47

De Tresonne Supper Club was een donker, rokerig restaurant in Sansom Street in de binnenstad. Het was het voormalige Coach House, dat in zijn hoogtijdagen - ergens begin jaren zeventig - een hippe zaak was geweest, een van de betere steakhouses in de stad, waar de Sixers, de Eagles en allerlei politici regelmatig kwamen eten. Jessica herinnerde zich nog dat zij hier met haar broer en haar vader een keer had gegeten toen ze zeven of acht jaar oud was. Het had haar het mooiste restaurant ter wereld geleken.

Nu was het een derderangs eettent en bestond de klantenkring uit een mengeling van schimmige figuren uit de wereld van de seksindustrie en dubieuze uitgevers. De dieprode gordijnen, die ooit de sfeer van een bistro uit New York moesten oproepen, waren nu schimmelig en vervuild door een decennium van braadvet en nicotine.

Dante Diamond was een vaste gast bij de Tresonne. Meestal hield hij audiëntie aan de grote, halfronde tafel achter in de zaak. Ze hadden zijn strafblad bekeken en geconstateerd dat hij de afgelopen twintig jaar drie keer een bezoekje aan het bureau had gebracht, maar nooit van ernstiger zaken was beschuldigd dan twee aanklachten wegens souteneurschap en een overtreding wegens drugsbezit.

Zijn meest recente foto was alweer tien jaar oud, maar Eugene Kilbane wist zeker dat hij hem zou herkennen. En in een club als de Tresonne werd Dante Diamond als een vorst behandeld.

Het restaurant was halfvol. Rechts was een lange bar, links waren nissen met banken, in het midden stonden tien of twaalf tafeltjes. De bar was van de eetzaal gescheiden door een wand van gekleurde plastic panelen met plastic klimop. Jessica zag dat de klimop schuilging onder een dun laagje stof.

Toen ze naar het eind van de bar liepen, draaiden alle hoofden zich naar Nicci en Jessica. De mannen namen Kilbane onderzoekend op en bepaalden onmiddellijk zijn positie in de voedselketen van mannelijke macht en invloed. Het was meteen duidelijk dat hij in deze omgeving geen rivaal of bedreiging was. Zijn zwakke kin, zijn mismaakte bovenlip en zijn goedkope pak maakten hem bij voorbaat al onschadelijk. Maar de twee knappe jonge vrouwen gaven hem voorlopig het cachet dat hij nodig had om zich hier te handhaven.

Er waren nog twee vrije krukken aan het einde van de bar. Nicci en Jessica gingen zitten. Kilbane bleef staan. Even later kwam de barman naar hen toe.

‘Goedenavond,' zei de barman.

‘Ja, hallo. Hoe gaat het?’ antwoordde Kilbane.

‘Uitstekend. Dank u, meneer.’

Kilbane boog zich naar voren. ‘Is Dante er ook?’

De barman keek hem ijzig aan. ‘Wie?’

‘Meneer Diamond.’

De barman glimlachte even, alsof hij wilde zeggen: dat klinkt al beter. Hij was eind vijftig, een snuggere vent, goed in conditie, met verzorgde nagels en de uitstraling van vele jaren ervaring achter het mahoniehout. Hij legde drie servetjes op de bar. ‘Meneer Diamond is er vanavond niet.’

‘Verwacht je hem nog?’

'Onmogelijk te zeggen,' zei de barman. ‘Ik ben zijn sociale secretaris niet.’ De man keek Kilbane strak aan, als teken dat het onderwerp daarmee afgesloten was. ‘Wat kan ik u en de jongedames inschenken?’

Ze bestelden. Koffie voor Jessica, een cola-light voor Nicci en een dubbele whisky voor Kilbane. Als Kilbane dacht dat hij de hele avond op kosten van de stad kon drinken, vergiste hij zich. De bestellingen arriveerden. Kilbane draaide zich om naar de eetzaal. ‘Deze zaak is wel achteruitgehold,' zei hij.

Jessica vroeg zich af wat voor criteria een sloeber als Eugene Kilbane daarvoor aanlegde.

‘Ik zie een paar mensen die ik ken. Ik zal eens informeren,' ging Kilbane verder. Hij sloeg in één keer zijn whisky achterover, trok zijn das recht en liep de eetzaal in.

Jessica keek rond. Er zaten een paar stellen van middelbare leeftijd te eten, van wie Jessica nauwelijks kon geloven dat ze iets met dit wereldje te maken hadden. Maar de Tresonne adverteerde natuurlijk ook in de City Paper, Metro, The Report en andere kranten. Toch bestond het grootste deel van de clientèle uit hoekige mannen van boven de vijftig of zestig, met pinkringen, opstaande boorden en manchetknopen met monogram. Het leek wel een conventie van afvalverwerkingsbedrijven. Jessica keek naar links. Een van de mannen aan de bar had al naar hen zitten loeren sinds Nicci en zij hier zaten. Uit haar ooghoek zag ze dat hij zijn haar gladstreek en een mond spray gebruikte. Toen slenterde hij naar hen toe.

‘Hallo,' zei hij tegen Jessica, met een lachje.

Jessica draaide zich naar hem toe en bekeek hem van hoofd tot voeten, zoals hier gebruikelijk was. Hij was een jaar of zestig. Blauwwit gemêleerd overhemd van kunstzijde, beige polyester sportjasje, vliegeniers bril met stalen montuur en getinte glazen. ‘Hallo,' zei ze.

‘Ik begrijp dat jij en je vriendin actrices zijn?’

‘Waar heb je dat gehoord?’ vroeg Jessica.

‘Zo zien jullie eruit.’

‘Hoe dan?’ vroeg Nicci met een glimlach.

‘Artistiek,' zei hij. ‘Een heel knap.’

‘Nou, dat klopt,' lachte Nicci, en ze gooide haar haar naar achteren. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Ik ben filmproducent.’ Ogenschijnlijk uit het niets toverde hij twee visitekaartjes tevoorschijn. Werner Schmidt, Lux Productions, New Haven, Connecticut. ‘Ik ben bezig met de cast voor een nieuwe film. Vrouw met vrouw.’

‘Klinkt interessant,' zei Nicci.

‘Een geweldig script. De schrijver heeft een semester op de filmacademie van USC gezeten.’

Nicci knikte, zogenaamd geïnteresseerd.

‘Maar voordat ik verder ga, moet ik jullie iets vragen,' vervolgde Werner.

‘Wat dan?’ vroeg Jessica.

‘Jullie zijn toch niet van de politie?’

Jessica wierp een blik naar Nicci. Ze keek terug. ‘Ja,' zei ze. ‘Allebei. We zijn rechercheurs, undercover.’

Werner keek verbouwereerd en leek een moment naar adem te happen. Toen barstte hij in lachen uit. Jessica en Nicci lachten mee. ‘Kostelijk,' zei hij. ‘Verdomd goed, echt waar. Dat mag ik wel.’

Nicci kon er geen weerstand aan bieden. Ze kwam nu pas goed op dreef.

‘We hebben elkaar toch al eerder ontmoet?’ vroeg ze.

Werner kreeg steeds meer moed. Hij trok zijn buik in en rechtte zijn rug. ‘Ja, dat dacht ik al.’

‘Heb je ooit met Dante gewerkt?’

‘Dante Diamond?’ vroeg hij eerbiedig, met gedempte stem, alsof het om Hitchcock of Fellini ging. ‘Nog niet, maar Dante is grote klasse. Een geweldige organisatie.’ Hij draaide zich om en wees naar een vrouw die aan het einde van de bar zat. ‘Paulette heeft een paar films met hem gemaakt. Ken je Paulette?’

Het klonk als een test. Nicci bleef rustig. ‘Ik heb haar nooit ontmoet,' zei ze. ‘Vraag of ze wat wil drinken.’

Werner was al vertrokken. Het vooruitzicht om met drie vrouwen aan de bar te staan was te mooi om waar te zijn. Even later was hij terug met Paulette, een brunette van een jaar of veertig, met geverfd haar, hoge hakken, een luipaard printje en een 80-DD cup.

‘Paulette St. John, dit zijn...

‘Gina en Daniela,' zei Jessica.

‘Leuk om kennis te maken,' zei Paulette. Jersey City. Misschien Hobo-ken.

‘Wat drink je?’ vroeg Jessica.

‘Een cosmo.’

Jessica bestelde.

‘We zoeken een vent die Bruno Steele heet,' zei Nicci.

Paulette glimlachte. ‘O, Bruno ken ik wel. Grote pik, maar niet de slimste.’

‘Ja, die.’

‘Ik heb hem al jaren niet gezien,' zei ze. Haar drankje kwam. Ze nam een keurig slokje, als een dame. ‘Wat moet je van Bruno?’

‘Een vriend van ons zoekt acteurs, zei Jessica.

‘Keus genoeg. En veel jongere jongens. Waarom zou je Bruno nemen?’

Jessica merkte dat Paulette een beetje onvast op haar benen stond en met dubbele tong sprak. Toch moest ze voorzichtig zijn met haar antwoord. Eén verkeerd woord en Paulette en Werner zouden dichtklappen. ‘Nou, om te beginnen heeft hij de juiste kop. Bovendien is het een harde sm-film en Bruno weet wanneer hij moet stoppen.’

Paulette knikte. Ze wist er alles van.

‘Ik vond hem wel goed in Philadelphia Skin,' zei Nicci.

Bij het noemen van die film wisselden Werner en Paulette een blik. Werner opende zijn mond, alsof hij Paulette wilde waarschuwen om niets te zeggen, maar Paulette ging verder: ‘Ik herinner me die crew nog wel. Maar na het incident wilde niemand eigenlijk nog met elkaar werken.’

‘Wat bedoel je?’ vroeg Jessica.

Paulette keek haar aan alsof ze niet goed wijs was. ‘Weet je dan niet wat er bij die opnamen is gebeurd?’

Jessica dacht terug aan de scène in Philadelphia Skin waarin het meisje de deur opendeed. Die trieste, opgejaagde blik. Ze waagde een gok en vroeg: ‘O, met die kleine blonde, bedoel je?’

Paulette knikte en nam een slok. ‘Ja. Dat ging helemaal mis.’

Jessica wilde verder vragen, maar op dat moment kwam Kilbane terug van de wc, met een blos van opwinding op zijn wangen. Hij wrong zich tussen hen in en leunde tegen de bar. ‘Willen jullie ons even excuseren?’ vroeg hij aan Werner en Paulette.

Paulette knikte. Werner hief zijn handen. Hij wilde zich niet opdringen. Ze trokken zich samen terug naar het andere eind van de bar. Kilbane draaide zich weer om naar Nicci en Jessica.

‘Ik heb wat,' zei hij.

Als iemand zoals Eugene Kilbane uit het herentoilet komt rennen met zo’n opmerking, zijn de mogelijkheden eindeloos, en allemaal onsmakelijk. In plaats van te raden vroeg Jessica: ‘Wat?’

Hij boog zich nog dichter naar hen toe. Het was duidelijk dat hij wat extra lotion had gebruikt. Véél extra lotion. Jessica ging bijna over haar nek. Kilbane fluisterde: ‘De crew van Philadelphia Skin is nog in de stad.’

‘En?’

Kilbane hief zijn glas en liet de ijsblokjes rinkelen. De barman schonk hem nog een dubbele in. Als de stad betaalde, bleef hij drinken. Dat dacht hij tenminste. Dit was zijn laatste, besloot Jessica.

‘Ze nemen vanavond een nieuwe film op,' zei hij ten slotte. ‘Dante Diamond heeft de regie.’ Hij sloeg de whisky achterover en zette zijn glas neer. ‘En wij zijn uitgenodigd.’