41

Ik nam een late vlucht naar George’ bruiloft, een nachtvlucht, miste alle voorafgaande activiteiten en was net op tijd voor de huwelijksinzegening die ’s middags plaatsvond. Voor de plechtigheid begon, duwde een vrouw die wist hoe het allemaal ging me naar de kant waar ik moest zitten en ik liep over de scheidslijn tussen rijen goed geklede mensen door en nam plaats bij een rij mannen die ik niet kende. Dit waren de nieuwe vrienden die George na zijn middelbareschooltijd had gemaakt, die bijna allemaal een stropdas met een grappige opdruk op hun modieuze kostuum droegen, en ik liet mijn ogen op bossen paarse en blauwe bloemen rusten toen de bruid, een roodharige botaniste met smalle polsen, naar het altaar liep in een jurk die haar vloeiende bewegingen accentueerde, net zo soepel en natuurlijk als de eb- en vloedbewegingen van het schuim op de golven.

Haar hele gezicht stralend van vreugde. George wist niet waar hij zijn handen moest laten, zat aan zijn duim te pulken en liet de ringen bijna vallen.

Het jawoord, nog een jawoord. Een kus.

Stofdeeltjes dwarrelden door de lucht toen ze haastig terugliepen over het gangpad.

Tijdens de lunch, in een met lantaarntjes versierde rododendrontuin, zat ik naast oma Malcolm, die voortdurend haar gele met franjes versierde stola beter om haar schouders legde en met me toostte. Het orkestje sloeg de eerste tonen aan van het vlotte openingsnummer. Ik hief mijn glas en nam een hap van mijn kleine krabtaartje en keek voortdurend op mijn horloge om er zeker van te zijn dat ik op tijd zou vertrekken om mijn nachtvlucht naar huis te halen.

Vlak voor het dessert, terwijl ze hun rondje langs de tafeltjes maakten, maakte George zich los van zijn bruid en snelde op me af. Door alle drukte hadden we nog niet de kans gehad elkaar gedag te zeggen.

Kijk nou toch eens! zei hij en trok me tegen zich aan om me te knuffelen.

Het was zeker drie jaar geleden. Hij zag er anders uit van dichtbij: op een leuke manier ronder. Alsof de oostkust hem goeddeed, wat vorm en vormelijkheid verleende aan de losheid die hij van nature bezat. De glazen van zijn bril hadden nu een meer ovale vorm en hij droeg een riem alsof dat volstrekt normaal was. Hij was heel wat pondjes aangekomen.

Ik maakte hem wat algemene complimenten over de bruiloft en hij stak zijn hand uit. Kom op, zei hij en trok me overeind. Jij bent me een dans schuldig, en hij sleurde me mee naar de dansvloer.

De rij buitenlantaarns gloeide zachtoranje en aan de tafeltjes rondom ons werd druk gepraat en klonken lachsalvo’s op. Ik hield stijfjes zijn schouders vast. De zangeres stond bij de microfoon op lispelende toon te zingen en halverwege het lied deed George een stap achteruit en keek me aan.

Wat is er? vroeg ik.

Herinner je je die koekjeswinkel nog? zei hij.

Met die jongen achter de toonbank en zijn sandwich? zei ik. Zeker. Herinner jij je nog dat je behang van alleen maar fouten had?

Hij keek me stralend aan. Ik ben heel blij dat je er bent, zei hij en kneep even in mijn schouder. Jij bent de afgevaardigde, jij. Hij stak zijn arm uit om me rond te draaien. Nog steeds een fabriek? vroeg hij.

Ik struikelde even, aan het eind van zijn arm. Ik had dat maar één keer tegen hem gezegd.

Het wordt iets beter, zei ik en draaide terug.

Hij neuriede mee met de trompet en hield me dicht tegen zich aan, en hij voelde helemaal vertrouwd en niet vertrouwd, helemaal van mij en niet van mij.

Zeg, zei hij, weet je nog die keer dat je Joe’s kamer binnenkwam en me over het eten vroeg, wat je daarmee moest?

Ik ben vergeten wat je toen antwoordde, zei ik.

Ik zei dat je er misschien aan gewend zou raken, zei hij.

Ik rook zijn schouder. Nieuwe smoking, perfect geperste stof, diezelfde zweem van naar fruit geurend wasmiddel.

Vraag je me nou of ik er ondertussen aan gewend ben geraakt? zei ik.

Ik weet het niet, zei hij. Is dat zo?

We lachten allebei een beetje ongemakkelijk.

Ik heb een baantje als bordenwasser, zei ik en voelde de warmte van zijn hand in de mijne. In dat geweldige restaurant. Je kent het wel – weet je nog dat restaurant waar we naartoe gingen op de avond dat Joe verdween? Met mijn vader? Dat Franse restaurant? Jij had friet.

Ben je nu bordenwasser? zei hij. Waarom proef je geen eten voor hen?

Ik vind het gewoon fijn om daar te zijn, zei ik. Ik mag er gratis eten.

Hij draaide van me weg. Er is niks mis met borden wassen, zei hij en boog door zijn knieën. Het lijkt mij alleen het verkeerde soort werk. Weten ze het?

Hij trok me naar zich toe en knipoogde tegen zijn bruid die nu met haar vader danste.

Ik zag dat ze hem op haar beurt een kushandje toewierp.

Dat ze wat weten? vroeg ik.

Hij rolde met zijn ogen.

Het is toch wat met die Edelsteins, zei hij. Kom op zeg. Het hoeft toch niet geheimgehouden te worden wat jij doet. Ik weet dat Joe aan iets werkte, daar was hij hard mee bezig – hij heeft me een keer een paar bladzijden laten zien, jaren geleden, een paar van die grafieken die hij maakte. Het was ongelooflijk moeilijk. Echt. Niet te geloven. Maar ja, wat doe je ermee?

Ik draaide me om en keek hem recht aan.

Sorry, zei hij. Sorry. Ik bedoel het niet onaardig.

Het is niet onaardig, zei ik. Het is waar.

Ik bedoel –

George, zei ik en greep zijn schouders stevig vast. Gefeliciteerd jullie. Dat meen ik.

Het lied was bijna afgelopen en hij kneep zijn ogen tot spleetjes: half uit vertedering voor mij, en hij bedankte me, maar ik had het net slecht getimed en het klonk als een standaardfelicitatie, en hij was met zijn gedachten vooral nog bij mijn broer.

Ik bedoel, hij is zeker zo slim als al die kerels die hier rondlopen, zei hij en gebaarde met zijn arm door de tuin. Zijn stem ging omhoog en klonk boos.

Hij had hier moeten zijn, zei hij.

Het orkestje speelde de laatste noten van het lied. Aan de tafeltjes werd vermoeid geklapt. Iemand riep om de bruidstaart en George gaf me een kus op mijn wang, kneep in mijn hand en bedankte me, en hij gaf me op dat moment zoveel als hij kon tot de tijd en de vooruitgang hem van me wegrukten en hij terugkeerde naar zijn bruid, die hem in haar armen nam alsof hij wekenlang op zee had gezeten.