Het duivenei

Violette had geleerd haar vrienden te behagen in de tijd die hun ter beschikking stond, zonder ze het gevoel te geven dat zij er haast achter zette. Relais werd volledig ontwapend door zo veel behaagzucht en speelse overgave in dat jonge lichaam. Langzaam wikkelde ze het lange windsel van haar tulband los, die met tinkelende pailletten op de houten vloer viel, en schudde de donkere waterval van haar haren uit over haar schouders en haar rug. Haar gebaren waren traag zonder gekunsteld te zijn, met de rust van een dans. Haar borsten waren nog niet helemaal volgroeid en haar tepels tekenden zich als harde steentjes af tegen de groene zijde. Onder de tuniek was ze naakt. Relais bewonderde dat mulattinnenlichaam, sterke benen met smalle enkels, stevige dijen en billen, haar smalle taille en haar ringloze, elegante, naar achter gebogen vingers. Haar lach begon als een dof spinnen in haar buik en werd langzaam luider, kristalhelder, schaterend, haar hoofd omhoog, met dat prachtige haar en die lange, kloppende hals.
Toen Violette met een zilveren mesje een stukje mango afsneed en dat gretig in haar mond stopte, liep er een straaltje mangosap in haar decolleté, vochtig van de champagne en het zweet. Met een vinger veegde ze het sap op, een dikke, amberkleurige druppel die ze uitwreef over Relais' lippen, terwijl ze met de souplesse van een roofdier schrijlings op zijn knieën ging zitten. Het gezicht van de man rustte tussen haar borsten, die naar mango geurden. Terwijl ze zich naar hem overboog, hem met haar wilde bos haren omvattend, kuste ze hem vol op zijn mond en gaf hem met haar tong het stukje mango door waar ze op gekauwd had. Relais nam het met een verraste huivering in ontvangst: nog nooit had hij iets zo intiems ervaren, zo schokkend, zo verrukkelijk. Ze likte zijn kin, nam zijn hoofd in haar handen en bedekte dat met snelle kusjes, als een pikkend vogeltje; zijn oogleden, zijn lippen, zijn keel, speels, lachend. De man omvatte haar middel en rukte haar met wanhopige handen de tuniek van het lijf, waarna dat slanke, naar muskus geurende meisje tevoorschijn kwam, dat zich aan hem overgaf, met hem versmolt, verbrokkelde tegen de botten en de stugge spieren van zijn in de strijd en door ontberingen geharde soldatenlichaam. Hij wilde haar in zijn armen nemen om haar naar het bed dragen dat hij in de slaapkamer daarnaast kon zien, maar Violette gunde hem daar de tijd niet voor; haar sierlijke handen maakten de kamerjas met de reigers los en trokken zijn broek naar beneden, haar weelderige dijen sensueel boven hem bewegend tot ze, met een diepe zucht van vreugde, zijn steenharde lid in zich voelde dringen. Étienne Relais voelde hoe hij werd ondergedompeld in een meer van genot, zonder verleden, zonder wil. Hij sloot zijn ogen terwijl hij die sappige mond kuste, genietend de mangogeur opsnoof en met zijn eeltige soldatenhanden die onwaarschijnlijk zachte huid en de overvloedige rijkdom van haar haren streelde. Hij verzonk in haar, zich overgevend aan de warmte, de smaak en de geur van dat meisje, met het gevoel dat hij na zo veel jaren eenzaam op drift te zijn geweest, eindelijk in deze wereld op zijn plek was aangekomen. Al binnen enkele minuten hield hij het niet meer en kwam hij als een onervaren puber heftig schokkend klaar, met een schreeuw van frustratie omdat hij haar niet naar een hoogtepunt had gebracht; want meer dan iets in zijn leven wilde hij dat ze verliefd op hem werd. Violette wachtte tot hij weer tot rust kwam, onbeweeglijk, bezweet, hijgend boven op hem, haar gezicht weggestopt in de holte van zijn schouder, onbegrijpelijke woordjes prevelend.
Relais had geen idee hoelang ze daar in eikaars armen hadden gelegen, hoelang het had geduurd voor hij weer normaal ademhaalde en de dichte mist die hem omvatte enigszins oploste, maar toen realiseerde hij zich dat zijn geslacht nog in haar zat, stevig vastgehouden door haar elastische spieren die het ritmisch masseerden, samenknepen en loslieten. Hij was nog net in staat zich af te vragen hoe het mogelijk was dat dit meisje in de liefdeskunst even bedreven was als een ervaren courtisane, voor hij zichzelf opnieuw verloor in het magma van de begeerte en de verwarring van een plotselinge liefde.
Toen Violette hem weer hard voelde worden, sloeg ze haar benen om zijn middel, kruiste haar voeten achter zijn rug en wees hem met een gebaar naar de slaapkamer daarnaast. Relais droeg haar in zijn armen, zijn geslacht nog altijd in haar, en viel met haar op het bed, waar ze tot diep in de nacht op alle manieren waar ze zin in hadden de liefde konden bedrijven, heel wat uren langer dan Loula had aangegeven. De vrouw was een paar keer binnengekomen, met het vaste voornemen een eind te maken aan die overdreven fratsen, maar Violette, die het vertederend vond die geharde militair te zien huilen van liefde, stuurde haar vastbesloten weg.
De liefde, die Étienne Relais nog niet eerder had leren kennen, wierp hem volledig omver, als een enorme golf, pure energie, zout en schuim. Hij ging ervan uit dat hij onmogelijk de competitie aan kon gaan met Violettes andere cliënten, die knapper, machtiger of rijker waren, en toen het licht werd besloot hij haar daarom iets te bieden wat maar weinig blanke mannen haar zouden willen geven: zijn naam.
'Trouw met me,' vroeg hij haar tussen twee omhelzingen in. Violette ging in kleermakerszit op het bed zitten, haar klamme haren tegen haar huid geplakt, met glanzende ogen, haar lippen gezwollen van zijn kussen, in het schijnsel van de drie zieltogende kaarsen die hun eindeloze acrobatische toeren hadden verlicht.
'Ik ben niet geschikt voor het huwelijk,' antwoordde ze, en ze voegde eraan toe dat ze haar maandstonden nog niet had gehad en daar volgens Loula te laat mee was, ze zou nooit kinderen kunnen krijgen. Relais glimlachte, want kinderen leken hem maar lastig.
'Als ik met je trouw, zou ik altijd alleen zijn terwijl jij je missies uitvoert. De blanken zullen me niet accepteren en mijn eigen vrienden zouden uit angst voor jou niets meer van me willen weten, je bent een wreed man, wordt over je gezegd.'
'Dat eist mijn werk, Violette. Zoals een dokter gangreneuze ledematen amputeert, zo doe ik mijn plicht om erger te voorkomen, maar ik heb nog nooit iemand kwaad berokkend zonder daar een goede reden voor te hebben.'
'Ik kan je allerlei goede redenen bezorgen: ik wil niet op dezelfde manier eindigen als mijn moeder.'
'Je zult van mij nooit iets te vrezen hebben, Violette,' zei Relais, terwijl hij haar schouders vastpakte en haar een lang moment aankeek.
'Dat hoop ik maar,' zuchtte zij uiteindelijk.
'We trouwen, dat beloof ik je.'
'Je verdient niet genoeg om me te kunnen onderhouden. Met jou zou het me aan van alles ontbreken: jurken, parfum, de schouwburg, tijd om niets te doen. Ik ben lui, kapitein, dit is de enige manier waarop ik in mijn levensonderhoud kan voorzien zonder mijn handen te bederven, en dat zal niet lang meer duren.'
'Hoe oud ben je?'
'Nog jong, maar in dit beroep houdt niemand het lang uit. Mannen zijn gauw verveeld, ze willen een ander gezicht, een ander lichaam. Ik moet profijt zien te trekken van het enige wat ik bezit, zoals Loula altijd zegt.'

De kapitein probeerde haar zo vaak te bezoeken als zijn missies het toelieten en na een paar maanden had hij zich onmisbaar weten te maken; hij was zorgzaam voor haar als een oom en gaf haar raad, en uiteindelijk kon zij zich het leven zonder hem niet meer voorstellen en begon ze de mogelijkheid te overwegen om, in een romantische toekomst, met hem te trouwen. Relais had uitgerekend dat het over een jaar of vijf al tot de mogelijkheden zou behoren. Dat zou hun de tijd geven hun liefde op de proef te stellen en te sparen, ieder voor zich. Hij nam er genoegen mee dat Violette haar oude beroep bleef uitoefenen en betaalde haar voor haar diensten, net als de andere cliënten, dankbaar dat hij af en toe de hele nacht met haar mocht doorbrengen.
Aanvankelijk bedreven ze de liefde tot ze bont en blauw waren, maar na verloop van tijd sloeg de hartstocht om in tederheid en deden ze vele kostbare uren niets anders dan praten, plannen maken en in de hete schemering van Violettes appartement uitrusten in eikaars armen. Relais leerde het lichaam en het karakter van het meisje kennen, waardoor hij op haar reacties kon anticiperen en haar woede-uitbarstingen, die als tropische buien waren - plotsklaps en kort - kon voorkomen, en haar kon laten genieten. Dat zo sensuele meisje was getraind om genot te schenken, niet om het te ontvangen, ontdekte hij, en hij deed zijn uiterste best haar te bevredigen, opgewekt en geduldig. Het leeftijdsverschil en zijn autoritaire karakter wogen op tegen Violettes luchthartigheid. Om hem een plezier te doen liet ze zich soms in praktische zaken leiden, maar verder hield ze vast aan haar onafhankelijkheid en verdedigde ze haar geheimen.
Loula hield zich op uiterst koelbloedige wijze bezig met de financiën en regelde de zaken met de cliënten. Toen Relais Violette ooit met een blauw oog aantrof, wilde hij woedend weten wie dat had gedaan om ervoor te zorgen dat die brutaliteit de man heel duur zou komen te staan.
'Daar heeft Loula al voor gezorgd. We kunnen het prima alleen af,' antwoordde ze lachend, en het lukte hem niet haar zover te krijgen dat ze de naam opbiechtte van de dader.

De formidabele slavin was zich ervan bewust dat de gezondheid en de schoonheid van haar meesteres hun beider kapitaal was en dat er onvermijdelijk een moment zou aanbreken waarop het daarmee bergafwaarts zou gaan; ze moest ook rekening houden met de concurrentie van de aanstormende hordes nieuwe meisjes die zich elk jaar weer aandienden. Jammer dat de kapitein arm was, dacht Loula vaak, want Violette verdiende een goed leven. De liefde vond ze er weinig toe doen, want die verwarde ze met hartstocht en ze had gezien hoe snel die verwatert, maar ze durfde Relais er niet op slinkse wijze uit te werken. Het was een man om voor op te passen. En ach, Violette leek geen haast te maken met trouwen, en intussen kon zich altijd nog een beter gesitueerde kandidaat aandienen.
Loula besloot het sparen serieus aan te pakken; het was niet voldoende om snuisterijen in een gat in de muur te verstoppen, ze moest absoluut lucratievere investeringen verzinnen voor het geval het huwelijk met de officier niet doorging. Ze sneed in de uitgaven en verhoogde het tarief van haar meesteres, en hoe meer ze de cliënten berekende, des te exclusiever ze Violettes gunsten leken te vinden. Ze zorgde ervoor de roem van haar meesteres nog te vergroten door het verhaal de wereld in te sturen dat ze een man de hele nacht in zich kon houden en de energie van de meest vermoeide cliënten wel twaalf keer achtereen wist op te wekken; dat had ze van een Moorse vrouw geleerd en ze oefende met een duivenei, ze deed boodschappen, ging naar de schouwburg en naar hanengevechten met het ei op dat geheime plekje, zonder het te breken en zonder het te laten vallen. Er waren genoeg mannen die op de sabel vochten om de jonge cocotte, wat haar aanzien enorm opvijzelde. De rijkste, de machtigste blanken lieten zich braaf op de lijst zetten en wachtten hun beurt af.
Het was Loula's idee geweest om in goud te beleggen, om hun spaargeld niet als zand tussen hun vingers weg te laten lopen. Relais, die niet in de positie was veel bij te kunnen dragen, schonk Violette de ring van zijn moeder, het enige wat hem restte van zijn familie.