37

‘Ik red me wel,' zei de oude vrouw.

‘Daar komt niets van in,' antwoordde Byrne.

Ze stonden op het parkeerterrein van de Aldi in Market Street, een eenvoudige supermarkt die een beperkt assortiment verkocht tegen dis-countprijzen. De vrouw was eind zeventig of begin tachtig, mager en spichtig. Ze had een fijn besneden gezicht en een doorschijnende, gepoederde huid. Ondanks de hitte en het feit dat er nog minstens drie dagen geen regen werd voorspeld droeg ze een wollen jas met dubbele omslag en helderblauwe overschoenen. Ze probeerde vijf of zes boodschappentassen in haar auto, een twintig jaar oude Chevy, te laden. ‘Kijk toch naar uzelf,' zei ze, wijzend naar zijn stok. ‘Ik zou ú moeten helpen.’

Byrne lachte. ‘Ik mankeer niets, mevrouw,' zei hij. ‘Alleen een verstuikte enkel.'

‘Natuurlijk. U bent nog een jonge man,' zei ze. ‘Als ik op mijn leeftijd een enkel zou verstuiken zou dat het einde kunnen zijn.’

‘U lijkt me nog levendig genoeg,' vond Byrne.

De vrouw glimlachte en bloosde als een schoolmeisje. ‘Ach, wat.’

Byrne pakte de tassen en tilde ze op de achterbank van de Chevy. In de auto ontdekte hij een paar rollen keukenpapier, dozen met Kleenex, een paar wanten, een sjaal, een gebreide muts en een vuil gestikt ski vest. Waarschijnlijk was ze geen regelmatige gast op Camelback Mountain, dus veronderstelde Byrne dat ze deze garderobe altijd bij zich had voor het geval de temperatuur opeens naar de ijzige waarde van vijfentwintig graden zou dalen.

Voordat Byrne de laatste tas in de auto kon zetten ging zijn mobieltje. Hij haalde het tevoorschijn en klapte het open. Het was een sms’je van Colleen. Ze zou pas dinsdag naar het kamp gaan en vroeg of hij op maandagavond met haar wilde eten. Byrne antwoordde dat hij dat een geweldig idee vond. Aan haar kant zou de telefoon trillen om haar te waarschuwen dat ze een berichtje had. Haar reactie kwam meteen:

KEWL! LUV U CBOAO :)

‘Wat is dát?’ vroeg de vrouw, wijzend naar het toestel.

‘Een mobiele telefoon.’

De vrouw keek hem even aan, alsof hij haar zojuist had verteld dat het een ruimteschip voor heel kleine aliens was. ‘Is dat een telefóón?’ vroeg ze.

‘Ja, mevrouw,' zei Byrne. Hij hield zijn mobieltje omhoog. ‘Het heeft een ingebouwde camera, een agenda en een adresboek.’

‘Lieve hemel,' zei ze hoofdschuddend. ‘Ik geloof dat ik de wereld niet meer kan volgen, jongeman.’

‘Het gaat allemaal veel te snel, vindt u niet?’

‘Zijn naam zij geprezen.’

‘Amen,' zei Byrne.

Ze liep langzaam naar het linkerportier. Toen ze achter het stuur zat, pakte ze haar portemonnee en haalde er een paar kwartjes uit. ‘Voor uw moeite,' zei ze, en ze wilde Byrne het geld geven. Hij hief zijn handen in protest, hevig geroerd door het gebaar.

‘Graag gedaan,' zei Byrne. ‘Koopt u er maar een lekkere kop koffie voor.’ Zonder aan te dringen borg de vrouw de twee muntjes weer in haar portemonnee.

‘Er was nog een tijd dat je een kop koffie kon krijgen voor een stuiver,' zei ze.

Byrne boog zich naar haar toe om het portier voor haar dicht te doen. Met een beweging die veel te snel leek voor een vrouw van haar leeftijd nam ze zijn hand in de hare. Haar papierdunne huid voelde droog en koel. Onmiddellijk schoten de beelden door hem heen...

... een klamme, donkere kamer... de geluiden van een tv op de achtergrond...

Welcome Back, Kotter

... hetgeflakker van votiefkaarsen... het wanhopige snikken van een vrouw... het geluid van botten op vlees... kreten in de duisternis...

Ik wil niet naar de zolder...

... toen hij zijn hand terugtrok. Hij probeerde zich niet te bruusk te bewegen, om de vrouw niet te verschrikken of te beledigen, maar de beelden waren beangstigend helder en hartverscheurend realistisch. ‘Dank je, jongeman,' zei de vrouw.

Byrne deed een stap terug en probeerde zich te beheersen.

De vrouw startte haar auto. Even later wuifde ze naar hem met een magere, blauw geaderde hand en reed het parkeerterrein af.

Twee dingen bleven Byrne bij toen hij de oude vrouw nakeek. Het beeld van de jonge vrouw die nog altijd in haar heldere, oude ogen leefde.

En het geluid van die doodsbange stem in zijn hoofd.

Ik wil niet naar de zolder...

Hij stond aan de overkant van de straat, tegenover het gebouw. Het zag er anders uit bij daglicht, een vervallen relikwie van zijn stad, een litteken in een schimmelige straat. Zo nu en dan bleef er een voorbijganger staan en probeerde door de vuile glazen blokken te kijken die een ruitpatroon in de gevel vormden.

Byrne haalde iets uit de zak van zijn jasje. Het was het servetje dat Victoria hem had gegeven toen ze hem ontbijt op bed had gebracht, het witte linnen doekje waarop ze met dieprode lippenstift een kus had gedrukt. Hij draaide het om en om in zijn handen terwijl hij de ligging van de straat in zijn geheugen prentte. Rechts van het gebouw aan de overkant was een kleine parkeerplaats, daarnaast een tweedehands-meubelzaak. Voor de meubel winkel stond een rij kleurige plastic barkrukken in de vorm van tulpen. Links van het gebouw was een steegje. Hij zag dat er een man uit het gebouw naar buiten kwam die links afsloeg, het steegje in, en daar een ijzeren trap afdaalde naar een deur beneden. Even later kwam hij weer naar boven met een paar kartonnen dozen.

Het was een opslag kelder.

Daar moest het gebeuren, dacht Byrne. In die kelder. Hij zou de man later die avond treffen in de kelder.

Niemand zou hen horen, daar beneden.