1

De eerste keer dat het gebeurde was op een dinsdagmiddag, een warme lentedag op de vlakten in de buurt van Hollywood, toen een lichte westenwind vanaf de oceaan de driekleurige viooltjes die net in onze plantenbakken waren gezet in beweging bracht.

Mijn moeder was thuis en zou een taart voor me bakken. Toen ik het pad op huppelde deed ze de deur al open voordat ik kon kloppen.

Wat dacht je ervan als we alvast een keertje oefenen? zei ze, zich in de deuropening vooroverbuigend. Ze trok me naar binnen om me gedag te zeggen en drukte me stevig tegen haar schort – het versleten katoenen, versierd met tekeningetjes van rode tweelingkersen, mijn lievelingsschort.

Op het aanrecht had ze de ingrediënten klaargezet: bloem, suiker en twee bruine eieren die zich in de voegen tussen de tegels nestelden. Een geel blok boter dat aan de randen al zacht werd. Een glazen kommetje met citroenrasp. Ik liep het rijtje langs. Dit was de week van mijn negende verjaardag en op school was het een lange dag geweest met schrijfles, waar ik een ontzettende hekel aan had, en geschreeuw over hoeveel punten er op het speelplein waren gescoord, en de zonnige keuken en de lieve ogen van mijn moeder waren open, welkome armen. Ik doopte een vinger in de waspapieren zak met bruinesuikerkristallen en mompelde ja graag, ja.

Ze zei dat het ongeveer een uurtje zou duren, dus haalde ik mijn spellingboek tevoorschijn. Kan ik helpen? vroeg ik, en ik legde pennen en schriften op de plastic placemats.

Neu, zei mama, terwijl ze de bloem en het bakpoeder door elkaar roerde.

Ik ben in maart jarig, en dat jaar viel mijn verjaardag in een uitzonderlijk mooie lenteweek, fris en helder in de smalle statige straten waar we woonden, een paar blokken ten zuiden van Sunset Boulevard. De ’s nachts bloeiende jasmijn die langs het hek van onze buurman omhoogkroop gaf tegen de schemering haar bedwelmende geur af, en in het noorden golfden de heuvels bekoorlijk over de horizon heen en lagen de huizen verscholen tussen het bruin. Binnenkort ging de zomertijd in, en zelfs op die jonge leeftijd associeerde ik mijn verjaardag al met het begin van de zomer, met het gevoel van openstaande ramen in de klas, en dunnere kleren, en over een paar maanden geen huiswerk meer. In de lente werd mijn haar lichter, ging het van lichtbruin naar bijna blond, haast net zo blond als de paardenstaart van mijn moeder. In de tuinen bij ons in de buurt begonnen de Afrikaanse lelies hun lange groene robotachtige stelen omhoog te duwen waaruit zachte paarse en blauwe bloemen tevoorschijn zouden komen.

Mama klopte eieren, ze zeefde bloem. Ze had één schaaltje chocolade-icing apart gezet, en nog een schaaltje met strooisel in alle kleuren van de regenboog.

Het bakken van een taart was niet een activiteit waarmee ze zich ’s middags doorgaans bezighield. Mijn moeder bakte niet zo vaak, maar ze was wel dol op alles waarbij ze haar handen kon gebruiken, en deze taart was er slechts één in de lange rij van allerhande doe-het-zelfexperimenten van de laatste tijd. Het afgelopen halfjaar was het haar gelukt een aardbeiplant tot een klimplant uit te laten lopen, had ze onderzettertjes van oude kant genaaid, en had ze in een vlaag van inspiratie met hulp van een aannemer een eikenhouten zijdeur in mijn broers slaapkamer geplaatst. Ze had eerst als administratief medewerkster op een kantoor gewerkt, maar ze had niets met kopieermachines of werkschoenen of computers, en toen mijn vader zijn rechtenstudie helemaal had afbetaald, had ze hem gevraagd of ze een tijdje kon stoppen met werken om meer met haar handen te leren doen. Mijn handen, zei ze tegen hem in de gang en leunde met haar heupen tegen de zijne aan, mijn handen hebben nooit iets geleerd.

Nooit iets? had hij gevraagd en had die handen stevig vastgepakt. Ze liet een laag lachje horen. Nooit iets práktisch, zei ze.

Ze stonden precies in de weg, in het midden van de gang, terwijl ik op mijn plastic luipaard van de ene naar de andere kamer sprong. Mag ik er even langs? zei ik.

Hij liet zijn adem door haar haar gaan, door dat zoet geurende dikke haar. Doorgaans willigde mijn vader haar verzoeken in, want het woord kostwinner sprak uit zijn hele lichaamshouding en kaaklijn, en hij hield van haar op de manier waarop een vogelaar zijn hart een sprongetje voelt maken als hij de roep van de roze lepelaar hoort, een pluizige roze waadvogel die vanuit de mangroven zijn zangerige roep laat horen. Gespot, zegt de vogelaar. Tuurlijk, zei mijn vader en tikte met een handvol post tegen haar rug.

Grrr, zei het luipaard en keerde terug naar zijn hol.

Aan de keukentafel bladerde ik door mijn opgavenboekje, me koesterend in het tikken van de warm wordende oven. Als ik al iets van verwarring voelde was het alsof de zon heel even achter een wolk verdween om een paar seconden later weer te gaan schijnen. Ik herinnerde me vaag dat mijn ouders de vorige avond ruzie hadden gehad, maar ouders maakten de hele tijd ruzie, thuis en op tv. Bovendien zat ik nog met de beroerde puntenscore van tussen de middag in mijn hoofd, toegekend door Eddie Oakley met de sproeten, die altijd vals speelde. Ik las mijn spellingboek door: leeftijd, kwaliteit, eigenwijs, reuzenrad, waterrat, radslag. Bij het aanrecht schonk mama dik geel beslag in een ingevette taartvorm en streek de bovenkant glad met de platte kant van een roze plastic spatel. Ze controleerde de temperatuur van de oven en veegde met haar pols een klamme sliert haar van haar voorhoofd.

Daar gaan we, zei ze, en ze schoof de taartvorm in de oven.

Toen ik opkeek, wreef ze met de kussentjes van haar vingers over haar oogleden. Ze blies me een kus toe en zei dat ze even ging liggen. Oké, knikte ik. Buiten waren twee vogels aan het ruziën. In mijn werkboek koos ik het meisje dat een radslag maakte, kleurde de veters in haar schoenen rood en gaf haar een lichtoranje gezicht. Ik beloofde mezelf plechtig dat ik de bal harder op de grond zou laten stuiteren en hem recht in Eddie Oakleys hoek terecht zou laten komen. Ik tekende uit de vrije hand een paar figuurtjes in het reuzenrad.

De kamer vulde zich met de geur van warme boter en suiker en citroen en eieren, en om vijf uur ging de timer af en haalde ik de cake uit de oven en zette die erbovenop. Het was stil in huis. Het schaaltje met de chocolade-icing stond daar op het aanrecht, kant-en-klaar, en cake is het lekkerst als hij net uit de oven komt, en ik kon echt niet langer wachten, dus trok ik aan de rand van de taartvorm, waar je het het minst zag, een warm, sponzig stukje goudgele cake los. Bestreek het helemaal met de chocolade. Propte het hele stuk in mijn mond.