91

Hij was gekleed als een van de figuranten die ze in de stationshal hadden gezien: in een rode monnikspij met een zwart masker.

De monnik had hem van achteren geraakt en zijn dienstpistool gegrepen. Byrne was op zijn knieën gevallen, duizelig maar niet bewusteloos. Hij sloot zijn ogen, wachtend op de knal van het pistoolschot, de witte oneindigheid van zijn dood. Maar die kwam niet. Nog niet.

Byrne zat nu in het midden van de kamer geknield, met zijn handen achter zijn hoofd en zijn vingers ineengestrengeld, en keek recht in de camera op het statief. Colleen lag achter hem. Hij wilde zich omdraaien om haar gezicht te zien en haar te zeggen dat alles goed zou komen. Maar hij kon het niet riskeren.

Toen de man in de monnikspij hem aanraakte, besprongen de beelden hem van alle kanten, als pulserende visioenen. Hij voelde zich misselijk, licht in het hoofd.

Colleen.

Angelika.

Stepbanie.

Erin.

Een veld van verscheurd vlees, een oceaan van bloed.

‘U hebt niet goed voor haar gezorgd,' zei de man.

Had hij het over Angelika? Over Colleen?

‘Ze was een groot actrice,' ging hij verder. Hij stond nu achter Byrne, die probeerde zijn positie te berekenen. ‘Ze zou een ster geworden zijn. En ik bedoel niet zómaar een ster, ik bedoel een van die zeldzame supernova’s die niet alleen het publiek maar ook de critici veroveren. Ingrid Bergman. Jeanne Moreau. Greta Garbo.’

Byrne ging zijn stappen na tot aan de ingewanden van dit gebouw. Hoeveel hoeken had hij genomen? Hoe dicht was hij hier hij de straat? ‘Toen ze stierf gingen ze gewoon door,' vervolgde de man. ‘Jullie gingen gewoon door.’

Byrne wist dat hij logisch na moest denken, wat niet meeviel als er misschien een pistool op je gericht was. ‘Je... moet goed begrijpen,' begon hij, ‘dat Moordzaken niets kan doen als de patholoog-anatoom de doodsoorzaak als een ongeluk heeft vastgesteld. Dan kan níémand meer iets doen. De lijkschouwer doet een uitspraak die door de stad wordt vastgelegd. Zo gaat dat.’

‘Weet u waarom ze haar naam zo spelde, met een k? Eigenlijk was het met een c, maar ze had het zelf veranderd.’

Hij luisterde helemaal niet naar Byrne. ‘Nee.’

‘Omdat Angelika de naam is van een beroemde toneelzaal in New York.’ ‘Laat mijn dochter gaan,' zei Byrne. ‘Je hebt mij nu toch?’

‘Ik geloof niet dat u het stuk begrijpt.’

De man in de monnikspij liep om Byrne heen en bleef voor hem staan. Hij had een leren masker in zijn hand, hetzelfde masker dat Julian Matisse had gedragen in Philadelphia Skin. ‘Kent u Stanislavsky, rechercheur Byrne?’

Byrne wist dat hij de man aan de praat moest houden. ‘Nee.’

‘Hij was een Russisch acteur en docent. In 1898 stichtte hij het theater van Moskou. Hij is min of meer de uitvinder van het method acting.' ‘Je hoeft dit niet te doen,' zei Byrne. ‘Laat mijn dochter gaan. We kunnen hier een eind aan maken zonder verder bloedvergieten.’

De monnik stak Byrnes Glock even onder zijn arm en begon het leren masker los te knopen. ‘Stanislavsky zei ooit: “Kom nooit het theater binnen met modder aan je schoenen. Laat het zand en het vuil maar buiten. Laat je kleine zorgen, je ruzietjes, je probleempjes - al die dingen die je leven verzieken en je aandacht afleiden van je kunst - maar met je jas bij de deur achter.” Leg uw handen op uw rug, alstublieft,' vervolgde hij.

Byrne gehoorzaamde. Hij had zijn benen achter zich gekruist en voelde het gewicht op zijn rechter enkel. Langzaam trok hij zijn broekspijp op. ‘Hebt u uw probleempjes bij de deur achtergelaten, rechercheur? Bent u klaar voor mijn stuk?’

Byrne trok zijn broekspijp nog wat verder op. Zijn vingers raakten het staal toen de monnik het masker voor hem op de grond gooide.

‘Zo meteen zal ik u vragen dit masker voor te doen,' zei de monnik. ‘Dan kunnen we beginnen.’

Byrne wist dat hij niet het risico kon nemen van een schietpartij hier, met Colleen in de kamer. Ze lag achter hem, vastgebonden op het bed. Een schotenwisseling zou fataal zijn.

‘Het doek gaat op. De monnik liep naar de muur en haalde een schakelaar over.

Het licht van één felle schijnwerper vulde het heelal.

Het moment was gekomen. Hij had geen keus meer.

Met één soepele beweging trok Byrne de SIG-Sauer uit zijn enkel holster, sprong overeind, draaide zich naar het licht toe en vuurde.