt, maar de Secret Service ging er altijd prat op dat ze een eliteorganisatie was die gerund werd door mensen uit de arbeidersklasse. Alex maakte zonder meer deel uit van die traditie en ging veel liever eten aan de lunchcounter van het plaatselijke fastfoodrestaurant dan in een driesterrenrestaurant in Parijs. Maar er was geen weg terug meer, hield hij zichzelf voor.

31st Street kwam uit op R Street, niet ver van het roemruchte ‘Dumbarton Oaks’. Alex maakte een scherpe bocht naar links en reed verder door R Street totdat hij het juiste nummer zag.

‘Oké!’ mompelde hij terwijl hij naar het reusachtige, van een leien dak voorziene herenhuis keek. Hij reed de cirkelvormige oprijlaan op, stapte uit en keek eens om zich heen. De tuin om het huis was formeel ingericht. Alle struiken en heggen waren precies op dezelfde hoogte gesnoeid en de nazomerbloemen toonden zich in al hun kleurige glorie. Het mos tierde welig op de plavuizen van een pad dat naar een gewelfd houten poortje liep dat toegang bood tot de achtertuin. Al heette die bij paleizen als dit waarschijnlijk eerder het ‘park’, dacht Alex.

Hij keek op zijn horloge en zag dat hij een minuut of tien te vroeg was. Misschien was Kate er nog niet eens. Hij stond op het punt weer in de auto te stappen en een blokje om te rijden, toen hij een zangerige stem naar hem hoorde roepen.

‘Joehoe, bent u de Secret Service-man?’ Hij draaide zich om en zag een klein gebogen vrouwtje dat naar hem toe kwam lopen met een mand snijbloemen aan de arm. Ze had een zonnehoed met een brede rand op, waar haar grijze haar in lange pieken onderuit kwam, en ging gekleed in een broek van beige linnen en een loshangende bloes met lange mouwen. Verder droeg ze nog een grote zonnebril met zwarte glazen. Ze was helemaal verschrompeld van ouderdom. Waarschijnlijk was ze een jaar of 85.

‘Mevrouw?’

‘U bent inderdaad lang en schattig. Vertel eens, bent u ook gewapend? Met Kate kunt u dat maar beter wél zijn, hoor.’

Alex keek snel even om zich heen en vroeg even zich af of Kate soms een grapje met hem uithaalde en daarvoor dit oude dametje had ingehuurd. Maar hij zag niemand en richtte zijn aandacht daarom maar weer op haar. ‘Ik ben Alex Ford.’

‘Bent u een van de Fords?’

‘Nee, helaas kan ik geen grote erfenis verwachten.’

Ze trok haar handschoenen uit, stopte die in haar broekzak en stak hem haar hand toe. Hij gaf haar een hand, maar in plaats van die gewoon weer los te laten, trok ze hem met zich mee naar het huis. ‘Kate is er nog niet. Kom mee, Alex, dan drinken we iets en praten we even.’

Alex liet zich door de vrouw meetrekken omdat hij eigenlijk niet wist wat hij anders kon doen. Ze rook naar sterke kruiden en nog sterkere haarspray.

Toen ze het huis binnen ging, liet ze eindelijk zijn hand los en zei: ‘Ik vergeet mijn manieren helemaal. Ik ben Lucille Whitney-Houseman.’

‘Een van de Whitney-Housemans?’ vroeg hij met een glimlach.

Ze zette haar bril af en lachte koket terug. ‘Mijn vader, Ira Whitney, is niet degene die de industriële slachthuizen heeft uitgevonden, maar wel de eerste die er rijk mee is geworden. Mijn dierbare man Bernie... Moge hij rusten in vrede,’ voegde ze er met een blik op het plafond aan toe, en ze sloeg een kruis, ‘zijn familie zat in de whisky, en niet al het geld dat ze daarmee verdiend hebben, was even legaal. Voordat hij rechter werd, is Bernie openbaar aanklager geweest en neemt u maar van mij aan dat dat voor interessante familiebijeenkomsten zorgde.’

Ze ging hem voor naar een reusachtige woonkamer en gebaarde dat hij op een grote sofa moest gaan zitten. Ze zette de bloemen in een kristallen vaas en draaide zich weer naar hem om.

‘Over whisky gesproken, wat mag ik voor u inschenken?’ Ze liep naar een kastje en maakte het open, zodat er een behoorlijk goed voorziene bar zichtbaar werd.

‘Nou, mevrouw... eh, gebruikt u uw beide namen?’

‘Zeg maar Lucky, jongen. Dat doet iedereen, want ik heb mijn hele leven veel geluk gehad.’

‘Geef mij dan maar een glaasje sodawater, Lucky.’

Ze draaide zich om en keek hem streng aan. ‘Ik kan een heleboel verschillende cocktails mixen, jongeman, maar aan sodawater doen we hier niet,’ zei ze verwijtend.

‘O, geeft u me dan maar een rum-cola.’

‘Daar zal ik maar een Jack Daniels van maken. Met veel whisky en een klein beetje cola.’

Ze bracht hem zijn drankje en kwam daarna met haar eigen glas naast hem zitten. ‘Een Gibson,’ zei ze terwijl ze het glas omhoog hield. ‘Sinds ik Cary Grant er een heb zien bestellen in die trein in North by Northwest ben ik daar altijd dol op geweest. Gezondheid!’

Ze tikten elkaars glas aan en Alex nam een slokje. Hij hoestte. Het smaakte meer als pure whisky. Hij keek de woonkamer rond. Ongeveer net zo groot als zijn hele huis, en het meubilair hier was een stuk mooier.

‘Dus u kent Kate al lang?’

‘Een jaar of zeven, al woont ze nog maar drie jaar bij mij. Het is een geweldige meid. Zo slim als ik weet niet wat en nog mooi ook, maar dat had je zelf ook allemaal wel door. En als het om Sex on the beach gaat, is ze echt ongelooflijk.’

Alex verslikte zich bijna. ‘Neem me niet kwalijk?’

‘Je hoeft niet te schrikken, hoor, schatje. Dat is de naam van een cocktail. Wodka met perzikenjenever en een hoop vruchtensap. Ze is per slot van rekening barkeeper.’

‘O, juist.’

‘Dus jij bent een van die agenten die de president bewaken?’

‘Vanaf morgen wel, ja,’ zei Alex droogjes.

‘Sinds Truman heb ik alle presidenten gekend,’ zei ze weemoedig. ‘Ik heb dertig jaar lang op de Republikeinen gestemd en daarna twintig jaar op de Democraten, maar inmiddels ben ik oud en wijs genoeg om beter te weten en daarom stem ik tegenwoordig altijd op een onafhankelijke kandidaat. Al moet ik zeggen dat ik dol was op Ronnie Reagan. Wat een charmeur was dat! Hij heeft met me gedanst op een van zijn bals. Maar van alle presidenten die ik heb gekend, was Jimmy Carter toch degene die me het beste beviel. Dat was een goede, fatsoenlijke man, en hij bleef altijd een echte heer, ook al had hij diep in zijn hart soms wel lustgevoelens. En dat kun je niet van alle anderen zeggen, hè?’

‘Dat geloof ik niet, nee. Dus u kent president Brennan?’

‘We hebben elkaar wel eens ontmoet, maar als we elkaar tegenkomen zal hij me echt niet herkennen. In de politieke arena speel ik allang geen rol meer, al heb ik daar in mijn hoogtijdagen wel enige invloed gehad. Voor dat soort dingen was Georgetown de plek waar je wezen moest. Kate Graham, Evangeline Bruce, Pamela Harrington, Lorraine Cooper, ik heb hen allemaal gekend. De etentjes die we gehad hebben! Het beleid dat we hebben gemaakt terwijl we zaten te roken en te drinken! Al moet ik zeggen dat de dames dan vaak gescheiden werden van de heren. Maar niet altijd.’ Ze trok haar potlooddunne wenkbrauwen op, die eruitzagen alsof ze op haar voorhoofd waren getekend, en zei heel zachtjes: ‘En de séks die we hebben gehad, o lieve heer! Geen orgieën, hoor. Dat zeker niet, schatje. Ik bedoel: het ging natuurlijk wel om overheidsdienaren, ambtenaren dus, en het is lastig om na een urenlange orgie ’s middags vroeg op te staan en naar je werk te gaan. Daar word je echt heel moe van.’

Het drong tot Alex door dat zijn mond steeds verder open was gezakt terwijl hij dit allemaal aanhoorde, en hij deed hem snel weer dicht. ‘Dus, eh, Kate woont in het koetshuis?’

‘Ik zou graag willen dat ze bij me introk. We hebben hier per slot van rekening acht slaapkamers. Maar dat wil ze niet. Ze heeft graag wat ruimte voor zichzelf, zoals alle vrouwen. En daar kan ze komen en gaan zoals het haar goeddunkt.’ Ze gaf hem een klapje op zijn dijbeen. ‘Dus dit is je jullie eerste afspraakje? Wat leuk. Waar gaan jullie naartoe?’

‘Dat weet ik niet zeker. Kate heeft het restaurant uitgekozen.’

Ze pakte zijn hand weer vast en keek hem recht in de ogen. ‘Oké, schatje, ik zal je een goede raad geven. Zelfs een moderne vrouw vindt het leuk als de man zo af en toe de leiding neemt, dus zorg dat jij de volgende keer het restaurant uitkiest. En dan niet aarzelen, hoor! Vrouwen hebben een hekel aan mannen die geen knopen kunnen doorhakken.’

‘Goed, maar hoe weet ik wanneer ze verder nog wil dat ík de leiding neem?’

‘O, dat weet je niet. Je zult er gewoon een puinhoop van maken, net als alle andere mannen.’

Alex schraapte zijn keel. ‘Heeft ze veel afspraakjes?’

‘Ja, ja, dus jij wilt wat achtergrondinformatie over Kate. Nou, jongen, als die meid om de paar maanden eens iemand mee naar huis neemt, dan is het veel. Het is nooit iets blijvends geworden, maar laat je daar niet door ontmoedigen. Meestal komt ze met de een of andere dure advocaat of lobbyist aanzetten, of met een hoge ambtenaar. Jij bent de eerste die een pistool draagt,’ voegde ze er op bemoedigende toon aan toe. ‘Je hebt toch een pistool bij je?’ vroeg ze hoopvol.

‘Zou dat in mijn voordeel werken?’

‘Schatje, alle beschaafde vrouwen gaan uit de kleren voor een gevaarlijke man. Daar kunnen we niks aan doen.’

Hij grinnikte, sloeg zijn jasje open en liet haar zijn pistool zien.

Ze klapte in haar handen. ‘O, wat opwindend!’

‘Hé, Lucky, wil je mijn kerel met rust laten?’

Ze draaiden zich allebei om en zagen Kate glimlachend in de deuropening staan. Ze had sandalen aan, met daarboven een zwart plooirokje tot op de knie en een wit bloesje dat openhing bij de nek. Ford zag dat haar benen nog bruin waren van de zomer en het drong tot hem door dat hij haar nog nooit eerder met een rokje aan had gezien; in de bar had ze altijd een lange broek aan. Ze omhelsde Lucky en gaf haar een kus op de wang.

‘Ik heb je vriendje beziggehouden terwijl jij je aan het mooi maken was, liefje,’ zei Lucky. ‘Niet dat je daar veel moeite voor hoeft te doen. O, het is gewoon niet eerlijk, Kate. Zelfs de beste plastisch chirurg ter wereld zou me zulke mooie jukbeenderen niet kunnen geven.’

‘Wat kun jij liegen! De mannen lagen altijd aan je voeten. En dat doen ze nog steeds.’

Lucky lachte Alex vriendelijk toe. ‘Nou, ik moet toegeven dat deze jongeman me zijn ding heeft laten zien, Kate. Ik durf te wedden dat jou dat nog niet gelukt is.’

Kate keek verbaasd. ‘Zijn díng? Nee, dat heb ik nog niet gezien.’

Met een gezicht vol afgrijzen sprong Alex zo snel op dat hij wat whisky op de bank morste. ‘Mijn pistool! Ik heb haar mijn pistool laten zien.’

‘Ja, zo noemde hij het,’ zei Lucky ondeugend. ‘Zijn pistool. Nou, waar gaan jullie eten?’

‘Bij Nathan’s.’

Lucky trok haar wenkbrauwen op. ‘Bij Nathan’s?’ Ze keek Ford eens aan. ‘Daar neemt ze alleen maar mannen mee naartoe waar ze echt iets in ziet.’

‘Dag, Lucky. Wacht maar niet tot we thuis zijn,’ zei Kate streng terwijl ze Alex een arm gaf en met hem naar buiten liep.