Zarité

Uiteindelijk schikte ik me in het idee van die placage. De moeders van andere meisjes leken het de gewoonste zaak van de wereld te vinden, maar ik vond het schokkend. Eigenlijk wilde ik zoiets niet voor mijn dochter, maar welk alternatief had ik haar anders te bieden? Rosette begreep het onmiddellijk toen ik er eindelijk met haar over durfde te praten. Zij bezat meer gezond verstand dan ik.
Madame Violette had voor de organisatie van het bal de hulp ingeroepen van een paar Fransen die ook theatervoorstellingen organiseerden. Verder richtte ze de Academie voor Etiquette en Schoonheid op, zoals ze het gele huis voortaan noemde, waar ze werkte met de meisjes die les bij haar namen. Ze zei dat zij de meest begeerde meisjes zouden zijn, met een sterke onderhandelingspositie in de keuze van een beschermer; op die manier wist ze de moeders te overtuigen, en niemand klaagde over de kosten.
Voor het eerst in haar vijfenveertig levensjaren stond madame Violette vroeg op. Ik wekte haar met een kop zwarte koffie en maakte me snel weer uit de voeten voor ze me het kopje naar mijn hoofd smeet. Ze bleef tot halverwege de ochtend in een slecht humeur. Madame nam slechts een stuk of tien leerlingen aan, voor meer was het huis te klein, maar ze was van plan iets groters te zoeken voor het jaar daarna. Ze nam zang- en dansleraren in dienst; de meisjes liepen met een beker water op hun hoofd om hun houding te verbeteren, ze leerden hun haar kappen en zich op te maken, en als ze niets anders te doen hadden, kwam ik ze vertellen hoe ze een huishouden moesten organiseren want daar weet ik alles van. Madame ontwierp ook voor elk meisjes een jurk die bij haar figuur en huidskleur paste en die daarna door madame Adèle en haar personeel werd genaaid.
Dokter Parmentier stelde voor de meisjes ook conversatieles te geven, maar volgens madame Violette was geen enkele man geïnteresseerd in wat een vrouw te vertellen heeft, en don Sancho was het daarmee eens. Maar de dokter vroeg Adèle altijd om haar mening en volgde haar adviezen op, want het enige wat hij kon was zieken genezen; in dat gezin was zij degene die de beslissingen nam. Ze hadden het huis aan de Rue Rampart gekocht en de opleiding van de kinderen werd betaald van wat zij verdiende en investeerde, want het geld van de dokter verdampte altijd.
Halverwege dat jaar hadden de leerlingen zulke vorderingen gemaakt dat don Sancho in het Café des Émigrés met zijn kameraden durfde te wedden dat ze allemaal goed terecht zouden komen. Ik volgde de lessen stiekempjes, om te zien of ik er iets van kon leren om Zacharie te behagen. Naast hem leek ik een dienstmeid, ik bezit niet de charme van madame Violette of de intelligentie van Adèle, ik ben niet koket, zoals don Sancho me aanbeveelt, of onderhoudend, zoals dokter Parmentier dat zou wensen.
Overdag zat mijn dochter in een korset gesnoerd en als ze ging slapen, smeerde ze zich in met een crème met een bleekmiddel, en bond ze een lint om haar hoofd om haar oren plat te drukken en een paardensingel rond haar middel om haar taille samen te persen. Schoonheid is illusie, zei madame vaak; op haar vijftiende is ieder meisje mooi, maar om dat te blijven is discipline nodig. Rosette moest hardop voorlezen uit de vrachtlijsten van schepen in de haven; op die manier trainde ze zich om met een opgewekt gezicht een saaie man te verdragen. Ze at nauwelijks, gebruikte warme ijzers om haar haren steil te maken, epileerde zich met karamel, wreef haar huid in met een papje van uitgeperste haver met citroen, en was urenlang reverences, dansjes en salonspelletjes aan het oefenen. Wat had het voor zin om vrij te zijn als je je zo moest gedragen? Geen enkele man is zo veel waard, zei ik, maar madame Violette overtuigde me ervan dat het de enige manier was om Rosettes toekomst zeker te stellen. Mijn dochter, die nooit volgzaam was geweest, onderwierp zich zonder tegen te sputteren. Er was iets in haar veranderd, ze deed niet langer haar best om wie dan ook te behagen, ze was stilletjes geworden. Voorheen was ze constant bezig zichzelf te bewonderen, nu keek alleen nog in de spiegel tijdens de lessen, als het moest van madame.
Madame leerde de meisjes te behagen zonder slaafs te zijn, verwijten voor zich te houden, jaloezie te verbijten en niet te bezwijken voor de verleiding van andere mannen. Het belangrijkste, volgens haar, was goed gebruik te maken van het vuur dat wij vrouwen in onze buik hebben, want dat is wat de mannen het meest vrezen en begeren. Ze raadde de meisjes aan hun eigen lichaam goed te leren kennen en zich met hun vingers te bevredigen, want zonder genot kunnen gezondheid en schoonheid niet bestaan.
Tante Rose had mij hetzelfde willen leren in de periode dat de verkrachtingen door meester Valmorain begonnen, maar mij had het niet geholpen, ik was nog maar een snotneus en té angstig. Tante Rose gaf me kruidenbaden en smeerde mijn buik en dijen in met een modderpasta die eerst koud en zwaar aanvoelde maar later warm werd en zelfs kokendheet leek te worden, alsof het iets levends was. Op die manier heeft ze me genezen. Aarde en water zuiveren lichaam en geest.
Ik denk dat ik met Gambo voor het eerst voelde waar madame het over had, maar wij moesten te snel weer uit elkaar. Daarna heb ik jarenlang niets meer gevoeld, tot Zacharie mijn lichaam weer wakker maakte. Hij houdt van me en is geduldig. Op tante Rose na is hij de enige die de littekens op de geheime plaatsen waar de meester soms zijn sigaar uitdrukte, heeft geteld. En madame Violette is de enige vrouw die ik dat woord heb horen gebruiken: genot.
'Hoe kun je een man genot schenken als jullie zelf niet weten wat dat is?' zei ze tegen hen. Het genot van de liefde, van een kind de borst geven, van dansen. Genot is ook wachten op Zacharie in de zekerheid dat hij komt.
Ik had het dat jaar vreselijk druk met mijn werk in het huis, ik moest voor de leerlingen zorgen, werd met boodschappen naar madame Adèle gestuurd en bereidde de geneesmiddelen voor dokter Parmentier. In december, vlak voor het Cordon Bleubal, realiseerde ik me dat ik al drie maanden niet had gebloed. Wat me eigenlijk het meest verbaasde, was dat ik niet eerder zwanger was geworden, want Zacharie en ik waren al een tijd samen zonder dat ik de maatregelen nam die ik van tante Rose had geleerd. Hij wilde meteen trouwen toen ik het hem vertelde, maar eerst moest mijn Rosette op haar plaats zijn.