60

Ian Whitestone was een man van vaste gewoonten, iemand met zoveel aandacht voor detail, zo nauwgezet en efficiënt dat hij de mensen om zich heen vaak behandelde als punten in een agenda. Zolang als hij Ian kende had Seth Goldman nooit enige natuurlijke emotie bij de man bespeurd. Seth had nooit iemand gekend met zo’n ijzig klinische benadering van persoonlijke relaties. En dus vroeg hij zich af hoe Ian op het nieuws zou reageren.

De climax van The Palace moest een virtuoos shot van drie minuten worden, opgenomen in het treinstation aan 30th Street. Het zou ook meteen het laatste beeld zijn van de film, het beeld dat hem de nominatie voor beste regisseur, zo niet voor beste film, zou opleveren.

De afterparty zou worden gehouden in 32 Degrees, een trendy nachtclub in 2nd Street, een Europees getinte bar die bekendstond om de gimmick om borrels te serveren in glazen van massief ijs.

Seth stond in de badkamer van het hotel, maar merkte dat hij niet naar zichzelf kon kijken. Hij hield de foto bij een hoekje en knipte zijn aansteker aan. Binnen enkele seconden vatte de foto vlam. Hij liet hem in de wastafel van het hotel vallen. Even later was de as verdwenen.

Nog twee dagen, dacht hij. Meer had hij niet nodig. Twee dagen, dan hadden ze deze zieke toestand achter de rug.

Totdat het allemaal weer opnieuw begon.