59

De video van Scarface was gehuurd bij een zelfstandige zaak in University City. Geen videotheek van Eugene Kilbane, deze keer. De man die de band had gehuurd was Elian Quintana, die als nachtwaker bij het Wachovia Center werkte. Hij had de verknipte film bekeken met zijn dochter, een eerstejaars aan Villanova, die was flauwgevallen bij de scène van de echte moord. De dokter had haar inmiddels wat kalmeringsmiddelen gegeven.

In de toegevoegde scène was een zwaar mishandelde, kermende Julian Matisse te zien, met handboeien aan een stalen buis vastgemaakt, in de provisorische douchecel in een hoek van de kelder. Een gedaante in een gele regenjas stapte het beeld binnen, pakte een kettingzaag en zaagde de man letterlijk doormidden. De oorspronkelijke film ging weer verder op het moment dat Al Pacino een bezoek brengt aan de Colombiaanse drugsdealer op de eerste verdieping van het motel in Miami. De jongeman die de band kwam bezorgen, een werknemer van de videotheek, was ondervraagd en weer vrijgelaten, evenals Elian Quintana.

Er zaten geen vingerafdrukken op de band of op de kettingzaag. Er waren geen videobeelden van een bewakingscamera die had vastgelegd wie de band in de kast van de videotheek had teruggezet. Er waren geen verdachten.

Binnen een paar uur na de ontdekking van Julian Matisse’ lichaam in het rijtjeshuis in North Philly werden tien rechercheurs op de zaak gezet.

De verkoop van camcorders in de stad had een grote vlucht genomen en er bestond een reële mogelijkheid dat iemand de moordenaar had geïmiteerd. De taskforce had rechercheurs in burger naar alle zelfstandige videotheken in Philadelphia gestuurd, vanuit de gedachte dat de Acteur alleen zulke zaken bezocht omdat hij daar minder te duchten had van de oudere beveiligingssystemen.

Voor de politie van Philadelphia en het plaatselijk bureau van de FBI had de Acteur nu de hoogste prioriteit. Het verhaal had internationale aandacht gekregen en misdaad fanaten, filmfanaten en allerlei andere fanaten stroomden de stad binnen.

Vanaf het moment dat de zaak bekend werd was er een run geweest op videotheken, zowel ketens als particuliere bedrijven. Mensen huurden stapels gewelddadige films en Channel 6 Action News had zelfs verslaggevers bij videotheken staan om klanten te interviewen die naar buiten kwamen met hun armen vol video’s.

‘Denk eens aan Nightmare on Elm Street. Ik hoop dat de Acteur iemand te grazen neemt zoals Freddy in deel drie...’

‘Ik heb Se7en gehuurd, maar het moment waarop bij de advocaat het pond vlees wordt verwijderd was gewoon een scène uit de film. Dat was balen...’

‘Ik heb hier The Untouchables... Misschien speelt de Acteur de Louisvil-le Slugger na die iemands hoofd bewerkt zoals De Niro in de film.

‘Ik hoop een echte moord te zien, zoals in...’

'Carlitos Way...’

'Taxi Driver...’

'The Public Enemy...'

'The Getaway...'

'Af...'

'Reservoir Dogs...'

De reële mogelijkheid dat iemand zo’n band niet zou inleveren maar hem zelf zou houden of hem op eBay te koop zou aanbieden baarde de politie grote zorgen.

Jessica had nog drie uur tot de vergadering van de taskforce. Het gerucht ging dat zij misschien de leiding zou krijgen, en daar schrok ze toch van. De leden van de taskforce hadden gemiddeld tien jaar ervaring als rechercheur, en dan moest zij de baas spelen?

Ze begon haar mappen en notities te verzamelen en vond weer het roze briefje met binnengekomen telefoontjes. Faith Chandler. Ze had nog steeds niet teruggebeld. Sterker nog, ze was haar helemaal vergeten. Het leven van die vrouw was verwoest door verdriet en pijn, en Jessica had helemaal niets gedaan. Ze pakte de telefoon en toetste het nummer. Het toestel ging een paar keer over voordat er opgenomen werd.

‘Hallo?’ zei een vrouwenstem.

‘Mevrouw Chandler, u spreekt met rechercheur Balzano. Het spijt me dat ik niet eerder heb gebeld.’

Stilte. Toen: ‘Dit is... ik ben Faith’ zus.’

‘O, neem me niet kwalijk,' zei Jessica. ‘Is Faith ook thuis?’

Weer een stilte. Er was iets mis. ‘Faith is niet... Faith ligt in het ziekenhuis.’

Jessica voelde de grond onder haar voeten wegzinken. ‘Wat is er gebeurd?’

Ze hoorde de vrouw snotteren. Even later antwoordde ze: ‘Dat weten ze niet. Ze denken dat het een acute alcohol vergiftiging kan zijn. Er waren heel veel... nou ja, dat zeiden ze. Ze ligt in coma. Waarschijnlijk gaat ze het niet redden.’

Jessica herinnerde zich de fles op de tv-tafel toen ze bij Faith Chandler waren geweest. ‘Wanneer is dat gebeurd?’

‘Nadat Stephanie... nou, Faith heeft wel een drankprobleem. Ik denk dat ze niet meer kon stoppen. Ik heb haar vanochtend vroeg gevonden.’ ‘Thuis?’

‘Ja.’

‘Was ze alleen?’

‘Dat denk ik wel. Ik bedoel, ik weet het niet. Ze was alleen toen ik haar vond. Maar voor die tijd... dat weet ik niet.’

‘Hebt u of iemand anders de politie gewaarschuwd?’

‘Nee. Ik heb het alarmnummer gebeld.’

Jessica keek op haar horloge. ‘Blijf waar u bent, alstublieft. We zijn over tien minuten bij u.’

Faith’ zus Sonya was een oudere, zwaardere versie van Faith zelf. Maar terwijl Faith droevige, vermoeide ogen had, keek Sonya juist heel helder en alert. Jessica en Byrne spraken met haar in de kleine keuken aan de achterkant van het rijtjeshuis. Op het afdruiprek stond één enkel glas, afgespoeld en al opgedroogd.

De man zat op een stoepje, twee deuren bij Faith Chandlers huis vandaan. Hij was in de zeventig. Hij had woest, grijs haar tot op zijn schouders, een baard van vijf dagen, en hij zat in een soort gemotoriseerde rolstoel uit de jaren zeventig: heel groot, met veel toeters en bellen, bekerhouders, bumperstickers, radio antennes en reflectors, maar keurig onderhouden. Zijn naam was Atkins Pace. Hij sprak met een zwaar accent uit Louisiana.

‘Zit u hier vaak, meneer Pace?’ vroeg Jessica.

‘Ongeveer elke dag als het mooi weer is, chère. Ik heb mijn radio en mijn ijsthee. Wat wil een mens nog meer? Behalve misschien twee gezonde benen om mooie meisjes achterna te lopen.’

De glinstering in zijn ogen maakte duidelijk dat hij zijn situatie zo zonnig mogelijk voorstelde, zoals hij dat waarschijnlijk al jaren deed.

‘Zat u hier gisteren ook?’ vroeg Byrne.

‘Ja, meneer.’

‘Hoe laat?’

Pace nam de twee rechercheurs eens op en trok zijn conclusies. ‘Dit gaat om Faith, zeker?’

‘Waarom vraagt u dat?’

‘Omdat ik heb gezien dat ze vanochtend met een ziekenwagen is weggebracht.’

‘Faith Chandler ligt in het ziekenhuis, dat klopt,' antwoordde Byrne.

Pace knikte en sloeg een kruisje. Hij was op een leeftijd gekomen waarop je mensen in drie categorieën kon verdelen: voorbij, bijna en nog niet helemaal. ‘Wat is er met haar gebeurd?’ vroeg hij.

‘Dat weten we niet precies,' zei Jessica. ‘Hebt u haar gisteren nog gezien?’

‘O ja,' zei hij. ‘Ik heb haar wel gezien.’

‘Wanneer?’

Hij tuurde naar de lucht, alsof hij de tijd schatte naar de stand van de zon. ‘Het moet in de middag zijn geweest. Ja, mevrouw. Dat klopt wel.

Na twaalf uur ’s middags.’

‘Kwam ze thuis of ging ze weg?’

‘Ze kwam thuis.’

'Was ze alleen?’ vroeg Jessica.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, mevrouw. Ze was met een man. Zag er goed uit. Een leraar of zo.’

‘Had u hem al eerder gezien?’

Weer die blik naar de lucht. Jessica begon te denken dat deze man de hemel als zijn privé secretaresse gebruikte. ‘Nee. Ik kende hem niet.’

‘Viel u verder nog iets bijzonders op?’

‘Bijzonder?’

‘Nou, hadden ze ruzie, of zoiets?’

‘Nee, zei Pace. ‘Het was het gewone verhaal, als u begrijpt wat ik bedoel.’

‘Nee. Leg eens uit.’

Pace keek naar links en rechts en boog zich naar haar toe. Daar kwamen de roddels. ‘Nou, ze leek me behoorlijk aangeschoten. En ze hadden nog een paar flessen bij zich. Ik zou er niet over beginnen, maar u vroeg ernaar, dus ik geef eerlijk antwoord.’

‘Kunt u de man beschrijven die bij haar was?’

‘O ja,' zei Pace. ‘Tot en met zijn schoenveters, als u wilt.’

‘Hoe dat zo?’ vroeg Jessica.

De man glimlachte veelbetekenend. De lachrimpeltjes maakten zijn gegroefde gezicht een paar jaar jonger. ‘Jongedame, ik zit al meer dan dertig jaar in deze stoel. Mijn enige bezigheid is naar mensen kijken.’ Atkins Pace sloot zijn ogen en gaf een nauwkeurig signalement van Jessica, inclusief haar oorbellen en de kleur van de pen in haar hand. Toen keek hij weer op en knipoogde.

‘Ik ben onder de indruk,' zei ze.

‘Het is een gave,' antwoordde Pace. ‘Ik heb er niet om gevraagd, maar ik heb het wel en ik probeer er iets goeds mee te doen voor de mensheid.’

‘We komen zo bij u terug,' zei Jessica.

‘Ik zal er zijn, chere.'

Jessica en Byrne gingen weer het huis in en liepen de trap op naar Ste-phanies kamer. Eerst hadden ze nog gedacht dat het antwoord op wat er met Stephanie was gebeurd binnen deze vier muren te vinden moest zijn: haar leven zoals het was op de dag dat ze het verliet. Ze hadden al haar kleren, brieven, boeken en snuisterijen onderzocht.

Toen Jessica om zich heen keek, leek alles nog net zo als een paar dagen geleden. Op één ding na. Het lijstje op de toilettafel, het lijstje met de foto van Stephanie en haar vriendin, was nu leeg.