38

Op een middag, na een werkelijk verrassend lekkere gebraden kip, betaalde ik mijn rekening en liep buitenom naar de keukendeur van La Lyonnaise, een achteringang die uitkwam in een steeg waarin een bruine afvalcontainer stond en waar een duivenfamilie woonde. Ik had een dagje vrij van het archiveren. Mijn moeder was onlangs mededirecteur van het meubelatelier geworden en was druk bezig met het verhuizen van de gigantische hoeveelheid gereedschap naar een nieuwe atelierruimte op een bovenste verdieping in een zijstraat van Beverly, vlak bij het centrum. Papa was op zijn werk. Hij was zo fanatiek met dat joggen in de weer dat hij lid was geworden van een groep die zichzelf de Nachtlopers noemde en die uitsluitend liep als het donker was om de uitlaatgassen van de auto’s niet binnen te krijgen. Hij trainde iedere avond bij ons in de buurt.

Ik wilde aan de achterkant van het restaurant niet op de deur kloppen. Ik had gewoon zin om wat dichter bij de keuken te staan en na een minuut of tien deed een kleine, al wat oudere vrouw met kort zwart geverfd haar de achterdeur open met een witte plastic zak vol afval in haar hand. Ze stapte naar buiten en liep voorzichtig over het asfalt op haar dunne roze satijnachtige slippers. Gooide de zak in de container. Ze had vermoeide lijntjes in haar gezicht, maar haar ogen stonden helder. Ze bleef staan toen ze me zag.

Hallo, zei ze. Kom je iets bezorgen?

Nee, zei ik. Sorry. Ik ben gewoon een blije klant.

O, zei ze en wees. De ingang is die kant op.

Ik knikte. Ja ja, zei ik. Dat weet ik.

Ze liep terug door de steeg naar de keukendeur. Achter me hoorde ik duiven koeren. Ook zij zag eruit als een doodgewone vrouw die een heel gewoon leven leidde – ze leek niet heel bijzonder, gepassioneerd of boven het alledaagse uit te stijgen. Maar die kip, in een bad van tijm en boter – ik had nog nooit een kip geproefd die zo’n geurige warmte bezat, een smaak had die ik alleen maar als de smaak van kip kon omschrijven. In haar handen voelde eten zich op een of andere manier herkend. Spinazie werd spinazie – dankzij de goede zorgen van een boerderij, wat zout, de verhitting en haar zorgvuldige aandacht leek de spinazie zich in zijn brede, bladachtige eigenheid te ontspannen. De knoflook versterkte zijn eigen levendige natuur. De tomaten smaakten even stevig en krachtig als vlees.

Bij de deur bleef ze nog even staan en keek opzij: ze leek naar de gedrongen palmboom voor het huis aan de overkant te kijken, die zachtjes heen en weer zwaaide.

Bent u Madame Dupont? vroeg ik denkend aan het kleine precieze lettertype onder aan de menukaart, met haar naam en die van Monsieur Dupont als eigenaars en koks.

Ze knipperde eenmaal met haar ogen, ja.

Ik vind dat u fantastisch kookt, zei ik. U laat spinazie smaken naar spinazie, zei ik. Ik hakkelde verlegen. Sorry, zei ik. Ik zou nog eindeloos door kunnen gaan. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden.

Je zegt het precies goed, zei ze. Dank je wel. Ze speelde met de deurknop. Waarom sta je in de steeg?

Ik keek om me heen. De duiven pikten in het afval. Zou ik hier op een of andere manier kunnen werken? vroeg ik. In de weekends?

Ze strekte haar hals naar voren alsof ze me beter wilde horen; schoof wat viezigheid van de stoep met haar slipper.

Als serveerster? zei ze. Bedienend personeel moet zich aan de voorkant melden.

Ik schudde mijn hoofd. Nee, zei ik. Dat niet. Via de achterdeur, zei ik. Via het eten.

Ik moest opeens aan Sherrie denken, Sherrie van jaren geleden, die, naar ik had gehoord, nu evergreens zong in pianobars in San Francisco.

Tja, je zou bijvoorbeeld het afval buiten kunnen zetten, zei ze en reikte achter zich en haalde nog een volle, witte zak tevoorschijn.

Oké, zei ik, en ik deed een stap naar voren.

Oké? zei Madame. Ze gaf me de zak. Tikte even op haar wang. En we hebben op zondag en woensdag een afwasser nodig, zei ze. Onze afwasser heeft net een rol gekregen in een film. Hij speelt een afwasser.

Graag, zei ik. Ik liep naar de container, gooide de zak erin. Dat zou ik heel leuk vinden, zei ik.

Vind je het leuk om borden af te wassen?

Ik veegde mijn handen af. Hier wel, zei ik. Hier zeker.