19

Toen Sophie in bad was geweest, afgedroogd en gepoederd - ook een van haar nieuwe dingen - kon Jessica zich eindelijk ontspannen. En met de rust kwam ook de twijfel. Ze dacht na over haar leven van dit moment. Ze was net dertig geworden. Haar vader werd al ouder. Hij was nog altijd levendig en actief, maar eenzaam en zonder doel nu hij met pensioen was. Ze maakte zich zorgen over hem. Haar kleine meid veranderde met de dag en op de een of andere manier dreigde de mogelijkheid dat ze zou opgroeien in een huis waar haar vader niet woonde. En hoe kort was het nog maar geleden dat Jessica zelf een klein meisje was geweest, dat door Catharine Street rende met een water ijsje in haar hand, blij en zorgeloos?

Hoe had dit allemaal zo snel kunnen gebeuren?

Terwijl Sophie aan de eettafel bezig was met een kleurboek en de wereld voorlopig weer even in orde leek, stak Jessica een band in de videospe-ler.

Ze had bij de bibliotheek een exemplaar van Psycho meegenomen. Het was alweer een tijdje geleden dat ze de film van begin tot eind had gezien, maar ze betwijfelde of ze er ooit nog naar zou kunnen kijken zonder aan deze zaak te denken.

Als tiener was ze dol geweest op horrorfilms als ze op vrijdagavond met haar vrienden en vriendinnen naar de bioscoop ging. En ze herinnerde zich de gehuurde films als ze oppaste bij dr. Iacone en zijn twee kleine jongens. Samen met haar nichtje Angela had ze naar Friday the 13th gekeken, en naar Nightmare on Elm Street en de Halloween-sene.

Haar belangstelling was natuurlijk verflauwd zodra ze bij de politie kwam. Daar zag ze elke dag genoeg van de harde werkelijkheid om 's avonds geen behoefte meer te hebben aan dat soort ontspanning. Maar een film als Psycho ontsteeg het simpele griezel genre.

Wat had deze film dat bij de moordenaar de behoefte had opgewekt om die scène na te spelen? En waarom had hij dat op zo'n verwrongen manier met een nietsvermoedend publiek willen delen?

Hoe zat hij psychologisch in elkaar?

Met een donker voorgevoel keek ze naar de inleiding tot de douchescè-ne, hoewel ze zelf niet goed wist waarom. Of dacht ze soms echt dat elke kopie van Psycho in de hele stad veranderd was? De moord onder de douche verliep zoals verwacht, maar de scènes daarna trokken opeens haar aandacht.

Ze keek hoe Norman Bates alles opruimde na de moord. Hij spreidde het douchegordijn op de grond, sleepte het lichaam van zijn slachtoffer erop, dweilde de tegels en het bad en reed de auto van Janet Leigh met de achterkant naar de deur van de motelkamer toe.

Daarna droeg Norman het lichaam naar de open kofferbak en legde het erin. Ten slotte liep hij terug naar de motelkamer en verzamelde systematisch alle bezittingen van Marion, waaronder de krant met het geld dat ze van haar baas gestolen had. Hij borg alles in de kofferbak en reed de auto toen naar de oever van het nabijgelegen meer, waar hij hem in het water duwde.

De auto begon te zinken en verdween langzaam in het zwarte water. Maar toen stokte hij. Hitchcock richtte de camera op Norman, die zenuwachtig om zich heen keek. Na een paar angstige seconden zonk de auto weer verder en verdween ten slotte uit het zicht.

Dan de volgende dag.

Jessica drukte op de pauze toets en dacht snel na.

Het Rivercrest Motel lag maar een paar straten van de rivier de Schuyl-kill. Als de dader geobsedeerd was door een getrouwe reconstructie van Psycho, en daar leek het op, zou hij die misschien consequent hebben volgehouden. Misschien had hij haar lichaam in de kofferbak van een auto gelegd en de auto het water in geduwd, zoals Anthony Perkins had gedaan met Janet Leigh.

Jessica pakte de telefoon en belde de water politie.